Όλες αυτές τις ημέρες, από το πέρας των εκλογών, μέχρι σήμερα, έχω ακούσει διάφορες θεωρίες και απόψεις, διατυπωμένες από κάθε λογής «ειδικούς» ή όχι. Όλοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας και να κρίνου το ποιοι ήταν οι νικητές και ποιοι οι χαμένοι.

Σαν αυτή την προσπάθεια λοιπόν, ακούμε διάφορες απόψεις και τον κάθε έναν απ` αυτούς, να εξαγάγει το ένα ή το άλλο συμπέρασμα. Και όπως είναι φυσικό οι απόψεις και τα συμπεράσματα ποικίλουν ανάλογα με το ποιος τα εκφράζει και ποια στάση κρατεί γενικότερα στο πολιτικό «παιχνίδι».

Κάτι παρόμοιο θα επιχειρήσω και εγώ. Πιστεύω, λοιπόν, ότι σ` αυτές τις εκλογές υπήρξε ένας και μόνο νικητής και αντίστοιχα ένας χαμένος. Νικητής ήταν αναμφίβολα ο δικομματισμός. Τα δύο «μεγάλα κόμματα, όχι μόνο κατόρθωσαν να πλειοψηφήσουν –όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα- αλλά κατάφεραν να συγκεντρώσουν (και τα δύο μαζί) το εντυπωσιακό ποσοστό του 96%! 

Το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, παρά τη φθορά των έξι χρόνων εξουσίας, όχι μόνο δεν απώλεσε δυνάμεις αλλά κατάφερε να συγκεντρώσει και 2% περισσότερο από τις προηγούμενες εκλογές. Απ` την άλλη η Ν.Δ. μπορεί να μην κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές, αλλά αύξησε τη δύναμη της κατά 5%, περίπου!

Αλλά πως φτάσαμε σ` αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα; Καταρχήν, είναι πλέον εμφανές, τα δύο «μεγάλα» κόμματα, κρατούν στα χέρια τους το πολιτικό παιχνίδι και το διεξαγάγουν με τα δικά τους μέτρα και σταθμά. Η κυβέρνηση, όχι μόνο δεν κατήργησε τον εκλογικό νόμο του κ. Κούβελα, αλλά τον υποστήριξε με κάθε μέσο. Έναν εκλογικό νόμο που ενισχύει την άποψη «της χαμένης ψήφου», τον ισχυρισμό δηλαδή, ότι κάθε ψήφος που δεν έχει ως στόχο τα δύο κυβερνητικά κόμματα είναι άσκοπη.

 Ταυτόχρονα, με τη συμφωνία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., καθορίζονται οι κανόνες που διέπουν την προεκλογική εκστρατεία κομμάτων και υποψηφίων, με στόχο -όπως υποστηρίζουν- τη μείωση των δαπανών. Και τι λέτε ότι απαγορεύουν; Μα φυσικά την αφισοκόλληση. Το μόνο τρόπο που έχουν τα «μικρά» κόμματα να εκφραστούν, καθώς τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν ούτε τα τηλεοπτικά σποτ, ούτε τα πολύχρωμα και πολυτελή εκλογικά περίπτερα.

Αντίστοιχα, ένας είναι και ο χαμένος της εκλογικής διαδικασίας, η Δημοκρατία. Η Βουλή είναι ήδη φτωχότερη κατά ένα κόμμα (αυτό του ΔΗΚΚΙ) και τα ποσοστά των υπολοίπων κομμάτων ,εκτός ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., για πρώτη φορά, δεν ξεπερνούν το 14%!

Έχετε φανταστεί ποτέ ότι μπορεί στο μέλλον να γίνουμε μάρτυρες μιας κόντρας «Ρεπουμπλικάνων» - «Δημοκρατικών», όπου το καίριο θα είναι η τηλεοπτική εικόνα, το γκλάμουρ και οι πολιτιστικές εκδηλώσεις που θα συνοδεύουν την προεκλογική περίοδο;

Αυτή η κατάσταση είναι σίγουρα διαφορετική απ` τη συνηθισμένη ελληνική, της δεξιάς και της αριστεράς, με την κάθε μία απ` αυτές όμως να εκφράζεται μέσα από ποικίλα πολιτικά σχήματα και οργανισμούς.

Είναι ακόμα διαφορετική και απ` το σλόγκαν του ΚΚΕ για τα «πέντε κόμματα, δύο πολιτικές», καθώς, ναι μεν δύο πολιτικές, αλλά με πολλές εκφράσεις και εκφάνσεις.

Άμοιρα ευθυνών, για την κατάσταση που τείνει να δημιουργηθεί, δεν είναι φυσικά και τα «μικρότερα» κόμματα. Είναι αυτά που δεν κατόρθωσαν να αντιπαλέψουν και ανατρέψουν την θεωρία της «χαμένης ψήφου», να πείσουν το λαό για το αντίθετο και να επωφεληθούν της ψήφου του.

Όπως και να έχει το πράγμα πάντως, είτε ευθύνεται ο ένας ή ο άλλος, είτε και όλοι, το σίγουρο είναι ότι αυτό το φαινόμενο αποτελεί το μεγαλύτερο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην αλαζονεία της εξουσίας, όταν τα δύο κόμματα γνωρίζουν ότι κανείς δεν απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους και πως απλά θα εναλλάσσονται στην εξουσία.

Είτε το θέλουμε, είτε όχι η δημοκρατία για να επιβιώσει απαιτεί, τόσο την ύπαρξη των άκρων, όσο και των μειοψηφιών.