Vandaag mooi weer!

Best een raar idee dat ik gewoon helemaal niets van de Nederlandse winter mee zal krijgen! 

Iedereen is nu aan het eten en werken en ik heb even een kwartiertje vrijgenomen om even een berichtje te schrijven. Ik had het echt helemaal een beetje gehad. Ik heb geen eigen computer dus moet steeds verkassen. Ik heb mijn laptop gelukkig nog! Ach, en ik denk ook niet echt dat ik een computer zal krijgen binnenkort.. Er zijn er maar 6 ofzo. Twee voor de accountantafdeling, eentje voor Koushik en de anderen zijn ook 'eigen' computers, dwz. met paswoorden. Ik mag dan wel op de computer werken, maar krijg het paswoord niet, die vullen ze dan voor mij in. De computers hier lopen echter zo'n 25 keer per dag vast en ja, dan heb ik het paswoord weer nodig.. zucht.. 

Gisteravond heb ik lekker pasta gegeten. Dat ging er wel in. Tussen de middag eten we al Indiaas en dan heb je 's avonds wel trek in wat anders! Ik mis het Hollandse eten toch wel een beetje hoor, lekker gebakken aardappeltjes met sla ofzo… 

Gisteravond met Marc gepraat. Hij was een beetje ziek, ik denk van alle spanning. We weten namelijk nog steeds niets en elk uur duurt lang. Marc wil meteen naar huis als het over is, liever vandaag dan morgen. Hij maakte zich zorgen om mij, of ik echt wel wilde blijven en of ik het allemaal nog wel zag zitten. Zijn stage was niet wat hij ervan verwachtte, maar alles eromheen maakte het. Dat is nu weg bij hem en hij vroeg zich af of dat bij mij wel zou komen. Het is niet niks, alles bij elkaar. Ik vergeet het wel een beetje door het werk enzo, maar zit er nog wel erg mee. Oke, ik was misschien wel wat te goedgelovig in mensen, maar dit was wel een hele harde les. Het zijn zoveel vreemde gevoelens bij elkaar. De schrik, de angst, de woede en het onbegrip. Maar ook dat anderen gewoon niet kunnen weten hoe het was. Gister bleek dat even heel erg toen Marc en ik erover aan het praten waren en Elisabeth erbij kwam zitten. We hadden het over Aiesec, wat ze wel en niet voor je willen en kunnen doen. Elisabeth heeft Aiesec hier niet zo hoog in het vaandel staan, aangezien ze errug weinig inzet hebben getoond om voor haar een nieuwe baan te vinden toen het bedrijf waarbij ze werkte failliet ging. Marc en ik waren ervan overtuigd dat ze niet alles kunnen oplossen,maar als we Sheriff niet gehad hadden we waarschijnlijk nu nog in de cel zouden zitten. Ja, en de cellen hier, je wilt niet weten hoe dat is. De hele dag moet je keihard werken ergens en dat word je als het donker wordt in een cel gepropt met zoveel mensen dat je alleen maar kunst staan. Niet zitten, niet liggen, niet slapen. Maargoed ik had het er dus over dat Elisabeth binnen kwam en ze zei dat we het ook wel zonder Sheriff gered hadden, zij had dan gewoon eerst om een advocaat gevraagd, eerder kunnen ze niets met je doen veronderstelde ze en ook het Nederlandse consulaat zal je altijd helpen. Marc en ik keken elkaar aan en begrepen dat nooit iemand kan begrijpen hoe het was. Vragen om een advocaat?! Je denkt toch niet dat ze naar ons luisterden. We werden behandeld als de grootste criminelen, denk maar niet dat we even mochten bellen ofzo..

Ik heb nog maar weer een keer besloten om wel te blijven. Ik kon de afgelopen dagen me weer wat verbazen enzo, al valt dat nu weer wat terug. Het gaat wat heen en weer,  het vertrouwen is wat weg. Ik wil het in elk geval nog wel proberen voort te zetten hier, het in elk geval proberen. Soms voel ik me zo alleen. Dat ik niet even naar huis kan gaan om te vertellen wat ik vandaag gedaan heb. Niet even snel terug kan gaan naar mijn normale leventje. Alles is hier anders, alles moet wennen en daarin is het wennen aan de mentaliteit van de mensen wel het grootst.

Oke, ik ben er even tussenuit geweest en heb mijn opdracht zowat af. Heb nog wat papieren nodig van iemand die er nu niet is en dan kan ik het afronden. Tenminste 1 trainingsprogramma dan.

Koushik viel bijna achterover. Het zou de 15^e af moeten, en ik ben NU AL KLAAR?! Best leuk dat je een complimentje krijgt daarover natuurlijk, maar het resultaat is dat ik nu weer niets te doen heb. Ja, zegt Koushik, ik heb het ook heel erg druk en nu moet ik weer wat verzinnen.. Hij dacht dat hij me met deze twee opdrachten zeker een maand aan het werk zou hebben denk ik. Ik ga nu bezig met het trainingsprogramma voor de Barista's, maar da's ook zo af denk ik.

Koushik wist wel een hele goede opdracht nog zei hij net: een transition report schrijven voor een eventuele volgende trainee. Hij leek bijna teleurgesteld toen ik hem liet zien dat ik daar al mee bezig was.

Ik wilde hem net vragen wat ze nu van mij verwachten, mijn input, mijn waarde voor hun, maar hij werd weer gebeld en liep net weg. Oke, dan ga ik in werktijd maar een mail naar jullie schrijven hoor, kan mij het schelen. Ik kan niet ruiken wat er gedaan moet worden!

 Tja, heb ik verder nog grote verhalen?! Eigenlijk niet zo. Dit weekend blijven we weer thuis, want we weten nog steeds niets van de rechtzaak en Aki gaat naar huis. We hebben als het mooi weer is in de planning staan om naar het strand te gaan en te gaan beachvolleyballen. Dat zal wel gezellig worden, maar het weer geeft waarschijnlijk de doorslag. ............................

Ik kan nu niet lang typen aangezien ik even snel de computer van iemand anders hier ingepikt heb en die zal zo wel terug komen.

Oh, en nu het antwoord op een vraag die ik van veel mensen krijg (want ja, ik krijg best veel mailtjes!): NEE: op straat is hier weinig tot niets te merken van de aanvallen. Heel soms zie je een kleine demonstratie van 10 of 15 mensen ofzo die zingen en een rickswa die luidsprekers heeft. Alleen weet ik dan nog steeds niet of het te maken heeft met de aanvallen of gewoon een politieke actie hier is. Geen enkele tv hier in een restaurant ('k heb gister trouwens in een 5-sterren restaurant gegeten!!) staat aan op het nieuws, eerder cricket ofzo. Veel mensen weten niet eens wat er precies speelt heb ik het idee. Niemand praat erover.

Nou, de eigenaar van de computer is nog niet terug en ik  weet niet of ik tijd heb om vandaag weer wat te typen, dus ik ga nog maar even door.. Gister dus 5-sterren hotel: de stoelen worden voor je achteruit getrokken en aangeschoven, er staan 6 obers in smoking om je heen: de een steekt het kaarsje aan, de ander geeft de menukaart, iemand die het drinken opneemt enz. ONGELOOFLIJK.. Het eten was verrukkelijk en ik mocht niet zelf opscheppen, als ik mijn bord bijna leeg had ('chopsuey' had ik, zeg maar tjap tjoy) was er in no time weer eentje die het keurig opschepte. Ik was samen met Marc en Christoph en na het eten wilde ze een sigaretje opsteken en ze hadden het nog niet uit hun zak gehaald en WOEP daar was al een aansteker. Nooit zo meemaakt om zo bediend te worden, toch best wel een keertje leuk hoor!

Even naar huis geweest om te douchen en daarna zijn Marc en ik naar de film gegaan. Plan was om Rough hour te gaan kijken, maar die was 'coming soon'.. Dan hadden we alleen nog keus uit een Indiase film of The planet of the apes en aangezien we de laatste al gezien hadden hebben we besloten om een kaartje voor LAGAAN te kopen. Een echte topper hier en .. werkelijk een prachtige film!! We hadden wel waar voor ons geld, hij duurde 4 uur! We waren dus pas om 2 uur vannacht weer thuis! Maar  werkelijk fantastisch, de kleuren, de beelden, de kleren, de dans: prachtig. Hij leek helemaal niet zo ontzettend lang te duren. Het verhaal ging over de tijd dat de Britten India kwamen bezetten, met al hun luxe en gigantisch veel belasting aan de dorpen vroegen. Nu kon een dorp onder de belasting uitkomen wanneer ze een cricket wedstrijd van de Britten wonnen.. Nou die Indiers wisten dus helemaal niet hoe het spel gespeeld moest worden, maar een Britse vrouw hielp hun stiekem en die werd natuurlijk verliefd op de hoofpersoon die al een vriendin had.. Ja, lekker cliché, maar toch wel leuk. Heel langzaam kregen ze een ploeg bij elkaar en uiteindelijk hebben ze dan natuurlijk wel gewonnen, al was het best spannend. Niet dat ik wat van cricket snap, ja nu een beetje en dat ik Tamil kon verstaan, maar toch was de film heel goed te volgen. Ze speken erg expressionistisch. Ja, het was echt de moeite waard en zeker omdat ik er niet zo'n hoge pet van op had.

En wat betreft het geld kom ik nu nog wel redelijk uit. Ik geef denk ik wel minder uit dan in Nederland, maar al met al als je niet als de Indiers wil leven (ik bedoel een beetje gezond eten, fruit kopen, douchegel, wat goede kleren en niet aan het verkeer wil deelnemen) kom je toch wel op een aardig bedrag uit. Ja, maargoed ik ga toch echt geen water uit de kraan drinken ofzo en laat me errug graag bedienen ‘s avonds bij het eten, dan ben ik moe zat. Boeken zijn hier trouwens erg duur, tenminste Engelse dan. (aan die andere heb ik zo weinig he..) Gewoon in dollars staat de prijs erop wat je ook in Amerika moet betalen. Maargoed, aan het einde van de maand krijg ik 8000 roepies, en da’s natuurlijk heel wat.

Oei, wegwezen hier: AAN T WERK...  (ik moet die 8000 Roepies natuurlijk wel verdienen!)  

Het is nu half 5 en ik ben nog steeds op het werk en hoop morgen aan afspraak te hebben met Sashi om te beslissen welke van mijn promotie acties goed zijn en welke niet. Kaushik is erg tevreden over me, noemt me pro-active, maar ik spook geen reet uit! Ja, wat kleine klusjes en vandaag  heb ik een boek van hem gehad om te lezen. Zo'n 135 pagina's en ik ben al op 79. Nou met mijn tempo kan je je indenken wat ik het meeste van de tijd gedaan heb.

Vanochtend heb ik eens goed gevraagd wat ze nu aan mij denken te hebben. Nou, Kaushik denkt erover, als ik het een leuke opdracht vind, om mij een soort 'standaard promotieprotocol' op te laten stellen en een manier hoe het te gebruiken, zodat hij dit geheel; over kan laten aan de managers van de outlets. Morgen hoor ik dus –hoop ik als Sashi er is en hij het goedkeurt- waar ik mee kan beginnen. Ik denk dat het zoiets zal zijn als het maken van coupons. Verschillende soorten denk ik al aan, met buy one- get one free, en vele variaties hierop met percentages en specifieke producten. Een simpele methode, maar ze hebben het nog niet. Ik hoop tegelijkertijd permissie te krijgen om een sort ‘vriendenkring van Qwiky’s’ op te stellen, eigen leden die 1 keer in de maand een ledenavond hebben en dat dan alles goedkoper is ofzo. Om als er nieuwe klanten binnenkomen ze gelijk te binden. Maar ik weet niet of ze hier zo positief daarover zijn.. Natuurlijk moet er een protocol komen en een manier om de resultaten te meten. Best leuk lijkt me dit, maargoed ik weet nog niets, zoals gewoonlijk in dit land.
De cultuur binnen het bedrijf is echt ontzettend informeel en dat is best leuk en gezellig. Iedereen geint met elkaar en af en toe zie je twee managers achter elkaar aan rennen door het gebouw! Da’s wel lekker voor mij, want dan kom je er wat sneller tussen.

Oh, ik heb ook voorgesteld om eens een vergadering op de Hollandse/Europese manier te houden. Kaushik vond dat een erg leuk idee, maar het leek hem dan ook heel leuk als ik daar eerst even een presentatie van zou geven over hoe het gaat.. Hmmm, dan moet ik daar eerst wat info over hebben..

Ik heb net weer wat foto’s op het net gezet, maar kon het weer niet afmaken, want… de computer waar ik op bezig was….. ja inderdaad.. zucht.

Vanavond ga ik lekker thuis eten heb ik besloten, lekker niets doen, lezen ofzo. Ja, schrik niet, maar India verandert me nu al, ik heb al 1 boek uit! Als ik in bed lig ben ik namelijk niet zo moe als thuis, of eigenlijk anders moe. Moe, maar niet echt slaap..en dan heb ik zin om te lezen.

Oke, nog even een verhaaltje erbij om de dag ‘af te maken’. 

Ik het ‘s avonds samen met Christoph en Kazu gebowld! En raad eens... 'k heb... GEWONNEN!! Wel even 4 strikes.. Ja, ik ben echt goed (??...ahum...).

Was heel gezellig hoor en daarna hebben we thuis met z'n allen gekaart. Nee, ik hoef me hier echt niet alleen te voelen, genoeg te doen om me heen!

We weten nog steeds niets van de zitting. Gek he, laten ze gewoon niets meer horen, Maar dat zal er ook wel bijhoren. We zijn morgenavond uitgenodigd om naar een feest van het Russische consulaat te komen. Elisabeth is hier nl. al een half jaar en kent al heel wat mensen hier en via haar zijn we ook welkom. We kunnen daar gratis eten en drinken zoveel we willen, nou dat klinkt goed toch?!!

Nou, geen Russische party gister jammer genoeg.. We zouden om half 8 opgehaald worden, maar degene die ons mee zou nemen had geen zuto tot zijn beschikking, dus zou hij wat proberen te regelen en zouden we wat later gaan. Toen belde Somi echter aan. De man waar Marc in contact mee is gekomen via Elisabeth, die hoge pief. Hij wilde even met ons praten en mij ontmoeten, omdat hij me nog niet gezien had. Een ontzettend lieve man. Bijna 200 kilo zwaar schat ik, hij paste bijna niet op de stoel..

Hij is de oprichter van Aiesec in heel India, in 1981 heeft hij het huidige Aiesec hier ingeluid. Aiesec bestaat eigenlijk al vanaf de 50er jaren, maar in India werd er in die tijd niets gedaan wat op exchange activiteiten leek. Het geld werd meer gebruikt door de drie leden die zelf leuke reisjes gingen maken. Dat was natuurlijk snel afgelopen en Somi heeft samen met een vriend Aiesec hier nieuw bloed gegeven. Hij doet op dit moment niets voor de organisatie, maar voelt zich nog altijd erg betrokken. Hij heeft de meubelen en bedden geschonken bijvoorbeeld en staat in moeilijke situaties zoals wij nu zitten voor iedereen klaar..

Somi had echter niet zo’n leuk bericht. De plaatselijke kranten hebben –in het Tamil- een artikel gepubliceerd over het ongeluk. Op zich is dat nog niet eens zo erg, maar wél dat het een gelogen artikel is. Er staat dat de man 52 was en hij stond te wachten bij de busstop en dat wij te hard reden ofzo en hem hebben geschept . Dat wij schuldig zijn enz enz. Marc zal vandaag een kopie bij Somi gaan halen, wat ze –hopelijk- vertaald hebben. We hebben dus nog niets gehoord van de rechtbank, maar Somi heft ons zo goed als hij kon uitgelegd hoe het werkt: ze hebben niet zoveel zalen als bij ons, dus meerdere zaken vinden in 1 zaal plaats (tenminste dit is dus wat Somi denkt, hij heeft er ook nog geen persoonlijke ervaring mee). Je naam wordt omgeroepen, maar twee keer. Als je er niet bent: zaak geschorst, later tijdstip –en later is hier ook echt LATER, over een aantal maanden of jaar ofzo-. Oke, dan vindt de zitting plaats en waarschijnlijk is het in onze zaak zo dat er ook mensen –bijvoorbeeld die mensen uit het dorp- mogen komen en wat zeggen al is dat in de praktijk schreeuwen en dan maar hopen dat de rechter er niet door beinvloed wordt. Een goede advocaat kan dat een heel eind sturen en gelukkig hebben we dus een hele goede. Nu kan je begrijpen dat het niet zo leuk is dat er leugens over ons in de krant staan!.. Maar Somi denkt dat het wel mee zal vallen, we moesten het natuurlijk wel weten.

Prioriteit is nu om het paspoort van Marc terug te krijgen, zodat hij –als het echt zo moeten- ook het land uit zal kunnen. We willen dit proberen door tegen de politie te zeggen dat Marc zijn paspoort nodig heeft om geld van de bank te halen om de boete te betalen en we hebben nu alleen een officiele dagvaardiging nodig, zodat de politie weet dat we wel echt naar de rechtbank gaan en we dus niets meer met hun te maken hebben.   

We hebben ook gepraat over een plan voor het geval dat alle niet zo afloopt als we hopen. Somi zal Marc dan het land uitkrijgen. Hij heeft namelijk een bedrijf wat suiker verscheept naar Sri Lanka en kan Marc dan veilig naar Colombo krijgen waar hij een business-ticket via het bedrijf van Somi krijgt en naar Frankfurt kan vertrekken. Maargoed dit zijn natuurlijk speculaties en we hopen dat we hier geen verdere uitwerking van hoeven te maken natuurlijk. 

Al met al was ik wel helemaal ontdaan. Alles kwam weer boven, het ongeluk, de schrik. De angst en de woede, het onrechtvaardige. Christoph en Marc zijn ook thuis gebleven en we hebben nog vrij lang met Somi gepraat over alles en nog wat. Hij heeft ons uitgenodigd om snel een keer bij hem te komen eten en is erg bezorgd. En Indier met gevoel… 

Goed, nu zit ik weer op kantoor, heb nog steeds geen ontmoeting met Sashi gehad en hoop dat dat vandaag dan maar gaat gebeuren, want ik raak hier wel gefrustreerd van hoor. Ze roepen allemaal JA JA JA, maar niets gebeurd echt. Eigenlijk had ik het weekend vrij, maar aangezien we niet echt grote plannen hadden en het weer regent, heb ik toch maar toegezegd om naar kantoor te komen. Dan heb ik wat achter de hand als we een keer een weekend weg willen. Dan kan ik zeggen: ja maar ik heb afgelopen weekenden ook al gewerkt.

Nou ja gewerkt, ik typ een beetje mailtjes en help hier en daar wat op de afdelingen. Gister heb ik bijvoorbeeld een spreadsheet gemaakt voor de journals van de accountancy afdeling die ze elke dag in kunnen vullen. Wanneer ik eenmaal permissie heb van Sashi hoop ik wat meer werk te hebben, want ik voel me nu wel een beetje nutteloos hier. Het ene moment is het even heel druk, maar als ik het weer af heb, heb ik weer niets te doen! 

Oh, verder is er een Japans meisje gister terug gekomen. Tomoko heet ze. Ze zit hier al anderhalf jaar en was een paar weken terug in Japan geweest. Ze is begonnen hier als Aiesec-trainee en werkt nu voor datzelfde bedrijf. Vandaar dat ze niet in de flat woont, maar ze is er wel elk weekend. Ze is echt ontzettend aardig en komt de weekenden bijons omdat ze in een ‘verlaten stuk’ van de stad woont waar niets te belevenis, ze moet maa  bij ons komen denk ik zo. Ja, je komt ook hele leuke mensen tegen hier. Vanochtend vroeg heb ik een tijdje met haar gekletst en het klikte heel leuk. 

Tussen de middag gaan we weer Chinees eten op kantoor: Lekker joh, heb ik nu al zin in!

Jammer is dat ik nu niet verder kan met mijn website, omdat ik achter de verkeerde computer zit, mijn bestanden zijn in een andere opgeslagen.. En ja, paswoorden… laat me het woord niet meer horen.!