Donderdag 1 november 2001

Ik kwam op kantoor en er lag al een hele lijst met taken voor me voor vandaag. Snel aan de slag gegaan, maar het wilde allemaal niet zo erg lukken. Internet viel steeds uit en ik moest iets downloaden. Het gaat ook allemaal zo traag. Dus ik ben eerst maar eens gaan vragen hoe het nu precies zou gaan met mijn salaris. Nou, ze hadden een check voor me en ik verwachtte met zo'n 8500 rupees. Ik had namelijk net 's ochtends een mail ontvangen van Berber met het TN-formulier van Aiesec wat op internet stond met de stge van Qwiky's, de vereisten, de werktijden en –uren en het salaris. Nou er stond dus zwart op wit dat ik 40 uur per week moet werken van 9 tot 5 en 177 USD per maand zou krijgen. Omgerekend is dat inderdaad 8500 rupees. Op de check stond echter: 6133 ruppees… Ja! Daar ga ik dus niet mee accoord he. Ik werd steeds doorgestuurd naar een ander en op een gegeven moment had ik het helemaal gehad en ben ik naar Sashi gestapt. Nou, een hele scene zeg. Hij startte ermee me uit te leggen alsof ik een klein kind was dat ze hier rupees gebruiken en geen dollars, dus die 177 zeiden niets. Nee, hehe.. maar als je het omrekent… Ja, was zijn argument weer, we rekenen niet elke maand om wat d koers van de dollar is en ik moest goed begrijpen dat er een vast bedrag voor stond. Maar waarom was dat vaste bedrag dan geen 8500 rupees?! Nou, dat kwam omdat ze rekenen van de 26^e van de maand tot de 26^e en niet van 1 tot 1. En ik was op 1 oktober begonnen, dus daar moest dan het verschil inzitten. Ja daag! 1 oktober was op een maandag, dus de zondag ervoor waren we vrij, dus daar kunnen ze geen salaris van inhouden. Dan zijn er nog maar 3 dagen over, waarvan 1 zaterdag, en dat kan  Ik was zo kwaad, net doen of ik achtelijk ben. En als ze dan zo nodig alle regeltjes op willen volgen (hij opperde namelijk ook dat ik twee vrije dagen had genomen vanwege dat festival –nota bene nationale feestdagen, maar ik weet natuurlijk niet hoe dat hier berekend wordt-. Maargoed als ze het zo willen, dan vertrek ik ook stipt 5 uur zei ik. Jaaaaa, dat was niet de bedoeling enne dat TN-formulier was trouwens gemaakt door die Mary die ontslagen is, dus daar kon ik niet me op terugvallen. Toen schoot ik echt uit mijn slof. Ik maak geen contracten met personen, maar met het bedrijf en als ze denken wat voor te schotelen en alles te kunnen veranderen als ik hier ben (omdat ik er nu toch al ben en niet zo snel op zal zeggen), dan hebben ze het goed mis. Koushik probeerde de boel wat te sussen en stond volledig achter me. Daardoor denk ik dat alles wel wel met een sisser afloopt, maar dit was natuurlijk niet leuk. Ik heb gisteravond Sheriff op de hoogte gesteld en hij zal kijken wat hij kan doen. Maar werkelijk, ik ga niet accoord met deze manier van werken. Eerst iets afspreken en vervolgens in de wind gooien, het gaat gewoon om het principe. En dan spelen hier rangen een grote rol natuurlijk. Dat ik zomaar Sashi's kamer in durfde te komen was natuurlijk al veel te veel en dat bevorderde de sfeer van het gesprek niet bepaald.  

Verder weinig gedaan hierdoor en ook geen presentatie gehouden.

Ik ben lekker op tijd naar huis gegaan waar Christoph me uitnodigde in de keuken en me bruin brood en salami voorhield. Ook zijn er olijven, bacon, kaas, maar geen wijn… Het is namelijk verboden om als piloot alcohol mee te brengen, maar salami en bruin brood waren voor mij al genoeg! 

’s Avonds met Marc nog een lekkere bananen milkshake gaan halen en toen we net terug waren stond Sheriff voor de deur. We hebben het even gehad over Qwiky’s en morgen komt hij met het contract. Het kan inderdaad zo zijn dat ze een aantal dagen van mijn salaris afhalen nu,  maar dat krijg ik er dan volgende maand bij. En waarschijnlijk is het geen 8500 rupees, want toen het contract met Aiesec getekend is was de koers 46 ruppees voor 1 dollar en die datum staat ook als referentiepunt. Nu zouden het dus 8000 ruppees worden. 

Sheriff is met Marc naar het strand gegaan daarna, om alles te bepraten. Er zijn namelijk weer nieuwe ontwikkelingen. (ik schrijf dit zaterdag, dus weet ondertussen meer en schrijf het hele verhaal aangaande de gevolgen van het ongeluk even aanelkaar. Niet echt chronologisch in het dagboek dus, maar wel duidelijk om de lijn van het verhaal te bewaren): 

Marc neemt maandag het vliegtuig naar Bombay om daar naar de ambassade te gaan. Ze hebben hem toegezegd (illegaal, hier moet Marc voor tekenen dat de ambassade nooit aansprakelijk gesteld kan worden) een vervangend paspoort te geven. Ze doen net of ze niets van de hele zaak afweten en doen alsof hij zijn papieren verloren is. Marc had namelijk wat druk gezet op de ambassade en degene die de zaak ging onderzoeken belde van de week met de conclusie dat het inderdaad minstens een jaar gaat duren.  

Nu hadden we nog een probleempje, eigenlijk 2. Donderdag zou Marc een afspraak hebben met Sheriffs zijn vader die dus zorg zou dragen voor de optie met het geld, het afkopen via betaling aan mensen die er totaal maar dan ook totaal geen recht op hebben, Sheriffs vader wilde dit regelen omdat ook Sheriff in de problemen zit doordat het zijn motor was enniet goed verzekerd. Echter er wordt vanalles gezegd, en vooral “don’t worry”, maar tot nu toe is er nog niets gebeurd en zijn we wel al 5 weken verder.

En dan nog, hij blijft steeds afhankelijk van anderen, Vandaar het ambassadeplan, maar dat zou Sheriff dan nooit mogen weten natuurlijk, dat Marc zou willen vluchten en hem met de (geld)problemen op zou willen zadelen.

Want er is namelijk een kans dat het mislukt, al schat ik die klein. Marc heeft namelijk ook een zogenaamd EXIT-permit nodig. Vraag me niet waarom ,dat is de bureaucratie hier. Dit moet hij zien te krijgen bij het immigratie-office in Bombay. STEL nu, al is het heel onwaarschijnlijk, dat dit kantoor nu Madras op gaat bellen omdat Marc daar is geland en gaan vragen of er iets bekend is over hem. Mocht het nu zo zijn dat er inderdaad geschreven staat dat er een rechtzaak tegen Marc loopt krijgt hij natuurlijk zijn exit-permit niet en komt hij het land niet uit. Dán is het heel belangrijk om toch weer terug te kunnen vallen op het geld-verhaal met Sheriffs vader. 

We vonden het alleen wat riskant dat Marc voor een aantal dagen weg zou zijn en dat Sheriff dan langs zou komen en Marc is er nooit. Verhalen als: hij heeft hier een vriendinnetje ontmoet hadden we al bedacht, maar erg overtuigend is dat natuurlijk niet. Marc wilde eerst de afspraak van donderdag met Sheriffs vader afwachten, maar zijn vader bleek voor zaken weg gegaan te zijn voor een paar dagen en zou maandag of dinsdag terugkomen. Nou, dan is het natuurlijk helemaal vreemd als Marc er dan niet zou zijn, dus nieuw plan: 

Marc zou gaan zeggen tegen Sheriff dat hij naar Bombay gaat, om twee redenen:

1)       Om het geld te kunnen regelen (je kan namelijk niet zoveel geld in 1 keer pinnen)

2)       En belangrijker: om te regelen dat er niets doorgegeven wordt naar Nederland. Marc wilde Sheriff wijs maken dat als het opgelost zou worden met geld, de ambassade vroeg of laat de zaak door zou geven naar Nederland dat er een open zaak zou zijn in India en dat Marc dan in Nederland een strafblad zou kunnen krijgen wanneer hij de ambassade niet op de hoogte had gesteld. Nu wilde hij ze dus op de hoogte stellen en moet komen om datte tekenen. Klinkt vrij plausibel vonden we.

Nou, inmiddels heeft Marc dit verhaal tegen Sheriff gehouden en deze vroeg op zijn beurt waarom Marc niet zou proberen om een vervangend paspoort te regelen in Bombay. Marc hield zich van de domme natuurlijk en zei dat hij niet wist of dat mogelijk was. Nou, zei Sheriff, probeer het gewoon en mijn vader zal het niet zo leuk vinden, maar dan zeg ik gewoon dat ik er niets van wist en kunnen we geldzaken later regelen wanneer je weer in Nederland bent.  

Marc heeft hier voorzichtig mee ingestemd en vertrekt maandag 7 uur naar Bombay. Wanneer het niet lukt om een exit permit te krijgen verandert er niets en komt hij terug om het met geld af te kopen via de vader van Sheriff.  

Ik heb het gevoel dat het in Bombay echter wel moet lukken om weg te komen. Ze zijn hier namelijk niet zo snel weet je, en ik zou het heel frappant vinden dat het immigratie kantoor hier weet van de gebeurtenis en zijn naam heeft genoteerd. Zo groot is de zaak nu ook weer niet. 

Voor mij heeft alles totaal geen gevolgen. Ik sta hier volledig buiten, niemand kan wat op mij verhalen. Dat is wel een heel fijn idee. 

Nou, dit even als newsflash.. wordt vervolged natuurlijk.  

Even verder met de donderdag, ik wilde namelijk nog even vertellen van de geweldige techniek die er toch in de wereld bestaat... De digitale foto’s die ik maak kan ik niet om mijn laptop inladen op een of andere manier. Hij geeft steeds een error en nu had ik het opgegeven (het frustrerende was alleen dat ie het thuis wel gewoon deed). Nu had ik tot nu toe alle foto’s op Christophs laptop opgeslagen, maar wilde ze zelf natuurlijk ook graag. Om met schijfjes te gaan werken zou een hels karwei worden, wat dagen zou duren. Dus hadden we bedacht: we hebben allebei infrarood op onze laptops. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat je ermee kon, maar het klonk wel stoer. Nou, ik zal je vertellen, de werking ervan IS stoer. We zaten gewoon beide te computeren en ondertussen zendde Chistophs laptop alle foto’s naar mij en het ging nog snel ook! Echt geweldig: zonder kabel!

Ik was van plan om een beetje vroeg naar bed te gaan, maar deze ontdekking zorgde week voor zoveel opwinding dat het toch weer laat werd door die apparaten...

 

Vrijdag 2 november 2001

Nou, ik ben nog geen uur hier en het is alweer zover; de eerste computer is weer uitgevallen. Mijn werk IS op dit moment de computer en internet en ik probeer al twee dagen software te downloaden om bulkmail te verzenden.  

Echt even helemaal gehad hier. Ze verzinnen weer wat: “He, Emails verzenden, da’s een goed idee!” Maaike weet er wel wat van, dus weet je wat: leuk project voor haar. Nou, dat is het natuurlijk ook, maar dan wel met goede computers en software. 

Afgelopen week was Koushik alleen gestart met een coupon die hij nog in de computer had staan en heeft het naar bijna 2000 adressen vanuit yahoo verzonden. Bijna 7 uur had het hem gekost.. Totaal geschift lijkt mij, je gaat eerst kijken hoe zoiets aan te pakken, wat je nodig hebt aan software en kennis etc. Maar nee, gewoon doen en daarna gaan kijken of het misschien wel of niet handig is. Nou dat had ik hem gelijk wel kunnen vertellen. Nu hebben ze me een programmaatje gegeven, leek in eerste instantie leek het heel wat, maar nee dus. Een of ander gratis iets (want ze willen alles, maar het mag niets kosten natuurlijk) en daar heb ik nu meer dan 2600 adressen in staan en ik krijg er volgende week zo’n 7000 bij beloofden ze me. Klein probleempje: je kan maar in batches van 100 verzenden, dus voor de 2600 adressen, is dat met gebruik van mijn superdeluxe ingebouwde hoofd-calculator toch wel zo om en nabij de 26 keer een email verzenden. Oke, dat kan dan nog zou je zeggen, maar voor de toekomst?! En nog even een klein detail: het duurt precies 50 minuten om een batch van 100 de deur uit te krijgen. Gekkenwerk dus. Maarjaaaaa, ze hadden nu vorige week al die coupon verstuurd en nu zegt Sashi dat er een herinnering moet komen, dus of ik het toch maar even wil doen.. Onzin werk natuurlijk, want ik moest eerst batches van 100 gaan maken (door domweg te tellen) en dan versturen wat 10 keer misgaat wat weer over de tijd van die 50 minuten heen gaat natuurlijk. Nu vanochtend heb ik geprobeerd een ander programma te downloaden om te kijken of het beter is, maargoed het blijft gratis natuurlijk. Ach, ik was op 45 procent en dan valt zoals gewoonlijk het internet weer eens uit omdat de hoofdcomputer vast loopt (waar dus –behalve ik in de kast- dus nooit iemand aan komt, dus een raadsel voor mij hoe het kan). Nou ja, raadsel.. Gisteren wilde ik ook wat downloaden en toen ontving de computer niets. Je weet wel van mapje naar mapje en normaal zie het ene papiertje eruit gaan en in het volgende gele mapje er weer in, maar nu kreeg ik een rood kruis bij het ‘ontvangstmapje’. 

Meneer de deskundige had dit echter nog nooit gezien en bleef beweren dat het gewoon werkte: en bedankt he?!

 

Zaterdag 3 november 2001

NEWSFLASH...

Salaris binnen, vanochtend check omgewisseld bij bank. Inderdaad 6133 en het klopt nu dus, want volgende maand krijg ik meer. Een of ander vreemd systeem waar ze mee werken, maar het is normaal dus 8000 Rs. per maand. Ik hoefde alleen mijn check in te leveren, ze hoefden niet eens een legitimatie te zien en ik kreeg het geld al mee. Vandaag moet ik ook 3700 RS. betalen voor 5 weken huur. 3000 per maand is net nu. De flat is namelijk 15000 en we wonen nu met 6 mensen, dus 3000 extra voor de schoonmaakster, gas en elektra en water en de telefoon. Niet eens zo gek dacht ik zo. Soms krijgen ze meer wanneer er meer trainees zijn, maar soms ook minder natuurlijk als er minder zijn.

Verder is (doordat Sheriff gister op kantoor is gekomen om te praten) afgesproken dat ik mijn tijden wat meer zelf kan indelen, maar er stond een foutje in het contract. We wisten het eigenlijk thuis ook al: er staat.. 6 dagen van 9 tot 5, en dat is natuurlijk 48 uur. De nul is dus gewoon verkeerd ingevuld. Nou, al sik 40 uur wil werken kan dat ook, maar dan stipt. en dat betekent dat er niet meer geinternet wordt of een website bijgewerkt. Ok, ik heb dus ingestemd met om en nabij 48 uur, en dat ze me wanneer ik dat wil de zaterdagen vrij geven of zelfs een andere dag zonder iets van mijn salaris in te houden. Bij de anderen gebeurt dat namelijk wel! Echt te absurd voor woorden, langer werken levert niets meer op, korter kost wel wat!

Aankomende vrijdag ga ik gelijk van deze situatie gebruik maken, want HET PLAN IS.. (ja lees plan en denk dan direct..gaat dat door???) om samen met Christoph en Kazu naar Ooty te gaan: de nigiry hills (bergen) in. Op zo'n dikke 2000 meter geloof ik. Vandaag is Christoph tickets gaan boeken en ik hoop dat dat gelukt is. Marc is er volgende week hopelijk niet meer. Als hij alles voor elkaar krijgt in Bombay vliegt hij direct naar huis!

Jari’s broer komt volgende week naar hem toe en zij gaan samen reizen en gezien de vorige keer met Pondicherry (de een beetje misgelopen afspraak) dat de andere meiden niet waren gekomen en daar ook niet zo me zaten vonden we eigenlijk dat ze zelf wel aan konden geven dat ze ook graag mee willen toen we er gister over aan het praten waren. Geen interesse in ons gesprek pikten Christoph en ik op als geen interesse om weg te gaan voor het weekend. Ja, ze hebben hier een vriendje, dus misschien ook wel te begrijpen dat ze liever hier zijn.

Maaaaaarr.. als alles door mocht gaan, weet je wat we DAN van plan zijn? We willen de jungle in! En niet zomaar: nee met olifanten! Een uur jungelen met die beesten kost 140 rupees geloof ik en we hopen dat we kunnen reserveren. Als alles mis loopt op dit gebied zijn er altijd jeeps met chauffeurs die je rond kunnen rijden en we kunnen altijd nog een wandeling maken (tussen de pythons, beren en panters..) Bij het moeras zijn trouwens ook enige krokodillen, nee het is echt niet gevaarlijk hoor.. Grapje!! Al deze beesten zijn er wel, maar je kan daar natuurlijk niet komen. Er schijnen paden te zijn die veilig zijn, maargoed we zien het allemaal wel, het klinkt alleen al heel spannend. We willen donderdagavond vertrekken (neem vrijdag dus dan vrij, ik werk per slot van rekening vandaag en heb afgelopen week elke dag 9 tot 10 uur gewerkt, dus heb wat krediet). En maandagochtend willen we weer terug komen.

Ik heb het idee dat de treinen nu niet zo vol geboekt zijn, er zijn nu geen festivals, daar hadden we afgelopen keren gewoon pech mee.

Even wat over de Aiesec studenten hier. We worden inderdaad regelmatig uitgenodigd voor feestjes. Echter afgelopen weekenden waren we er niet en vanavond is er ook wat, maar we gaan dan alleen even met ze eten en daarna weer naar huis aangezien Jari en Elisabeth hun feestje houden. Ze informeren ons veel hoor, wat er allemaal te doen is en als je wat wil dan regelen ze het zo. Bijvoorbeeld wilde Kazu wel eens tennissen, maar dan moet je lid zijn van een club. Dan zoeken ze gewoon even in hun vrienden of studentenkring en gister gaf Sheriff Kaz een telefoonnummer van iemand die bij een club tenniste en diegene wilde wel samen met hem tennissen en mag een gast meenemen. Heel leuk dat soort kleine dingen. Verder komen ze regelmatig aanwaaien ‘s avonds, gewoon om even bij te kletsen. Maar wij zijn niets verplicht en gaan eigenlijk weinig in op hun uitnodigingen omdat we het allemaal druk hebben door de week en in het weekend vaak zelf al plannen hebben.

Nou, morgen dus een lekker dagje vrij, lekker lui doen denk ik. Iedereen moet wassen maar dat heb ik gister lekker al gedaan. Wow, wat is dat een klotewerk zeg... zeker handdoeken. Ik mopperde gister bijna serieus dat ik elke keer een nieuwe handdoek ga kopen als ie vies is.. EN het rottige is, je kleren zijn na 1 dag, nee eerder 1 uur, weer net zo vies al daarvoor van al het zweet, stof en modder.

Ja, want het heeft hier ook weer geregend.. EN geonweerd. Ken je het gevoel dat je staat te kijken naar een hoempapa band die op 2 meter afstand aan je voorbij loopt. Dan ‘voel’ je als het ware het geluid; de trilling. Nou, afgelopen nacht had ik het idee dat het hele huis trilde. Je moet hier niet bang voor onweer zijn, want zo hard heb ik het nog nooit meegemaakt. Zou dat nu toeval zijn, of is onweer aan de ene kant van de wereld nu anders dan aan de andere kant?? Vroeg ik me af..

Goed, alweer twee A4tjes getypt, ik denk dat ik het maar voor gezien hou hier. Lekker naar huis, of nee eerst nog even langs Spencers plaza. Even weer een paar kaartjes kopen. Er is er weer eentje van mij onderweg trouwens, al een hele tijd eigenlijk. IK kan jammer genoeg niet heel vaak kaartjes sturen, want het postkantoor is alleen maandag tot vrijdag van 10 tot half 6 open en dan ben ik altijd op het werk. Vorige keer heb ik het een mannetje van het kantoor laten doen. Mochttie van mij voor koerier spelen. Ik hoop eigenlijk maar dat dat goed is gekomen. Ik kan het de volgende keer natuurlijk weer zo aanpakken (de koerier), maar ik kan het arme mannetje natuurlijk niet elke dag naar het postkantoor jagen! Oh, hij komt er net aan met koffie. Weer zo’n klein bakje en ik heb al 6 keer gevraagd of ik misschien altijd een grote mok mag. Hij schud altijd heel vriendelijk met zijn hoofd van ja, maar dit kopje resulteerd weer dat hij er geen bal van snapt wat ik zeg. Langzaam kan ik een beetje gebarentaal met hem spreken, maar meest heb ik iemand anders nodig om iets duidelijk te maken... 

Vanavond feest dus! Eerst gaan we even naar Qwiky;s omdat iemand van Aiesec jarig is en dan snel naar huis! Zal wel een latertje worden vermoed ik..

Nou, we hebben het feest er nu op zitten en zijn uit geweest:  het was super gaaf. Als je trouwens als meisje en complex hebt, moet je naar India gaan! Jongens lopen gewoon werkelijk achter je aan en er is nu ook een of andere Indier die steeds langs komt in huis bij ons. Hij kende ooit een trainee, dus weet van de flat, maar niemand kent hem nu. Toen hij voor het eerst kwam vertelde hij dat hij ook bij Cognizant werkte en ik dacht dus dattie de jongens kende, en had ik hem binnen gelaten. Hij komt nu steeds vaker en zit dan gewoon in de kamer zonder dat ook maar iemand hem aandacht geeft. Christoph zei vanaf het begin dattie voor mij kwam, maar dat wilde ik niet geloven, maar ahum.. Gister kwammie met een of andere nederlandse reisgids aan voor me. Zei dat hij die nog ergens thuis had liggen en dat ik 'm wel mocht hebben, zo quasi ongeinteresseerd, maar het is een onwijs mooi en nieuw boek. Tja, wat MOET je ermee (met die pipo dan..), de reisgids hoef ik toch niet terug te geven, want dat kannie toch niet lezen, maar ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren!

Ook als we uitgaan is het gewoon fijn dat we met jongens zijn en is het vrij duidelijk dat wij bij elkaar horen (vanwege onze huidskleur natuurlijk). Somige Indiers bieden zich gewoon aan voor je (in woorden, gewoon net als of het de normaalste zaak van de wereld is), soms staan er gewoon 3 om je heen. Ik heb het er niet zo op; een beetje wantrouwen in ‘het soort’ om zo maar te zeggen. Ze doen of zeggen meest niet zomaar iets maar willen iets van je heb ik steeds maar het gevoel en dat heeft zeker ook met de nasleep van het ongeluk te maken. Van geld naar aandacht, naar gewoon je kaart ofzo om hun vrienden te kunnen showen dat ze een “Nederlandse” kennen. Wat dat aangaat maakt alleen je huidskleur je al populair. 

Laatst waren we bijvoorbeeld in een kledingzaak en toen kwam er een mevrouw naar me toe met haar zoontje en vroeg me of haar zoontje me even aan mocht raken, dat wilde hij zo graag, een echt blank meisje aanraken. Het jochie was een jaar of 9 of 10 schat ik zo. Hele rare ervaring was dat. 

We waren om half 6 weer thuis ‘s ochtends, dus hadden het flink uitgehouden, zeker als je bedenkt dat we  al om half 9 met het ‘feesten’  gestart waren.. Heel gezellig was het iedereen was er: Andrea en haar vriend die over is gekomen voor de aankomende maand uit Tjechie, James en nog wat Indiase (leuke) jongens die Elisabeth al kende en wel vaker over de vloer komen. We hadden een taart gekocht, en hem helemaal laten versieren met HAPPY BIRTHDAY Jari & Elisabeth. Heel mooi wassie en ze waren werkelijk verrast. Vooral de reactie van Jari vond ik echt geweldig. In Finland schijnt een verjaardag niet zo belangrijk te zijn en vier je het alleen als je een kind bent. We hadden een cadeautje gekocht (een hele mooie beker omdat hij al zijn bekers in zijn flat had gebroken), wodka en natuurlijk de taart. Hij was werkelijk helemaal ontroerd dat we dat allemaal voor hen gedaan hadden. Dan is er toch wel een cultuurverschil ook dichterbij, zo zie je maar.

 

Zondag 5 november 2001

Eerst maar eens lekker uitgeslapen vanochtend en mezelf toen verwend met de dagelijkse ontbijt-tosti. Wat gelezen en langzaam kwam er wat leven in huis wat het er wel gezelliger op maakte.

‘s Middags ben ik naar Pondi Bazar gegaan om te kijken voor een paar lappen voor mijn moeder en voor mezelf om een wikkelrok te laten maken.  

Nou, ik heb het nog nooit zo druk gezien ergens. En ik kon geen enkele stoffenkraam vinden! Er zijn wel allemaal winkels met lappen, maar toen ik daar ging kijken bleken de lappen niet breder te zijn dan 70 cm. Ze zijn namelijk voor sari’s gemaakt. Ook de mooie lappen waren nergens te herkennen, of veel te doorzichtig en te klein. Het rottige is dat je in die winkels niet zelf kan kijken, maar moet uitleggen wat je wilt en dan komen ze ermee aandragen. Nou, altijd verkeerd dus en als ze een mooie lap hebben, hebben ze het vaak al op maat gesneden voor een sari. Die sari;s hebben namelijk randen aan de zijkant die anders van motief zijn. Nou, ik kon dus helemaal niet slagen jammer genoeg.. Het mannetje waar ik de eerste keer die twee lapjes voor je gekocht had mam, kon ik nergens meer vinden, maar je moet ook even bedenken dat die kraampjes door een hele wijk staan, naast elkaar gepropt op de stoep. Het is niet een markt zoals wij die kennen en je kan nooit wat terugvinden. 

Uiteindelijk begon het te regenen en liep ik nog even een zijde-zaak in om te schuilen. Gigantisch druk was het, maar er kwam gelijk weer iemand aan om me te helpen. Ze laten andere vrouwen gewoon staan heb ik het idee, wanneer ze een blank iemand zien. Nou, ik heb mijn wikkelrok even laten zien en vroeg of ze een zelfde soort stof hadden. Werd weer heel moeilijk, want de lappen waren allemaal weer veel te smal en ik wil natuurlijk geen minirok!

Uiteindelijk wisten ze dan toch wat te vinden en na twee uur zoeken was ik al lang blij. Ik heb een zwarte, donkerblauwe en diep-rode stof uitgezocht en vergat eigenlijk naar de prijs te vragen. Er stond een enorme rij voor de kassa (30 mensen ofzo), maar geen probleem, ik mocht wel even voor. Uiteindelijk kosten de lappen 36 rupees de meter! Ongelooflijk, zo goedkoop. De zwarte lap heb ik direct naar een kleermakertje gebracht en heb mijn wikkelrok er als voorbeeld bijgegeven. Voor 30 rupees kon hij het wel namaken zei hij en ik kan het dinsdag ophalen. Ben reuze benieuwd wat het ventje (met zijn oude naaimachine uit het jaar 0) ervan bakt. Ik heb vorige week ook twee broeken laten verkorten en dat kon hij heel netjes, maar ik zal moeten afwachten tot dinsdag wat mijn rok aangaat..

‘s Avonds lekker bij The Artz gegeten omdat het de laatste avond was met Marc. Was reuze gezellig en ik heb een hele tijd mer Tomoko gekletst. Een vriend uit Bangalore, waar ze eerst gewoond heeft was hier afgelopen week en ze had elke avond met hem afgesproken, omdat hij Chennai natuurlijk niet kent en ze elkaar tijden niet gezien hadden. Daardoor had ik haar de hele week niet gezien. Ja, want je kan het ook slechter treffen hoor. Dan loop ik maar een beetje te zeuren over mijn werktijden, maar zij vertrekt elke ochtend om half 8 en is niet voor 9 uur thuis. Ze wordt namelijk opgehaald omdat haar kantoor buiten de stad ligt en weer thuis gebracht. Maar dan zit ze wel aan deze tijden gebonden.. Echt een heel apart meisje is het, maar heel lief en bezorgd.

naar BEGINPAGINA DAGBOEK