AYDIN HATİPOĞLU
(1940)

AYRILIK
                                İrem'e
İstanbulda bir bahar dalı
Açmış çiçeklerini
İstanbulda bir küçük kız
Öğrenmiş kalem tutmayı
İstanbulda sevgilim
Gözlerinde hüzün çiçekleri
Yüreğinde sevgi
Uçuyorum karlar ülkesinin başkentine
Üzerinden aşılmaz denizlerin
Aşılmaz sınırların
Ve tel örgülerin
 

ÖZLEM
                               Emel'e
Moskovaya kar yağıyor
Karda ayak izlerim kalıyor
Mayakovski alanında delikanlı yüreğim
Gorki caddesinde sevgililer
Dudağımda türkiyeli bir türkü
Karda ayak izlerim
İçerimde özlemim
Sevgilim
Sevgilim
 

VE
Haydi tut ellerimi sıcacık yürüyelim
Bulanık bir sonbaharı saçlarına sindirerek
Eski coşkular yoldaşı çınar gölgelerine
Bastırılmış tutkuların deprem kuşaklarına
Hırslı çocukların yürüdüğü sokaklara
Al kurumuş yapraklar gibi sakla bu hüznü

Ölümle oynayan çocuklardık daha
Alaca gömleklerimiz sızıyordu tenhalara
İşte yine pencereden atılmış
İntihar süsü verilmiş bembeyaz bir yüz
Bir kadının sevdasını bıçaklıyor güz
Herkes dulbaşına kalıyor
Çiçekler çürüyor
Çürüyor solgun dostluklar

Bir nabız vuruşu duyulsun tut
Ölü kentin aylak karıncaları saklasın suskusunu

Devinsin sarhoş yosunlar durmadan
Edilgen kaygıların burgacını tırmanalım
Tutunalım karanlık dallarına selvilerin
Kimselerin duymadığı çığlıklarımız
Ulansın birbirine
Tut ellerimi sıcacık tut.
 

ANA SAYFAYA - BACK