Tèxt original:
Ab la dolçor del temps novèl
Fòlhon li bòsc, e li aucèl
Chanton chascús en lor latí
Segon lo vèrs del nòvel chan;
Adonc està ben qu'òm s'aisí
D'aissò don òm a plus talan.
De lai don plus m'es bon e bèl
Non vei messagèr ni sagèl,
Per que mos còrs non dorm ni ri,
Ni no m'aus traire adenan,
Tro que sacha ben de la fi
S'el' es aissí com eu deman.
La nòstr'amor vai enaissí
Com la branca de l'albespí
Qu'està sobre l'arbre en treman,
La nuòit, a la plòja ez al gèl,
Tro l'endeman, que 'l sols s'espan
Per las fuèlhas vertz e 'l ramèl.
Enquèr me membra d'un matí
Que nos fezem de guerra fi,
E que'm donèt un don tan gran,
Sa drudari' e son anèl:
Enquèr me lais Dièus viure tan
Qu'aja mas mans sotz son mantèl!
Qu'eu non ai sonh d'estranh latí
Que'm parta de mon Bon Vezí,
Qu'eu sai de paraulas com van
Ab un brèu sermon que s'espèl,
Que tal se van d'amor gaban,
Nos n'avem la pèssa e 'l coutèl.
|
Transcripcion en occitan modèrn:
Amb la doçor del temps novèl (1)
Fuèlhan los bòsques, e los aucèls
Cantan cadun dins son latin (2)
Segon lo vèrs del nòu cant;
Donc es plan qu'òm s'aisisca
D'aiçò dont òm a pus talent.
D'ailà dont pus m'es bon e bèl (3)
Vesi pas messatgièr ni sagèl,
Atal mon còr dormís ni ritz pas,
Ni gausi pas me traire a l'endavant, (4)
Abans que sàpia ben de la fin
S'ela es tala coma ieu demandi.
Lo nòstre amor va atal
Coma la branca de l'albespin
Qu'es sus l'arbre en tremolant,
La nuèit, a la pluèja e al gèl,
Entrò l'endeman, que lo solelh s'espandís
Per las fuèlhas verdas e pels rams.
Encara me remembri d'un matin
Que nos faguèrem de guerra fin, (5)
E que me donèt un don tan grand,
Son amor e son anèl:
Encara me daisse Dieu viure tan
Qu'aja mas mans sota son mantèl!
Que ieu ai pas suènh d'estranh latin (6)
Que me partisca de mon Bon Vesin, (7)
Que ieu sabi de paraulas coma van
Amb un brèu sermon que s'espelís, (8)
Que tal se'n va d'amor gabant, (9)
Nos n'avèm la pèça e lo cotèl. (10)
|
