Alice Springs 24/9

Hallo allemaal!!
nou ik heb het overleefd, die week in de woestijn. Bedankt voor al jullie mailtjes, ik vind het superleuk om van jullie te horen.
Na mijn vorige mailtje heb ik nog 1 dag doorgebracht in Adelaide, een gratis rondritje door de stad gemaakt en gewoon een beetje rondgelopen om de sfeer op te snuiven. Er hangt daar een heel relaxte sfeer, veel parkjes en alles is ruim opgezet met heel brede straten en lage gebouwen. Mijn jetlag ben ik in 1 keer kwijtgeraakt door 16 uur achter elkaar te slapen! Dat was een vreemde gewaarwording want ik werd heel brak en suf wakker, terwijl ik toch genoeg geslapen had zou je zeggen. Gelukkig bleek het wel mee te vallen met dat Duitse meisje. Ik dacht eerst, zij moet wel gek zijn ofzo, maar ze was alleen een beetje van de kaart de eerste dag, en daarna liet ze me weer met rust :). Het hostel in adelaide was super rustig, duidelijk vanwege het laagseizoen (het is nu winter daar). De eerste dag deelde ik mijn kamer alleen met een 50-jarige japanner die vanuit Darwin was komen fietsen, maar de tweede dag kwamen een amerikaan en een nederlander van mijn leeftijd de boel wat opvrolijken. Met die nederlandse gast heb ik nog een tijdlang zitten ouwehoeren en e-mailadressen uitgewisseld, misschien gaan we in Darwin nog wat afspreken. Zooo makkelijk hoe je hier in contact komt met mensen, iedereen spreekt elkaar aan en doet meteen vriendelijk tegen je.
Na 2 dagen in adelaide ben ik dus de woestijn in getrokken met een guided tour. Ook hierbij was merkbaar dat het laagseizoen is, want er konden 18 mensen in ons busje, maar we waren maar met z'n 11-en. De eerste dag was het meteen flink doorrijden; zo'n 9 uur achter elkaar ofzo. Meteen was merkbaar dat we in de woestijn zaten want de temperatuur steeg tot grote hoogten in een rap tempo. Het reizen door de woestijn is een prachtige belevenis. Al gauw reden we door eindeloze vlaktes met niks, geen bomen, geen huizen, alleen af en toe een dorpje bestaande uit 2 straten en een pub. Natuurlijk hadden we airco in de bus anders zouden we gekookt worden in dat busje - temperatuur in de schaduw zo'n 30-35 graden, en dan is het nog winter hier!!!(de lente begint nu ongeveer). De eerste nacht hebben we overnacht in een superklein dorpje (eigenlijk meer een paar huisjes bij elkaar: inwoneraantal 6) waar ene verlaten ziekenhuis stond dat death hospital heette omdat iedereen er dood ging geloof ik. Volgens de verhalen van onze gids bij het kampvuur was de plek nog steeds vol met geesten en spoken. Ik heb er in ieder geval heerlijk geslapen. De dag daarna vervolgden we onze tocht naar het dorpje William Creek. Nu begon het Outback-gevoel echt tot ons door te dringen. We bevonden ons echt in the middle of nowhere en je hebt alleen de groep om mee op te trekken. Dat bleek af en toe een beetje een saaie bedoeling want zo na de eerste kennismaking moet je nieuwe onderwerpen gaan vinden om over te praten. De groep bestond over het algemeen over rustige mensen tussen de 20 en 30 die ook alleen reizen, muv een groepje van 4 Ieren, bestaande uit een stelletje en twee ultra-ordinaire moddervette wijven, compleet met naveltrui en legging, die de hele dag weinig anders deden dan bier zuipen en luidkeels onzin uitkramen in een voor de rest onverstaanbaar tempo. Je begrijpt waarschijnlijk wel dat zij toch niet helemaal tot 'mijn soort mensen' behoren, dus ik hield me maar verre van die twee karikaturale figuren. Ik ging met name om met twee zweedse meisjes die af en toe een grappige cynische opmerking maakten en verder de zelfde instelling hadden als ik: actief, geinteresseerd in de verhalen van de gids en rustig genieten van alles in plaats van keihard bleren om niks. Onze gids was echt een typische Aussie survival-figuur, hij wist alles over de planten en dieren die kunnen overleven in de woestijn, wat je kunt eten en wat niet en al dat soort dingen. Maar hij had wat last van mood-swings: de ene dag heel vriendelijk en behulpzaam met alles, de dag daarna chagrijnig en onredelijk tegen sommige mensen als ze iets fout deden. Dat was dus wat minder, maar ikzelf had er verder gelukkig geen echte problemen mee. De tweede dag hebben we overnacht onder de sterren in het kleine gehuchtje William Creek. Je slaapt in een zogeheten swag - een soort canvas omhulsel voor je slaapzak met een matrasje eronder. Ik heb er echt van genoten, dat buiten slapen. We hebben tijdens de trip in totaal 4x in de buitenlucht geslapen en ondanks dat de temperatuur daalt tot zo'n 10 graden 's nachts, is het heerlijk als je je maar warm genoeg aankleedt. Ik heb elk van die vier nachten heerlijk geslapen. Na William Ceek moesten we een paar honderd kilometer afleggen van de snelweg af en door zandwegen...op en top outback reizen!! Op een gegeven moment zat iedereen helemaal onder het stof en alle tassen ed ook. Toen er een raampje sprong in de bus werd het er niet beter op! En toen kregen we ook nog een lekke band....maar dit alles gebeurde gelukkig niet ver van onze volgende bestemming: Coober Pedy, een oud mijnstadje waar opaal in de grond zit. Dit is een van de warmste plekken in australie (en op aarde): in de zomer kan de tempertatuur oplopen tot meer dan 50 graden! Daarom hebben de bewoners van dit dorpje hun huizen onder de grond: zo snijdt het mes aan twee kanten namelijk. Op zoek naar opaal en tegelijkertijd je huis onder de grond uithakken. De temperatuur blijft daar dan namelijk constant 24 graden, in winter en zomer. We hebben een rondleiding gekregen door een mijn, 's avonds een australisch biertje gedronken in de enige ondergrondse pub ter wereld en we hebben zelf die nacht ook onder de grond geslapen! Best een leuke ervaring dus. Vervolgens zijn we de snelweg weer op gegaan gelukkig en in 1 ruk doorgereden naar het rode centrum van australie. Die lange ritten waren me eigenlijk best goed bevallen: met muziek aan in de bus, vlakten om eindeloos naar te staren en af en toe werd er zelfs gezongen...dwz, de Ieren luidkeels, sommigen rustig en ikzelf alleen meetikkend op het ritme :)
Bij Ayers Rock aangekomen hebben we 2 nachten onder de sterren geslapen op een camping. Nu begon de trip echt zwaar te worden: 3 nachten achter elkaar op om 4:30 om te zonsopgang te kunnen zien, en daarna urenlange wandelingen te maken die wel heel erg mooi waren natuurlijk! Je kon kiezen of je de beroemde monoliet wilde beklimmen of eromheen wilde lopen. Met uitzondering van een enkeling wilde iedereen het ding beklimmen, ikzelf ook. Het is een behoorlijk zware tocht: het ding is zo'n 800 meter hoog en het duurt ongeveer 1 tot 1,5 uur om hem te bedwingen. Het eerste stuk was behoorlijk steil maar gelukkkig was er een ketting waar je je aan vast kon houden. Het bleek veel verder dan we dachten: na die ketting waren we nog niet eens op de helft. Gelukkig werd het daarna iets vlakker, maar er zaten stukken bij waar je rakelings langs de afgrond moest lopen!! Voor de helft van de groep bleek de beklimming dan ook te veel gevraagd...maar niet voor mij! Maar ik moet wel toegeven dat het af en toe behoorlijk eng was. Met 5 man hebben we te top gehaald, omringd door tientallen japanners. Hoe hoger je kwam, hoe groter het aantal japenners leek te zijn, die mensen kennen geen angst lijkt het! Er zat er zelfs een tussen die in pak(!) en aktentas de top haalde! Die had zeker een weddenschap verloren ofzo! Nu ik erop terugkijk was die beklimming voor mij letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de trip. We hebben daarna nog twee keer een loodzware wandeling van 3 uur gemaakt door The Olga's, dat is een verzameling gigantische rondvormige bergen niet ver van Uluru af en door Kings Canyon, dat was op onze laatste dag. Die laatste dagen waren heel erg zwaar en op de uiteindelijke rit naar Alice Springs hing iedereen dus maar wat suf in zijn stoel en veel werd er niet meer gepraat.
Gisterenavond zijn we aangekomen en hoewel ik het prima naar mijn zin heb gehad ben ik toch wel blij dat ik weer in de bewoonde wereld zit. Alhoewel, Alice Springs ligt in het centrum van australie en is omringd door duizend kilometer woestijn in iedere richting. Het is het centrum van alles hier - maar qua inwoneraantal is het vergelijkbaar met Goirle! (voor degenen die dit zo 1 2 3 niet meer weten: dat is het dorp waar ik vandaan kom, met zo'n 20.000 inwoners) Ik begon nu wel echt genoeg te krijgen van die Ierse kwijkers, dus heb expres een kamer geboekt in een ander hostel dan waar zij (en de het grootste gedeelte van de groep) zitten. Gisterenavond hebben we samen gegeten in een pub hier - het was meer een vreetschuur vond ik. Een soort western-achtige plek waar het bier rijkelijk vloeit en je voornamelijk friet en steak kunt krijgen met Cotton Eye Joe-achtige muziek op de achtergrond...wat zeg ik! op de voorgrond. Nou dat was best een aardige afsluiting maar nu is het toch echt tijd voor wat anders. Vanavond ga ik nog wel uit eten hier in Alice Springs met een japans meisje uit onze groep, maar daarna vertrek ik alweer. Ik heb net een busticket geboekt naar Darwin - dat ligt in het tropische noorden. Van daaruit ga ik o.a. een tocht maken door Kakadu National Park, dat uit regenwouden bestaat - dus dat wordt pas echt back to basic! Geen stromend water of elektriciteit...maar dat geeft niet want het schijnt dat er rivieren lopen die zo helder zijn dat je het water kunt drinken....ik kan haast niet wachten! Tot binnenkort!
Groetjes,
Dennis.

1