Προς Κορινθίους Β 5/ε/8
Όπως είχα υποσχεθεί στο τελευταίο τεύχος, το θέμα της μετά θάνατο ζωής θα εξετάζονταν σε περισσότερα άρθρα. Ο λόγος είναι επειδή υπάρχουν κάποια αποσπάσματα που επειδή θεωρούνται "επίμαχα" απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή και εξέταση. Αυτή η εξέταση θα ξεκινήσει απ'αυτό το τεύχος με την διερεύνηση της προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8 και θα συνεχιστεί στα επόμενα τεύχη επίσης.
Αρχίζοντας λοιπόν από την προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8 διαβάζουμε:Προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8
"Έχοντες λοιπόν το θάρρος πάντοτε, και εξεύροντες, ότι ενόσω ενδημούμεν εν τω σώματι, αποδημούμεν από του Κυρίου. (διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως.) θαρρούμεν δε, και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος, και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον."Για πολλούς αυτό που η φράση "επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον" σημαίνει, είναι ότι όταν κάποιος πεθαίνει είναι αμέσως με τον Κύριο. Εντούτοις, αυτό δεν είναι ότι το απόσπασμα λέει. Πραγματικά αυτό που αυτό λέει είναι ότι "ΕΠΙΘΥΜΟΥΜΕ μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΔΗΜΗΣΩΜΕΝ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ". Η λέξη "επιθυμούμε" δείχνει ότι το απόσπασμα καταγράφει μια επιθυμία η οποία δεν είναι επιθυμία για θάνατο αλλά επιθυμία "να αποδημήσουμε από του σώματος και ενδημήσωμεν προς τον Κύριον". Αν και μια πλήρη και καθαρή εικόνα του τι η φράση αυτή εννοεί θα είναι δυνατή μόνο μετά την εξέταση των συμφραζομένων της, μπορούμε από την αρχή να αποκλείσουμε ότι αυτή θα μπορούσε ποτέ να σημαίνει ότι όταν πεθαίνει κανείς είναι αμέσως με τον Κύριο, αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα υπήρχε απόλυτη αντίθεση με την προς Θεσσαλονικείς Α 4/δ/15-17 που λέει:
Προς Θεσσαλονικείς Α 4/δ/15-17
"Διότι τούτο σας λέγομεν διά του λόγου του Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν εις την παρουσίαν του Κυρίου, δεν θέλομεν προλάβει τους κοιμηθέντας. επειδή αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχάγγελου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθεί πρώτον. έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχτεί μετ αυτών εν νεφέλες εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα. ΚΑΙ ΟΥΤΩ [δηλαδή μ'αυτόν τον τρόπο, την ανάσταση των νεκρών Χριστιανών και την αλλαγή του σώματος των ζωντανών] ΘΑ είμαστε πάντοτε μετά του Κυρίου"Αν στην προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8 ο Θεός έλεγε ότι όταν κάποιος πεθαίνει είναι αμέσως με τον Κύριο τότε πως θα μπορούσε στην προς Θεσσαλονικείς Α 4/δ/17 ο ίδιος Θεός να λέει ότι "ΟΥΤΩ (δηλαδή με την ανάσταση των νεκρών, και τον μετασχηματισμό των σωμάτων των ζωντανών Χριστιανών) ΘΑ είμαστε πάντοτε μετά του Κυρίου"; Προφανώς είτε ο Λόγος είναι λάθος, το οποίο είναι αδύνατο, είτε η ερμηνεία που συνήθως δίνεται στην προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8 είναι εσφαλμένη. Όπως θα δούμε σπουδάζοντας τα συμφραζόμενα, αυτό που συμβαίνει είναι το τελευταίο. Έτσι αρχίζοντας από την προς Κορινθίους Β 4/δ/13-14 - περίπου δεκαπέντε στίχους πιο πάνω - διαβάζουμε:
Προς Κορινθίους Β 4/δ/13-14
"Έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως, κατά το γεγραμμένον, "Επίστευσα, διό ελάλησα," και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν. εξεύροντες ότι ο αναστήσας τον Κύριον Ιησούν, θέλει αναστήσει και μας διά του Ιησού, και παραστήσει μαζί σας."Αυτό που ο Παύλος γνώριζε με αποκάλυψη δεν ήταν ότι όταν κάποιος πεθαίνει συνεχίζει να ζεί στην "άλλη ζωη" μαζί με τους άλλους νεκρούς. Αντ'αυτού αυτό που αυτός ήξερε και δίδασκε ήταν ότι "ο ΑΝΑΣΤΗΣΑΣ τον Κύριο Ιησού, ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΣΕΙ και μας διά του Ιησού, και θα παραστήσει μαζί σας." Ο Παύλος περίμενε και ακόμα περιμένει την ανάσταση για να "παρασταθεί", να είναι μαζί, με εκείνους τους Κορινθίους πιστούς. Η τελευταία φορά που αυτός τους είδε ήταν την τελευταία φορά που επισκέφτηκε την Κόρινθο, και η επόμενη φορά που θα τους δει ξανά θα είναι όταν τόσο αυτός όσο και εκείνοι θα ΑΝΑΣΤΗΘΟΥΝ για να απαντήσουν μαζί με τους ζωντανούς πιστούς τον Κύριο στον αέρα. Προφανώς λοιπόν τα συμφραζόμενα του αποσπάσματος μας δεν είναι σχετικά με τον θάνατο αλλά σχετικά με το ακριβώς αντίθετο του: την ΑΝΑΣΤΑΣΗ των νεκρών. Αλλά ας συνεχίσουμε:
Προς Κορινθίους Β 4/δ/18 - 5/ε/4
"επειδή ημείς δεν ενατενίζομεν εις τα βλεπόμενα, αλλ εις τα μη βλεπόμενα. διότι τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια. Διότι εξεύρομεν, ότι, εάν η επίγειος οικία του σκηνώματος ημών χαλαστεί, έχομεν εκ του Θεού οικοδομήν, οικίαν αχειροποίητον, αιώνιον, εν τοις ουρανοίς. Επειδή εν τούτω στενάζομεν, επιποθούντες να επενδυθώμεν το κατοικητήριον ημών το ουράνιον. Αν, και ενδυθέντες αυτό, δεν θέλωμεν ευρεθεί γυμνοί. διότι όσοι είμεθα εν τούτω τω σκηνώματι, στενάζομεν υπό το βάρος αυτού. Επειδή θέλομεν ουχί να εκδυθώμεν, αλλά να επενδυθώμεν, διά να καταποθεί το θνητόν υπό της ζωής."Όταν το απόσπασμα αυτό μιλάει για "σκήνωμα" και "οικία" προφανώς δεν εννοεί ένα φυσικό, άψυχο, οικοδόμημα. Πραγματικά, δεν είναι δυνατόν να "επενδυθούμε", να ντυθούμε δηλαδή, με ένα άψυχο σπίτι, ούτε είναι δυνατόν αλλάζοντας το "να καταποθεί το θνητόν υπό της ζωής". Όταν λοιπόν στο παραπάνω απόσπασμα οι λέξεις "οικία" και "σκήνωμα" χρησιμοποιούνται, χρησιμοποιούνται με την έννοια ενός ΖΩΝΤΑΝΟΥ οικοδομήματος, μιας ΖΩΝΤΑΝΗΣ οικίας ή σκηνώματος1. Μ'αλλά λόγια χρησιμοποιούνται με την έννοια του σώματος που όπως γνωρίζουμε αποτελεί και την "οικία" το κατοικιτήριο της ύπαρξης μας. Αυτό άλλωστε αποδεικνύεται και από τους "επίμαχους" στίχους 6-8 που έπονται του παραπάνω αποσπάσματος και οι οποιοι μιλάνε για ΣΩΜΑ. Όπως λοιπόν το παραπάνω απόσπασμα, αλλά και άλλα επίσης αποσπάσματα μας λένε (δες παρακάτω), υπάρχουν δυο είδη σώματος, δυο "οικίες" που είναι διαθέσιμες. Η μια είναι η "επίγεια οικία", το γήινο σώμα μας, το οποίο όμως επιθυμούμε να αντικαταστήσουμε, φορώντας το δεύτερο είδος σώματος που είναι διαθέσιμο, το ουράνιο σώμα. Όπως το απόσπασμα λέει όταν θα φορέσουμε το ουράνιο σώμα μας ΤΟΤΕ "θα καταποθεί το θνητόν από της ζωής". Ο αναγνώστης που διάβασε προσεκτικά το προηγούμενο τεύχος μπορεί να θυμάται ότι η προς Κορινθίους Α 15/ιε/54 λέει ακριβώς τα ίδια. Πραγματικά αρχίζοντας από τον στίχο 44 διαβάζουμε:
Προς Κορινθίους Α 15/ιε/44-54
"σπειρεται σώμα ψυχικο, ανασταινεται σώμα πνευματικο. Υπάρχει σώμα ψυχικό και σώμα πνευματικό. Έτσι είναι γραμμένο, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ "έγινε εις ψυχήν ζώσαν." ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. Πλήν ουχί πρώτον το πνευματικόν [σώμα] αλλά το ψυχικό [σώμα], έπειτα το πνευματικό. Ο πρώτος άνθρωπος είναι εκ της γης, χοϊκός [χωμάτινος]. Ο δεύτερος άνθρωπος, ο Κύριος εξ ουρανού. Οποίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί. και οποίος ο επουράνιος, τοιούτοι και οι επουράνιοι. Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού [που είναι το επίγειο, το ψυχικό σώμα], θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουράνιου [που είναι το ουράνιο, το πνευματικό σώμα]. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς. πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθεί, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθεί, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σαλπίγγι. διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θελουσιν αναστηθεί άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθεί. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθεί αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθεί αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθεί αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθεί αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος "κατεποθη ο θανατοσ εν νικη"Πότε ο θάνατος θα "καταποθεί με νίκη" (προς Κορινθίους Α 15/ιε/54); Πότε θα "καταποθεί το θνητόν από της ζωής" (προς Κορινθίους Β 5/ε/4);. Η απάντηση των δυο αποσπασμάτων είναι ξεκάθαρη: αυτό θα συμβεί "όταν το φθαρτόν τούτο ενδυθεί αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθεί αθανασίαν". Όταν δηλαδή αυτή η "επίγειος οικία του σκηνώματος μας" αντικατασταθεί από το ουράνιο σπίτι μας, ή διαφορετικά όταν αυτό το γήινο ψυχικό σώμα μας αντικατασταθεί, "επενδυθεί" από το ουράνιο "πνευματικό" σώμα μας. Όπως η προς Κορινθίους Α 15/ιε/54 μας λέει "ΤΟΤΕ [και μόνο τοτε] θα γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος κατεπόθει ο θάνατος εν νίκη"
Απ'όλα τα παραπάνω θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι τα συμφραζόμενα του "επίμαχου" αποσπάσματος της προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8 δεν μιλάνε για το θάνατο σαν ελπίδα αλλά για τον μετασχηματισμό του σώματος από γήινο σε ουράνιο, και από ψυχικό σε πνευματικό, το οποίο οπως είδαμε θα συμβεί την ημέρα του ερχομού του Κυρίου. Μ'αυτά στο μυαλό μας, ας ξαναδιαβάσουμε τώρα τους στίχους 6-8:Προς Κορινθίους Β 5/ε/6-8
"Έχοντες λοιπόν το θάρρος πάντοτε, και εξεύροντες, ότι ενόσω ενδημούμεν εν τω σώματι, αποδημούμεν από του Κυρίου. (διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως.) θαρρούμεν δε, και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος, και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον."Όντας παρόντες ("ενδημούντες") σ'αυτό το σώμα είμαστε απόντες ("αποδημούντες") από τον Κύριο. Θέλουμε λοιπόν να είμαστε απόντες απ'αυτό το γήινο σώμα; Φυσικά ναι, αφού "σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν". Σημαίνει αυτό ότι θέλουμε να πεθάνουμε; Φυσικά όχι. Πραγματικά, που λέει το απόσπασμα κάτι τέτοιο; Αντιθέτως, η προς Κορινθίους Β έκανε καθαρό ότι: "θέλομεν ΟΥΧΙ να εκδυθώμεν ΑΛΛΑ να επενδυθώμεν διά να καταποθεί το θνητόν υπό της ζωής". Αυτό λοιπόν που πραγματικά θα πρέπει να επιθυμούμε είναι ΟΧΙ να πεθάνουμε (να "εκδυθούμε") αφού τότε ναι μεν δεν θα έχουμε το παρών γήινο σώμα αλλά επίσης δεν θα είμαστε και με τον Κύριο αφού δεν θα έχουμε ούτε το ουράνιο σώμα. Αντίθετα αυτό που θα πρέπει να επιθυμούμε είναι να "επενδυθούμε" με το ουράνιο, πνευματικό σώμα μας, εγκαταλείποντας ("αποδημούντες") το παρών γήινο σωμα. Μόνο τότε, όταν το παρών σώμα μας αντικατασταθεί από το ουράνιο σωμα μας, θα εχουμε "ενδημήσει", θα είμαστε παρόντες με τον Κύριο (προς Θεσσαλονικείς Β 4/δ/17). Πότε αυτό θα συμβεί; Η προς Κορινθίους Α 15/ιε ήταν πολύ ξεκάθαρη: "εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σαλπίγγι. διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθεί άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθεί. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθεί αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθεί αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθεί αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθεί αθανασίαν, τότε θέλει γίνει ο λόγος ο γεγραμμένος "κατεποθη ο θανατος εν νικη"
Αμήν!
Τάσος Κιουλάχογλου
Υποσημειώσεις
1. Αυτός είναι επίσης ο τρόπος που η λέξη "σκήνωμα" χρησιμοποιείται στην Πέτρου Β 1/α/13-14 (Κλικάρεται εδώ για να γυρίσεται στο σημείο που σταματήσατε.)