Η πρώτη και μεγαλύτερη απάτη του
σατανά.
Τι συμβαίνει κατά τον θάνατο ; Η ψυχή είναι αθάνατη ;
Ένα από τα πλέον σοβαρά
θέματα που απασχόλησαν τον άνθρωπο ανά τους αιώνες είναι το ερώτημα του τι
συμβαίνει κατά το θάνατο. Το απόλυτο μυστήριο. Μήπως άραγε μετά το θάνατο
λαμβάνουμε αμέσως το μισθό μας και πηγαίνουμε απευθείας στον παράδεισο (αν τα
έργα μας ήταν καλά) ή στην κόλαση (αν τα έργα μας ήταν κακά); Πολλοί χριστιανοί
έχουν πιστέψει (γιατί έτσι διδάχθηκαν) ότι οι ασεβείς πηγαίνουν απευθείας στην
κόλαση όπου καίγονται αιωνίως μέσα στη φωτιά. Κάποιοι άλλοι, επηρεασμένοι από
τις θεωρίες της Νέας Εποχής, έχουν ασπασθεί δοξασίες ανατολικών θρησκειών που
διδάσκουν ότι η ψυχή του ανθρώπου ζει αιώνια και απλώς μετενσαρκώνεται διαρκώς
μέσα από νέους κύκλους ζωής έως ότου φτάσει ένα ανώτατο σημείο – τη θέωση. Επίσης οι έλληνες φιλόσοφοι πίστευαν ότι αν και το
σώμα του ανθρώπου είναι θνητό η ψυχή του είναι αθάνατη και μετά το θάνατο
κατεβαίνει στον Άδη όπου συνεχίζει τη ζωή της. Ο Πλάτωνας δίδασκε ότι το
ανθρώπινο σώμα δεν είναι παρά ένα κέλυφος που περικλείει μια αθάνατη ψυχή η
οποία κατά τον θάνατο απελευθερώνεται από τα δεσμά της.
Σε αυτή τη μελέτη θα προσπαθήσουμε να μελετήσουμε αυτά τα ερωτήματα και να δούμε τι πραγματικά διδάσκει η Αγία Γραφή γύρω από τα θέματα αυτά. Όπως θα δούμε, ο Λόγος του Θεού δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας.
1. Γιατί υπάρχει θάνατος; Πως προήλθε;
Στο βιβλίο της Γένεσης διαβάζουμε ότι ο Θεός
δημιούργησε έναν τέλειο κόσμο και κατά την έκτη ημέρα ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και
την Εύα. Δημιουργήθηκαν κατά έναν τέλειο τρόπο και διέθεταν απόλυτη υγεία και
ευρωστία διότι έγιναν κατ’ εικόνα Θεού. Μάλιστα θα μπορούσαν να ζήσουν αιώνια αν
δεν είχαν διαλέξει να αθετήσουν την εντολή του Θεού. Ο Θεός του είχε πει οτι
μπορούν να ζουν αιώνια υπό έναν όρο. Να δείξουν τυφλή εμπιστοσύνη και
υπακοή σε Εκείνον. Υπακοή, όλη η ύπαρξή τους βασιζόταν στην υπακοή τους
στον Θεό. Η μόνη εντολή που ο Θεός τους έδωσε ήταν να μην φάνε από τον καρπό
ενός συγκεκριμένου δέντρου του κήπου της Εδέμ. Αν όμως δεν τηρούσαν την εντολή αυτή, ο
Θεός τους είχε προειδοποιήσει τι θα συνέβαινε :
«...διότι καθ' ην
ημέραν φάγης απ' αυτού,
θέλεις εξάπαντος αποθάνει.» Γεν.
2:17
Ο διάβολος όμως παίρνοντας
μορφή φιδιού δελέασε την Εύα να φαει τον απαγορευμένο καρπό λέγοντας της :
«...Δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει» Γεν.
3:4.
Όμως η Εύα αποφάσισε να
δεχτεί το λόγο του φιδιού πάνω από το λόγο του Θεού και έτσι έφαγε. Και έδωσε
και στον Αδάμ και έφαγε κι αυτός και έτσι ο θάνατος εισήλθε στο ανθρώπινο γένος.
Ο άνθρωπος χωρίστηκε από τον Θεό, τον Δημιουργό του, από την πηγή της ζωής.
Έχασαν το προνόμιο της αιωνίου ζωής και έτσι άρχισαν να γερνούν μέσα σε ένα
κόσμο που τον κυβερνούσε το σκοτάδι μακριά από τις ευλογίες του Θεού. Ο κόσμος
μας δηλαδή έγινε ένας κόσμος που κυρίαρχος ήταν η αμαρτία και σαν αποτέλεσμα
αυτής ο θάνατος.
«Διά τούτο καθώς δι' ενός ανθρώπου
η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον και διά της αμαρτίας ο
θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον·» Ρωμ.
5:12
Αν ο σατανάς είχε αποκαλύψει τον πραγματικό του
χαρακτήρα, θα είχε αμέσως απωθηθεί. Εργαζόταν και εξακολουθεί να εργάζεται
κρυφά. Μεταχειριζόμενος ως μεσάζοντα το φίδι, το
σοφότερο των ζώων τότε, επιτέθηκε στην Εύα. Αν η Εύα απέφευγε να μπλέξει σε
συζήτηση με τον πειραστή θα ήταν ασφαλής. Αλλά τόλμησε
να πιάσει κουβέντα μαζί του και έπεσε θύμα της πονηρίας του. Με τον ίδιο τρόπο
πολλοί νικιούνται και σήμερα. Αμφιβάλλουν και προβάλλουν αντιρρήσεις σε σχέση με
τις απαιτήσεις του Θεού και τις σαφείς αλήθειες της Γραφής. Και έτσι αντί να
υπακούσουν στις θειικές εντολές παραδέχονται ευχάριστα τις ανθρώπινες θεωρίες οι
οποίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά κεκαλυμμένα τεχνάσματα του σατανά.
Τι συμβαίνει όμως όταν ο άνθρωπος
πεθαίνει;
2. Τι είναι η ψυχή; Είναι
μήπως αθάνατη;
Η ψυχή του
ανθρώπου...
Πολλοί πιστεύουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι
αθάνατη. Είναι όμως αυτό σωστό; Κάτι τέτοιο επιβεβαιώνεται από τις Γραφές;
Πολλοί πιστεύουν ότι όταν ο άνθρωπος πεθαίνει η ψυχή του πηγαίνει στον ουρανό.
Οι λέξεις «ψυχή» και «πνεύμα» χρησιμοποιούνται πάνω από 1600 φορές μέσα στην
Αγία Γραφή, όμως πουθενά δεν υπονοούν την ύπαρξη ενσυνείδητης ζωής όταν αυτά
χωρισθούν από το «σώμα», έχει επέλθει δηλαδή ο θάνατος. Στην Αγία Γραφή η λέξη
«ψυχή» υπονοεί συνήθως ένα πρόσωπο, έναν ζωντανό οργανισμό. (π.χ. Λευιτ. 22:6, 7:18-25) Κάποιες
φορές υποδηλώνει τη «ζωή» όπως εδώ,
«Εν τη χειρί του οποίου είναι ψυχή πάντων των ζώντων και
η πνοή πάσης ανθρωπίνης σαρκός.» Ιώβ
12:10
ή κάποιες άλλες φορές εννοεί τονμυαλό ή τη διάνοια του ανθρώπου όπως
εδώ,
«Θέλω σε υμνεί, διότι
φοβερώς και θαυμασίως επλάσθην· θαυμάσια είναι τα έργα σου· και η ψυχή μου κάλλιστα γνωρίζει
τούτο.»
Ψαλ. 139:14
Η άποψη ότι ενώ το σώμα πεθαίνει, η ψυχή εξακολουθεί
να ζει δεν βασίζεται πουθενά στην Αγία Γραφή. Το αντίθετο μάλιστα η Αγία Γραφή
διδάσκει ότι η ψυχή που θα αμαρτήσει θα πεθάνει.
«Ιδού, πάσαι αι ψυχαί είναι εμού· ως η ψυχή του πατρός, ούτω και η ψυχή του
υιού εμού είναι· ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»
Ιεζ.
18:4
Επιπλέον ο Απ. Παύλος δηλώνει ξεκάθαρα για τους
αμαρτωλούς:
«Διότι ο μισθός της αμαρτίας
είναι θάνατος, το δε χάρισμα του
Θεού ζωή αιώνιος διά Ιησού Χριστού του Κυρίου
ημών.» (Ρωμ. 6:23 )
Αν η ζωή είναι η κληρονομιά των δικαίων, ο θάνατος
είναι η μερίδα των ασεβών. Σε άλλα σημεία της Γραφής πληροφορούμαστε για τους
ασεβείς:
«Διότι έτι μικρόν και
ο ασεβής δεν θέλει
υπάρχει· και θέλεις ζητήσει
τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή·»
(Ψαλ. 37:10)
«....και θέλουσιν είσθαι ως οι μη
υπάρχοντες» (Άβδ. 1:16)
Επομένως:
·
Η ψυχή δεν είναι
από τη φύση της αθάνατη.
·
Η φράση
«αθανασία της ψυχής» δεν υφίσταται πουθενά στην Αγία Γραφή
·
Η λέξη
«αθάνατος» υπάρχει μόνο μία φορά στην Αγία Γραφή, όμως δεν αφορά τον άνθρωπο
αλλά τον Θεό! Ο μόνος αθάνατος είναι ο Θεός!
«...ο μακάριος και
μόνος Δεσπότης, ο Βασιλεύς των βασιλευόντων, και Κύριος των κυριευόντων, όστις μόνος έχει την
αθανασίαν, κατοικών φως απρόσιτον ...»
1Τιμ.
6:15
« εις δε τον βασιλέα
των αιώνων, τον άφθαρτον, τον αόρατον, τον
μόνον σοφόν Θεόν, είη τιμή και δόξα εις τους αιώνας των αιώνων·
αμήν.» 1Τιμ.
1:17
Ας επιστρέψουμε όμως στο βιβλίο της Γένεσης όταν ο
Θεός δημιουργούσε τον άνθρωπο:
«Και έπλασε Κύριος ο
Θεός τον άνθρωπον από χώματος εκ της γης. και ενεφύσησεν εις τους μυκτήρας αυτού
πνοήν ζωής, και έγεινεν ο
άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν.» Γέν.
2:7
Είναι πολύ σημαντικό να
κατανοήσουμε τα «συστατικά» τα οποία ο Θεός χρησιμοποίησε για να δημιουργήσει
τον άνθρωπο. Το σώμα του Αδάμ φτιάχτηκε από χώμα και τότε ο Θεός πρόσθεσε πνοή
ζωής, την ενέργεια δηλαδή που καθιστά το σώμα ζωντανό οργανισμό, και έτσι ο
άνθρωπος έγινε ψυχή που ζεί. Δεν λεει το κείμενο ότι ο
Θεός έδωσε μια ψυχή στον Αδάμ, ωσάν η ψυχή να ήταν ένας ζωντανός οργανισμός
ξεχωριστός από το σώμα. Ο Αδάμ έγινε ψυχή που ζεί όταν ενώθηκε το σώμα με την πνοή του Θεού.
Επομένως ισχύει η παρακάτω
εξίσωση :
ΣΩΜΑ + ΠΝΟΗ = ΨΥΧΗ ΠΟΥ
ΖΕΙ
Κατά τον θάνατο, ισχύει η αντίστροφη διαδικασία, όταν
ο άνθρωπος δίνει την τελευταία του πνοή, η ζωή του, η ψυχή παύει να υπάρχει,
εξαφανίζεται. Ο άνθρωπος πεθαίνει και δεν υπάρχει κάποια «ψυχή» που εξακολουθεί
να ζει σε κάποιο άλλο κόσμο, ούτε υπάρχει κάποια «ψυχή» που να πηγαίνει
απευθείας στον παράδεισο ή στην κόλαση. Οταν ο Αδάμ
αμάρτησε ο Θεός του είπε:
«... επειδή γη είσαι,
και εις γην θέλεις επιστρέψει.»
Γέν.
3:19
Ο Θεός δεν είπε στον Αδάμ ότι μόλις πεθάνεις
θα έρθεις μαζί μου στον ουρανό. Το αντίθετο, του είπε οτι θα επιστρέψεις στη
γή! Όπως μαθαίνουμε από άλλα σημεία της Αγίας Γραφής,
στην κατάσταση αυτή παραμένει ο άνθρωπος μέχρις ότου συντελεστεί η ανάσταση των
νεκρών.
3. Ο θάνατος είναι ένας
«ύπνος»
Η Αγία Γραφή αποκαλεί
τον θάνατο ως έναν «ύπνο». Οι νεκροί κοιμούνται στον τάφο τους περιμένοντας την
ανάσταση. Τουλάχιστον 50 φορές μέσα στην Αγία Γραφή ο θάνατος ονομάζεται ύπνος
και είναι βέβαια ένας καθαρός ύπνος χωρίς όνειρα διότι δεν υπάρχει ζωή. Ετσι ένας άνθρωπος μπορεί να έχει πεθάνει εδώ και 1000
χρόνια, όταν όμως σηκωθεί κατά την ανάσταση θα νομίσει ότι έχει περάσει μόλις
ένα δευτερόλεπτο. Δεν θα έχει δηλαδή αίσθηση του χρόνου που πέρασε, όπως ακριβώς
συμβαίνει και όταν κοιμόμαστε. Ο Ιησούς Χριστός μας είπε που βρίσκονται οι
νεκροί. Είναι όλοι στον τάφο τους περιμένοντας την
ανάσταση.
«Μη θαυμάζετε τούτο·
διότι έρχεται ώρα, καθ' ην πάντες οι εν
τοις μνημείοις θέλουσιν
ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα
αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν
κρίσεως.»
Ιωάν.
5:28-29
Ο θάνατος δεν είναι ζωή στον
ουρανό ή στην κόλαση ή στο καθαρτήριο (κατά τους καθολικούς). Δεν είναι ζωή κατ’
ουδένα τρόπο. Κατά το θάνατο, ούτε η ψυχή ούτε το
πνεύμα ζεί. Η ψυχή - ζωή διαλύεται στα στοιχεία που
την κατέστησαν εφικτή και έτσι το σώμα επιστρέφει στη γή και το πνεύμα (η πνοή του Θεού) επιστρέφει στον Θεό που
τη έδωσε. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει οι σκέψεις του εξαφανίζονται, δεν
βρίσκεται σε καμιά μορφή ενσυνείδητης ζωής:
«Το πνεύμα αυτού
εξέρχεται· αυτός επιστρέφει εις την γην αυτού·
εν εκείνη τη ημέρα οι
διαλογισμοί αυτού αφανίζονται.» Ψαλ.
146:4
Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα από τα όσα συμβαίνουν
εδώ στη γη.
«Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει·
αλλ' οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν ουδέ έχουσι
πλέον απόλαυσιν· επειδή το μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη.» Εκκλ.
9:5
«Πάντα όσα εύρη η χειρ σου να κάμη, κάμε κατά
την δύναμίν σου· διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου
υπάγεις.» Εκκλ.
9:10
Επομένως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει οι σκέψεις του
αφανίζονται. Πως θα μπορεί να ζει στον ουρανό όπως πολλοί πιστεύουν. Ακόμα περισσότερο πως ένας νεκρός θα
μπορούσε να βρίσκεται στην παρουσία του Θεού χωρίς να σκέφτεται; Είναι προφανές
ότι οδηγούμαστε σε παράδοξα πράγματα αν απορρίψουμε αυτό που πραγματικά είναι ο
θάνατος, δηλαδή ένας ύπνος. Ας δούμε όμως και άλλα σημεία μέσα στην Αγία Γραφή
που επιβεβαιώνουν ότι ο θάνατος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας
ύπνος:
«Και διά τι δεν συγχωρείς την παράβασίν
μου και αφαιρείς την ανομίαν μου; διότι
μετ' ολίγον θέλω κοιμάσθαι εν τω χώματι· και το πρωΐ θέλεις με ζητήσει, και δεν θέλω
υπάρχει.» Ιώβ
7:21
«Αλλ' ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται· και ο άνθρωπος
εκπνέει, και που
είναι;»
Ιώβ 14:10
«ούτως
ο άνθρωπος, αφού κοιμηθή,
δεν ανίσταται εωσού οι ουρανοί μη υπάρξωσι, δεν θέλουσιν εξυπνήσει, και δεν θέλουσιν εγερθή εκ του ύπνου αυτών.»
Ιώβ 14:12
Τόσο η Παλαιά Διαθήκη όσο και η Καινή Διαθήκη
συμφωνούν ως προς τον θάνατο. Είναι ένας ύπνος.
«Και
ελιθοβόλουν τον Στέφανον,
... Και τούτο ειπών εκοιμήθη.»
Πράξ.
7:59-60
«μετά
ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς
διά μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα,
τινές
δε και εκοιμήθησαν·»
1Κορ.
15:6
Οταν πλησίαζε η ώρα ο Ιησούς να αποχωριστεί τους μαθητές
Του και να ανέλθει στον ουρανό δεν τους είπε ότι σε λίγο θα πήγαιναν και αυτοί
κοντά Του στον ουρανό. Αντιθέτως τους είπε ότι Εγώ θα έρθω πάλι να σας παραλάβω
:
«Εν τη οικία του
Πατρός μου είναι πολλά οικήματα· ει δε μη, ήθελον σας
ειπεί· υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον·
και αφού υπάγω και σας
ετοιμάσω τόπον, πάλιν έρχομαι και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να είσθε και σεις, όπου είμαι εγώ.» (Ιωάν. 14:2,3 )
Επιπλέον εδάφια :
«Επίβλεψον· εισάκουσόν μου, Κύριε ο
Θεός μου· φώτισον τους οφθαλμούς μου, μήποτε υπνώσω τον ύπνον του θανάτου·» Ψαλ. 13:3
«Και είπε Κύριος προς
τον Μωϋσήν, Ιδού, συ θέλεις κοιμηθή μετά των πατέρων σου· ...»· Δευτ. 31:16
«Και εκοιμήθη ο Δαβίδ μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη
πόλει Δαβίδ.» 1Βασ. 2:10
«Και εκοιμήθη ο Σολομών μετά των πατέρων αυτού και ετάφη εν τη
πόλει Δαβίδ του πατρός αυτού...» 1Βασ. 11:43
«Διότι ο
μεν Δαβίδ,... , εκοιμήθη και προσετέθη εις τους
πατέρας αυτού και είδε διαφθοράν·» Πράξ. 13:36
«και λέγοντες· Που
είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ' ης
ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν...» 2Πέτ. 3:4
Επίσης δέστε και τα παρακάτω εδάφια που αποδεικνύουν
ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή ο θάνατος είναι ένας ύπνος:
Α’ Βασ.11:21, 14:20, 14:31, 15:8, 15:24, 16:6, 16:28,
22:40, 22:50,
Β’ Βασ. 8:24, 10:35, 13:9,
13:13, 14:16, 14:22, 14:29, 15:7, 15:22, 15:38, 16:20, 20:21, 21:18,
24:6
Β’ Χρον. 9:31, 12:16, 14:1,
16:13, 21:1, 26:2, 26:23, 27:9, 28:27, 32:33 κλπ
Στο 11ο κεφάλαιο
του κατά Ιωάννη ευαγγελίου, βρίσκουμε το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου από
τον Ιησού
Χριστό.
«Ταύτα είπε, και μετά
τούτο λέγει προς αυτούς· Λάζαρος ο φίλος ημών εκοιμήθη· αλλά υπάγω διά να εξυπνήσω
αυτόν.» Ιωάν.
11:11
Οι μαθητές παρεννόησαν τη
δήλωση αυτή του Ιησού και έτσι ο Ιησούς αναγκάστηκε να τους εξηγήσει τι εννούσε:
«Τότε λοιπόν είπε προς
αυτούς ο Ιησούς παρρησία· Ο Λάζαρος
απέθανε.» Ιωάν.
11:14
Αν ο Λάζαρος είχε πάει στον ουρανό όταν πέθανε, τότε
όταν βγήκε από τάφο αμφιβάλετε οτι κάτι θα είχε πει σχετικά με αυτό; Όμως ο
Λάζαρος δεν είπε τίποτα σχετικό όταν αναστήθηκε. Και δεν είπε τίποτα γιατί δεν
γνώριζε τίποτα, για 4 ημέρες κοιμόταν στον τάφο του. Διότι «... διότι δεν είναι πράξις ούτε λογισμός ούτε γνώσις ούτε σοφία εν τω άδη όπου
υπάγεις.» Εκκλ.
9:10 μια και ο θάνατος ισοδυναμεί με
ύπνο!
Άλλο ένα σημαντικό εδάφιο είναι το
ακόλουθο:
«Οι νεκροί δεν θέλουσιν αινέσει τον Κύριον, ουδέ πάντες οι καταβαίνοντες εις τον τόπον της σιωπής·» Ψαλ.
115:17
Αν οι άνθρωποι (τουλάχιστον
οι δίκαιοι) πήγαιναν κατευθείαν στον ουρανό μετά τον θάνατό τους, τουλάχιστον θα
δοξολογούσαν τον Κύριο. Ομως το εδάφιο αυτό μας λέει πέρα από κάθε αμφιβολία ότι οι νεκροί δεν έχουν καμία
επικοινωνία με τον Κύριο. Και δεν έχουν επικοινωνία γιατί δεν ζουν. Αναπαύονται
μέσα στον ύπνο τους και δεν θα ξυπνήσουν μέχρι ότου ακούσουν τη φωνή του Υιού
του Ανθρώπου που θα τους ξυπνήσει:
«Αληθώς,
αληθώς σας λέγω ότι έρχεται ώρα, και ήδη είναι, ότε οι
νεκροί θέλουσιν ακούσει την φωνήν του Υιού του Θεού, και οι ακούσαντες θέλουσι
ζήσει.» Ιωάν.
5:25
«Διότι ο τάφος δεν
θέλει σε υμνήσει· ο θάνατος δεν θέλει σε δοξολογήσει· οι καταβαίνοντες εις τον λάκκον δεν
θέλουσιν ελπίζει επί την αλήθειάν σου.» Ησ. 38:18
«Μήπως εις τους
νεκρούς θέλεις κάμει θαυμάσια; ή οι τεθνεώτες θέλουσι σηκωθή και θέλουσι σε αινέσει;
Μήπως εν τω τάφω θέλουσι διηγείσθαι το έλεός σου ή την αλήθειάν σου εν τη φθορά;
Μήπως θέλουσι
γνωρισθή εν τω σκότει τα
θαυμάσιά σου και η δικαιοσύνη σου εν τω τόπω της
λήθης.» Ψαλ. 88:10-12
Ακόμα και ο Δαβίδ περιμένει στο τάφο του την
ανάσταση:
«Άνδρες αδελφοί,
δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου
Δαβίδ ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού
είναι παρ' ημίν μέχρι της ημέρας
ταύτης. Πράξ. 2:29
«Διότι
ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς
..»
Πράξ.
2:34
4.
Πνευματισμός
Η δοξασία ότι ο άνθρωπος
εξακολουθεί να συναισθάνεται μετά το θάνατο και ιδιαίτερα ότι τα πνεύματα των
νεκρών επιστρέφουν για να συμπαρασταθούν στους ζώντες, προλείανε το δρόμο για το
σύγχρονο πνευματισμό. Αν οι νεκροί ήδη απολαμβάνουν την προνομιούχο θέση τους
ενώπιον του Θεού και των αγίων αγγέλων και κατέχουν τώρα γνώσεις κατά πολύ
ανώτερες από ότι είχαν πρώτα, γιατί τάχα να μην επιστρέφουν στη γη για να
διαφωτίζουν και να νουθετούν τους νεκρούς; Να, ένα ιερό θεωρούμενο κανάλι μέσω
του οποίου ο σατανάς εργάζεται για την εκπλήρωση των προθέσεων του. Οι αποστάτες
άγγελοι οι οποίοι εκτελούν τις διαταγές του, παρουσιάζονται σαν απεσταλμένοι από
τον κόσμο των πνευμάτων με τη μορφή των πεθαμένων φίλων τους, των αγίων ακόμα
και της παρθένου Μαρίας. Οι επισκέπτες αυτοί από τον κόσμο των πνευμάτων συχνά
ενημερώνουν και προειδοποιούν τον κόσμο για γεγονότα που πρόκειται να συμβούν
(που ουσιαστικά είναι σχέδια του σατανά) και όταν αυτά τα γεγονότα
πραγματοποιούνται τότε παγιδεύουν τους ακροατές στο να τους δείχνουν
εμπιστοσύνη. Με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι οδηγούνται να υιοθετούν διδασκαλίες δαιμονίων. Πολλοί άνθρωποι,
συνήθως άθεοι, θεωρούν τον πνευματισμό σαν μια σύγχρονη αγυρτεία. Μόλις όμως
αυτοί διαπιστώσουν κάποια υπερφυσική δύναμη, ένα θαύμα ή μια ορθή πρόρρηση ενός
μελλοντικού γεγονότος τότε πέφτουν εύκολα στην παγίδα του σατανά. Η ίδια η Αγία
Γραφή μας λεει ότι οι μάγοι του Φαραώ κατόρθωσαν να μιμηθούν κάποια από τα
θαύματα του Θεού και ότι ο διάβολος μπορεί να μετασχηματιστεί σε άγγελο φωτός.
Για όλα αυτά τα σημεία του σατανά έχουμε προειδοποηθεί
σαφώς από την Αγία Γραφή :
«Και έκαμνε σημεία
μεγάλα, ώστε και πυρ έκαμνε να καταβαίνη εκ του
ουρανού εις την γην ενώπιον των
ανθρώπων.
Και επλάνα τους κατοικούντας επί της
γης διά τα σημεία, τα οποία εδόθησαν εις αυτό να κάμη ενώπιον του θηρίου ....» (Αποκ. 13:13,14 )
Στις μέρες μας ο σατανάς παραπλανά τους ανθρώπους με
τον ίδιο τρόπο όπως παραπλάνησε την Εύα στον κήπο της Εδέμ: με την κολακεία, με
τη δημιουργία σφοδρής επιθυμίας για την απόκτηση απαγορευμένης γνώσης και με το
κέντρισμα της φιλοδοξίας για αυτοεξύψωση. Ο
πνευματισμός διδάσκει επίσης ότι ο άνθρωπος είναι το δημιούργημα της φυσικής
εξέλιξης, ότι το πεπρωμένο του από τη μέρα της γέννησής του και καθόλη την αιωνιότητα είναι η ανοδική πρόοδος προς την
Θεότητα.
Όμως ο Θεός απαγορεύει αυστηρά κάθε δήθεν επικοινωνία με τα πνεύματα των
νεκρών. Τα πνεύματα μαντείας η Γραφή τα ονομάζει πνεύματα δαιμονίων. Κάθε
δοσοληψία με τα πνεύματα μαντείας ο Κύριος την αποκαλεί βδέλυγμα και την
απαγόρευε αυστηρότατα με την επιβολή θανατικής ποινής.
«Δεν θέλετε ακολουθεί
τους έχοντας πνεύμα μαντείας ουδέ θέλετε προσκολληθή
εις επαοιδούς, ώστε να μιαίνησθε δι' αυτών. Εγώ είμαι
Κύριος ο Θεός σας.» (Λευ. 19:31 )
5.
Συμπεράσματα
Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή που ζούμε, στις έσχατες
ημέρες δηλαδή, είναι υψίστης σημασίας να έχουμε συνειδητοποιήσει πέρα από κάθε
αμφιβολία ότι ο άνθρωπος είναι θνητός όπως μας διδάσκει η Αγία Γραφή, ενώ
παράλληλα η αθανασία της ψυχής δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ψέμα. Είναι ένα
ψέμα, μια εωσφορική διδασκαλία που δέχτηκε για πρώτη φορά η Εύα στην Εδέμ και
που δυστυχώς διδάσκεται μέχρι και σήμερα ανελλιπώς από όλες τις θρησκείες ακόμα
και τη χριστιανική. Η σατανική αυτή διδασκαλία αυτή ονομάζεται πνευματισμός
(εφόσον οι νεκροί ζουν γιατί να μην μπορούν να επικοινωνήσουν και μαζί μας;
...). Ενώ στις ανατολικές θρησκείες ο πνευματισμός είναι φανερός, μέσω των
μάγων, στη χριστιανική θρησκεία έχει εισέλθει και έχει πάρει ένα πιο
εκλεπτυσμένο χαρακτήρα ώστε να μη γίνεται αντιληπτός. Οι χριστιανοί οδηγούνται
από τους πνευματικούς καθοδηγητές τους να εμπιστεύονται σε αγίους που έχουν
πεθάνει ακόμα και στη μητέρα του Χριστού τη Μαρία. Ενώ ο Λόγος του Θεού μας
λέγει σαφώς ότι όλοι αυτοί έχουν πεθάνει και περιμένουν την κρίση, εντούτοις
βλέπουμε στις μέρες μας τους πιστούς να προσεύχονται σε αυτούς και ιδιαίτερα στη
παρθένο Μαρία και να επικοινωνούν με μαζί τους δίνοντας βάση στα λόγια τους. Δεν
έχουν αντιληφθεί ότι αυτοί που μιλούν μέσω αγίων (π.χ.
άγιος Γεώργιος Χοζεβίτης στις μέρες μας) ή της Μαρίας
δεν είναι αυτά τα πρόσωπα αλλά δαιμόνια που πέρνουν τη
μορφή τους και που αναμιγνύουν την αλήθεια με το ψέμα προκειμένου η εξαπάτηση να
γίνει πιστευτή. Ο στόχος αυτού του σατανικού ψέματος είναι οι άνθρωποι να
σταματήσουν να εμπιστεύονται τις άγιες Γραφές και τον νόμο του Θεού – τις Δέκα
Εντολές, ως την αυθεντία και την αλήθεια και να στραφούν σε μύθους που θα τους
οδηγήσουν μακριά από τον Λόγο του Θεού, τον Χριστό, την πηγή της ζωής.
Από
πολύ καιρό ο σατανάς προετοιμάζεται
για μια τελική προσπάθεια παραπλάνησης του κόσμου λίγο πριν τη Δευτέρα
Παρουσία. (βλ. Β’ Θεσ. 9-12). Όπως είδαμε, το θεμέλιο
του έργου του τέθηκε στην Εδέμ: «...δεν θέλετε βεβαίως αποθάνει». Σιγά σιγά από τότε προετοίμασε το δρόμο για το κορύφωμα αυτής της
απάτης με την ανάπτυξη του πνευματισμού. Στο σημείο αυτό δεν έχει ακόμη φθάσει,
δηλαδή στην ολοσχερή εκπλήρωση των σχεδίων του. Αλλά αυτό θα γίνει στο ελάχιστο
χρονικό διάστημα που υπολείπεται. Η ανθρωπότητα νανουρίζεται στο λίκνο μιας
μοιραίας σιγουριάς και δεν θα ξυπνήσει από τον ύπνο της παρά μόνο με το ξέσπασμα
της οργής του Θεού. (βλ. Ησ.28:17-18)
