Francisko Viljono:

. . . . . . . . . . . . . . [PD 14]
Vi, homaj fratoj, kiuj post ni vivas,
Al ni rigardu ne kun kruda koro;
Se el ĉi fat' kompaton vi derivas,
Por vi pli larĝa estos Di-favoro.
Jen ni pendolas, kvin aŭ ses, sen gloro.
Pri nia karn', nutrita tro avide:
Jam depikita, putras ĝi rapide;
La ostoj, ni, fariĝos cindro, polvo.
Mizeron nian vi ne traktu ride!
Sed preĝu por ni ĉiuj pri absolvo!

Se fratoj ni vin nomas, vi ne devas
Deturni vin, eĉ se ĉi tiun sorton
Proklamis juĝ'. Ja certe vi ne revas
Ke ĉiu havas saman mensan forton.
Nin rekomendu, ĉar ni sekvu Morton,
Al Fil' de l' Virgulino, kun konfido
Ke de l' infera fulmo kaj perfido
Li ŝirmos nin per sia graco-volvo.
Ni mortis. Ĉesu do insult-acido!
Sed preĝu por ni ĉiuj pri absolvo!

La pluvo nin lesivas, plene lavas,
Nigrigas sun', sekigas vento-blovo;
Post pikoj pigaj, la okuloj kavas,
Al barbo mankas haroj kaj al brovo.
Ne sidas ni trankvile! Daŭre movo
Ĉi tien, tien, kiel vent' nin gvidu,
Laŭ sia plaĉ' direkton ĝi decidu.
Pli ol fingring' nin truis bek' de korvo.
Do zorgu! Nian sorton ne dividu!
Sed preĝu por ni ĉiuj pri absolvo!

Princo Jesu', supera nia Gvido!
Protektu nin de la infer-insido:
Jam mankas al ni ŝuldo aŭ envolvo.
Nu, homoj, ĉesu via mok' kaj rido!
Sed preĝu por ni ĉiuj pri absolvo!

[PD 14] La epitafo de Viljono; balado de la pendumitoj
derivi : devenigi (ankaŭ: lecionon aŭ sperton el io).