Atedheu

Atëdheu im shpirti im

Jam këtu larg, larg ëndërrave të mija, larg gjithëçkaje që më bën të madh dhe të ndershëm, pa fatkeqësi dhe pa vuajtje psikologjike. Mbi të gjithash këtu jeta është ndryshe, konstatoj këtë ndryshim dhe parp nuk mundem të ndiej asgjë specifike. Por a kam të drejtë të krahasoj jetën time dje dhe atë që kam sot ?

Niveli i jetës është shumë më i ngritur këtu, por çka më nevoitet e gjithë kjo këtu ? Jetoj për ardhmërinë që nuk do të jetë këtu, por atje ku shpirti im pushon.

Nëkëtë moment jetoj pa shpirt. Trupi im reagon spontanisht. Më duket se jetoj pa ndjenja, pa dashuri. Mëduket se jam robot i telekomanduar. Por a thua kush i dirigjon komandat ?

Ngandonjëherë një forcë e papërshkruar thërret në brendinë e trupit tim :

« Nuk dua të jem një makinë,

Dua të jetoj në qetësi në këtë botë të mallkuar, si të gjithë njerëzit e kësaj bote »

Qysh prej ditës së parë që jam këtu, dashuria që kam për të afërmit është dyfishuar. E sa i përket urrejtjes që kam shfaqur deri më tani për qeniet e padrejta, është dyfishuar poashtu. Prindërit e mi, vëllau dhe motra, shokët dhe shoqet ku janë tani, pyetem shpesh ? A mendojnë ende për mua, unë që jam aq larg nga ata.

Më të afërmit me siguri, por të tjerët ndoshta më kanë harruar !

Nëse përgjigjja është po, atëherë i pyes pse vallë ? Çdo mbrëmje kur jam në dhomën time, ipërkujtoj të gjithë me rradhë me mall. Hija e tyre më ndjek pa pushim. Jetoj ende me të kaluarën dhe mendoj për ardhmërin dhe mendoj për ardhmërinë.

Nuk kam të tanishme. A thua ku ëhtë ajo ?

Për mua, ajo është si duket një gjë e humbur në pafundshmëri. A është gjë e mirë apo e keqe nuk e di ! Edhe sa kohë, o Zot, duhet të toleroj këtë gjendje psikologjike ? Edhe sa kohë do të duhet të torturoj vetëvehten që kam lënë shpirtin tim atje ?

Mendoj se kam një përgjigje ? përgjigjja qëndron në kthimin tim, kthimin tim të pëhershëm në tokën e ëndërrave të mija. Ngandonjëherë kam frigë nga këto mendime. Në të vërtetë edhe unë jam një qenie njerëzore e jo jnë makinë. edhe makinat ndalen ngandonjëherë. Por unë nuk guxoj të ndalem, duhet të vrapoj pas kohës, nuk mundem të dëshprohem sepse vetë koha mundet të më ndalë.

Por pyetem përsëri nëse ardhmëria ashtu siq e mendoj, a thua egsiton ? Kam përqëndruar një qëllim që duhet ta realizoj këtu. Njeriu për të arritur idealin e tij, duhet të dojë këtë ideal me gjithë zemrën e tij. Në të vërtetë pa dashuri jeta është e humbur në errësirë.

Dëshiroj që njerëzit që më rrethojnë të kuptojnë se vendi në të cilin jemi lindur, është vendi ku duhet të vdesim. Mbi këtë pjesë të tokës aktivitetet tona duhet të zhvillohen. Toka jonë e vërtetë është ajo në të cilën prindërit tanë na dhuruan jetën tonë, ajo e cila u takon atyre që na kanë rritur.

Këtu ne përgjithmonë do të jemi të huaj, edhe për njëqind vjet nëse kalojnë. Pyetem nëse ata që pretendojnë të jetojnë pa kurfarë brenge këtu larg atëdheut të tyre munden të qëndrojnë indiferent kundrejt vuajtjes, dhimbjes së atyre që kanë mbetur në tokën që kemi lindur.

Mendoj thjeshtë që ata që mendojnë ashtu do të jenë humbës në të gjithaz aspektet. Do të jetojnë gjihtmonë pa emër, pa identifikim. Askush nuk do ti njohë se ç’janë . Do të jenë përgjithmonë të huaj.

Në emër të të gjitha bukurive që natyra na dhuron, në emër të tokës, të atëdheut, të prindërve, të vëllezërve, të motrave, të shokëve dhe shoqeve, thërras me gjithë zërin që kam:

« Të jeni krenar me atëdheun, prindërit dhe shokët e juaj »

« Të ndihesh te ti, të jetosh në vendin tënd, është një lumturi e pakufishme, një mbretëri e mrekullueshme.