Tmerr, tmerr. Tmerr i madh tmerr i mizorshëm. Mijëra fëmijë, gra e burra, të sakatosur e të njollosur, të tmerruar e të masakruar. Pa shtëpi, pa atdhe.

Qindra mijëra njerëz lëshonin shtëpitë e tyre, që kishin ndërtuar me aq djersë dhe aq mund. Mijëra të tjerë humbën jetën në mënyrat më çnjerëzore, në mënyra që as nuk mund të paramendohen nga njerëz të vetëdijshëm e të civilizuar.

Po fëmijët çfaj patën ? Po gratë e pelqtë...

Po të gjithë ne që ishim atje çfaj patëm ?

I kujt është faji ?

Faji ynë është se jemi shqiptarë, faji ynë është se nuk u dorëzuam dhe nuk u bëmë të shkelemi përgjithmonë. Ky është faji i të tjerëve ndaj neve.

Faji ynë ndaj neve është që lejuam që aq kohë të presim poshtërimin, që aq kohë të mos organizojmë popullin që të mbrohet nga masakrat që ishin aq të parashikuara . Qe sa vjet i themi botës, në Kosovë do të ndodh ajo që nuk ka ndodh askund.

Bota nuk bëri asgjë. Është tejet normale. Sepse ne nuk bëmë asgjë që bota të bëj diçka. Derisa Slovenija dhe Kroacija përgaditeshin për luftën e fundit kundër një populli diktator ne nuk bëmë asgjë, me të vërtetë asgjë, përvç asaj që krijuam disa institucione të cilat më në fund prap i paguanin taksa shtetit dhe popullit diktator.

Por faji nuk është i një individi apo një grupacioni por i të gjithë neve. Sepse të gjithë ne i lejuam këto individë e grupacione të na lënë pa sy dhe pa duar.

Dhe ndodhi ajo që ndodhi.

Fal shpejtësisë së reagimit ndërkombëtar (pak më të shpejtë sesa në Bosnjë) evituam ndoshta edhe më të keqen sesa ajo që na ndodhi tani. Por asesi nuk duhet të themi se gjithëçka mbaroi.

Dy qeveri, pa shtet e pa popull

Bariut pa dhen a mund t'i thuhet bari ?

PA KOMENT

Deri kur ?

Copyright mr.Bashkim Bytyqi, 7 Korrik 1999