Van een politicus, daarentegen, kan niet hetzelfde worden gezegd. Ten eerste wordt hij niet geboren. Hij wordt ontworpen. Dit kan hij zelf doen, of het wordt voor hem gedaan door een briljante PR organisatie. Het leven van een politicus begint dus ongeveer op vijfendertig jarige leeftijd.

Dan gaat hij zitten. Niet aan tafel zitten om te eten, of aan een schoolbank zitten om te leren, maar gewoon in een kamer zitten. Lekker zitten discussiëren over allerlei belangrijke kwesties. Na een tijdje – ongeveer tien jaar – overleggen en discussiëren komt er een belangrijke verandering in zijn status. Hij verhuisd van een kamer naar De Kamer. Proficiat, heer politicus, u heeft uw puberteitsperiode goed overleefd.

In De Kamer wordt er nog meer gediscussieerd en onderhandeld, maar nu is het belang van nationale aard. Zeer belangrijk! Zo belangrijk dat er over één bepaalde kwestie makkelijk twee jaar gesproken kan worden. Deze zitperiode duurt zo vijf tot tien jaar. En wederom, proficiat, heer politicus, u heeft uw vroege volwassenheidsfase goed overleefd.

Na de ministerpost is de politicus moe. Hij heeft zijn hele leven aan zijn land gegeven! Hij heeft geen jeugd gehad! Hij heeft alleen maar goede dingen kunnen doen! Hij heeft zijn rotsblok bijgedragen! …Hij baalt als een stekker. Want, helaas, koning kan hij nooit worden. Niet de juiste bloedkleur. Wat een frustratie, zeg…

Tenslotte sterft dan de politicus? Of…? Nee, een politicus sterft niet! Hij blijft eeuwig leven, dankzij zijn kwalitatief hoogstaande opmerkingen over onder anderen de sociaal verantwoordde intergratie van de onderdrukte probleemgroepen binnen de tussentijdse stagnerende Nederlandse socio-economische welvaartsmaatschappij.

Mijnheer politicus,. Ik wou dat ik u was…