Τη ράπιζε ο αέρας κι αυτή ξεδιπλωνόταν, κυμάτιζε τυλιγόταν στο κοντάρι της, ξανανέμιζε στο γαλάζιο τ'ουρανού φόντο.

Στεκόμουν μέσα απ'το τζάμι και την κοιτούσα... Και σε μια στιγμή μου φάνηκε, πως δεν έβλεπα πια την γνωστή μου σημαία στο μπαλκόνι μας. Μου φάνηκε, πως έγινε μια πελώρια μια ατέλειωτη γαλανόλευκη, που άρχιζε από την άκρη του Έβρου και προχωρούσε και σκέπαζε Πίνδο και Όλυμπο, Ακρόπολη κι ’για Λαύρα και Μιστρά κι έφτανε ως το Ιόνιο και τον Ψηλορείτη, ως το Αιγαίο και της Κύπρου κάθε γωνιά.

Περνούσε ποτάμια και ρεματιές, χωριά και πολιτείες και νησιά και ξεδιπλώνονταν και κυμάτιζε μ'άπειρη χάρη στου αέρα τ'ανεμίσματα κι ίσκιαζε προστατευτικά και γινόταν της Πατρίδας φυλακτήρια σκέπη. ’υλο και ακριβό το ύφασμά της - αγώνας και θυσία υφάδι και στημόνι της - μια ιστορία αιώνων έκρυβε μέσα της, μια ιστορία που ερχόταν να τη θυμίσει στις καρδιές το κάθε θρόισμά της.

Την είδα με την όψη του "Εν τούτω νίκα" και του Δικέφαλου. Την είδα σαν την τρίχρωμη του Ρήγα Φερραίου, που συμβόλιζε "ελευθερία, αίμα και θάνατο": και σάν την κοκκινόμαυρη του Υψηλάντη με το φοίνικα και το "εκ της τέφρας μου αναγεννώμαι". Την είδα σαν της Αγίας Λαύρας το πολυκέντητο λάβαρο και σαν τα τόσα άλλα φλάμπουρα και μπαϊράκια αγώνων και θριάμβων.

Κι ύστερα την ξαναείδα γαλανόλευκη με το σταυρό και τις πτυχώσεις της, να ξετυλίγεται να κυματίζει, να απλώνεται απ'τον Έβρο και την Ήπειρο ως την Κρήτη και την Κύπρο, Κι ήταν γραμμένο επάνω της:

ΕΛΛΑΔΑ

Ήταν αυτή η ίδια η σημαία, που υπήρχε στο μπαλκόνι μας! Να σας το πω; Δάκρυσα. Πάντα η μέρα της 25ης Μαρτίου με συγκινούσε, μου έλεγε πολλά. Σήμερα μου'πε περισσότερα. Αυτές οι μυριάδες σημαίες, που στολίζουν σήμερα σπίτια και καμπαναριά, που ντύνουν με το χαρμόσυνο χρώμα τους την Ελλάδα όλη, δεν θα υπήρχαν, αν δεν υπήρχε εκείνη η δύναμις, εκείνη η απόφασις, εκείνη η αυτοθυσία των αγωνιστών του 21.

Τα λόγια του Καραϊσκάκη: "Δεν μπορώ τίποτε άλλο να δεχτώ παρά μόνο την ελευθερία", ήταν λόγια και πράξη όλων. Ο δαυλός που κράτησε το χέρι του Καψάλη και του Κανάρη, ήταν φλόγα και δαυλός, που πήρε το άναμμά του απ'την πυρά της καρδιάς όλων. Το χώμα τούτο το ελεύθερο, το ελληνικό είναι γη κερδισμένη πόντο προς πόντο με το αίμα, με την θυσία όλων.

Ο αγώνας του 21 ήταν ένα θαύμα πίστεως και αντοχής. Ξεκινούσαν να παλέψουν ένας άοπλος προς δέκα πάνοπλους. Ξεκινούσαν με την ίδια χαρά για την πορεία και προς τη νίκη και προς το θάνατο. Αγράμματοι, άμαθοι, άνθρωποι του χωραφιού και της θάλασσας ξεκινούσαν να τα βάλουν με Σουλτάνους κι Αληπασάδες, με Γενίτσαρους, με Καρά-Αλήδες, με τις άγριες ατελείωτες ορδές του Μουσταφάμπεη και του Δράμαλη...

Είναι μεγαλειώδης η ιστορία μας. Οφείλουμε πολλά σ'εκείνους που την έγραψαν. Οφείλουμε πολλά για το παρελθόν κι ευθυνόμαστε πολύ για το μέλλον. Ώ σημαία, σημαία τιμημένη, ματόβρεχτη, ελληνική, αντάξια θα κρατηθείς κι απ'τα δικά μας χέρια...