เจ็บจนลืม ( D )
กันยารัตน์ กุยสุวรรณ
D

ดนตรี 7 ห้อง..5...
6...7 เพียงคำสุดท้าย
ที่ฉัน อ้อนวอนต่อเธอ
ในวันสุดท้าย
ที่เธอก้าวเดินจากไป
คำนั้น เหมือนแทนหัวใจ
ที่มันร้องไห้
แต่มันไม่มีความหมาย
เธอไม่รับฟัง
เธอคนสุดท้าย
ที่ใจฉันยอมปิดลง
มันคงไม่เหลือ
ไม่มีสิ่งใดให้จำ
เจ็บนั้นมันทำร้ายใจ
ให้เริ่มเย็นชา
อดทน แม้จะเหนื่อยล้า
ก็ยังยืนอยู่
สุดท้าย เมื่อเธอก้าวเดิน
ผิดไปไม่เหลือใคร
เจ็บมากใช่ไหม
เหมือนใครที่เคย โดนเธอทำ
ไม่ต่างกันเลย
กับฉัน ที่เธอเหยียบย่ำ
อย่ากลับมา ตอกย้ำซ้ำเติมอีกเลย
หันหลังแล้วเดิน กลับไป
ฉันหรือจะยอม กลับใจ
เจ็บจนมันลืม ลืมคำว่าอภัย
หันหลังแล้วเดิน กลับไป
ฉันหรือจะยอม กลับใจ
จบกันไปแล้ว
เพราะฉัน ลืมเธอหมดใจ
มันเจ็บจนลืม
ดนตรี 7 ห้อง..5...
6...7 สุดท้าย เมื่อเธอก้าวเดิน
ผิดไปไม่เหลือใคร
เจ็บมากใช่ไหม
เหมือนใครที่เคย โดนเธอทำ
ไม่ต่างกันเลย
กับฉัน ที่เธอเหยียบย่ำ
อย่ากลับมา ตอกย้ำซ้ำเติมอีกเลย
หันหลังแล้วเดิน กลับไป
ฉันหรือจะยอม กลับใจ
เจ็บจนมันลืม ลืมคำว่าอภัย
หันหลังแล้วเดิน กลับไป
ฉันหรือจะยอม กลับใจ
จบกันไปแล้ว
เพราะฉัน ลืมเธอหมดใจ
มันเจ็บจนลืม
หันหลังแล้วเดิน กลับไป
ฉันหรือจะยอม กลับใจ
จบกันไปแล้ว
เพราะฉัน ลืมเธอหมดใจ
มันเจ็บจนลืม
.