Ik herinner me ons weerzien,
wie had dat nou ooit verwacht!
Je stond ineens weer voor me-
zo zelfverzekerd, zo onverwacht.
Ik herinner me jouw haren;
een-en-al golvende donkere pracht-
en jouw diep bruine ogen;
hoe ik verloren raakte in hun macht.
Ik herinner me 't gleufje tussen je tanden-
verleidelijk zichtbaar wanneer je lacht-
en jouw armen, zo uitnodigend,
zo sterk en toch zo zacht.
Ik herinner me onze gesprekken
over wat je voelde, waar je aan dacht.
Zelfs het lieve koosnaam "popje"
dat je mij eens spontaan bedacht.
Ik herinner me hoe het scheef liep,
ondanks dat wij beiden hebben getracht,
iets te redden van die allesoverheersende liefde
waar ik soms zoveel naar smacht.
Ik herinner me de pijn die volgde
die door niemand kon worden verzacht-
en een deel van mij diep van binnen,
dat nog altijd op jou wacht...
Ellen Francis Bergakker
