Mijn e-mail adres is lamer605@planet.nl

Wil je mijn gastenboek tekenen?

OUD

In de loop van de jaren zijn een aantal van mijn huisdieren overleden. Om ze niet te vergeten heb ik speciaal voor hen een eigen pagina gemaakt.

DONALD

Donald was mijn eerste hond. Hij kwam bij me in 1979 toen hij een pup van 12 weken was. Hij werd uit een huis gehaald door de dierenbescherming, in verband met een echtscheiding en moest opnieuw geplaatst worden. Zo kwam hij bij mij terecht. Donald was een kruising tussen een Poedel en een Schnauzer. Dus bepaald geen makkelijke combinatie qua karakters. Hij luisterde dan ook absoluut niet, maar was wel heel erg lief. Het was een hond die werkelijk nooit iets mankeerde en heel erg levendig was. Toen hij ruim 16 jaar was werd hij opeens erg mager, liet hij zijn plas lopen en merkte ik dat hij pijn leed. De dierenarts constateerde dat zijn nieren versleten waren en dat hij heel veel last van suikerziekte had. Binnen 4 weken tijd was mijn lieve levendige hond veranderd in een zielig hoopje. De conclusie was dan ook dat het beter was dat hij in zou slapen. Dit was mijn eerste ervaring met de dood, voor wat betreft mijn huisdier. Het heeft dan ook veel verdriet gedaan om mijn hondje op 3 augustus 1995 in te laten inslapen. Ik vroeg me af of ik wel de juiste keuze voor hem gemaakt had. Mijn verstand zij dat het goed was omdat hij pijn had en niet geholpen kon worden, maar mijn hart zei heel andere dingen. Toen hij overleden was heb ik hem laten cremeren en zijn as uit laten strooien. Hoewel ik nu twee hele lieve andere honden heb ben ik Donaldje toch nooit vergeten.

NOPPES

Noppes werd in 1990 door mijn man gevonden op de snelweg bij ons in de buurt. Ze was een week of zes en erg lief. Noppes was een echte buitenpoes. Ze was bijna altijd buiten en de lieveling van onze toenmalige buren. Noppes was erg aanhankelijk en kon prima overweg met de andere huisdieren. Toen ik op 8 september 1996 de hond uit ging laten zag ik haar onder de auto van de buren liggen. Ik dacht dat ze lag te slapen en riep haar, maar ze reageerde niet. Ik riep mijn man en die haalde haar onder de auto vandaan. Ze was overleden. Er was niets aan haar te zien, maar ik vermoed dat ze is aangereden. Rust zacht lieverd.

RAKKER

Rakker kwam in juli 1988 bij ons als kitten uit het dierenasiel. We wilden Kruimel onze eerste poes graag een kameraadje geven en dat werd Rakker. Het was een schat van een poes en ze kon prima overweg met Kruimel en met de hond Donald. Volgens mij was ze zelf een beetje honds, want vaak zat ze voor het raam te "blaffen"als ze buiten een vogeltje zag. Rakker was erg zachtaardig en altijd bij me in de buurt. Toen we in 1996 verhuisden vond ze het prachtig om zou heerlijk buiten over de landerijen te kunnen zwerven. Totdat op een ochtend onze hond Brando ineens zat te blaffen. Hij hoorde blijkbaar iets en ik keek door het raam naar de weg. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik zag dat Rakker op de weg lag te kronkelen en ik besefte meteen dat ze aangereden was. Ik ben naar haar toe gerend, heb haar voorzichtig in de auto gelegd en ben direct naar de dierenarts gevlogen. Deze had nog spreekuuur en ik kon gelijk doorlopen gelukkig. Hij vertelde me dat Rakker al hersendood was en dat ze van binnen helemaal kapot was. Hij heeft haar direct in laten slapen. Het was 4 oktober 1996. Rakker, schat ik mis je nog steeds.

GIZMO

Gizmo was de oudste dochter van Toska. Ze was geen schoonheid met haar vreemde gestippelde vacht, maar wel lief. Ze was een echte klauteraar en het liefst klom ze in de treurwilg naast ons huis. Op een gegeven moment was ik haar kwijt. We hebben meerdere dagen naar haar lopen zoeken, maar ze kwam niet opdagen. We vermoedden dat ze een straatje om was, maar toch zat het me niet lekker. Tot ik op een zekere dag, het was 1 augustus 1997, in de sloot naast ons huis keek. Er stond niet veel water in en daar lag Gizmo. Ze moet dar al enige tijd hebben gelegen en ik vermoed dat ze uit haar geliefde boom is gevallen en ongelukkig terecht is gekomen. Ik hoop Gizmo, dat ze in de kattenhemel ook zulke fijne klimbomen hebben.

BOMMEL Bommel was een van de poezen van mijn schoonmoeder en ze kwam begin juni 1998 bij ons. Ze was toen ongeveer twee jaar oud. Bommel was een heel stil poesje dat liefst zo maar in een hoekje lag te slapen. Bommel kwam niet veel buiten, maar op 28 september 1998 stonden 's avonds laat de buren ineens aan de deur met de mededeling dat een van onze katten was aangereden. Onze schrik was groot. Wie zou het zijn. Het bleek dat het Bommel was. Ze was al overleden toe we haar vonden. Onze kennismaking met haar was kort maar onvergetelijk. Helaas heb ik geen foto van Bommel.

TIMUR (voluit Timur Aslan Istanbul'dan)

Timur was een Turks Angorakater. Hij zat in het dierenasiel toen ik daar stage liep in 1989 en wilde niets eten.
Timur was een echte mensenvriend en ik kon het dan ook niet over mijn hart verkrijgen hem in het asiel te laten zitten.
Dus kwam hij bij ons in huis. Hoewel Timur inmiddels zo doof werd als een kwartel, was hij de baas over de andere katten. Totdat we hem op zaterdagmorgen 6 maart 1999 buiten aan de weg vonden. Hij was doodgereden..... Timur was een klasse apart.

BARNEY

Barney was de oudste zoon van Toska. Geboren op 29 april 1996. Hij was een echt moederskind en een goed sulletje. Vooral Misja speelde graag met hem. Hij was ook een echte dromer, want hij kon uren in de sloot zitten turen en ik heb nooit geen idee gehad van wat hij daar zag! Op zaterdag 13 maart 1999 ging mijn man 's avonds de honden uitlaten. Binnen een minuut was hij weer terug met Barney in zijn armen. Barney was het zoveelste slachtoffer van het verkeer..... Barney je was een kanjer van een kat.

BAS

Tot juni 1998 was Bas een armzalige zwerver die zijn eten opscharrelde bij mijn schoonmoeder. Eigenlijk moest hij afgemaakt worden, maar toen ik hem eenmaal gevangen had begreep ik dat dit geen wilde kat was. Volgens de dierenarts was Bas een prachtige volwassen kater die gekastreerd en ontvlooid moest worden en die naar later bleek uit zou groeien tot een prachtkanjer van 9 kilo!
Bas was een heerlijk beest. Ik hou van al mijn katten, maar hij heeft een apart plaatsje in mijn hart. Bas was zo vreselijk lief en aanhankelijk. Het leek wel of hij iedere dag opnieuw wilde laten merken hoe blij hij was dat hij bij ons mocht zijn. Helaas werd hij begin november 1999 ineens heel erg ziek. Het was ineens zo erg dat we op een zondag met hem naar de dierenarts reden. Deze vertelde ons dat Bas een accute niervergiftiging had en dat hij er heel erg aan toe was. Hij zou proberen zijn nieren te spoelen en een infuus toedienen en dan konden we de andere dag bellen of er enige verbetering was. De volgende dag belde ik de dierenarts met de hoop op goed nieuws, maar er was geen verbetering opgetreden. Toch gaf de arts de moed nog niet op en wilde het nog een dag proberen. De volgende dag weer gebeld. Er was wel enige verbetering maar het ging op en neer. Hij stelde voor dat ik Bas de volgende morgen op zou komen halen en kijken of hij zich thuis misschien wat beter zou voelen. Dus haalde ik Bas de volgende morgen op. De dierenarts zei dat ik er niet veel van moest verwachten en mocht er niets veranderen ik 's middags maar naar zijn collega moest gaan om Bas in te laten slapen. Dit is tot nu toe de moeilijkste ochtend in mijn hele leven geweest. Mijn hart zei het gaat beter, maar mijn verstand zei iets anders. Bas had het zichtbaar moeilijk. Ik heb die ochtend dan ook al afscheid van hem genomen en geprobeerd hem te laten weten dat ik vreselijk veel van hem hield. Toen ik 's middags bij de dierenarts kwam, bevestigde die mijn zwaarste vermoeden. Bas was ongeneeslijk ziek. Ik heb hem op woensdag 11 november 1999 in laten slapen. We zullen Bas verschrikkelijk missen.

MUPPET

Muppet werd als zes weken oud kitten samen met haar broertjes Toots en Diesel in augustus 1999 door ons geadopteerd. Ze was gek op haar broers en op onze kat Kruimel, maar ze was en bleef bang van ons. Er zat denk ik teveel wild bloed in haar aderen, gezien het feit dat haar moeder een zwerfkat was. Ze was vaak op stap buiten en op 10 maart 2000 vond mijn man haar langs de kant van de weg. Ook zij was doodgereden. Muppet, je broertjes missen je erg.

LOBBES

Lobbes was een kater van een jaar of zeven. Hij was erg rustig en heel lief en aanhankelijk. Het liefst lag hij in de stoel te slapen. Ik noemde hem altijd Stille Willy want ik heb nog nooit zijn stemmetje gehoord. Soms vroegg ik me wel eens af of hij wel stembanden had. Helaas is hij op 11 december 2000 door een auto doodgereden. Ik zal dus zijn stemmetje nu nooit meer horen.

JIP

Jip leerde ik kennen via Internet. Hij stond op de website van het dierenasiel bij ons in de buurt. Er stond bij dat Jip al een jaar in de opvang zat maar dat niemand hem wilde hebben. Ik was gelijk geinteresserd. En dus op de open asieldagen op 30 september 2000 direct gaan kijken. Jip stal meteen mijn hart. Hij was een schat van een rood/witte kater en ik snapte niet dat hij zolang in de opvang zat. Er was niets mis met deze lieve jongen. Jip was ongeveer 5 jaar oud. Helaas had ik de indruk dat hij bij ons toch niet echt gelukkig was. Blijkbaar zocht hij toch naar iets ander dan wij hem konden geven. Dit werd hem fataal. Op kerstochtend 24 december 2000 werd hij door een auto doodgereden. Wij mochten maar 3 maanden van zijn aanwezigheid genieten, maar vergeten zullen we hem nooit.

TABBEY

Tabbey kwam samen met Gabber bij ons. Ze zat in het dierenasiel en was daar duidelijk niet op haar plaats. Ze hield er niet van opgesloten te zitten. Toen ze een paar weken bij ons was en naar buiten mocht, maakte ze daar dan ook gretig gebruik van. Jammer genoeg werd de weg voor ons huis haar al snel fataal. Op 26 januari 2001 werd ze doodgereden. Ze was toen net 5 weken bij ons. Tabbey werd maar anderhalf.

MURPHY

Murphy zat ook in de opvang. Hij was gevonden als zwerver en was broodmager. De beheerder van het asiel vond hem direct iets voor ons. Hij woog misschien net 2 kilo, maar verdubbelde zijn gewicht al snel. Murphy was heel anders dan Jip. Hij was echt dominant en dat gaf nog wel eens problemen met de andere katten. Toch gaf ik het niet zo maar op. Murphy had net als de rest recht op een eerlijke kans. Voor ons was hij heel lief. Helemaal anders dus als Cherry onze andere Pers. Hij vond het heerlijk om geborsteld te worden, wat met zo'n vacht wel een uitkomst was. Ook Murphy was ongeveer 5 jaar oud. We dachten dat hij bij ons oud zou worden, want hij had geen behoefte om weg te gaan. Toch zag hij blijkbaar op 21 augustus 2001 iets interessants aan de overkant van de weg. Helaas keek hij blijkbaar niet goed uit, want hij werd overreden. Murphy is de 11e kat die nu doodgereden is. Sinds kort geldt nu bij ons op de weg een maximale snelheid van 60km per uur. We hebben hier hard voor moeten vechten, maar hopen dat hiermee het aantal slachtoffers tot stilstand wordt gebracht.

GABBER:

Gabber was sinds 27 december 2000 bij ons. Hij zat samen met zijn vriendin Tabbey in het dierenasiel. Omdat we net onze Lobbes en Jip hadden verloren, besloten wij hen te adopteren. Gabber was een echte macho. Hij werd in mei 1999 geboren, maar gedroeg zich als een volwassen vent. Als hij minder aandacht kreeg dan de andere katten, zorgde hij er wel voor dat de anderen niet bij me in de buurt kunnen kwamen, zodat hij de meeste aandacht kreeg. Helaas werd hij eind oktober 2001 plotseling erg ziek. Hij kon bijna geen lucht krijgen en uit de foto bleek dat zijn borstholte vol zat met vocht. Van dinsdag op woensdag 31 oktober 2001 kreeg hij een hartstilstand. Later zou uit het laboratorium onderzoek blijken dat hij lymfeklier kanker had.

MOEPIE:

Een echte moeder is deze Moepie. Ze heeft heel wat jongen ter wereld gebracht in de 20 jaar die ze nu oud is. Ze is samen met Lobbes en Bas sinds juni 1998 bij ons, omdat mijn schoonmoeder, bij wie ze in huis woonden , overleden is.
Moepie is met haar 20 jaar een bijzonder actieve poes, die nog niets aan haar gehoor of gezichtsvermogen mankeert en die af en toe zo gek is als een deur. Ik moet vaak vreselijk om haar lachen als ze weer rare fratsen uithaalt. Omdat ze zo'n uitbundig karakter heeft zag ik begin november 2002 direct dat ze niet in orde was. Ze bleef maar stil liggen, had geen eetlust en maakte duidelijk een zieke indruk. Ook had ze het duidelijk benauwd, want ze ademde zwaar. Bij een bezoek aan de dierenarts werd gedacht aan een hartaandoening of een ziekte aan de schildklier. Er werden medicijnen tegen de benauwdheid meegegeven en antibiotica tegen aan eventuele virusaandoening. Ze hielpen geen van beiden. Terug naar de dierenarts die andere medicijnen meegaf. 'S avonds kreeg ze opeens weer een gekke bui en we dachten dat ze aan de beterende hand was. Tot we een ijzingwekkende schreeuw vanuit de gang hoorden. We gingen direct kijken en daar lag ze in uiterste ademnood op de deurmat. We waren er van overtuigd dat dit haar laatste minuten waren en probeerden haar zo goed mogelijk te ondersteunen. Na verloop van tijd werd ze weer rustig en was de aanval over. De andere dag zat ze echter weer zwaar hijgend bij haar drinkbakje en toen besloten we dat het voor haar genoeg was geweest. Ze had de prachtige leeftijd van 20 jaar mogen halen en nu was haar tijd gekomen. Op 19 november 2002 is ze vredig ingeslapen.

CHERRY (voluit Cherry de Beauval):

Cherry is een Perzische shell cameo poes. In 1991 kreeg ik via vrienden te horen dat een dame die Perzen fokte daar vanwege haar ziekte mee moest stoppen en dat de laatste katten voor weinig geld van de hand gingen.
Een van deze poezen was Cherry, toen 4 maanden oud. Omdat ze niet in huis maar in een schuur was opgegroeid, bleek ze heel erg bang voor mensen. Toch heb ik haar meegenomen in de hoop dat dit zou veranderen.
Helaas, Cherry is altijd een bange poes gebleven, behalve voor de andere katten en de honden. Daar kan ze prima mee overweg. Sinds kort mag ze vrij rondlopen in de tuin en dat vindt ze heerlijk.
Cherry is de dochter van Macho de la Karminte en Minouche de Beauval. Ze heeft een stamboom waarop ouders tot en met bet-overgrootouders genoemd staan. Omdat Cherry niets van mensen moet hebben verstopt ze zich vaak als we in de buurt zijn. Op 5 augustus 2003 was ik in de tuin bezig en toen ik me omdraaide lag ze ineens achter me. Ze was er slecht aan toe. Ik zag direct dat ze erg ziek moest zijn want ze liet zich gewoon door mij oppakken. Ik ben direct naar de dierenarts gereden en bij onderzoek bleek dat haar nieren bijna niet meer te voelen waren, dit duidde erop dat ze een ernstige nieraandoening had die niet meer te genezen was. Ik besloot dan ook haar direct uit haar lijden te laten verlossen. Gelukkig had ze ondanks haar angst voor ons toch nog een fijne tijd in de buitenlucht gehad en was ze toch nog 12 jaar geworden.

KRUIMEL:

Mijn eerste poes die ik in 1987 op de markt in Mol (België) gekocht heb. Zes weken oud was ze, helemaal wit en o zo klein.
Hoewel je vaak hoort dat witte katten doof zijn, mankeert ze gelukkig niets aan haar gehoor.
Ook al is ze gesteriliseerd en heeft ze nog nooit jongen gehad, toch is ze de perfecte moeder voor de andere katten.
Haar enige probleem is dat ze allergisch is. Gelukkig kan ik dat goed onder controle houden. Helaas werd ze in september 2003 ziek. Ze wilde niet meer eten en drinken en bij een bezoek aan de dierenarts bleek dat haar nieren niet meer functioneerden. 3 Dagen na haar 16e verjaardag moesten we haar helaas laten inslapen. Het was bijzonder aangrijpend, want ze was 16 jaar ons kind geweest en onze eerste poes. Ze ligt nu op een mooi plaatsje in onze tuin en krijgt daar dagelijks bezoek van ons.