Πάει καιρός, όχι βέβαια τότε που ήταν τα πάνω κάτω και αντίστoιχα, αυτό έγινε πολύ μετά, (εξαιρετικά ενδιαφέρων το θέμα της όλης ιστορίας, με το οποίο ωστόσο ενδέχεται ν΄ ασχοληθώ αργότερα...ίσως κάποτε στο προσεχές μέλλον...).

Τον παλιό-καλό-καιρό λοιπόν, τότε που στα Geocities δεν γινόταν χαμός, επειδή απλά μόλις είχαν εφευρεθεί από κάποιο καλό χριστιανό, σαφώς υπάρχει η πιθανότητα να ήταν μωαμεθανός, θα το ερευνήσω και αυτό...στο μέλλον. Τότε λοιπόν που τα Geocities ήταν κυριολεκτικώς ακόμη στα σπάργανα αρκετοί εραστές της τέχνης, κάνοντας την αρχή, αυτό άλλωστε είναι κανόνας, όπως πολύ σωστά λέει ο σοφός λαός :"Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός" κάνοντας λοιπόν το πρώτο βήμα, διεκδικώντας κι από ένα κομμάτι γης, οι καλόβουλοι πολίτες, με λιγοστά εργαλεία και δίχως να γνωρίζουν την τέχνη της ανοικοδόμησης, εντελώς ερασιτεχνικά, άρχισαν απλά και ήρεμα το χτίσιμο. Ο κάθε-ένας με το αποκλειστικά δικό του γούστο,ταλέντο και μεράκι βάλθηκε να σχεδιάζει, να κατασκευάζει, να εξωραϊζει να διαμορφώνει και να διακοσμεί τον προσωπικό του χώρο. Άλλοι βάλθηκαν να φτιάχνουν βίλλες, άλλοι σπήλαια, κάστρα κρυστάλλινα, κάποιοι άλλοι ασχολήθηκαν με την ανέγερση υψηλών πύργων... Ακόμα και φωλιές και περιστερώνες έκτισαν, ένας μάλιστα, αρκετά ριψοκίνδυνος, με πείσμα και επιμονή τόλμησε να ασχοληθεί με την σπάνια τέχνη κατασκευής ενός φεγγαρόπλοιου...!!! Χάνονταν οι αρχιτέκτονες μεταξύ virtual και πραγματικότητας. Ξεχνιόνταν οι καλλιτέχνες στο αφιλοκερδές έργο τους... Ήταν κι αυτός ένας τρόπος φυγής από την ρουτίνα της καθημερινότητας.

Κάπως έτσι άρχισα κι εγώ...Μου αρέσει να φτιάχνω, να δημιουργώ, να δίνω «ζωή» στο κάθε τι. Είναι εκείνη η αιώνια εσωτερική αναταραχή που δεν με αφήνει στιγμή να ησυχάσω. Απαραίτητο ρόλο βέβαια παίζει η θέληση ταυτόχρονα και το μυαλό, επειδή εκείνο διαλέγει και αποφασίζει, υπερβάλλει, μα και προδίδει. Στην αρχική του φάση το κάθε τι είναι απλά ένας μουσαμάς άδειος. Ένας μονόχρωμος πίνακας ζωγραφικής, δίχως σχέδια, χωρίς χρώματα. Ωστόσο εμείς, τα δραστήρια ανθρώπινα πλάσματα, διαθέτουμε άπειρα φυσικά χαρίσματα κι έτσι μπορούμε ταυτόρχονα έχουμε την ικανότητα, καθώς επίσης και τα απαραίτητα προσόντα να ζωγραφίσουμε και να διανθήσουμε με ποικιλία χρωμάτων, σε όλες τις αποχρώσεις της ίριδας το κάθε τι, να το διαμορφώσουμε σε απολύτως κατάδικό μας κομμάτι τέχνης.

Στην προκειμένη περίπτωση και πριν ο επισκέπτης ερευνητής, παρατηρητής καταλήξει σ΄ ένα οποιοδήποτε βιαστικό συμπεράσματα ας περιπλανηθεί λίγο στην αποκλειστικά δική μου γκαλερί, όπου (περιττό να πω)στον βωμό της έχω θυσιάσει μυριάδες σταλαγματιές αγάπης και ακόμη περισσότερες σταγόνες χρόνου.
Συνιστώ και προτρέπω τον περιηγητή να μελετήσει τα αξιοθέατα του δικού μου αρχαιολογικού χώρου προσεκτικά. Aς εξετάσει τις λεπτομέρειες αφήνοντας τα συναισθήματα να μιλήσουν, όπως θα έκανε αν επισκεπτόταν ένα μουσείο τέχνης, την γκαλερί Uffizy (για παράδειγμα).
Δέχομαι παρατηρήσεις, συστάσεις, κρίσεις, βραβεία, επαίνους κοκ...

Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως οι σελίδες μου θα αρέσουν σε όλους. Όταν ήμουν παιδί άκουγα συχνα τον πατέρα μου να λέει εκείνα τα περίφημα τα λόγια του Βολταίρου: "δεν συμφωνώ με τα όσα λες αλλά θα υπερασπίσω το δικαίωμά σου να τα λες με όλες μου τις δυνάμεις" (Αν και αυτό δεν είναι σίγουρο πως είναι σωστό σε όλες τις περιπτώσεις. Αληθινά διερωτώμαι αν θα υπερασπιζόταν κανείς το δικαίωμα ενός αιθεροβάμονα, την στιγμή που συνειδητά αερολογεί, ή ενός τρελού, ακούγοντάς τον να λέει είτε ανοησίες ή χυδαιότητες;)

Δεδομένου ό,τι όλοι οι άνθρωποι έχουν διαφορετικές γνώσεις, επομένως και διαφορετικές ιδέες, αντιλήψεις, απόψεις και επιλογές μου είναι απόλυτα σεβαστό. Αυτό ωστόσο δεν με σταματά να θέλω να παρουσιάσω κάτι δικό μου, κάτι το εντελώς ξεχωριστό, με τον καλύτερο τρόπο που εγώ θεωρώ ορθό.

Σημασία έχει ότι ο επισκέπτης της σελίδας είναι ελεύθερος, συγκεντρώνοντας τα απαραίτητα στοιχεία, να σχηματίσει την δική του γνώμη, κι αν μια, έστω, φράση τον επηρεάσει, συγκινήσει είτε εντυπωσιάσει θα είμαι ήσυχη ό,τι τέλος πάντων έκανα κάτι σωστό…

Έρχεται κάποτε μια στιγμή που όλα τα πράγματα επί της γης φτάνουν σε ένα τέλος. Έτσι έγινε κι εδώ. Η ανοικοδόμηση τελείωσε. Οι παραμυθάδες βαρέθηκαν το ίδιο ανέκδοτο.

Οι πάλαι ποτέ Geo-κτήτορες ανεγείροντας υψηλά τείχη οχυρώθηκαν μέσα στα κάστρα της σιωπής τους, οι μαστόροι άλλαξαν ενδιαφέροντα, μετακομίζοντας προς άγνωστη διεύθυνση.

Έμειναν τα κτίσματα Ταζ Μαχαλ, σύμβολα διηνεκούς αγάπης μιας αλησμόνητης ιστορικής εποχής...

© NYXTA

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ σελίδα

ΕΝΑΡΞΗ => {κεντρική σελίδα}

ΕΠΟΜΕΝΗ