-24 tot en met 28 oktober 2001-

25 oktober 2001

26 oktober 2001

27 oktober 2001

28 oktober 2001

Maandag en dinsdag waren niet echt spectaculair, dus heb ik deze dagen even overgeslagen..

Woensdag 24 oktober 2001 

Vroeg vanochtend op kantoor. De computers deden het weer eens niet en de monteur wist niet meer wat hij ermee aan moest en smeerde hem toen maar zonder het moederbord weer in elkaar te zetten. Ik kon niet verder met de projecten daardoor en mocht nu onderhandelingen volgen met leveranciers. Langzaam begin ik het imago van 'just a trainee' een beetje te verliezen ook bij de andere managers op kantoor. Ja, ik denk dat dit imago deels ligt aan het feit dat ik een meisje ben en hier rangen veel belangrijker zijn, aan de andere kant was de trainee voor mij bepaald geen succes dus hadden ze misschien terecht wat twijfels over een nieuw 'studentje'.  

Afgelopen week was een van de managers vergeten dat hij twee afspraken op hetzelfde moment had. Eentje moest ik overnemen en dat was een presentatie van iemand van het bedrijf Thomas International die team-building in bedrijven ondersteunt. Het idee was dat het bedrijf eerst een lijst met vragen moet beantwoorden, althans de managers dan en dan zou er een of andere curve komen die de attitude van het bedrijf weer moet geven. Als werknemer moet je daar dus inpassen en als sollicitant bijvoorbeeld, en als je op een van de factoren afwijkt kan daaraan gewerkt worden. Een vrij goed verhaal en idee naar mijn mening, maar Qwiky's heeft totaal geen basis. Geen visie, geen missie en al helemaal geen strategie. Gewoon doen en uitproberen is het motto en we zien wel. Nou, als je als bedrijf niet eens weet wat je bent, waar en wat je doelen zijn, hoe an je dan in hemelsnaam van je werknemers verwachten dat ze in helfde straatje lopen! 

Nou, en dit was precies wat ik zei toen ze me gisteren in de vergadering vroegen wat mijn opinie was. Nou, foute boel dacht ik, want ze liepen allemaal de kamer uit!! Shit.. misschien wat teveel gezegd? Ja, wie ben ik dan ook weer om dat te vertellen na 4 weekjes een beetje meehelpen, want dat is het uiteindelijk.. Maargoed, Koushik was er niet bij en toen ik het hem vertelde stond hij wel aardig op lijn met me. Een andere manager kwam daarna ook naar mij toe en zei dat ik misschien wel wat gelijk had. Een flinke opluchting. Vandaag dus vroegen ze me om onderhandelingen bij te wonen met leveranciers wat voor marges (ja kortingen eigenlijk) er voor het volgende jaar afgesproken moesten worden. Twee onderhandelingen bijgewoond en ze kregen er echt geweldig veel uit. In afdingen zijn ze hier een ster. De derde onderhandeling vonden ze het echter wel genoeg en dat kon ik wel even afspreken met die lui. Ik wist nu toch hoe het ging?! Ik kon ook in een maand zien hoe het bedrijf ervoor staat, dus moest het me ook lukken zelf een prijs af te spreken met een of andere chocoladefabrikant voor de rest van het jaar.. Af en toe weet ik echt niet wat me overkomt. Word ik zo in het diepe gegegooid! Gelukkig ging het vrij snel en goed, en kon ik de mannen een beetje verstaan, want  soms weet ik echt niet of het nu Engels is wat ze spreken of Tamil..  

's Avonds met z'n allen gegeten in een vrijlux restaurent met een soort draaibar! Ja, het is hiet net Groningen joh. Het was hier alleenniet echt een bar met krukken, maar met tafeltjes waar we aan zaten. Lekker Chinees gegeten en daarna wist Elisabeth een festival in de stad. Het plan was eerst om naar de film te gaan, maar zo'n festival is natuurlijk ook niet elke dag. We namen de rickswa (record is nu met 7 man in het karretje..) en na wat rondvragen kwamen we bij een of andere theatershow met felle lichten en dans uit. In een hoek stonden afgrijzelijke beelden met allerlei kleuren, versieringen  en kleren aan, wat de goden voor moesten stellen. Shiva, Vishnu en Ganesha kon ik eruit herkennen. Ervoor lagen allemaal offers in de vorm van bloemen en eten en we waren nog niet binnen of onze handen zaten al vol met Indiase lekkernijen. We werden heel welkom ontvangen en wij dachten dat dat ws omdat Elisabeth er iemand zou kennen die ons uitgenodigd had. Maar nee, het bleek dat we helemaal op de verkeerde plaats waren en niemand kende ons of andersom. Wel leuk om dit zo even mee te maken zeg. We konden het geplande festival niet vinden en na wat door de straten gewalkt te hebben –want we dachten dat het in de buurt zou zijn- hebben de ratten en straathonden ons af laten schrikken. Ja, wat dat aangaat is het niet bepaald een paradijs hier in de avonden hoor, maar op een of andere manier went het. Uiteindelijk zijnwe maar weer naar de flat gegaan, waar ik na aankomt vrij snel mijn bed heb opgezocht.

Donderdag 25 oktober 2001    

Vanochtend lekker relaxed ontbeten en rond het middaguur samen met Marc en Christoph naar het busstation gegaan om de governmental bus naar Pondicherry te nemen. Jary moest nog werken, dus komt later en Kazu voelde zich niet zo lekker dus ging niet mee. Ook Elisabeth en Tomoko hadden nog taken op het werk, dus zouden later komen. Het schoot niet erg op met de bus, over 130 kilometer deden we bijna 4 uur, en dan te bdenken dat het de EXPRESS-bus is!

Pondicherry is een kuststad die strak gepland is en erg klein. Misschien 1 bij twee kilometer. In 1816 werd de stad eigendom van Frankrijk en dat is nu nog te merken door bepaalde gebouwen, kerken en soms Frans sprekende Indiers. Ook Franse restaurants zijn hier te vinden. Tot 1954 is de stad in Fransw handen gebleven. 

Aangekomen in Pondicherry zagen we de rickswa's allemaal versierd met grote bladeren aan de zijkanten van de karretjes. Het was per slot van rekening een feestdag. We hebben eerst wat te eten opgezocht en vonden een terras aan zee. Heerlijke wind, en zelfs het zonnetje scheen volop, terwijl het in Chennai nu niet echt mooi weer was. De chicken masala ging er goed in en daarna waren we fris om op zoek te gaan naar een hotel. De eerste de beste was raak: 4 bedden in 1 kamer, luie stoelen en… een veranda! Wauw!

 We hebben beneden in de bar een tijdje gezeten, wat gedronken en ons geamuseerd door twee dronkenlappen uit Engeland die probeerden een serieus gesprek aan te knopen.  

Om 8 uur zouden we Jary ontmoeten bij Pizacorner, maar geen spoor.. Ohoooh..

We hadden gelukkig een back-up plan en als er om 8 uur niemand zou zijn, zouden we het om 10 uur weer proberen. Tussendoor ergens een klein hapje gegeten en wat rondgesnuffeld in wat winkels. 10 uur: nog niets..

Dan maar een bericht achter laten> Dat is in India makkelijker gezegd dan gedaan. Ik legd de situatie uit aan een van de pizzajongens die driftig stond te knikken onder mijn verhaal. Ik vroeg om een papierje met een pen en toen er geen directe reactie kwam, vroeg ik het nog een keer. "Uh madam, which pizza do you exactly want?!.." kraamde hij uit.. Oke, geen woord van begrepen dus. Dan zelf maar een papiertje gepakt en uiteindelijk de aandacht van vijf pizzapipo's weten te trekken door te zeggen dat we dachten dat er een ongeluk gebeurd was en nu Jary als hij komt meteen moeten spreken. Het hotel waar we zitten genoemd én een message achter gelaten.

Nog wat gedronken op de stenen (keien) voor de zee en toen we terugkwamen was Jary gelukkig gearriveerd. Hij was inderdaad naar Pizzacorner gekomen en vroeg of er ook een boodschap voor hem was. Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk wist toch één van de vijf zich te herinneren dat er inderdaad wel wat was,mar niet precies wat. De hotelnaam kon Jary er gelukkig uitpeuteren en zo had hij ons gevonden. Lekkere slimme lui hier he?!

Vrijdag 26 oktober 2001

Vanochtend vrij laat wakker en heerlijk geslapen. Eerste missie was het ontbijt en Willie en Willie wezen ons de we naar Hot Bread.. Een heuse Franse bakkerij met croissants, broodjes en zelf baguette. Nou, we hebben even flink van het ontbijt genoten natuurlijk, want dit maak je niet elke dag mee in India. De Indiers eten als ontbijt bijvoorbeeld Dosa, een grote plak gefrituurd deeg wat in een rol ligt of kleverige rijst-poffertjes (ja ik weet niet meer hoe het heet) met de sauzen die ze ook als lunch en diner nuttigen. Da's voor mij wat teveel gevraagd in de morgen hoor! Dan gingen de croissantjes er beter in! 

Na Frankrijk op naar het strand. 5 Kilometer naar het noorden met de rickswa. De chauffeur wilde ons niet alleen droppen, maar voor een maandloon ook opwachten en terubrengen omdat het weer niet zo geweldig leek en hijdan geen passagiers mee terug zou kunnen krijgen. Wij wilden alleen afgezet worden, maar hij bleef vragen wanneer we terug zouden gaan. "We don't go back!" zei ik. Hij keek een beetje verwonderd om. "No (zei Marc), we're going to swim to Sri Lanka.." Het gezicht van de chauffeur fronste opnieuw. "Do you know how long it will take to swim?" vroegen we. "Too long madame.." bracht het mannetje uit. "Noooo!" zeiden we, herken je Marc dan niet van TV, hij is een beroemd zwemmer. Je moet hem kennen, heb je dan nog nooit van de naam Marc Altena gehoord.

Hij durfde geen nee te zeggen.

Jari was zijn manager maakten we hem wijs en de man hield het maar bij het rijden, want dit werd toch wat teveel voor hem. Bij het strand aangekomen begon het te gieten. Nou, lekker dachten we, daar gaat ons plan. We hebben de chauffeur dus toch maar laten wachten, wat ze trouwens geweldig graag doen, ze vragen het bijna altijd. Zelfs als ze me afzetten voor kantoor vragen ze het vaak en als ik dan vertel dat ik er werk en pas 's avonds klaar ben vinden ze het niet eens een probleem! (maar betalen zal je dan natuurlijk..) 

Gelijk de zee ingedoken, we waren toch al nat. Bijna warm water en golven: huizehoog..

Ik heb nog nooit zo'n geweldige zee meegemaakt, maar hij was erg sterk. Er waren niet veel mensen op het strand natuurlijk, vanwege het weer. De Indiase vrouwen mogen hun saries niet uit, maar hebben soms wel speciale zwem-saries, wat natuurlijk naar mijn mening levensgevaarlijk is. Met van die gewaden aan in de sterke stroming. Ik heb niet gezien dat ze het deden hoor. 

Het weer knapte na het buitje snel op en weldra hadden we een heerlijke zon op onze handdoek schijnen. Lekker wat gelezen en na twee uurtjes weer richting Pondi gegaan. Nog even wat rondgeneusd in winkels en neergeslagen in de luie stoelen met een onwijs goedkoop biertje van de bar beneden. 

Om 8 uur vonden we het tijd voor een rendez-vous. Dit was het Franse restaurant wat we uit Lonely Planet gevonden hadden. Het was een soort dakterras met een rieten dak, zag er erg gezellig uit. We hebben ons laten verwennen met een seafood sizzler, oftewel allerlei soorten vis op zo'n gietijzeren gloeiend hete plaat. Errug lekker en we konden Jary er zelfs toe aanzetten om twee Indiase meisjes te vragen om wat met ons te gaan drinken. Jary was namelijk wel in voor een mooie dame (zoals altijd) en heeft grote verhalen,maar er gebeurt nooit wat. Nu moest hij zijn verhalen waar maken en wij stonden toe te kijken hoe de twee meiden een smoes verzonnen om onder deze uitnodiging uit te komen. Jammer joh.. 

De veranda deed nog niet vervelen, dus daar hebben we de rest van de avond vertoefd na bijna 2 rn rrn half uur restaurant…