รอยร้าว
มีเด็กน้อยคนหนึ่งที่สีหน้าแสดงอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนักพ่อของเขาจึงให้ตะปูกับเขาถุงหนึ่งและบอกกับเขาว่า
"ทุกครั้งที่เขารู้สึกโมโห
หรือโกรธใครสักคน ให้ตอกตะปู 1
ตัวเข้าไปกับรั้วที่หลังบ้าน"
วันแรกผ่านไปเด็กน้อยคนนั้นตอกตะปูเขาไปที่รั้วหลังบ้านถึง
37 ตัวและก็ค่อย ๆ ลดจำนวนลงเรื่อย
ๆ
ในแต่ละวันที่ผ่านไปอย่างน้อยที่สุดเขาได้รู้ว่าสิ่งที่พ่อกำลังพยายามบอกกับเขา
ก็คือการรู้จักควบคุมอารมณ์ของตนเองให้สงบซึ่งง่ายกว่าการตอกตะปูตั้งเยอะ
และแล้วหลังจากที่เขาสามารถควบคุมตนเองได้ดีขึ้นใจเย็นมากขึ้น
เขาจึงเข้าไปพบพ่อและบอกกับพ่อว่าเขาสามารถควบคุมอารมณ์ตนเองได้แล้ว
ไม่มุทะลุเหมือนแต่ก่อนที่เคยเป็นพ่อยิ้มและบอกกับลูกชายว่า"ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเจ้าต้องพิสูจน์ให้พ่อรู้
โดยทุกๆ
ครั้งที่เขาสามารถควบคุมอารมณ์
ฉุนเฉียวของตนเองได้ให้ถอนตะปูออกจากรั้วหลังบ้าน
1 ตัว"
วันแล้ววันเล่าเด็กน้อยคนนั้นก็ค่อยๆ
ถอนตะปูออกทีละตัว จาก 1 เป็น 2.......
จาก 2 เป็น 3
จนในที่สุดตะปูทั้งหมดก็ถูกถอนออกมาเด็กน้อยดีใจมากรีบวิ่งไปบอกกับพ่อเขาว่า
"ฉันทำได้
ในที่สุดฉันก็ทำจนสำเร็จ !!"
พ่อไม่ได้พูดอะไรแต่จูงมือลูกของเขาออกไปที่รั้วหลังบ้าน
และบอกกับลูกว่า "ทำได้ดีมากลูกพ่อ
และเจ้าลองมองกลับไปที่รั้วเหล่านั้นสิ
เห็นไหมว่ามันไม่เหมือนเดิมไม่เหมือน..กับที่มันเคยเป็นจำไว้นะลูก
เมื่อใดก็ตามที่เจ้าทำอะไรลงไปโดยใช้อารมณ์สิ่งนั้นมันจะเกิดเป็นรอยแผล
เหมือนกับการเอามีดที่แหลมคมไปแทงใครสักคนต่อให้พูดคำขอโทษสักกี่หนก็ไม่อาจลบความเจ็บปวด
ไม่อาจลบรอยแผลที่เกิดขึ้นกับเขาคนนั้นได้ฉันใดก็ฉันนั้น"
"กับเพื่อน...เพื่อนเปรียบเสมือนอัญมณีอันมีค่าที่หายาก
เป็นคนที่ทำให้เรายิ้มเป็นคนที่คอยให้กำลังใจและยินดีเมื่อเราพบกับความสำเร็จเป็นคนที่คอยปลอบใจเรา
ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับเรา
และจริงใจกับเราเสมอ ...แสดงให้เขาเห็น
ว่าเราห่วงใยเขามากแค่ไหน
และระวังสิ่งที่เราทำไปไม่ว่าจะเป็นคำพูดหรือการกระทำและจงจำไว้เสมอว่าคำขอโทษ
ไม่ว่าเขาจะยกโทษให้เราหรือไม่ก็ตามแต่สิ่งที่มันเกิดขึ้นคือรอยร้าวที่เขา
คงไม่อาจลืมมันได้ .. ตลอดไป"