[ A ] [ B ] [ C ] [ D ] [ E ] [ F ] [ G ] [ H ] [ I ] [ J ] [ K ] [ L ] [ M ] [ N ] [ O ] [ P ] [ Q ] [ R ] [ S ] [ T ] [ U ] [ V ] [ W ] [ X ] [ Y ] [ Z ]

Meest onderschatte filmster

The Big Lebowski werd voor 15 miljoen dollar gedraaid in Jeffs geboortestad Los Angeles (4 december 1949). Na 39 langspeelfilms is dit ongetwijfeld dé rol van zijn leven. Hij speelt gewoon zichzelf: een luie beroemdheid. Maar het is niet de eerste keer dat men schrijft over dé grote doorbraak van deze zoon van de beroemde acteur Lloyd Bridges.

Niemand heeft meer diverse personages vertolkt als Jeff: een zwerver in Thunderbolt and Lightfoot (1974), een buitenaards wezen in Starman (1984), een sjieke moordenaar in Jagged Egde (1985), een visionaire autofabrikant in Tucker (1988), een berooide pianist in The Fabulous Baker Boys (1989). Hij heeft het allemaal gedaan. Opmerkelijk is ook dat zijn tweede film, The Last Picture Show (1971), meteen zijn eerste oscarnominatie opleverde. Er volgden er nog twee die hij niet kon omzetten in een beeldje: als Beste Bijrol naast Clint Eastwood in het reeds vermelde Thunderbolt and Lightfoot en als Beste Acteur voor Starman.

Evenmin mainstream Hollywood is zijn huwelijksleven. Jeff is nog steeds (reeds voor 23 jaren) gelukkig getrouwd met Susan Geston met wie hij drie dochters heeft: Isabelle, Jessica en Hayley. Ze ontmoetten elkaar tijdens de opnamen van Rancho Deluxe (1975). Jeff Bridges heeft dus blijkbaar alles behalve een absolute sterrenstatus. Wellicht is zijn rolkeuze daar niet vreemd aan, maar Jeff haat het om tweemaal hetzelfde personage te spelen.

Filmcritici voorspelden zijn ultieme doorbraak met Tucker, en nadien opnieuw met The Fisher King (1991). Maar ook met het vliegtuigdrama Fearless en de thriller The Vanishing (allebei 1993) leek hij het écht te maken. Op dat ogenblik had Bridges net zijn productiedebuut American Heart achter de rug. Toch bleef het commerciële succes uit. In de actie-thriller Blown Away (1994) vertolkte hij een explosievenexpert naast terrorist Tommy Lee Jones. De flop White Squall van twee jaar terug en zijn romantische rol in The Mirror Has Two Faces uit hetzelfde jaar maken het contrast met zijn vertolking als 'The Dude' des te sterker.

Op een bepaald moment in de film kijkt Jeff op naar een beeltenis van een oudere bowler. Een verwijzing naar papa? Bridges mag dan wel hebben kunnen genieten van papa's succes (hij debuteerde als kind in papa's televisieserie Sea hunt), zoiets heeft altijd een keerzijde. Het minste wat je kunt zeggen is dat Bridges het zich gemakkelijk maakte. Het wordt tijd dat we zijn acteerkwaliteiten belonen.