Donderdag 8 november 2001

De hele dag al een beetje gespannen, of meer ‘zin’ is het woord, om ‘s avonds in de slaaptrein te stappen op weg naar Ooty. Udhagamandalam is de officiele benaming voor Ooty en dit hill-station heeft zo’n 85000 inwoners. Het ligt in de heuvels of beter gezegd bergen van Nilgiri, samen met een ander dorp Conoor, iets lager gelegen. Ooty ligt op 2240 meter hoogte.

Ik had mijn tas al gepakt toen ik thuis kwam van kantoor, maar heb er toch nog maar een extra paar kleren ingestopt want de regen kwam in Chennai met bakken uit de lucht. Bij de Noodle King hebben we een snelle noodlehap gegeten wat niet eens zo slecht was en toen direct door naar het centraal om onze coupe op te zoeken. We hebben gezellig wat gekletst en we waren weer erg in trek bij de Indiers. Ja, heel apart, ze komen er gewoon bij zitten, luisteren een tijdje waar we het over hebben en gaan zich er vervolgens mee bemoeien. Christoph en ik hebben het gauw voor gezien gehouden en zijn op onze ‘slaapplanken’ gekropen en ik was ook zomaar ik slaap. Japan heeft de India nog een uurtje of twee vermaakt. De volgende ochtend vroeg ik Kazu: vond je het dan zo gezellig? Nee helemaal niet zei Kazu, maar ik durfde niet te zeggen dat ik wilde gaan slapen... Volgens mij is dat echt iets van de cultuur. Hij durft ook niet te zeggen dat hij iets niet lust. Ashita had ons bijvoorbeeld gister uitgenodigd om met haar mee te gaan naar huis en dan konden we wel idly mee eten. Idly is een of ander klef rijstbolletje met een scherpe saus. Ik lust het echt niet en ook Christoph niet, dus bedankten we keurig en vertelden dat we het eigenlijk niet zo lekker vinden. Toen viel Kazu bijna van zijn stoel! Dat we zo direct konden zijn, bijna onbeschoft vond hij. Echt raar dat soort kleine dingetjes. Verschillen in normen en waarden enzo. 

Goed, maar over woensdag dus weinig verder te vertellen: de trein reed en ik sliep zo’n 530 kilometer...

 

Vrijdag 9 november 2001

Om 20 over 6 arriveerde onze trein in Mettupalayam, waar vanuit de zogenaamde TOYtrain vertrekt naar Ooty. Het schijnt een van de meest spectaculaire treinreizen te zijn van Zuid-India. Aan de voet van de heuvels is een smalspoortrein aangesloten op een tandrand in het midden van de rails. Vervolgens duwt de kolen gestookte locomotief de wagons de heuvels op; echt geweldig. Net of je 50 jaar terug leeft. Ieder compartiment heeft een beampte die als remmer dienst doet. De trein vertrok om 20 over 7 en we hebben in het wagonnetje ons ontbijt opgegeten. We hadden jus d’orange meegenomen en broodjes en die gingen er wel in. Inderdaad om 20 over 7 zette de trein zich schrap en daar gingen we dan. Een mooi gezicht, zo de opkomende zon vanachter de bergen en... het was droog en het leek mooi weer te worden!! 

We konden echter maar een klein half uur van onze toyreis genieten, want de locomotief raakte oververhit en er moest steeds gekoeld worden. Er was een probleem en het zou een ‘Indiaas uur’ gaan duren.. Ok, da’s dus de hele dag waarschijnlijk... We hebben even gewacht en hebben toen besloten de trein te verlaten en op zoek te gaan naar de weg, die even beneden het spoor moest liggen omdat we de auto’s hoorden.  Snel gevonden en er kwamen ook een aantal bussen voorbij, maar er was geen halte, dus geen kans dat ze ons oppikten. Het was nog 48 kilometer naar boven, dus een wandelingetje was geen optie. We besloten terug te lopen naar Mettupalyam om daar een bus te versieren, maar dat bleek nog een aardige tippel. Af en toe kwamen er vrachtwagens voorbij, van die oude trucks en na een tijdje gelopen te hebben, waagden we ons in de verschijning van ‘lifters’. Bij truck nummer drie hadden we beet en deze jongens wilden ons wel een stuk mee naar boven nemen, maar zij moesten in Conoor zijn, zo’n 17 km. onder Ooty, maargoed het was een eind op weg. Op de achterbank gepropt met z’n drietjes én de tassen tuften we langzaam de bergweg op, af en toe stoppend voor een apenfamilie die de weg blokkeerde en af en toe om water in de truck te gooien voor verkoeling. Het ding was met stenen geladen en had werkelijk flink moeite met elke meter. Verscheidene haarspeldbochten passeerden we, en het was werkelijk niet te zien of er een ander gevaarte van de andere kant kwam, en ook de weg was enkel breed genoeg voor anderhalve truck, maar geen probleem: met toeteren kom je een heel eind. Ze hebben een hele taal ontwikkeld denk ik zo. Eerst toeteren ze 1 keer om te zeggen dat ze eraan komen. Degene die naar boven gaat heeft voorrang en toetert vervolgens twee of drie keer, of in verschillende tonen dat hij werkelijk komt. Wonder boven wonder ging het elke keer weer goed.

Na een dik uur en met bijna oververhitte voeten (want die hadden een plaatsje toegewezen gekregen op de motor, want meer plaats was er niet), kwamen we aan in Conoor. Hier hebben we het eerste restaurantje opgezocht wat we konden vinden en een Indiaas ontbijtje genomen. Uttapam genaamd, een soort rijstpannekoek met saus en een grote fles met water. We zaten op het dak van het restaurant en na het Indiase eten achter de kiezen te hebben, was het tijd voor de Lonely Planet. Wat nu te doen? We lazen dat er een aantal uitzichtpunten in de buurt van Conoor moesten zijn en na wat navragen (nou ja, wat.. het duurt een eeuw voordat je wat duidelijk hebt..) kwamen we erachter dat dit redelijk op de weg van Ooty lag. We hebben ons in de onderhandelingsstrijd met vele taxi-chauffeurs gegooid en uiteindelijk wilde eentje ons wel wat laten zien en ons vervolgens in Ooty afzetten. We doken de Ambassador in en waren nog geen 5 kilometer van Conoor verwijderd, of we belandden in een gigantische theeplantage. Echt prachtig om te zien, alle theestruiken op de heuvels en er staan boompjes tussen, volgens mij om de grond tegen te houden (erosie). En dan de zon die zo half over de heuvels scheen... Onbeschrijvelijk. We zijn verscheidene keren gestopt en konden er geen genoeg van krijgen. We mochten van een man ook de theeplantages betreden en hebben een stuk gelopen tussen de struiken door. Onze taxi-vriend vond het allemaal wat te lang duren denk ik, en begon wat te zeuren. Hij wilde waiting-charge enzo en hij had ons beloofd om ons naar de zogenaamde Dolphins Nose te brengen (een uitzicht punt) en wilde dat ineens niet meer en stopte ergens en vertelde dat dit het was. Het was daar echter geheel in de wolken, dus we konden niet weten of het ‘t was of niet dacht hij. Ik had echter gelezen dat het vlak bij een waterval moest zijn en ja.. al kan je niets zien, een waterval moet je kunnen horen. Ah, daar had de taximan niet aan gedacht.. Gemeen eigenlijk he?!. Maargoed, hij had weinig op mijn opmerking in te brengen en besloot toen maar te doen wat we wilden. Ja, de onderhandelingen kunnen hier soms best hard zijn. We vertellen altijd precies wat we willen en als ze dan instemmen, moeten ze natuurlijk niet terugkomen op hun afspraak, maar dat proberen ze soms wel. Zijn ze ‘ineens’ een deel vergeten! 

Goed, de dolphins nose was erg de moeite waard en het uitzicht was erg indrukwekkend. Overal om ons heen waren aapjes. Kazu had water voor ons gekocht en we hadden er nog maar amper wat van gedronken toen we het even neerzetten. Die kleine rotaapjes zijn echt razendsnel en pakten de zware fles en renden een eindje verder en wachtten tot we kwamen. Christoph deed het spel mee en wilde eigenlijk gewoon de fles terug, maar geen schijn van kans hoor! En als ze wat in het nauw komen moet je oppassen, want ze kunnen flink bijten of krabben dan. Ok, donatie aap gedaan dus en ze schenen het water lekker een leuk speelgoed te vinden, dus een goede daad verricht. Toen nog thee geproeft (o.a. chocolade thee, en dat was nog lekker ook!) Ze drinken thee heel anders dan wij gewend zijn. Assam ofzo noemen ze het ook wel.  Altijd met melk en suiker en soms lijkt het meer op koffie, maar vaak is het best te drinken.  Ook nog wat eucalyptus olie gekocht, want dat leveren de bossen hier op, net als honing en kampfer.  

Toen weer de auto in en hangend in de geweldig verende banken en de zwaar beschadigde weg op naar Ooty. Daar aangekomen hebben we eerst geprobeerd de olifantentocht te boeken. Nou, dit bleek weer flink moeilijker dan gedacht. In een klein vies kantoortje ontmoeten we de duty officer van het Mudumalai natuurreservaat en wildpark. De schriele man had maarliefst 3 grote sterren op zijn schouders staan en de laatste hing er een beetje zielig buiten, omdat zijn schouders niet breed genoeg waren. Echter, je kon van een kilometer afstand zien dat deze meneer vond dat hij zijn sterren zeker verdiend had en hij verwelkomde ons op een arrogante manier. We hadden eerst een aantal vragen, zoals wanneer de olifanten tochten gehouden worden, op welke tijdstippen, hoe we in Mudumalai konden komen (ligt namelijk een eind van Ooty vandaan) en hoe we weer terug konden komen. Er waren voor de zaterdag olifanten beschikbaar om ‘s ochtend 8 uur en ‘s middags half 4. Nou, dat zou mooi zijn, half vier. Ik was zo brutaal om het grote boek even naar me toe te draaien en zag dat er  steeds 4 olifanten beschikbaar zijn en je kan met 4 mensen op 1 olifant. Er waren 3 olifanten al geboekt voor allen twee mensen. Dus nog zat plaats zag ik. Maar nee, we konden geen boeking maken. Waarom bleef een raadsel en ik was niet bevoegd in het boek te kijken óf enkel maar een woord uit te brengen vond de ‘aardige’ officier. Toen ik hem vriendelijk maar doch dringend vroeg wat de reden voor deze waanzin was, moest ik me toch wel heel erg gedeist houden, want van een vrouw accepteerde meneer geen van deze woorden. Ik kon hem wel wat doen.. Kazu begint op zo’n moment in zijn frustratie Japans te spreken, waar we ook niet erg veel mee opschoten, dus gelukkig hadden we Christoph nog die, ja ik snap niet hoe hij het voor elkaar krijgt hoor, nog een grapje kan maken en het weer tot een redelijk normaal gesprek kon draaien, tenminste als ik zijn kantoor maar verliet.. Uiteindelijk konden we onze namen niet op papier krijgen onder het mom dat de vierde olifant een reserve-olifant was. En dat de andere niet vol geboekt waren was niet waar.  Nou, goed.. we moesten gewoon maar naar Mudumalai komen en dan zou hij alles wel even regelen voor morgen, hij zou er namelijk ook zijn en dan kwam alles goed.. Hmm. 

We zijn teruggelopen naar de winkelstraat en al lopend en druk pratend over wat was voorgevallen en hoe dit nu kon en waarom, hield een man ons aan en vroeg wat eraan de hand was. Druk vertelden we het verhaal van de achtelijke behandeling en de man op straat gaf direct een verklaring: Ten eerste zei hij, willen ze de mogelijkheid open houden dat er nog meer mensen inschrijven en komen. Als er dan iemand afzegt, hebben ze altijd nog een andere groep. Daarnaast gaan ze erg moeilijk doen en voor een ‘speciaal prijsje’ kan er dan wat geregeld worden. De officier steekt vervolgens het te veel betaalde bedrag in zijn zak – “en koopt er vervolgens een nieuwe ster bij” – schoot uit mijn mond. De man moest lachen en gaf ons een telefoonnummer van zijn broer die vlakbij Mudumalai scheen te wonen. Als we problemen hadden moesten we hem maar opbellen en zeggen dat we het telefoonnummer van hem hadden gekregen, dan zou hij ons wel helpen. Het is maar een vreemd land.. 

Op zoek naar een hotel. YWCA werd ons aangeraden en het was maar 2 tot 3 minuten lopen. Hm, 20 tot 30 bedoelden ze zeker.. pff.. Nou, daar aangekomen bleken ze geen warm water te hebben, of was er uberhaupt eigenlijk wel water? Tja, dat wisten ze zelf ook niet en het was te zien en te ruiken dat de lakens niet gewassen waren. Ok, next.  

Nou, het hotel was niet veel schoner, maar de lakens in elk geval wel én er was een tv die het af en toe deed!! 

Geen douche, maar zo’n emmer met een kannetje, dan kan je het koude water over je heen gooien, erg handig maar niet heus. Ook erg koud, want de temperatuur in Ooty is vele graden lager door de hoogte. In de nachten is het zo’n 10 graden. We hebben even tv gekeken, want we waren allemaal helemaal kapot en hebben toen een autorickswa genomen naar een of ander Chinees restaurant. We vragen als we in een andere plaats zijn meest een beetje een intelligent uitziende Indier (soms moeilijk te vinden.. ha ha..) naar een goed restaurant. Het Chinese restaurant zag er niet zo geweldig gezellig uit, maar het eten was inderdaad errug lekker. Chinese restaurants in India hebben meest alleen nasi en noodles met bijvoorbeeld Chop Shew zoals het wel op de kaart staat. De Amerikaanse variant is vaak wel lekker. Groentes met een zoet-zure saus en dat had ik dan ook hier. 

Het was koud buiten. We zijn het niet meer gewend. We besloten een klein flesje rum te kopen en een fles cola. Ook nog ‘home-made choclate’ gekocht: de beste in India en echt, ja echt lekker. Snel naar ons hotel en zittend onder de dekens op het tweepersoonsbed (ja we waren met 3, maar daar moet je niet raar van opkijken hier..), met onze rum-cola in onze hand, tv aan en chocola etend hebben we onze avond verder doorgebracht, al was hij niet erg lang (de slaap viel namelijk snel in..).... 

 

Zaterdag 10 november 2001

Om 8 uur opgestaan en toch maar enigszins gebruik gemaakt van de eigenaardige douche. Oh ja, wc’s hier zijn alleen gaten in de grond, ook een hele schok in het begin, maar het went, alles went blijf ik maar denken.. We hebben al hele discussies gehad hoe je het nu het best kan gebruiken, wel lachen hoor! Moet je nu wél helemaal door je knieen gaan ,of half, of... Tja, in verder detail ga ik maar niet. 

We hebben weer ontbeten in een of ander aggenebbes (geen idee hoe je dit schrijft, maar je kan je een voorstelling maken) restaurantje, maar het eten was best te doen. De glazen waren wat vies en ook het tafelkleed kon wel een wasje gebruiken, maargoed we zijn in India denk ik dan maar weer...

Nog even wat gewinkeld ‘s ochtends en nog echte honing gekocht en gewoon wat rondgesnuffeld en ergens nog wat gedronken. We werden de kledingzaken trouwens bijna ingetrokken om wat te kopen. Je kan er werkelijk alles krijgen, je lacht je dood: winterjassen waarin je zelfs op de noordpool nog zou zweten, wanten, bivakmutsen, echt vanalles.. Je moet er natuurlijk wel rekening mee houden dat het in de bergen ZO koud is.. (ahum..) Prachtig. 

Om half twaalf zou er een bus moeten vertrekken richting Mysore en Mudumalai ligt ook in die richting, dus zouden we die bus het beste kunnen nemen. Het zou ongeveer drie uur duren, en om half 4 zou de olifantenrit zijn, dus veel speling hadden we niet (een uur is niets moet je weten in India). Nou, alles wat er kwam om half twaalf, maar geen bus hoor! Toen hebben we besloten maar weer lux te doen en een taxi te regelen. Nou, en beter hadden we niet kunnen doen zeg! Wat een prachtige rit was het. De taxi nam een andere route dan de bus, en nu moet je je even voorstellen: bussen rijden overal, maar deze weg was te gevaarlijk voor de bus. Afgronden, je hebt ze nog nooit zo diep gezien: hekjes ervoor? Waarom zou dat moeten??! De taxi-chauffeur was van een heel ander soort dan die van vrijdag en had al snel door dat we erg geinteresseerd waren in de omgeving en hij stopte werkelijk bij alles en probeerde in zijn 3 woorden Engels zoveel mogelijk uit te leggen over de omgeving. De weg naar beneden bezit een aantal van 36 haarspeldbochten en dan heb ik het ook echt over ‘haarspeld bochten’... Wat je dan in Normandie tegen komt noemen ze niet eens een haarspeld bocht! In het begin vrij eng, maar ik had het gevoel dat onze coureur de weg aardig de baas was, dus die angst was snel verdwenen. Hij bracht ons naar de Katakali waterval en we konden hem heel goed zien vanaf de heuvel. Toen wees de man een klein pad en zei: “go go” en we volgden zijn aanwijzing maar. Door een bloemenzee en langs de prachtigste planten en agaves kwamen we na een kleine afdaling bij een riviertje en een oud bruggetje met gaten. Het riviertje was de uitloop van de waterval en we besloten verder op zoek te gaan en volgden een klein pad langs het riviertje. En ja hoor: om de hoek: daar stroomde de waterval naar beneden. We klommen op de rotsen en er waren nog een aantal Indiase touristen. Echt geweldig, midden in de natuur, het water glashelder en daar stonden we dan! Echt even genoten van de omgeving en even lekker daar gezeten. Toen was het tijd om terug te gaan naar de taxi, en moesten we weer van de rots af. Erop klauteren ging nog wel, maar Kazu waagde de sprong en kon zijn evenwicht niet bewaren en maakte de ‘waterval’ letterlijk. Een kant van zijn lichaam was door en door nat en vies, want hij sprong net in een modderig gedeelte. Ook Christoph en ik konden het niet helemaal droog houden en ‘schoon’ was al helemaal niet meer aan de orde. We hebben Kazu’s sok en broek in het riviertje wat gewassen en zijn toen weer in onze Ambassador verder gehiked naar Mudumalai! We moesten een tijdje wachten om kaartjes te kunnen kopen werd ons verteld. In de tussentijd hadden we genoeg aandacht voor en van de apen. Er was een ander soort dan dat we eerder gezien hadden, een veel liever en minder schrikkerig soort met een zwarte kop; leek wel wat op een masker. Uiteindelijk werden de regels van het spel weer eens veranderd en moesten we wachten op die duty officer van vrijdag. Ja, ook wachten hoort erbij in India. Niet alles, of beter gezegd: niets loopt hier op rolletjes en we zijn er nog geen één keer in geslaagd alles goed te kunnen plannen. We hadden met de taxi-chauffeur afgesproken dat hij ons naar Mudumalai zou brengen, op ons zou wachten en ons weer terug zou brengen naar Ooty. We hadden echter al een klein beetje verwacht dat plannen konden veranderen en hadden als voorzorgsmaatregel al uitgecheckt in het hotel in Ooty met de mededeling dat we zouden bellen wanneer we wel terug zouden komen, wat in eerste instantie dus ook de bedoeling was. Christoph en ik hadden 1 tas samen meegenomen vanuit Ooty en eentje met kleren enzo in het hotel achter gelaten. Kazu is een geval appart. Hij neemt zelfs zijn Duitse leerboeken mee (hij heeft een Duits vriendinnetje en wil Duits leren, klein probleempje alleen: zij woont in Duitsland en hij heeft haar ontmoet in Japan toen zij daar een traineeship deed, maar is nu weer terug en niet van plan weer naar Japan te komen. Zij laat amper wat van zich horen en volgens ons vind ze het wel best zo, al is dat heel zielig voor Kazu. Kaz ziet het allemaal echter niet in en ging op stap met zijn leerboeken, zijn Nasadeken (voor als we mochten bevriezen) en nog veel meer onzin die hij zeker nodig zou hebben in de jungle vond hij.. Ja lacht je kapot, maargoed ik hoef het allemaal niet te tillen gelukkig!

Goed, dat over onze voorzorgsmaatregel en die bleek niet voor niets. We ontmoeten onder het wachten een jongen die altijd in de omgeving gewoond heeft en nu zichzelf gids noemde. Hij wilde ons wel helpen en wist ook wat die Duty officer van plan was (meer geld). Hij wilde wel bij ons blijven wanneer meneer Duty zou komen. Ondertussen kwamen er ook wat vrienden van onze gids bij ons zitten en het werd best gezellig. Ze vertelden ons dat ze ook trekkingtochten (hiken in de bergen) organiseerden en een jeepsafari in de avond konden regelen. Dat klonk wel goed!

De duty officer kwam en deed alsof hij niet van ons bestaan afwist. Er was namelijk een auto aan komen rijden met een of andere hoge piet en we hoorden hem zeggen: “Natuurlijk kan ik een olifant voor u regelen, nu meteen als u wilt!”. De schoft. Goed, wij flink teleurgesteld natuurlijk en bedachten dat we misschien nu konden hiken en zondagochtendvroeg de olifantentour konden doen. Voor hiken was het echter te laat, want het zou minstens 3 uur zijn en het was al tegen vieren en om 6 uur is het donker in India. Onze gids had met ons te doen leek het en wilde wel wat voor ons regelen. Voor 200 rupees samen wilde hij wel zorgen dat we om kwart voor 5 een olifant konden bestijgen, als we dan ook met hem gingen hiken en de jeeptour gingen maken. Oke, we hadden dan ook slaapplaats voor de nacht nodig en in de jungle kon dat wel moeilijk worden dachten we, maar onze vriend wilde daar ook wel zorg voor dragen en dat zou ons niet veel kosten. Alles blijft echter vaag, dus of hij echt te vertrouwen was.. hmm..

Ondertussen moesten we echt beslissen, want de taxi moest voor vijven het reservaat uit zijn. We vroegen onze taxi-chauffeur of we deze gids konden vertrouwen en na een heftig hoofdgeschud van schouder naar schouder, besloten we dat dat een JA moest zijn. De taxi-man betaald en zijn toen met onze gids naar een olifanten-wasplaats gegaan. Hier werden twee kleine olifantjes gewassen en we hebben even lekker in het gras gezeten om het geheel van een afstand te kunnen bekijken. En toen was dan eindelijk het moment aangebroken: met z’n allen op de olifant! Het beest was gigantisch groot en het schommelde behoorlijk. Echt geweldig. De omgeving was een beetje hetzelfde, maar we hebben toch nog hertjes en bizons gezien. Echt spannend was het niet, maar wel een hele leuke ervaring! 

Na een uurtje hebben we het beestje (?) met rust gelaten en zijn met hem naar het olifantenkamp gegaan waar eerst een olifantenpuja werd gehouden. Dit is een soort verering, een ritueel dat in India erg veel wordt gedaan. Er gingen drie olifantjes met bellen in hun slurf die ze heen en weer bewogen naar een kleine tempel en daar wird een vuur gemaakt en dan waaien ze de rook naar iemand toe die een bepaalde beweging maakt met zijn handen boven

Zijn hoofd naar beneden. Een beetje moeilijk uit te leggen eigenlijk. De olifantjes deden kunstjes ondertussen.

Vervolgens werden de beesten gevoederd. Gigantische brokken zorgvuldig gefabriceerd voedsel werkten de beesten in een mum van tijd weg. Wij werden aangestoken door de eetlust van onze vrienden en zijn met de gids in de jeep naar een klein dorpje gereden zo’n 7 kilometer verder. Het was maar heel klein en er was een klein hotelletje zonder naam die nog wel een kamer voor ons over had. Voor 200 rupees konden we daar slapen, een tientje voor ons drieen dus! Toen naar een super-de-lux restaurant.. ahum.. niet dus. Het was, het was.. het was eigenlijk niets en we konden uit twee dingen kiezen, waar we beide nog nooit van gehoord hadden. Uthappam werd het uiteindelijk; een soort rijstpannekoek er we kregen er een kokos-saus bij geserveerd uit een emmer met een grote lepel en het geheel was nog lekker ook! Dit diner kostte ons trouwens maarliefst 17 rupees, inclusief de cola per persoon! Een beetje gerelaxed tot 9 uur, want toen kwam de jungle-jeep aanrijden en daar gingen we dan voor bijna 3 uur de jungle in! Er zaten grote lichten op de jeep zodat we de omgeving goed konden verkennen en we kregen ook een zaklap. Het achterste gedeelte was open aan de zijkanten en achterkant. Het zitten werd    al snel verandert in staan aan de achterkant, kijkend over het dak van de auto. Dit bleek zelfs nog spannender te kunnen en na een half uur zijn we op het dak gaan zitten (waar een soort imperial was, die idt mogelijk maakte). Heel spannend hoor, zo op zoek naar wilde dieren. We probeerden eerst het territoruim van de tijger uit, maar deze liet zich niet zien jammer genoeg. Wel veel hertjes gezien en konijnen onderweg. In het regenseizoen, zoals nu, is het heel moeilijk de dieren te vinden, aangezien ze geen drang hebben zich te verzamelen bij het water, aangezien er overal genoeg water te vinden is. We verlieten het tijgergedeelte en probeerden een ander gedeelte van het natuurgebied. We gingen van de weg af en jeepten de bocht om toen... er ineens een enorm geraas achter ons klonk. Ik keek verschrikt om en pure adrenaline was aanwezig in  mijn hele lichaam toen ik een overweldigende wilde mannetjes olifant zag oprijzen, nog geen tien meter van de jeep verwijderd.. Mijn handen klemden zich om een stang van het imperial en ik merkte na een kleine minuut dat ze zeer deden van het knijpen erin. Wat een spanning. Het dier was alleen en ik vroeg heel voorzichtig en zacht aan onze gids die naast me zat: Is hij gevaarlijk. Kleine verwarring was er wat te doen en zelfs onze brave guide fluisterde ietwat gespannen terug..: yes..he is. 

Nu, de olifant bewoog zich wat heen en weer, en na een korte fase van wat te doen besloot het gevaarte toch maar achterwaarts het bos in te gaan. Pfffioew.. Spanning ten top..

Nou, we hebben nog wat rondgejeept, wat zonder beesten al supergaaf was. We hebben nog een bange olifant van uit de verte kunnen bespieden. Hij maakte hele rare geluiden en onze gidsen begonnen deze geluiden terug te maken, waarop het beest heel leuk reageerde. Hij durfde echter niet dichterbij te komen.

Na bijna drie uur hebben ze ons teruggebracht naar het hotel, waar we de kamer moesten delen met een kakkerlakkenfamilie en de nodige salamanders. We hebben ons eerst in een oorlog tegen de kakkerlakken gewaagd, maar dat was tevergeefs. En ach, onze ogen vielen toch al dicht, en zeg nu zelf: wat je niet ziet..is er niet...toch??..

Zondag 11 november 2001

5:30.. Kazu’s Japanse alarm wekte ons door de tijd in het Japans in onze oren te laten tetteren. We hadden weinig vorbereidingen deze morgen, want een douche was er niet en aangezien de vrij lage temperatuur hadden we besloten geen kleren uit te trekken voor de nacht. We stapten dus eigenlijk kant en klaar uit bed. Dat schiet nog eens op! Maar je wilt niet weten hoe vies ik me voelde..

Om 6 uur werden weer opgepikt door de jeep, nu om ons naar een goed startpunt te brengen om te gaan hiken. Het eerste uur liepen we in een prachtige natuur, die alhoewel niet zo afwisselend was. De opkomende zon was wel geweldig en we vonden een olifantenspoor. De omgeving leek zo rustig en vredig, en we volgenden het spoor die de olifanten achtergelaten hadden. Op onze weg kwamen we echter de nodige beenderen en skeletten tegen van herten, die ons eraan herinnerden, dat het image van deze natuur, toch zeker niet de ware aard van het gebied is. Na een uur gelopen te hebben, vroeg onze gids wat we ervan vonden. Tja, we hadden allemaal iets meer spanning en actie verwacht, wat meer ’hiken’ in plaats van lopen. Nu, dat hadden we niet hoeven zeggen, want meneer gids had al een route in zijn hoofd en die zou alles behalve makkelijk zijn en nu wij zelf aangaven dat we wel wat meer actie wilden: gaan met die banaan.. 

Geen paden meer, maar dwars door de struiken (die werkelijk allemaal doorns bezaten om ons nog wat meer actie te geven denk ik..) werkten we ons op naar boven. Een zware tocht, waarbij je naar beneden kijken achter je beter kon vermijden, al heb ik absoluut geen hoogtevrees. Onderweg hebben we nog reuze eekhoorns gezien en sporen van een zwarte beer. Uiteindelijk kwamen we bij een platform op zo’n 3 of 4 honderd meter hoogte. Een prachtig uitzicht en we hebben daar de tijd genomen om goed uit te rusten voor de terugreis naar beneden. Deze weg was echt fantastisch. Langs een waterval daalden we af en af ten toe moesten we de stroom oversteken. Kazu was al een keertje uitgegleden en was nog viezer dan hij al was en ik presteerde het om uit te glijden toen ik een stroompje overstak en was dus gewongen om met een natte kont verder te gaan. We vonden nog een stekel van een stekelvarken, die wel zeker 20 cm. lang is. De gids vertelde dat ze deze stekels zelfs kunnen schieten!

Na ruim 4 uur kwamen we weer in een gedeelte waar je redelijk normaal kon lopen en vonden we de jeep. Een vriend van onze gids was daarheen gereden om ons op te pikken. 

Totaal afgepijgert en voldaan hebben we onze tassen uit het hotel gehaald, weer een snelle hap bij ons favoriete restaurant genomen en hebben ons toen terug laten brengen met de jeep naar Ooty.   

In Ooty waren Christoph en ik te moe om nog een stap te verzetten en na ons als belangrijke gasten voorgedaan te hebben in een of ander lux hotel (denk even aan hoe we eruit zagen: een gigantisch vieze broek, een shirt met meer zweet erin dan ooit en op blote voeten, want mijn schoenen waren door en door nat en van binnen net zo vies als van buiten, dus die bungelden achter me aan .. ahum..) konden we, al kwamen we niet erg geloofwaardig over (?), daar de luxe wc gebruiken waar we ons een klein beetje op konden frissen en een andere broek aan konden trekken. 

Toen zijn wij een restaurantje ingedoken en hebben daar lekker wat gedronken. Kazu was nog niet uitgeshopt en was nog even de winkels op gaan zoeken. Om 3 uur was het tijd voor een nieuwe poging met de toytrain. We hadden geen geluk, want er was een busstaking, dus de enige manier om uit Ooty te komen was de toytrain en van een kaartjes-verkoop-stop hebben ze nog nooit gehoord. Werkelijk bijna een gevecht was het om de trein in te komen, echt niet leuk meer. Veel te veel mensen en sommigen werden bijna verdrukt. Wij hadden gelukkig een plaatsje gevonden, maar dat was samen met de tas al heel erg krap. Ik kon mijn benen niet bewegen, en bedenk ook even dat de trein er zo’n vier uur over doet. Nu, dan aanbid je het openbaar vervoer in Nederland bijna hoor! Het uitzicht was echter prachtig. Honderden meters kon je af en toe naar beneden kijken, echt ook een belevenis. Tussen al het natuurschoon wird ik er toch weer even heel hard aan herinnert dat ik in India ben en dat niet alles zo mooi en goed is als het eruit ziet. Ik keek namelijk vanuit de trein naar beneden en volgde een riviertje niet heel diep onder ons. Ineens zag ik een kind in het water liggen. Dood.

Ja, dat is wel even slikken. Kinderen zijn hier heilig en het is dus verboden om ze te verbranden na overlijden. Ze worden dan gewoon in de rivier gegooid en het resultaat werd even heel hard aan mijn ogen blootgesteld. Het is maar een apart land. Toen ik weer opkeek waren we aangekomen bij een klein stationnetje en de deuren werden even open gedaan om nog enkele mensen letterlijk in de wagon te proppen. Gewoon erin gaan en twee mannen buiten drukten met alle macht de deuren weer dicht. Zo, dat is binnen. Het zweet drupte ondertussen in straaltjes van mijn rug, want een goede luchtverfissing is natuurlijk niet aanwezig. Na vier uur stopten we in Mettupalyam en kon ik ontdekken dat mijn benen nog leefden. Na een beetje rekken en strekken deden ze het weer en kochten we een kaartje voor de volgende trein naar Coimbatore waarvanuit de nachttrein naar Chennai vertrok. Ja, reizen neemt veel tijd in beslag hier. Maar de tijd vloog, want we waren met een moppenuurtje begonnen. En da’s trouwens best moeilijk om de moppen in het Engels te gaan vertellen. Het grapigste was nog wel dat Kazu onze humor totaal, maar dan ook totaal niet begreep en dan zijn gezicht erbij: oh..dat was de mop al..aha..hmm..haha..  

In Coimbatore een lekker restaurantje opgezocht en ondertussen een film zitten kijken, want we vonden een tv aldaar. Om tien over 11 zou onze nachttrein vertrekken, maar om kwart over tien lagen wij al plat en het volgende moment dat ik me kann herinneren is de Stopp in Chennai om kwart voor 8. Snel naar huis: douche en op naar Qwiy’s!! Moe ?, neeejj.hoe kom je erbij..

 

   

naar BEGINPAGINA DAGBOEK