Η ιστορία μας ξεκινάει σε ένα καταπράσινο πλανήτη που έχει διασωθεί από το μεγάλο κατακλυσμό που συγκλόνισε όλο το σύμπαν και έχει σαν ήρωες δύο περιπλανώμενους κυνηγούς, με έντονα οικολογικά αισθήματα.

  Καθώς λοιπόν περπατούσαν πάνω στο βουνό εντόπισαν μια σπηλιά και αποφάσισαν να την εξερευνήσουν. Ήταν μια μικρή σπηλιά και το μόνο που βρήκαν ήταν ένα αρχαίο ημερολόγιο και αποφάσισαν να κάτσουν να το διαβάσουν, χαλαρώνοντας και ξεφεύγοντας από την καθημερινή ρουτίνα. 

  Ατενίζοντας την χαράδρα που έχει γίνει καταπράσινη, λόγο της Άνοιξης, δύο μακριμάλιδες με τα ρόπαλά τους ρεμβάζουν και διαβάζουν το ημερολόγιο που βρήκαν σε παρακείμενη σπηλιά κάτω από μια πέτρα. Να σημειωθεί ότι το ημερολόγιο που βρήκαν είναι γραμμένο σε μία παράξενη γραφή που την ονόμαζαν τότε "αγκλήμιξ" και μόνο ο ένας την είχε διδαχτεί μιας και ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση οι γονείς του. Έτσι άρχισε να διαβάζει:

Σήμερα είναι μια μέρα που θα κρίνει τη πορεία αυτής της χώρας που ζούμε και θα συνεχίσουμε να ζούμε αν όλα πάνε καλά. Ο τρόπος φυσικά είναι ο επονομαζόμενος ύψιστος θεσμός της δημοκρατίας, με τη μορφή εκλογών, που διεξάγονται κάτω από το ήπιο κλίμα των τελευταίων είκοσι πέντε χρόνων λειτουργίας του θεσμού.

  Όλοι λοιπόν καταφεύγουν στις κάλπες για να ρίξουν την πολυπόθητη ψήφο, που τόσο πολλή περιμένουν οι "πίθηξ"  (πολιτικοί) και εν συνεχεία τα κόμματα, για τον απλούστατο λόγο, που δεν είναι άλλος από την δυνατότητα συνέχισης ύπαρξης και ενδυνάμωσης ώστε να καταλάβουν την εξουσία αυτού του τόπου.

  Δύο είναι οι κύριοι διεκδικητές της εξουσίας, ξεχωρίζουν από τα διαφορετικά χρώματα που έχουν, μπλε εναντίον πράσινο. Δύο κόμματα, απομεινάρια του παρελθόντος, της εποχής των δεινοσαύρων, που οι τότε διαφορές πήγαζαν από τους δεινοσαυρικούς αρχηγούς και κατέληγαν στους οπαδούς αυτών με κάποια αυξημένη διαφοροποίηση, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φοβερές αντιθέσεις και αψιμαχίες, μιας και πριν έρθει στην εξουσία ο επονομαζόμενος πράσινος δεινόσαυρος, ο μπλε είχε φάει πολύ κόσμο, κυρίως κόσμο που είχε την απόχρωση κόκκινου και έφτανε ως και την απόχρωση του πράσινου.

  Είχαν ένα προηγμένο και περίπλοκο εκλογικό σύστημα, που ούτε αυτή δεν ήξεραν καλά - καλά, αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να πράξουν τις εκλογές. Αυτοί που διεκδικούσαν την ψήφο ονομάζονταν υποψήφιοι "πίθηξ" και είχε ο καθένας, όπως ήταν φυσικό διαφορετικό όνομα και διαφορετικό τρόπο δράσης, αλλά τον ίδιο στόχο που αναφέρουμε ποιο πάνω. Βέβαια εδώ να σημειώσουμε ότι υπήρχαν και άλλα διαφορετικά κόμματα που όμως δεν είχαν την μεγάλη δύναμη με αποτέλεσμα να βρίσκονται στο περιθώριο της υπάρχουσας κοινωνίας, κάτι όμως που δεν τους αποθάρρυνε και είχαν συνεχή παρουσία, με στόχο την κατάλυση της υπάρχουσας κοινωνικής δομής, κάτι που εξόργιζε τους δυνατούς και τους εξαπέλυσαν το μυθικό υποχθόνιο τέρας μαρμάγκα, για να τους καταβροχθίσει, το οποίο ερεθιζόταν από το κόκκινο χρώμα και φυσικά είχε σαν κύριο στόχο τους κόκκινους που σαν μόνο όπλο είχαν τη συσπείρωση και τα όπλα τους που ονόμαζαν κονσερβοκούτια.

  Τα κριτήρια λοιπόν για τους ονομαζόμενους ψηφοφόρους ήταν πολλές φορές μπερδεμένα και αυτό γιατί δεν υπήρχε πλέων διαφορετική πολιτική από τα κυρίαρχα κόμματα με αποτέλεσμα να φτάσουν στο σημείο να αντιπαραθέτουν ευτελή επιχειρήματα, όπως το ποιος έχει καλύτερη διαχείριση, υπευθυνότητα, λόγο, διορατικότητα και άλλα διάφορα προσωπικά προσόντα.

-Λίγο βαρετή δεν είναι αυτή η ιστορία; Ρώτησε ο μακριμάλης που άκουγε, αυτόν που διάβαζε.

-Σώπα και άκου, είναι τόσο ενδιαφέροντα πράγματα που θα ήταν καλό να τα εφαρμόσουμε και εμείς. Εξάλλου εσύ δεν έχεις τις απαραίτητες γνώσεις, δεν έχεις σπουδάσει, δεν έχεις ούτε ένα πτυχίο!

  Η δουλειά του ψηφοφόρου γινόταν πολύ δύσκολη λοιπόν, ενόψει αυτών των αντιπαραθέσεων. Κάποια στιγμή κυριαρχούσε το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και εμπρός στο φόβο του παλιού μπλε δεινόσαυρου ψήφιζαν πράσινο, άλλοι πάλι είχαν εγκλωβιστεί σε ένα παιχνίδι που έβαζες λεφτά και έπαιρνες χάρτινο αντίκρισμα και θέλοντας να πάρουν τα λεφτά τους πίσω εάν χάνανε ψήφιζαν και αυτή πράσινο ή μπλε, αναλόγως ποιος νόμιζαν ότι θα τους τα φέρει πίσω διπλά. Υπήρχαν και άλλοι που πείναγαν και δεν είχαν την έμμισθη ασχολία που την αποκαλούσαν δουλειά κάτι που τους πρόσφερε αλόγιστα αυτός που ήταν στην εξουσία, τώρα ήταν οι πράσινοι, και τους έταζε αλόγιστά αυτός που δεν ήταν στην εξουσία, ο μπλε. Κατάφευγάν σε μεθόδους προσφοράς αντιπροσφοράς, στους ανήμπορους για δουλειά, προσφέροντας ο καθένας με τη σειρά του 148χιλ. 150χιλ. 152χιλ. παρασύροντας τους ψηφοφόρους σε μια νέα διάσταση κριτικής που σου θύμιζε έντονα τη διάσημη γκαλερί Μουσμουλάκη.

  Δηλαδή κυριαρχούσε μια κατάσταση τόσο μπερδεμένη που πολλοί έφευγαν για μετανάστες, άλλοι πήγαιναν για ψάρεμα, άλλοι την έπεφταν για ύπνο κ.λ.π και υπολογίζανε ότι ήταν γύρο στο 25% όλοι αυτοί που δεν μπορούσαν να βγάλουν άκρη με τίποτα.

-Σε παρακαλώ, σταμάτα να διαβάζεις δεν αντέχω άλλο αυτά που ακούω, με εξοργίζουν και ντρέπομαι για όλους αυτούς τους πρόγονούς μας.

-Σώπα, πως μιλάς έτσι, δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο για τους προγόνους μας;

-Αν δεν έχω εγώ μια φορά αυτοί δεν έχουν δέκα, γι` αυτό σταμάτα μην την πληρώσεις εσύ!

 Εδώ να υπενθυμίσουμε ότι πρόκειται για ένα φανταστικό γεγονός και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά γεγονότα είναι απολύτως τυχαία.

Γκίκας Νίκος