"La unua alineo estas æiam la plej grava," li diris al si. "Øi estigas en mian menson la scenon. Poste necesas nur ke mi atentu kio okazas sur tiu imagata televidekrano, kaj priskribu øin. Tion mi jam multfoje faris. Kial mi ne povas øin fari nun?"
La respondon al tiu demando li bone sciis. "Ne sufiæas nura komenco. Estas necese havi ian antaýideon pri la intrigo, kiel ajn malprecizan. Alie mankas al la rakonto celo. Øi montriøas teda, seninteresa. Kaj," li aldonis, "æi-foje taýgan intrigon mi ankoraý ne sukcesis elpensi."
Li kuþis en la lito, kun la þultroj kaj la kapo apogitaj per kusenoj. Enmane li tenis globkrajonon, kaj troviøis antaý li sur la kovrilo blanka leterbloko.
Li daýrigis la meditadon. "Kiam mi promesis ankoraýfoje verki noveleton por la revuo, mi ne anticipis ke estos tiel malhelpema la muzo." Jam unu post alia li konsideris eblajn temojn. Æu akcidento okazanta dum pikniko apud rivereto? Æu ia signifoplena trovo, farita dum la plugado de kampo? Æu hazarda vido je bankrabo dum vizito al la metropolo? Ne! Pri neniu el tiuj temoj venis al li en la kapon taýga artifiko per kiu li povus rondigi la rakonton per aspekto de verþajneco.
Li turnis la kapon kaj rigardis tra la fenestro. De la dua etaøo li øuis vidon sur la malantaýan øardenon kaj sur la apudan paþtokampon, kiu formis parton de lia bieno. La matenmeza suno orbrilis. Jam aperis æe la supra1/4o de la arbustoj la unuaj burøonoj de printempo, leøere kolorante la branæetojn kvazaý per paþtela akvofarbo. En plia fora arbo duopo da pigoj zorge okupiøis pri la konstruado de nesto.
Kia øena1/4o ke li devas resti en la lito en tiel bela tago! Sed pli bone æi-hejme ol en la hospitalo. Tiun elekton la kuracisto metis antaý lin, kiam, alvokite, li venis antaý tri tagoj. Pri la diagnozo estis neniu dubo: la persista doloreto en la ventro kaj la pala koloro de la fekoj nepre indikis hepatiton. Ne efikus medikamento. La sola traktado estis absoluta ripozo por pluraj semajnoj, por ke la hepato venku la infekton kaj refoje kresku.
Estis lia edzino kiu decidis ke li restu hejme. "Æu vi ne memoras," þi demandis, "ke alvenos morgaý Anøela kaj la genepoj? Sxi desapontiøos, se vi forestos. Sxi povos helpi min flegi vin. Kaj la infanojn -- nu, vi povos amuzi ilin per rakontetoj."
Anøela estis ilia pli juna filino, jam edzinigita ekde sep jaroj. Sxi kutimis de tempo al tempo ferii æe ili, dum þia edzo daýre laboris en la metropolo. Ordinare tiuj vizitoj devigis lin kunkonduki la infanojn kiam li iris doni fojnon al la brutaro, ripari barilon aý plenumi alian el la multe da æiutagaj taskoj kiuj farendis en la bieno. Æiam plaæis al ili veturado en la trenveturilo malantaý la traktoro. Eæ fojfoje ili montriøis helpemaj, kolektante falintajn branæetojn de sub arboj por aldoni al la stako da brulligno, aý tenante ilojn dum li laboris. Æi-foje tamen, ne! Li estis senkapabligita, katenita al la lito.
Post du tagoj da brua ekscitiøo en la domo, estis bonvena la kvieteco, kiam post la matenmanøo lia edzino decidis kunveturigi la genepojn en la kamparan urbon kien þi kaj Anøela iris butikumi. Finfine li disponis solecon por verki la promesitan noveleton. Se nur li povus elpensi taýgan temon! Li rigardadis la malplenan paøon antaý si. Ankoraý mankis inspiro.
Lian cerbumadon interrompis neregula sonorado. De kie øi venis? La fonto ne povas esti pasanta homo aý veturilo, æar la publika vojo troviøis je distanco de preskaý duonkilometro, æe la alia fino de la kurba, gruza alirejo. Jen refoje la sono. Kaj li subite memoris. La pasintan kristnaskon ilia pli aøa filino kaj þia edzo donacis al ili þipsonorilon, por ke ili pendigu øin apud la æefpordo de la domo. Pro tio ke vizitantoj ordinare venis al la malantaýa pordo, øi neniam øis nun, laý lia scio, estis uzita.
"Do," li diris al si, "iu sonorigas æe la pordo, kaj estas absolute malpermesite al mi ke mi ellitiøu." Li streæis la orelojn. Neniu sono. Strange! Se, konstatinte ke estas neniu hejme, la vizitanto forirus, estus aýdebla la knarado de piedoj aý de aýtopneýoj sur la gruzo, se ne la zumado de motoro. Kaj, se tion konsideri, li ne aýdis antaýe signon de la alproksimiøo de iu.
Nu, estis nenio kion li povis fari. Li denove turnis sian atenton al la ankoraý virga leterbloko, kaj seræis en sia memoro ian ajn okazinta1/4on kiu povus inspiri ideon por rakonteto.
Restis la paøo ankoraý blanka, kiam ekaýdiøis ekscititaj infanaj voæoj. Sekvis ina krio. "For! For!" Vibris denove la sonorilo.
Post du minutoj venis de la þtuparo la sono de paþoj kaj ekaperis en la æambropordo lia edzino. "Kio estas?" li demandis.
Anhelante, "Estis posumo," þi respondis, "kun ido en la poþo. Øi alkroæiøis al la sonorilo ce la fronta pordo. Kaj malsupre kaýris fremda hundaæo. Øin ni foræasis. La povran beston ni lasis tie, por ke øi siatempe descendu kaj trovu taýgan arbobranæon. Kompreneble la infanoj fasciniøis kaj volis tuþi øin. Nur malfacile mi persvadis ilin lasi øin sola."
"Mi aýdis la sonorilon antaý duonhoro. Mi supozis ke estas vizitanto. Kompreneble mi ne povis iri respondi."
"Vizitanto, jes! Sed ne de la homa speco. Nu, ni estas revenintaj. Kaj la infanoj malsatas. Mi iros nun prepari la tagmanøon. Mi alportos supon al vi. Laý la kuracisto, vi devas preni multe da likvo." Sxi sin turnis kaj reiris al la þtuparo.
"Posumo," li diris al si. "Jen historieto! Jen ideo por la novelo!" Li prenis la leterblokon kaj la globkrajonon kaj komencis skribi. "Li kuþis en la lito, devigite tie resti øis la resaniøo de lia hepato. Li seræis en sia memoro ian ajn sperton kiu inspirus al li intrigon por la promesita rakonto. Lian cerbumadon interrompis neregula sonorado. De kie øi venis?...