Toen mijn vrouw enige tijd, ca. 4 jaar geleden, zwanger raakte van onze
eerste,
liep een en ander niet zoals wij dat gehoopt hadden. Mijn vrouw kreeg na
ongeveer 20 weken zwangerschap klachten, deze klachten werden echter niet
onderkend door onze verloskundige. (En als je nog nooit zwanger bent
geweest,
weet je ook niet wat je "moet" voelen.)
Mijn vrouw bleef maar aantobben met pijnen te hoogte van de lever. Ze is in
die
periode ook al gecontroleerd op nierstenen. (Ze hadden nl. het vermoeden
dat
e.e.a. daarmee verband kon houden, de kleine zou daar tegenaan kunnen
schoppen).
Geen nierstenen dus.
Verder had mijn vrouw in die periode veel slapeloze nachten, ze had last
van
haar polsen en van haar middel (ter hoogte van de lever).
Op een morgen, na weer een slapeloze nacht, zijn wij op mijn aandringen
direct
naar de huisarts gegaan. Volgens de verloskundige was er niets aan de hand.
De huisarts constateerde een verhoogde bloeddruk, hij stuurde ons direct
door
naar het ziekenhuis. Eenmaal bij de gyneaocoloog binnen vroeg deze (dat zal
me
altijd bijblijven), hoeveel weken mijn vrouw al was. 30 weken. Hij kon al
aan
haar buik zien, dat er iets niet klopte. Na een echo, wilde hij mijn vrouw
opnemen, in eerste instantie op een kamer met meerdere a.s. moeders (6)
daarna
al op een kamer alleen, dit alles naar aanleiding van de uitslag van het
bloedonderzoek. Steeds als de arts binnenkwam had hij slechter nieuws. Mijn
vrouw is toen naar de verloskamer gegaan, niet om te bevallen, maar omdat
ze het
daar op dat moment niet druk hadden.
Toen ik echter s'avonds weer terugkwam met spullen voor haar, (deze hadden
wij
dus niet meegenomen) lag mijn vrouw al op Intensive Care. Haar bloeddruk
was tot
een waanzinnige
hoogte gestegen. (180 - 240) (om het kwartier werd haar bloeddruk gemeten).
Onze
arts wilde er niet aan om het kind te halen, hij vond dat etisch
onverantwoord.
De volgende morgen is er weer een echo gemaakt van ons kindje. Het bleek al
overleden te zijn. Wat we toen voelden hoef ik denk ik niemand te
beschrijven.
Mijn vrouw had dus een acute HELLP-syndroom. Ons kindje had een
groeiachterstand
van 7-8 weken.
Toen ons kindje eenmaal overleden was, ging het met mijn vrouw weer een
stuk
beter, haar bloeddruk nam weer normale normen aan.
De volgende dag is ons zoontje, Vitaly, via de normale weg, geboren.
(ingeleid).
Het was zo'n klein kereltje, 600 gram.
Vervolgens volgden er weken van ontreddering.
De verloskundige, een "oude rot" in het vak heeft nog contact met ons
opgenomen,
met de vraag of zij de nazorg kon doen. Ze belde op, ik nam op, ze zei
niets
maar vroeg alleen of mijn vrouw thuis was. Ze is nog op het matje geroepen
in
het ziekenhuis, maar ja, daar schieten wij natuurlijk niets mee op.
(Misschien
een volgende).
We hebben ons zoontje nu thuis, in een urn op de kast staan.
Na een jaar is nummer twee geboren, weer een zoon, Allessandro. (Hij is
inmiddels 2 1/2 jaar).
Ook deze zwangerschap ging weer met de nodige moeilijkheden. Wederom
zwangerschaps-
vergiftiging).
Toen Sandro 1 1/2 was raakte mijn vrouw weer in verwachting (wel gepland)
en het
bleek een tweeling te zijn. (Jongen, Paolo en een meisje Verana). Ook hier
weer
de nodige moeilijkheden. Wederom zwangerschapsvergiftiging, deze keer nadat
de
kinderen geboren waren.
You are visitor
Vitaly
Theo Wijgergangs (35) en Jet Wijgergangs-Gijsberts (37)
