|
|
|
Mooi maar niet meedogenloos
Tien jaar geleden serveerde ze nog hamburgers in een onbekende New Yorkse fast-foodtent en nu zit haast elke regisseur om haar te springen: Sandra Bullock. Ter gelegenheid van de release van A Time To Kill zetten wij deze sympathieke jongedame uit Hollywood eventjes in de schijnwerpers. Toegegeven: ondergetekende heeft een boontje voor Sweet Sandra. Maar dat zal de aandachtige movie-lezer al wel hebben opgemerkt bij de verschillende artikels waarin deze schoonheid ook maar enigszins ter sprake kwam. Want mooi wezen: dat kan ze, daar is zowat iedereen het over eens. Bullock werd geboren op 26 juli 1965 in het Amerikaanse Arlington als kind van een Duitse operazangeres en een Amerikaanse stemmencoach. Haar eerste stappen in de acteerswereld deed ze reeds op jonge leeftijd in een van de opera's waarin mama-lief acte de presence gaf. Een eerste echt opmerkelijk optreden op het witte doek kwam er aan de zijde van Sylvester Stallone in diens Demolition Man in 1993. De grote doorbraak echter was er echter een jaar later als hyperactieve buschauffeur van het vehikel dat in Speed van regisseur Jan De Bont op ontploffen stond. Bullock werd van de ene dag op de andere een wereldster en werd via Internet al meteen uitgeroepen tot de meest sexy actrice van het ogenblik. Een eer die ze - nog steeds volgens de Internet- surfers - op dit ogenblik aan Gillian Anderson uit The X-Files moet laten. Natuurlijk was Bullock voor Speed en Demolition Man al actief in de filmwereld. Enkele namen uit deze periode: The Vanishing (een slordige remake van een best aardige originele Nederlandse thriller), When The Party's Over (een heus drama waarin Bullock zowaar enig cynisme aan de dag legt), The Thing Called Love (een ordinaire romantische komedie van dertien in een dozijn) en Love Potion No. 9, ook al romantiek van kan-niet-meer, vorige week overigens nog te zien bij onze commerciële televisievrienden uit Nossegem. Romantiek zag zij en de kijkers dus wel zitten en voor de enkele twijfelaars die na Speed nog niet overtuigd raakten, was er While You Were Sleeping in de zomer van 1995. Een schitterende tearjerker, die menig peperkoeken hart - inclusief dat van ondergetekende - heeft gebroken. Dat het echter niet al goud is wat blinkt, bewees recent nog Stolen Hearts oftewel Two If By Sea: een, jawel hoor, romantische komedie die echter bijlange niet aan zijn voorganger kon tippen. Tussendoor werd op het eind van vorig filmjaar ook nog The Net, een pseudo Internet-thriller, op ons losgelaten en nu is er dus A Time To Kill. Twee films die op zuiver filmvlak eigenlijk weinig of niets voorstellen en waarin la Bullock ondanks alles niets meer doet dan alleen maar mooi wezen. Een terugkeer naar het romantische genre lijkt ons dan ook de enige aangewezen weg. Om af te ronden een suggestie voor de dames en heren producers in Hollywood: ooit al eens gedacht aan en Sandra Bullock en Meg Ryan in dezelfde film? Kan moeilijk verkeerd lopen, menen wij.
|
|
