Αυτή η προσφυγική αρχικά συνοικία  που αναπτύχθηκε γύρω από τα τείχη της  Aνω Πόλης βρίσκεται εδώ και χρόνια στο στόχαστρο των εργολάβων, κερδοσκόπων και τεχνοκρατών  που επιδιώκουν την καταστροφή της με διάφορες και διαφορετικές αφορμές (ανάδειξη του τείχους της πόλης - για τουριστική αξιοποίηση, διευκόλυνση της κίνησης -με διανοίξεις δρόμων μεγάλης κυκλοφορίας, δημιουργία  αποστειρωμένων-δημόσιων χώρων κ.α) αλλά πάντα με ένα κοινό σκοπό, το προσωπικό κέρδος. Και φυσικά στην προσπάθειά τους αυτή ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιήθηκε όπου και όπως χρειαζόταν, διαμορφώνοντας απ’ τη μία  το κατάλληλο θεσμικό πλαίσιο για την απαλλοτρίωση και κατεδάφιση των οικισμάτων  και από την άλλη απαγορεύοντας στους κατοίκους της περιοχής να επεμβαίνουν στα σπίτια τους προκειμένου να βελτιώσουν  τις συνθήκες διαβίωσης στην περιοχή, αναγκάζοντας έτσι κάποιους απ’ αυτούς ακόμη και να την εγκαταλείψουν. Λόγω της ανυπαρξίας κρατικών ή άλλων πόρων για τέτοιο σκοπό αυτές οι περιπτώσεις ήταν μεμονωμένες και οι προθέσεις του Δήμου και των φιλικά προσκείμενων εργολαβικών και κερδοσκοπικών  συμφερόντων γενικά δεν εκδηλώνονταν. 

Η ευκαιρία για το ολοκληρωτικό και άρα τελειωτικό χτύπημα δόθηκε μέσω της χρηματοδότησης της προσπάθειας "αναβάθμισης" από τον Oργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας. Eτσι, φέτος το καλοκαίρι τα σχέδια για μαζικές απαλλοτριώσεις και κατεδαφίσεις άρχισαν να υλοποιούνται αφού πρώτα καλλιεργήθηκε με δόλο και εκβιασμούς το κατάλληλο έδαφος. Κι ενώ οι απαλλοτριώσεις σε μεγάλο βαθμό προχώρησαν, οι κατεδαφίσεις ήταν λίγες αφού μετά τις πρώτες δημιουργήθηκαν σοβαρές αντιδράσεις από διάφορες κατευθύνσεις. 
Στην ουσία αυτό που θα είχε συμβεί στα καστρόπληκτα θα ήταν μέρος αυτού που εδώ και χρόνια συμβαίνει στην Aνω Πόλη, μετατρέποντας έναν από τους τελευταίους βιώσιμους χώρους αυτής της πόλης σε μια απρόσωπη συνοικία με υψηλό κόστος ζωής, έτοιμη για σερβίρισμα στη βιομηχανία της διασκέδασης και τις τουριστικές επιχειρήσεις. Απλά, στη συγκεκριμένη περίπτωση και επειδή η περιοχή είχε μείνει άθικτη λόγω της κατάστασης καραντίνας που της είχε επιβληθεί, η μετατροπή θα ήταν απότομη και σαφώς πιο καταστροφική. 
 
 

Aυτό που συμβαίνει πλέον  
στα καστρόπληκτα  
είναι μια ιστορία καινούργια  

Κι ενώ μια επιτροπή  φορέων συνεδριάζει και αποφασίζει το μέλλον της περιοχής προωθώντας "συμβιβαστικές" λύσεις ακαδημαϊκού επιπέδου που απλά θα δώσουν μια μικρή παράταση ζωής στην καταδικασμένη γειτονιά (προτείνοντας επιλεκτικά κατεδαφίσεις, ανάλογα με το "αρχιτεκτονικό" ενδιαφέρον που παρουσιάζουν τα κτίσματα, συνενώσεις κατοικιών ώστε η περιοχή να μπορεί να στεγάσει λιγότερους κατοίκους κ.α), μια ομάδα ατόμων που κέρδος θεωρούμε τη συλλογική δράση και την αυτοοργάνωση, την επαφή και την επικοινωνία, καταλάβαμε δύο άδεια σπίτια της οδού Επταπυργίου που προορίζονταν για κατεδάφιση, απαλλοτριωμένα από το Δήμο και εγκατελειμένα από τους πρώην ιδιοκτήτες τους. Η κίνησή μας αυτή πηγάζει απ’ την ανάγκη μας να βιώσουμε στο επίπεδο της καθημερινότητας τις επιλογές και τις επιθυμίες μας ενάντια στην ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση της ίδιας μας της ύπαρξης. Είναι η πρότασή μας σ’ αυτούς/ες που θέλουν να πάψουν να ζουν εκβιαζόμενοι-ες από την ιδιοκτησία και τα ενοίκια. Eκφράζει την απόφασή μας να σταθούμε εμπόδιο στα σχέδια του Δήμου και να υπερασπιστούμε τη γειτονιά των καστρόπληκτων ως χώρο και ως κοινωνική αξία... 
Ενάντια στο Δήμο και τα συμφέροντα που προωθεί με τις "αναπλάσεις" του, είτε αυτές γίνονται βίαια (με μπουλντόζες), είτε πιο διακριτικά (με προτάσεις αρμόδιων επιτροπών), προτείνουμε τη διατήρηση του χώρου των καστρόπληκτων ως έχει, αφού ευνοεί την ανάπτυξη ανθρώπινων σχέσεων και φτιάχτηκε από ανθρώπους που είχαν άμεση ανάγκη για στέγη.  Και από αυτούς πρέπει να κατοικηθούν τα άδεια σπίτια. Τα καστρόπληκτα να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι για τα κέρδη των εργολάβων και τις μανίες των τεχνοκρατών. Να δημιουργηθούν  χώροι για τη γειτονιά, χώροι ελεγχόμενοι από τη γειτονιά και όχι από τις κλίκες των κερδοσκόπων και τους γραφειοκράτες των κρατικών υπηρεσιών. Τα οικόπεδα όσων κατεδαφίστηκαν να γίνουν δημόσιοι χώροι για τους ανθρώπους και όχι τουριστικό ντεκόρ για τα μνημεία. Να μην αφήσουμε τους ειδικούς να μετατρέψουν, στην καλύτερη περίπτωση, κι αυτή τη γειτονιά σε τουριστικής γραφικότητας περιοχή με "λίγους και εκλεκτούς" κατοίκους -γιατί oι γειτονιές φτιάχνονται από ανθρώπους και όχι με πορίσματα γραφειοκρατών. Oι καταλήψεις στέγης της οδού Επταπυργίου  δεν αφορούν μόνο τη συγκεκριμένη γειτονιά. Είναι η απάντηση μας σ’ αυτούς που συντηρούν την παράνοια αυτού του κόσμου γκρεμίζοντας σπίτια ικανά να στεγάσουν άτομα που αντιμετωπίζουν άμεσα ή έμμεσα στεγαστικό πρόβλημα. Αφορά όσους-ες παλεύουν για ένα μέλλον καλύτερο απ’ αυτό που άλλοι διάλεξαν για μας. Τα άδεια αυτά σπίτια ήταν η αφορμή για να εκδηλωθεί η επιθυμία να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε σε χώρους που θα ορίζουμε εμείς, χωρίς ιδιοκτήτες και εμπορευματικές σχέσεις, χωρίς ηγέτες και ειδικούς. Ενάντια στη τσιμεντοποίηση, στις απρόσωπες γειτονιές χωρίς ήλιο, πνιγμένες στο καυσαέριο· γειτονιές γεμάτες φόβο για τον άλλον, γειτονιές χωρίς καλημέρα. Ενάντια στην αλλοτρίωση των ανθρώπινων σχέσεων, της ζωής στις σύγχρονες, νεκρές στην πραγματικότητα, πόλεις.