Δεν είναι λόγια... είναι τρόπος ζωής και απόφασης θυσίας και έκφρασις εκείνου που ο ποιητής φανέρωσε μ'αυτά τα λόγια: "νοιώθω για σε Πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό". Σ'αυτό το υψηλό κλίμα του πατριωτισμού έζησε η πολυτιμημένη - βραβείον Ακαδημίας Αθηνών - (στην αρχή του χρόνου), Δωδεκανήσια "Αρχόντισσα της Ρώ", κι έγινε η ζωντανή παρουσία του ηρωϊσμού στους αλλοπρόσαλους καιρούς μας.

Από το 1929 ξεκινά αυτή η ιστορία. Τότε οι Τούρκοι τόλμησαν κι έστησαν τη σημαία τους στο κάστρο της Ρώ - νησάκι 8 μίλια έξω απ'το Καστελλόριζο, ιδιοκτησία της οικογένειας Αχλαδιώτη. Και η ηρωϊκή Κυρά-Δέσποινα από τότε στήθηκε φρουρός της Ελλάδος στο νησί της. Και πάλι όταν ελευθερώθηκαν τα Δωδεκάνησα - 1946 - ύψωσε την Ελληνική Σημαία και κράτησε την κυριότητα της Ελλάδος στο νησί. Τώρα που η Τουρκία γνωρίζει πως η Ρώ είναι Ελληνική, η Ελληνίδα Γερόντισσα έκρυψε το τιμημένο φλάμπουρο της Λευτεριάς στο μπαούλο, ξεθωριασμένο από τα πεντανέμια του Αιγαίου, αλλά πλυμένο και μπαλωμένο, και το φυλάει για τις καλές ημέρες να το βγάλει στο μπαλκόνι... Αλλά και για κάτι άλλο. "Θέλω να μου τη βάλουνε μαζί μου στον τάφο", λέει.

Της αξίζει της λεβέντισσας Ελληνίδας. Όμως πιο πολύ αξίζει να παραδοθεί στα χέρια της καινούριας γεννιάς, για να της πεί με την πολύφωνη ιερότητά του: "μιας αθάνατης φυλής πως είναι γέννα". Και πως τα χέρια της πρέπει να είναι γερά σαν της Κυράς της Ρώ - αν θέλει να κρατήσει ορθόστητο στην Ελλάδα και τιμημένο το φλάμπουρο της Λευτεριάς.