Week 12
-10 tot en met 16 december 2001-
..
Maandag
10 december 2001
Ik
heb vorige week nog niet bijgewerkt en zal heel kort nu even een
inleiding geven met de samenvatting van het weekend. We zijn vrijdag
vertrokken met z’n allen en 3 Indiers, waarvan een de vriend van
Elisabeth, in twee auto’s naar Bangalore om daar het weekend door te
brengen. Bangalore is de modernste stad in India wordt gezegd en het
uitgaansleven is niet te vergelijken met Chennai. Nu is het natuurlijk
niet zo moeilijk om beter te zijn dan Chennai, want hier moeten we het
tegenwoordig doen met 1 pub voor de hele stad. Reserveren dus als je een
biertje wil! We kwamen laat aan, want we hadden ongeveer anderhalf tot 2
uur vertraging, aangezien de weg afgezet was. Er scheen een ongeluk
gebeurd te zijn met twee vrachtwagens. We moesten over smalle wegen van
zand en soms dachten we echt dat de weg ophield! Al het andere verkeer (bussen
en lorries) moesten natuurlijk ook deze route nemen, dus dat was lachen,
want om de 5 meter zat men weer vast en was er geen ruimte om te
passeren. We konden slapen in een appartement van de ouders van Prechant;
superlux!
Zaterdag
hebben we eerst een duik in het zwembad genomen en er was ook een
sauna.. Gezellig geluncht en toen zijn we gaan shoppene en op een terras
geploft waar we heel toevallig een aantal Aiesec trainees van Bangalore
tegen kwamen! Geen sight seeing weekend dus, maar een terras, pub en
kletsweekend. ‘s Avonds hebben we gegeten met de trainees uit
Bangalore bij Max Mueller.. Ja, je raad het aan de naam al wat: Wiener
Schnitzel! Wauw.. (Afgelopen zomer in Oostenrijk kon ik het niet meer
zien, maar nu smaakte het toch verrukkelijk!) met kartoffelsalad en
gebakken aardappelen! Nou, en die had ik ook al dik twee maanden niet
meer gegeten.
We
zijn samen naar een pub gegaan en ik had echt het idee dat ik niet in
India was. Bangalore is veel schoner en .. ze hebben er zelfs stoepen!
De wegen zijn beter georganiseerd en het ziet er gewoon allemaal veel
westerser uit. Zelfs de meisjes lopen bijna allemaal in westerse kleding
en soms zelfs in korte rokjes! Wat me ook opviel was dat er veel en veel
meer moslims waren dan in Chennai. De vrouwen zijn geheel gesluierd, hun
hele gezicht is afgedekt en als je ze (per ongeluk) aankijkt, draaien ze
snel hun hoofd weg.
Nog
een kijkje genomen in de traineeflat en daar lekker op het dakterras
gezeten. Was trouwens wel een beetje koud, want Bangalore is op een of
andere manier veel kouder dan Chennai! Daarna nog uit geweest.
Zondag
lang geslapen en na een pizza zijn we richting huis gegaan. We
vertrokken wat laat uit Bangalore aangezien er een zekeringetje
gesprongen was van een van de lichten van de auto en dat moest eerst
gefixt worden. Onderweg weer pech en 1 auto kon niet verder. Anja,
Christoph en ik zijn met een bus verder gegaan naar een klein dorp om
daar de nacht door te brengen en morgenochtend de weg naar Chennai terug
te vinden.
En
toen kwam het: We hebben in een hotel geslapen in Chittoor, een dorp
waar nooit een toerist komt. We werden ineens gewekt om een uur of drie
‘s nachts door waarschijnlijk politie die behoorlijk ruig vroegen om
onze paspoorten die we natuurlijk niet bij ons hadden, alleen een kopie.
Ze begonnen moeilijk te doen wat er moesten in het dorp en dat we niet
zomaar daar konden komen omdat daar extra permissie voor nodig was en we
hadden geen formulieren. Daarbij vonden ze dat een kopie niet voldoende
was om je te legitimeren en zeiden dat we ons door deze actie verdacht
maakten. Pure onzin en gebluf natuurlijk. En dat verhaal van de
permissie is helemaal uit de lucht gezogen. Wij denken dat ze geld van
ons wilden. Anja wist natuurlijk niet wat haar overkwam en Christoph
wilde alles rustig uit gaan leggen, maar zij hielden de touwtjes in
handen door gewoon over hem heen te praten. Op dat moment kwam alles
weer boven van het ongeluk met Marc, de politieman die ons toen voor
moordenaar uitmaakte in die situatie op dat tijdstip. – Goed, om een
lang verhaal kort(er) te maken: ik ging behoorlijk door het lint. Ik heb
zoal gezegd wat ze wel niet dachten om ons in het midden van de nacht te
storen en wie ze wel niet waren om dit te doen. Dat als ze ons niet
vertrouwden er maar iemand anders bij moesten halen met een goed
argument en dat ze als ze verder nog iets dachten nodig te hebben, ze
konden wachten voor het hotel tot de ochtend, en ik dan wel eens verder
zou denken of ik hun te woord zou willen staan of niet. Ik heb de kopies
die ze nog vast hadden uit hun handen gegrist en gezegd dat ze maar
beter heel snel konden vertrekken.
Achteraf
bedachten we, en ik vooral, dat dit misschien wel een hele domme actie
was, want wat als ze terug komen? En ze konden ons adres krijgen beneden
bij de receptie, want dat moet je altijd invullen en dat had Christoph
keurig gedaan. De nacht was vol angst of ze terug zouden komen en wat ze
van ons wilden en wat ze ons konden maken. Uiteindelijk is alles dus met
een sizzer afgelopen.
‘s
Ochtends een snel vertrek uit het hotel. Chittoor was toch nog een
redelijk dorp qua grootte en echt Indiaas als je het mij vraagt. Het
krioelde er van de mensen, overal uithangborden, straathonden, kleden op
de grond met waar te koop, een afschuwelijke stank overal en niemand die
ook maar een woord Engels sprak.
We
hadden het busstation snel gevonden, in hoeverre je het tenminste een
busstation kon noemen.. Gewoon een open plek zand waar bussen kris kras
door elkaar stoppen, niemand heeft een eigen plaats en ze rijden elkaar
constant vast wat weer een oorverdovend getoeter veroorzaakt, want de
strijd is duidelijk: ‘Ik sta hier en ben niet van plan ook maar een
meter opzij te gaan’ tegen ‘Ik toeter net zo lang tot jij aan de
kant gaat’ en de reactie hierop is: ‘jamaar ik kan ook toeteren!’
Ik
had mijn fleece aangedaan in de gauwigheid en dat was een verkeerde
beslissing vanmorgen. Ik kon hem niet zo snel in mijn tas proppen en het
zweet droop van me af.
We
vroegen naar de bus naar Chennai en moesten het me de informatie van een
paar zwaaiende handen doen die ergens een richting op wezen...
Lekker duidelijk allemaal.
Uiteindelijk
hadden we door dat de Chennai-bus helemaal niet op deze plaats zou komen
en we een andere plaats zouden moeten hebben. Met wat gewaai van handen
vonden we de goeie richting en kwamen we een meisje tegen die het ons
wel even wilde wijzen. Ze was zo’n 14 jaar oud denk ik en onwijs trots
dat ze ons kon begeleiden naar de plaats waar de bus hopelijk zou komen.
We liepen met het meisje mee en een laag van stof had zich al op me
vastgeplakt. Opeens sloeg het meisje van de hoofdweg af een klein paadje
in. Beetje vreemde plaats om een bus langs te laten rijden dachten we,
maargoed.. Ineens zagen wat de bedoeling van deze route was: een op
palen staand rieten dak, nog geen twee meter hoog kwam in ons
gezichtsveld. Eronder zaten allemaal meisjes op hun knieeen op de harde
grond met een klein schriftje op hun schoot. In mooie gekleurde jurkjes
of amper een shirtje zaten ze aandachtig te luisteren naar wat er
verteld werd. Het was een schooltje en ze konden allemaal zien dat het
meisje wat ons begeleidde trots tussen ons inliep. Ik voelde me net een
attractie. Buiten zaten de jongens in dezelfde houding in volle
concentratie, maar ik had het idee dat ze er geen klap van konden
verstaan...
En
ja hoor, daar was de plaats waar de bus moest zijn en het was onze lucky
day vandaag aangezien de bus al klaar stond en een kwartier later zou
vertrekken om 9:15! De volgende bus was om 14:30 gepland..
Een
bijna 5 uur durende trip vervolgde in een benauwde, krappe en overvolle
bus. Maar we zijn weer in Chennai en na een frisse douche en wat noodles
ben ik gauw naar kantoor vertrokken, waar ze mijn computer keurig terug
hadden geplaatst, maar even vergeten waren hem aan te sluiten en de
kabels er ook weer bij te leveren.
Aaargh...
Behoorlijk
chagrijnig heb ik even verteld dat dit niet de bedoeling was en wonder
boven wonder werd alles in werk gezet om het voor me te regelen. Het
duurde een half uurtje en eindelijk dan een computer. Snel wat werk
verricht en dat ging lekker.
‘s
Avonds met Jari, Christoph, Kazu en Anja afgesproken in het Chinese
restaurant met het lopend buffet. Direct vanuit kantoor ernaar toe
gegaan. Ik was wat te vroeg en was alvast even naar boven gelopen om er
zeker van te zijn dat de rest ook niet te vroeg was en boven op me zou
zitten te wachten en ik beneden. Ik zag de Indiase eigenaar van het
restaurant en vertelde hem dat we bij hem kwamen smullen, aangezien het
ons de vorige keer zo goed bevallen was. De man glunderde en het was een
goeie set van me, want we werden nog meer verwend dan de vorige keer. We
kregen niet alleen soep vooraf, maar ook allemaal hapjes en na het
heerlijke buffet kwam hij met ijs en verse vruchjes aanzetten. Het was
de eerste keer voor Jari en die heeft werkelijk voor een week gegeten!
We
hebben nog even uitgebuikt in Cafe Coffee Day, de grootste concurrent
van Qwiky’s.. (Oho Maaike.. overloper!)
Een
vreemde dag vandaag. Gisteravond (maandag) toen we weer thuis waren, werd
het ineens allemaal teveel. Ik zit nu ook met dikke oogjes voor de
computer. Alles is soms zo onvatbaar hier.
Christoph
was bang dat de politie komt. Hij had het idee dat die mannen die zomaar
midden in de nacht onze hotelkamer binnenkwamen meer problemen kunnen
maken dan dat we denken. Ze zijn nu toevallig waarschijnlijk zo van mij
geschrokken -aangezien ik totaal door het lint ging en ze voor alles en
nog wat uitmaakte- dat ze het maar laten zitten hebben. Maargoed, we
hadden onze originele paspoorten niet mee en die wilden ze wel zien.
Vragen als: Zijn ze dan in staat om ons mee naar het bureau te nemen? Wat
kunnen ze tegen ons doen als we niet meewerken en meer: wat DOEN ze
werkelijk. Christoph had namelijk gister een gezien dat een rickshaw
chauffeur ergens draaide waar het niet mocht. Politie zag het en er
ontstond waarschijnlijk een discussie en opeens begon de politie -ze
hebben hier stokken- op de man in te slaan. En bijvoorbeeld: als ze nu aan
de deur komen voor Marc en willen ons paspoort zien en zeggen dan: oke, we
houden het voor een paar dagen.. Allemaal vragen waar we eerder niet eens
over gedacht hadden.
Ook
Christoph voelde zich precies hetzelfde en dat scheelde wel een beetje. We
hebben afgesproken dat hij vandaag zijn consulaat gaat bellen met een
aantal van de bovenstaande vragen. Kan ik bijvoorbeeld zeggen: Nee, je
krijgt mijn paspoort niet of werk ik mezelf dan juist meer in de problemen.
Ineens realiseerden we dat we hier van NIKS weten en dat maakt me een
beetje bang. We realiseerden ons dat we hier verdomde voorzichtig moeten
zijn met alles en niet met het onzekere moeten spelen.
Het
grijpt me nu ineens allemaal meer dan dat ik dacht en hoopte. Ik heb dan
ook direct gister besloten dat wij op reis nergens anders heen gaan dan
naar plaatsen waar toeristen komen. Want we slapen 1 keer in een dorp waar
nooit een toerist of blank iemand komt en gelijk staat de politie voor de
deur. Het rotte is dat we onze adressen in moeten vullen als je ergens wil
slapen. Dus ze hebben ons adres. Realistisch gezien kunnen ze ons nooit
wat maken, en misschien was dit wel een heel zeldzaam iets, maarja het
gebeurde toch maar even weer.
ZO,
Het
is nu wat later en Christoph heeft even laten weten wat zijn consulaat zei.
Ik ga niet alles uitgebreid beschrijven, maar het kwam erop neer dat we
niet echt bang hoeven zijn dat de politie uit dat hotel komt, want
Chittoor is een andere staat. Er schijnt wel wat strijd te zijn en politie
neemt niet zomaar een zaak van een andere staat, en dan nog: wat hebben ze
tegen ons. Waarschijnlijk wilden ze alleen maar proberen aan geld te komen
denken we. We zijn dus wat gerustgesteld!
‘s
Avond ‘unbelievable spaghetti’ gemaakt en gegeten bij Andrea.
Hartstikke gezellig natuurlijk en errug errug lekker! We hadden stokbrood
met zelfgemaakte eiersalade vooraf én bacon (had Christoph uit Duitsland
ontvangen) die je zo kan eten.. Ooohh..
Nog
gezellig Friends gekeken en toen naar huis. Ik lag al in bed en ineens
riep Kazu keihard: Maaike!! Telefoon! Lik! We wisten niet eens dat de
telefoon het weer doet, want als wij luisteren is hij gewoon dood. Rik
belde dus –wel 3 keer, want de verbinding viel af en toe weg-.
Hartstikke leuk om even wat van het thuisfront te horen!
Daarna
lekker gaan slapen.
