Shenjtërimi i Ismail Kadaresë

 

Olsi Jazexhi

Korrik 2006

                                                                                         

Kur në Korrik të vitit 1990 vegjëlia e Shqipërisë, e cila ishte shtypur për vite të tëra nga regjimi despotik i Enver Hoxhës, theu muret e ambasadave, për t’u çliruar nga shtypja e regjimit dhe bashkuar demokracisë liberale që ekzistonte në Perëndim, shkrimtari më i madh i regjimit të asaj kohe, Ismail Kadare, qe po tronditej nga rrëzimi i pushtetit, nxitoi të sulmojë të rinjtë revolucionarë të Tiranës siç kishte bërë edhe më parë më Fadil Paçramin e Todi Lubonjën, duke i quajtur; jashtëqitja e kombit. Më kujtohet si tani sesi shtypja e regjimit kishte tronditur aq shumë rininë e lagjes së Kombinatit ku unë jetoja, saqë ajo ishte e gatshme të përballej përditë, me tulla dhe gurë me makinën ushtarake të komunizmit.

Deklarata e Kadaresë kundër rinisë që solli demokracinë në Shqipëri, ishte e rëndë për djemtë e Kombinatit. Ata ndërsa mblidheshin përnatë dhe shkëmbenin me njëri tjetrin thashethemet e ditës dhe arritjet kundër regjimit, shanin me sa t’ju zinte goja edhe shërbëtorin më të madh të komunizmit, i cili i pati quajtur ata, djemtë e përgjakur nga makina policore e regjimit; jashtëqitje. Më kujtohet si tani sesi në një natë vere, në bllokun e parafabrikateve në Kombinat rinia e lagjes sonë mallkonte Kadarenë, ndërsa ditën tjetër mbushi muret e lagjes me grafitë kundër Partisë së Punës, Nexhmije Hoxhës dhe vetë Ismail Kadaresë.

Megjithatë me kalimin e viteve, akrobacitë që politikës sonë i’u desh të ndërmarrë, ndër të tjera rehabilituan edhe vetë shërbëtorin më të madh të regjimit të frikshëm të të kaluarës; Ismail Kadarenë. Duke nisur që nga viti 1991 Kadareja i arratisur në Francë nisi të ndryshojë tezat e tij. Në Paris, ai u deklarua disident dhe nisi të sulmojë tashmë jo vetëm ish-eprorët e tij, por edhe shumë kujtime të tjera të popullit shqiptar. Kadareja i cili në shkrimet e tija të kohës komuniste, si për shembull në shkrimin “Realizimi socialist – arti i madh i revolucionit” botuar në Zëri i Popullit, në 13 janar 1974 ishte mësuar të shajë të gjitha fetë, të quaj Kuranin dhe Biblën si shpirti i reaksionit botëror, të sulmojë përfaqësuesit e fesë në Shqipëri, që nga Fishta dhe me radhë dhe të mbrojë arritjet e revolucionit kundër kapitalizmit, pas vitit 1991 do të bënte ndryshim. Nga Parisi, Kadareja nuk do të sumonte më armiqtë e Partisë si Fadil Paçramin dhe Todi Lubonjën siç bënte në 1974-ën, por nacionalistët shqiptarë dhe fenë e shumicës së popullit tonë, Islamin.

Siç edhe Rexhep Qosja kujton në shkrimin e tij në gazetën SHQIP më 15.06.2006, në vitin 1991 në librin nga Nëntori në Nëntor, shkrimtari francezo – shqiptar Ismail Kadare, nisi agjitacion propagandën e re e cila do ta shoqëronte atë në të gjithë epokën e paskomunizmit. Islami i cili shihej me përbuzje nga strehimdhënësit e tij francezë do bëhej edhe një nga armiqtë më të mëdhenjë të Kadaresë së pas viteve 91. Ja sesi e argumentonte Kadareja sulmin kundër Islamit në vitin 1991 dhe mirësinë që komunizmi kishte bërë në Shqipëri;

 

Prirja e Shqipërisë do të ishte drejt fesë së krishterë, ngaqë ajo lidhej me kulturën, kujtimet e vjetra, dhe nostalgjinë e kohës paraturke. Me kalimin e viteve, feja e vonë islamike, e ardhur bashkë me otomanët, do të zbehej (së pari në Shqipëri e më pas në Kosovë), derisa t’ia linte vendin fesë së krishterë, ose më saktë kulturës së krishterë. Kështu që së paku nga një e keqe (ndalimi i fesë më 1967) do të vinte një e mirë. Kombi shqiptar do të bënte një korigjim të madh historik, çka do të shpejtonte bashkimin e tij me kontinentin mëmë: Evropën.

 

Ndërsa për Kadarenë në vitin 1974, armiq të kombit shqiptar, përveç islamit, kishin qënë edhe katoliçizmi dhe priftërijtë e tij, si Fishta me Koliqin, të cilët Kadareja i quante agjentë të Vatikanit, filoitalianë, fashistë, partizanë të çkombëtarizimit dhe romanizimit të kulturës sonë, pas vitit 1991 këta të fundit Kadareja do ti bënte shenjtorë. Togfjalëshi Evropë dhe katoliçizëm janë dy fjalët e shenjta që kanë zëvendësuar slloganet me të cilat Kadareja i drejtohet kombit shqiptar në epokën pas-komuniste. Ndërsa gjatë kohës së komunizmit për Kadarenë armiqtë e kombit projektoheshin te të huajt, imperialistët dhe revizionistët, klerikët katolikë dhe gjergjfishtët fashistë, pas 1991-shit hasmit e rinjë të Kadaresë janë projektuar te osmanët, myslymanët, islami, lindja dhe haxhiqamilët.

Shkrimet e Ismail Kadaresë kundër përkatësisë kulturore dhe nacionalizmit shqiptar në shumë raste kanë ndezur reaksione të forta në rrethet e shqiptarëve anembanë botës. Shumë luftëtarë të UÇK-së për shembull, ndërsa luftonin në Maqedoni me sundimtarët maqedonë dhe dëgjonin Kadarenë që i mallkonte si këlyshë të Enverit nga pas, e kanë kuptuar mirë që pas maqedonëve, në Tiranë ata kanë hasëm edhe më të mëdhenjë.

Një patern i Kadaresë së këtyre viteve të fundit ka qënë që përveçse të shajë dhe mallkojë muslimanët dhe nacionalistët në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni, të kthehet edhe në kryeagjentin e neo-imperializmit kulturor të frank-katoliçizmit në Ballkan. Si pasojë e shenjtit të rikonkuistët katolike që ai ka pranuar të bëhet në Shqipëri, Kadareja edhe është sponsorizuar nga kancelaritë e katoliçizmit perëndimor, në të njëjtin mënyrë siç është sponsorizuar edhe Esad Pashë Toptani pas shitjes që i bëri Shkodrës në fillimin e shekullit të XX-të. Esadizmi dhe kuislingizimi i Kadaresë mund të shihen edhe në veprat e tija paskomuniste. Më përfaqësuesja e mendimit esadist dhe servil të Kadarësë është novela “Viti i Mbrapshtë“. Në “Vitin e Mbrapshtë“ Kadareja rrëfen qartë misionin e tij të ri. Duke sulmuar revoltën e Shqipërisë së Mesme të viteve 1914 – 1915, kur populli shqiptar u çua kundër imperializmit të Fuqive të Mëdha, të cilat bënin lojra dhe pazare me fatet e kombit tonë, Kadareja tregon trendën e re të cilën ai kërkon që politika por edhe populli shqiptar të ndjekë këtej e tutje.

Novela Viti i Mbrapshtë shan, shpif dhe flet me përçmim për patriotët e Shqipërisë së Mesme të cilët kundërshtuan me pushkë kolonizatorët evropjano - perëndimorë. Urrejtja e Kadaresë drejtohet kundër shtresës sunite muslimane të Shqipërisë e cila i tha jo imperializmit evropjan dhe kërkoi që të vendosë vetë fatet e saja në fillim të shekullit të XX-të. Udhëheqësit popullorë shqiptarë që u çuan kundër kapter Vidit dhe ushtarëve të tij hollandezë dhe romunë, për Kadarenë janë rebelë, të prapë, anadollakë. Në pasazhet e librit “Viti i Mbrapshtë“ i cili ju mësohet me imponim edhe nxënësve të shkollave të Mesme të Republikës së Shqipërisë, Kadareja shan shqiptarët muslimanë; apo më saktë siç edhe ai i quan, bandat myslymane të Esat Pashës, të cilat sipas Kadaresë donin ta ndajnë Shqipërinë nga Evropa dhe çojnë drejt Azisë. Për Kadarenë lufta kundër imperializmit rrëfehet si aziatike, ndërsa nënshtrimi ndaj okupatorëve si evropjanizëm. Për Kadarenë kapter Vidi me rruspijet e tija, të cilat populli tiranas i kishte të vështirë ti pranonte si përfaqësuese të kombit, rrëfehen si shpëtimi dhe nderi i tij. Ndërsa shqiptarët krenarë që pritën me pushkë kapter Vidin siç priti edhe De-Goli i tij francez me pushkë Hitlerin, Kadareja i quan të prapë, anadollakë dhe aziatikë. Për këtë Kadareja i atribuon revolucionarëve fshatarë edhe një këngë, sipas së cilës këta urrenin Shqipërinë kaq shumë, dhe donin vetëm Turqinë saqë për himn kishin këtë këngë:

 

Për në xhenet u nisëm,

mbërritëm në xhehenem

Shqipëri moj kuçkë

Ç’na bëre verem

 

Sipas Kadaresë, Shqipëria duhej vetëm nga Vidi dhe mercenarët e tij rumunë dhe hollandezë. Ndërsa ata që ja donin gropën asaj ishin shqiptarët. Dhe këtu jo shqiptarët dosido, por ata myslymanë. Urrejtja që Kadare rrëfente për fetë në 1974 kur shkruante se: “Bibla dhe Kurani, (janë) puse të pashtershme ideshë reaksionare” pas vitit 1991 duket se është transformuar nga ai vetëm me tezën se Kurani është ky pus reaksioni. Ndërsa muslimanët rrëfehen si fatkeqësia e kombit nga Kadareja antimusliman, mirditorët katolikë të cilët me në krye Gjon Marka Gjonin apo Preng Bib Dodën u vunë në shërbim të imperializmit të Fuqive të Mëdha dhe kishin vërshuar drejt Durrësit për të nënshtruar pjesët myslymane të Shqipërisë, nuk preken aspak, apo trajtohen edhe si pozitivë.

Antimyslymanizmi dhe anti-kombëtarizmi i Kadaresë gjendet i përsëritur parreshtur në vitet e fundit në një seri shkrimesh të tij, ku përveç mallkimit që Kadare i ka bërë nacionalistëve shqiptarë, këtyre, ju ka kërkuar herë pas here edhe që të konvertohen në fenë e Romës, apo më saktë të princit katolik, atletit të Krishtit dhe mbrojtësit të Vatikanit, i cili sipas Kadaresë është Gjergj Kastrioti.

Fryma pro-imperialiste dhe përçarëse fetare e Kadaresë shprehet edhe në shkrimin e tij, “Identiteti Evropjan i Shqiptarëve“, kur me terma raciste ai sulmon kulturën e bejtexhive shqiptarë – përkundër asaj që për strehuesit e Kadaresë në Paris, është politikisht korrekt; letërsia latino – katolike e Bogdanit me kompani. Sulmi antimusliman i Kadaresë shihet qartë edhe kur ai sulmon hyrjen e Shqipërisë në Konferencën Islamike dhe kërkon izolim e saj dhe shqiptarëve muslimanë vetëm me perëndimin. Antimuslimanizmi i Kadaresë arrin kulmin kur ai ju përkujton shqiptarëve në shkrimin në fjalë edhe deklaratën e shpikur ndaj Konicës, e cila presupozon që ai të ketë thirrur muhamedanët shqiptarë të përqafojnë fenë e Romës.

Edhe pse Kadarenë në të kaluarën e kanë sulmuar shumë vetë për krimet e tij, denoncimi i akademikut Rexhep Qosja duket se ka qënë më i efektshmi për të rrëfyer konjukturalizmin e Ismail Kadaresë. Rexhep Qosja, si një komrad i vjetë i shkrimtarëve komunistë shqiptarë në shkrimin “Identiteti i Shpërfillur“ ka thyer fuqishëm heshtjen që ka kapluar mendimin e lirë shqiptar në këto vitet e fundit. Përveçse vënies në pah të asaj që të gjithë dinë; që Kadareja është njeri konjukturash dhe servil regjimesh, Qosja ka vënë në pah racizmin gjeografik dhe fetar që shkrimtaro shqiptaro – francez ka eksportuar nga metropoli kolonial i Republikës së Pestë Franceze në Tiranë. Qosja vë në pah edhe antishqiptarizmin e Kadaresë, kur ai sulmon revoltën popullore shqiptare të viteve 1914 – 1915 por lë në heshtje krijimin e Republikës Katolike të Mirditës nga Gjon Marka Gjoni dhe Dom Loro Caka, apo kur sulmon luftëtarët e lirisë në Kosovë dhe Maqedoni si këlyshë të Enverit.

Megjithatë, denoncimi qe Kadaresë po i bëhet këto kohët e fundit nga disa akademikë profilik të letrave shqipe si Abdi Baleta, Rexhep Qosja etj, duket se nuk është i mjaftueshëm për të thyer proteksionin dhe statusin e Kadaresë. Ismail Kadare gëzon mbrojtje shtetërore në Republikën e Shqipërisë. Ai siç edhe zoti Leskaj ka zakon të thotë, është një monument kulture. Pasi ka mundur të rehabilitohet pas rënies së komunizmit të cilit i shërbeu për 45 vjet, Kadareja nuk e ka problem rehabilitimin dhe mbrojtjen zyrtare edhe nga regjimi i doktor Berishës. Daljet publike të Kadaresë me MJAFT-in, ambasadoren amerikane, italianët etj rrëfen që pas Kadaresë sot, nuk qëndrojnë më shtete kombëtarë si në ditët e komunizmit, por fuqi globale. Apo siç Kadareja do ta kishte shkruar vetë vite më parë, pas tij sot qëndrojnë Klasat Sunduese; imperialistët dhe monopolistët e mëdhenjë të perëndimit kristjan.

Pas Kadaresë sot qëndrojnë edhe Opus Dei dhe organizatat e tjera sekrete të Kishës Katolike të cilat tek ai kanë gjetur renegadin me profilik të Kishës Perëndimore në Shqipëri. Një gjë e këtillë u pa qartë edhe ditën e enjte të datës 22 qershor 2006 kur në krah të Kadaresë regjimi i doktor Berishës kishte vendosur ish-doganierin – tanimë ministër kulture dhe përfaqësues i interesave katolike në Shqipëri, Bujar Leskaj, i cili sëbashku me mercenarët e Opus Deit dhe institutit katolik ’Alcide De Gasperi’ në Tiranë, çertifikoi paprekshmërinë e Kadaresë e Ismail Kadaresë. I rrethuar nga vllehët antishqiptarë Aurel Plasari dhe Maks Velo, priftërinjtë Adrian Ndreca, Zef Pllumi, dhe fondamentalisti katolik Fahri Balliu dhe përfaqësuesi zyrtar i Italisë në Tiranë, ambasadori Attilio Massimo Iannucci, Kadareja dëshmoi zyrtarisht proteksionin ndërkombëtar që ai gëzon. Apo më saktë statusin e Brahmanit të kombit apo rilindësit modern që regjimi Berisha po i jep këtij oportunisti strukturash.

Duke qënë në shërbim të Fuqivë të Mëdha, Kadareja i ditëve tona, kombit shqiptar po i dikton ashtu si edhe në shkrimin „Realizimi socialist-arti i madh i revolucionit“ të vitit 1974 vijën politikisht korrekt që ky komb duhet të ndjekë. Vetëm se në kundërshtim me 1974 kur Kadareja i mësonte shqiptarët të ishin antimperialistë, antirevizionistë, antikatolikë e antimuslimanë, Kadareja i ditëve tona kërkon që kombi i ri shqiptar të jetë anti-islamik, pro-katolik, anti-kosovar, kundër Botës Islame, anti-arab, anti-aziatik dhe anti-turk. Përkthyesi më i mirë i mendimit kadarejan, Maks Velo arriti të perifrazojë shumë mirë ideologjinë e patronit të tij shpirtëror mbi të ardhmen e këtij kombi, në shkrimin ’Qoseizimi ose teoria e urrejtjes’. Sipas Maks Velos identiteti i ri i shqiptarëve gjatë shekullit të XXI duhet të jetë i ndarë nga ai i kosovarëve primitivë, në luftë kundër shqiptarëve tradhëtarë muslimanë, dhe në aleancë të pandashme me institucionet e Opus Deit dhe Kishës Katolike, për të realizuar atë që Princ Vidi nuk arriti të realizojë në fillimet e shekullit të XX në Shqipëri; ç’islamizmin dhe ç’kombëtarizimin e shqiptarëve. Dhe mesa shihet, shenjtori i gjithë kësaj rikonkuiste të ditëve tona, tashmë, nuk do të jetë më Nënë Tereza siç predikonte Kastriot Myftaraj disa vite më parë, por vetë Shën Ismail Kadareja. Ai që në vitin 1974 quante Gjergj Fishtën filoitalian i papërmbajtshëm, agjent i Vatikanit, emisar i pushtimit fashist, partizan i çkombëtarizimit dhe i romanizimit të kulturës sonë... shovinist i tërbuar dhe njëkohësisht kozmopolit i tërbuar, duket se po përmbush ato me të cilat akuzonte të tjerët vite më parë.