Skógar laufvana
– og komin harpa.
Yngstu bjarkir tárast.
Vættir sem byggja hóla og fell
sitja und bláhimni
í söngvabið.
Tjarnir týna brosi sínu
í ómþrá.
Ár á ísum.
Fossar bundnir frera.

Tunglið fullt
varpar fölvum geislum
milli egghvassra skýjaskara.
Skuggar hlaupa langa vegu
meðal nágranna.

Seint
kemur vorið.

Stríðar
hef ég andvökur
í söngvaþrá.
Bænin brestur mig
þótt fast sé beðið
marga stund:

Himnahersir
gefðu að þráðir fuglar
– jólasöngvarar þínir
frá í vetur –
komi úr bláum fjarska.
Gefðu –
að söngvar þeirra
veki sumardali
af fannadölum.

– – –

Himininn þegir.
Allt er þögn
og kaldur klaki.
Magnast þögnin
við ölduslögin
á klakafjörum
og ýlfur stormsins
yfir storð.

Söngfuglar
nærri ókunnum stjörnum.

Sumarljóðin
blunda
í hyldýpinu
á bak við hel
og dauðans skugga.

– – –

Ó, söngvabið.

Reykjanesvita, á vordögum 1979

Nóttin helga

Ilmandi grenigrein
– logandi kerti
og myndavasaklútur
verða okkur að gersemum.

Og þessa stund
uppfyllum við lögmálið:
elskum mann og annan.

Og þessa stund kyrrir Jesús vind og sjó
og breytir vatni í vín
og haltir ganga, daufir heyra,
blindir sjá og dauðir upprísa.

En næst þegar dimmir af nóttu
er myrkrið aftur samt við sig
– og breiðir dimmar blæjur sínar
yfir mig og þig.

Reykjavík á jólaföstu 1993.