Θα το διαλαλούμε για πάντα, δίχως καμμία διάθεση σοβινιστική. Η Ελλάδα μας είναι η ζωή μας. Η Πατρίδα μας είναι, μετά τον Θεό, ότι πιο ωραίο και μεγάλο και ιερό, και αγαπημένο σε τούτο τον κόσμο. Πατρίδα πολυθέλγητρη και χιλιοτραγουδημένη. Πατρίδα όλη φώς και δόξα και ομορφιά. Κάθε λουλούδι και κάθε λιθάρι έχει ιδιαίτερη λάμψη και χάρη. Κι αυτό το χώμα της το ιερό, γιατί το βάψανε ηρώων και μαρτύρων αίματα.

Συγκλονισμένος ο ποιητής απ'της Πατρίδος την νοσταλγία αναφωνεί:

Η Ελλάδα μας. Η Πατρίδα μας. Η χώρα και ο χώρος ενός πρωτόγνωρου και ανεπανάληπτου πολιτισμού. Η χώρα και ο χώρος του θριάμβου του ανθρωπίνου πνεύματος και της ανθρώπινης σκέψεως. Εδώ ο Όμηρος, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας, ο Δημόκριτος, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Πίνδαρος, ο Περικλής, ο Φειδίας, ο Θουκυδίδης, ο Ηρόδοτος, ο Πλούταρχος...Εδώ οι Παρθενώνες, τα Θησεία, τα Ερέχθεια...Εδώ οι Μαραθώνες, οι θερμοπύλες, οι Σαλαμίνες, οι Πλαταιές...Εδώ οι ιεροί ναοί της νέας θρησκείας του Χριστού με τ'απαράμιλλα έργα της χριστιανικής τέχνης.

Προ πάντων, εδώ η ατελείωτη στρατιά των ηρώων. Καθώς λέει ο Ελύτης:"Εδώ τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική." Αθάνατη η Ελλάδα μας. Χιλιάκριβη, πανέμορφη Πατρίδα. Δικαιωματικά το κάθε της παιδί το βροντοφωνάζει:

"Κόσμος" του κόσμου είναι η Πατρίδα μας. Ηρώων γεννήτρα και γη της λευτεριάς η Ελλάδα μας. Απ'την αυγή της ιστορίας της γιγάντια πολεμάει και το χώμα της αιματοποτίζεται. Τα στήθια των παιδιών της γίνονται των εχθρών απρόσβλητοι κυματοθραύστες. Εδώ η λευτεριά είναι "απ'τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά".

Οι Έλληνες είναι πάντοτε έτοιμοι για κάθε θυσία. "Και εν αυτώ το αμύνεσθαι και παθείν κάλλιον ηγησάμενοι ή το ενδόντες σώζεσθαι", καθώς λέει ο Περικλής στον επιτάφιο.

Απ'τα πανάρχαια χρόνια οι νέοι δίνουν ατρόμητοι τον ιερό όρκο:"Ου καταισχύνω τα όπλα, ουδ'εγκαταλείψω τον παραστάτην ώ αν στοιχώ, αμύνω δε και υπερ ιερών και οσίων, και μόνος και μετά πολλών, και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω...Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω"...

Λεβεντομάνα η Ελλάδα. Δικοί της οι μεγάλοι τιτανομάχοι της ιστορίας. Δικός της ο Λεωνίδας, ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων, ο Μεγας Αλέξανδρος, ο Κολοκοτρώνης, ο Παύλος Μελάς, ο Αλέξανδρος Παπάγος, ο Γεώργιος Γρίβας (Διγενής)... Δικά της τα Μεσολόγγια, τ'Αρκάδια, τα Κούγκια, τα Ζάλογγα, τα Ρούπελ, ο Γράμμος, το Βίτσι, η Κύπρος, τα ολοκαυτώματα του Μαχαιρά... Δικά της όλα τα παράσημα.

Η γαλανόλευκη Ελληνική μας Σημαία, η Σημαία του Σταυρού, συνοψίζει όλα της Φυλής μας τα ιδανικά. Συμβολίζει την πίστη και την Πατρίδα. Την ευσέβεια και την φιλοπατρία. Τον Χριστό και την Ελλάδα.

Άν εξαιρέσει κανείς κάποια βέβηλα χέρια θλιβερών υπάρξεων, οι Έλληνες αγαπούν και τιμούν την Σημαία τους. Με ιερό δέος και βαθύτατο σεβασμό και ενθουσιασμό την αντικρίζουν και με χαρά την χαιρετούν. Με τη Σημαία και για την Σημαία οι αγωνιστές της λευτεριάς ξέρουν να μάχονται και να πεθαίνουν ηρωϊκά. Προτιμούν το θάνατο, παρά την παράδοση της Σημαίας.

Συγκινητικά και συγκλονιστικά είναι κάποια γεγονότα που αναφέρονται στην ιστορία της Ελληνικής Σημαίας. Ένα τέτοιο από τις μάχες του Μπιζανίου, αναφέρει ότι το 1912 ο σημαιοφόρος στρατιώτης ενός Ελληνικού Τάγματος Πεζικού που αγωνίζονταν για την κατάληψη ενός υψώματος στην οχυρωμένη τοποθεσία Μπιζανίου, σκοτώθηκε από εχθρικά πυρά τη στιγμή που έστηνε την Ελληνική Σημαία στην κορυφή του υψώματος που είχε καταληφθεί. Για να μην πέσει το σύμβολό μας στα χέρια των Τούρκων σκοτώθηκαν διαδοχικά δέκα στρατιώτες που επιχειρήσανε να σώσουν την Ελληνική Σημαία. Στο τέλος ο ομαδάρχης Λοχίας που είχε απομείνει, ώρμησε στο ύψωμα, αγκάλιασε τη σημαία και βαριά τραυματισμένος και αιμόφυρτος κατρακύλησε προς το παρατηρητήριο του Τάγματος, όπου ήταν ο Διοικητής του. Στάθηκε όρθιος, χαιρέτησε και ανέφερε στον Διοικητή του: "Κύριε Διοικητά, έχω την τιμή να σας παραδώσω την Σημαία"... Και αμέσως έπεσε νεκρός.

Υπέροχος σημαιοφόρος υπήρξε ο δεκαεφτάχρονος νέος της Κύπρου μας Πετράκης Γιάλλουρος. Σε κάποια μαθητική διαδήλωση στην Αμμόχωστο, κατά τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, δέχτηκε τις σφαίρες των Άγγλων κρατώντας με περιφάνεια την Ελληνική Σημαία.

Ποιός μπορεί, ακόμα να λησμονήσει τα δυο ηρωϊκά παλληκάρια - τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού - που θελήσανε με αυτοθυσία να κατεβάσουν του Αττίλα την Ημισέληνη και να υψώσουν την Γαλανόλευκη, την ποδοπατημένη από τον βάρβαρο κατακτητή: το βόλι του εχθρού του αφαίρεσε την ζωή, μα το κορμί του στον ιστό, έγινε το ίδιο σημαία και φλάμπουρο λευτεριάς. Κατά τον εθνικό μας ποιητή, "όποιος πεθαίνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει". Οι ήρωες συνοδεύονται μέχρι τον τάφο με την τιμημένη του Έθνους μας Ελληνική Σημαία. Τους αξίζει αιώνια ή δόξα και η τιμή.