Germa's Home-Page
Wie ben ik?
Mijn naam is Germa, ik ben 35 jaar, gehuwd en ik heb
2 kinderen. Ik heb 2x in mijn leven een periode gehad waarin ik aan een fobie/angsten heb
geleden. De eerste maal ben ik er zelf uitgekomen en nam mezelf voor dat dat me nooit meer
zou overkomen. De tweede maal dat het gebeurde, was het zo erg dat ik in een depressie
raakte en eigenlijk niet meer wilde leven. Ik wilde niet dood, maar zo leven als ik op dat
moment deed, wilde ik ook niet. Ik kwam de deur niet meer uit, voelde de hele dag m'n pols
of m'n hart nog klopte en hoe snel dan wel, en ik kon zelfs m'n kinderen niet meer naar
school brengen, en dat is zo'n 100 meter van m'n huis. Oftewel, m'n gezin leed er ook erg
onder. Dus moest er wat gebeuren. Ik ben begonnen met een briefje in school te hangen
waarin ik vertelde dat ik aan straatvrees leed en m'n kinderen niet naar school durfde te
brengen. In hetzelfde briefje vroeg ik hulp van iemand om, samen met mij, m'n kinderen
weer naar school te gaan brengen. Er meldde zich iemand. Wat mij trouwens opviel, toen de
mensen wisten dat ik dit had (ik kon het goed verbergen) was dat iedereen die mij erop
aansprak wel iemand kende die dit ook had (gehad) of ze hadden het zelf gehad (in mindere
mate dan ik weliswaar). In die tijd slikte ik ook het middel tranxene. Ik werd er erg duf
van, maar ik moest toch wat. Langzaamaan ben ik gaan opbouwen, met de hulp van een andere
moeder, om de kinderen weer naar school te gaan brengen. Omdat het me niet snel genoeg
ging, heb ik contact opgenomen met de (toenmalige) Stichting FobieVriendenkring in
Hillegom. Er kwamen 2 mensen en er werden afspraken gemaakt voor ademhalingstherapie en
mij werd aangeraden eens bij de huisarts te informeren naar medicatie, in mijn geval werd
dat Seroxat. Toen ging het allemaal heel snel. Na zo'n 6-8 weken medicatiegebruik,
ademhalingstherapie en oefeningen in het alleen naar buiten gaan, ging het snel beter met
mij. De wereld ging weer voor mij open! Ik zat 2 jaar in de Ziektewet en WAO en daarna in
de WW vanwege deze klachten. Weggegooide jaren! Nu, sinds enkele jaren, werk ik weer.
Ironisch genoeg werk ik bij de Riagg, de instelling waar ik niet heen wilde om mij te
laten helpen met de fobische klachten. En wat leer ik veel van mijn baan en wat ze kunnen
doen aan deze klachten! Het kan raar lopen. Ik slik nog steeds Seroxat en ik zal dat wel
blijven doen ook, want ik leef weer!
Hoe is het in augustus 1999 met mij? Nou, nog steeds goed. Inmiddels werk ik niet meer bij het RIAGG. Ik heb daar ontslag genomen omdat ik een eigen tekstverwerkings- en data-entry bureau ben begonnen en daarnaast werk ik voor uitzendbureaus als typiste, secretaresse etc., net wat er op m'n pad komt. Wie had dat kunnen denken 6 jaar geleden dat ik m'n eigen baas zou worden!! Ik niet in ieder geval. Ik krijg nog steeds veel reacties op deze page en ik probeer degenen die contact met mij zoeken te helpen. Ik ben in ieder geval blij dat ze er voor uit durven komen en ik merk dat het toch wat meer in de actualiteit komt en mensen sneller met hun probleem aan de bel trekken.
Wie ben ik niet?
Ik ben geen hulpverlener, psycholoog of psychiater. Ik ben gewoon iemand die een oplossing heeft gevonden na het doormaken van een depressie en een fobie. Ik ben geholpen door mensen die zelf ook geleden hebben onder deze klachten, ook 'ervaringsdeskundigen' en ik wil mijn steentje bijdragen aan helpen van diegenen die nog steeds tobben met deze narigheid.
Wat kan en wil ik doen.
Laten weten dat je niet de enige bent, je een hart onder de riem steken, informatie geven over van alles en nog wat zoals medicijnen, waar je bijvoorbeeld hulp kunt halen enz.