|
|
|
Staying alive
Vorig jaar nog verschenen Saturday Night Fever (1977) en Graese (1978) op respectievelijk de 47e en de 28e plaats in Empire's 100 Most Gob-smacking Movie Moments. Beide films maakten van Travolta niet alleen een ster maar ook een heus fenomeen, of was hij al voorbestemd superster te worden van in de wieg? John is immers het zesde en jongste kind van Italiaan Salvatore en Ierse actrice Helen. Nadat mama Travolta haar werk had opgegeven om zich aan haar gezin te wijden, bleef ze nog doorgaan met het geven van acteerlessen... ook thuis! Elke avond mochten al haar kinderen een show ten beste geven. Dat dansen, zingen en opvoeren van sketches bracht in oogappel John het beste naar boven. De jongen bleek naast een getalenteerd imitator ook een schitterend danser te zijn. Op zijn negende debuteert hij op de planken in mama's stuk Who'll Save the Play Boy? Het danstalent wordt geperfectioneerd door zijn omgang op de middelbare school met zijn zwarte medeleerlingen bij wie hij zich zeer op zijn gemak voelde. Eens zestien laat Travolta de schoolbanken voor wat ze zijn en waagt zijn kans in New York. Daar krijgt hij de hoofdrol te pakken in de musical Grease, een nostalgische ode aan de fifties. Het spektakel is een succes waarop de achttienjarige John vastberaden richting Hollywood trekt. Daar schrijft hij geschiedenis. John is namelijk de eerste tv-acteur die doorbrak in de film. De televisieserie Welcome Back, Kotter (1975-1979) had de aandacht getrokken van enkele filmproducenten waaronder Brian De Palma die hem caste in Carrie (1976). Travolta's populariteit groeide meer dan aanzienlijk. En dan komt de eerste oscarnominatie voor Saturday Night Fever, het verhaal van een straatarme danser die een held wordt in de lokale discotempel. De Travolta-hysterie is een feit: een icoon voor de disco-cultuur op het eind van de jaren '70 is verschenen. Zelfs president Carter nodigt de man in breedgepijpte witte polyesterbroek uit voor een dineetje in het Witte Huis. Een jaar later doet de verfilming van Grease de kassa's nog harder rinkelen. Travolta was nu officieel de grootste ster ter wereld. Maar in de jaren '80 komt een abrupt einde aan Travolta's sprookjescarriere. John maakt de verkeerde filmkeuzes: Moment by Moment, Urban Cowboy, Stayin' Alive (geregisseerd door Stallone en bedoeld als sequel op Saturday Night Fever maar de olie lag er iets te dik op en met haarbanden en beenverwarmers trek je niet echt het grote publiek) en Perfect (belachelijke bespiegeling op de aerobic-cultuur) geven zijn cool imago een flinke deuk. Uitzondering is Blow Out (1981) van Brian De Palma. Ook met de Look Who's Talking films kreeg Travolta niet echt krediet van het publiek en de critici. Een lunch in LA met Quentin Tarantino zou zijn leven veranderen. Pulp Fiction werd de film van 1994, hoewel John zijn tweede Academy-nominatie niet kon vergulden. Zijn vertolking van Vincent Vega, de drugsverslaafde huurdoder, kon in Cannes daarentegen wel rekenen op een Gouden Palm. Achttien jaar waren er nodig om opnieuw aan de top te komen. Het succes van Pulp Fiction deed de scripts weer binnenstromen. Get Shorty (1995), een komisch misdaadverhaal over Hollywood en White Man's Burden (1995) waren een schot in de roos. Ook Broken Arrow, Phenomenon en Michael (alle drie 1996) getuigen van een ware comeback. Maar met Face/Off levert Travolta hoogstaand kwaliteitswerk af. Net als in Pulp Fiction is dit een acteerprestatie waarbij je als kijker duimen en vingers kan aflikken. Over Johns betrokkenheid in Scientology is iedereen ingelicht maar niet iedereen deelt zijn mening. Dat mocht nog blijken op de uitreiking in 1996 van de Golden Globes, toen hij bij de in ontvangstname van zijn award voor Beste Acteur in Get Shorty Scientology- stichter L.Ron Hubbard bedankte, iets wat volgens sommigen leidde tot het verlies van een derde oscarnominatie. En hoewel hij graag een oscar zou winnen, zulke feiten laten hem koud. Look Who's Back, Look Who's Talking Back, Look Who's Come Back... Cool.
|
|
