Το παραδοσιακό μονοπάτι άρχισε να κατασκευάζεται στα μέσα του 17ου αιώνα με σκοπό να ενώσει τα χωριά του Ζαγοριού και να δευκολύνει με αυτό τον τρόπο το εμπόριο και τη διακίνηση των ανθρώπων και των αγαθών. Απετέλεσε ένα μεγάλο έργο για την εποχή του και ακόμη και σήμερα προκαλεί έκπληξη με την αρτιότητα της κατασκευής του. Το μονοπάτι ξεκινά από το χωριό Κήποι (Μπάγια), λίγα μέτρα αριστερότερα από την είσοδο του χωριού όπως το βλέπουμε από τον δημόσιο δρόμο. Η αρχή του μονοπατιού είναι το περίφημο μονότοξο γεφύρι του Λαζαρίδη το οποίο γεφυρώνει το ρέμα που περνά στην άκρη του χωριού. Το μονοπάτι στην αρχή είναι ομαλό αλλά μόλις περάσει τα ερείπια του μύλου του Λαζαρίδη αρχίζει να ανηφορίζει μέσα σε πυκνό δάσος. Στο πάνω μέρος της ανηφόρας υπάρχει πλάτωμα. Εδώ προσέξτε μην χαθείτε. Το μονοπάτι στρέφει αριστερά και ανεβαίνει μία απότομη ανηφόρα από χώματα που έχουν καλύψει το αρχικό μονοπάτι. Για να προσαναντολισθείτε βάλτε για σημάδι τα σύρματα της ΔΕΗ. Συνεχίζετε να ανηφορίζετε παρακολουθώντας με προσοχή το μονοπάτι γιατί σε μερικά σημεία είναι δυσδιάκριτο. Σε κάποιο σημείο θα βγείτε στο πάνω μέρος της πλαγιάς που ανεβαίνατε τόση ώρα και από εδώ έχετε μία πολύ όμορφη θέα της γύρω περιοχής. Το σημείο αυτό μοιάζει με δασικό δρόμο τον οποίον θα ακολουθήσετε για να βγείτε τελικά σε καλό χωματόδορομο. Εσείς πρέπει να πάτε προς τα αριστερά και μετά από λίγο θα δείτε από μακριά το πανέμορφο Κουκούλι χαμένο μέσα στο πράσινο. Ο δρόμος θα σας οδηγήσει κατευθείαν στην πλατεία του χωριού και εάν είστε τυχεροί θα συναντήσετε κάποιον από τους ελάχιστους κατοίκους που μένουν στο χωριό. Εδώ γεμίστε τα παγούρια σας στην κοινοτική βρύση, κάτω από τις περίφημες καμάρες που ενώνουν τον πάνω με τον κάτω μαχαλά, γιατί μέχρι τον επόμενο σταθμός σας, τη Βίτσα δεν υπάρχει νερό. Για να συνεχίσετε την πορεία σας πάρτε το δρόμο που ξεκινά από την πλατεία και ακολουθήστε τον προς την έξοδο του χωριού. Εκεί θα συναντήσετε τον δημόσιο δρόμο, τον οποίον θα αγνοήσετε. Από το σημείο που βρίσκεστε θα πρέπει να βλέπετε στο αριστερό σας χέρι ένα χαρακτηριστικό πλάτωμα με στάνες. Διασχίστε το και όταν φτάσετε στην άκρη του θα πρέπει και πάλι να συναντήσετε τον δημόσιο δρόμο. Θα πρέπει να είστε ψηλότερά του και γι’ αυτό βρείτε έναν τρόπο να κατεβείτε σε αυτόν. Το μονοπάτι ξεκινά και πάλι στην απέναντι μεριά του δρόμου και λίγο δεξιότερα από εκεί που βρίσκεστε, ανάμεσα στους θάμνους. Αφού προσπεράστε το πρώτο κομμάτι του θα βγείτε και πάλι σε χαρακτηριστικό, μικρό πλάτωμα. Εδώ μην μπερδευτείτε. Κινηθείτε δεξιά και θα βρείτε και πάλι το μονοπάτι το οποίο είναι πλέον προφανές μιας και κατηφορίζει σε λαξεμένη πέτρινη σκάλα. Στο τέλος της σκάλας θα συναντήσετε παλιά χωράφια και ξερολιθιές και μετά από λίγο θα δείτε μπροστά σας το πανέμορφο γεφύρι του Μίσσιου. Πάνω στο γεφύρι θα πρέπει να δείτε τα σημάδια από τη σήμανση του μονοπατιού που πραγματοποιήθηκε πριν μερικά χρόνια. Το μονοπάτι ονομάζεται ‘’03’’ και από εδώ και πέρα θα συναντάτε τα σημάδια του συνεχώς. Στην απέναντι όχθη από αυτή που βρίσκεστε συνεχίζεται και πάλι το μονοπάτι μεταμορφωμένο τώρα σε σκάλα ( η περίφημη σκάλα της Βίτσας ) φτιαγμένη από λαξευτή μαύρη πέτρα. Το να το ακολουθήσετε είναι πιά παιχνιδάκι. Στο πάνω μέρος του πρώτου ανεβάσματος, στο σημείο που αναγκαστικά θα σταματήσετε να πάρετε μία μεγάλη ανάσα υπάρχει στα αριστερά σας, χαμένη μέσα στη βλάστηση, η λιτή εκκλησία της Παναγίας. Συνεχίζοντας για μία ακόμη ώρα θα φτάσετε σε ένα από τα ωραιότερα και πλέον διατηρημένα χωριά του Ζαγοριού, τη Βίτσα. Η πλατεία στον πάνω μαχαλά με τον τεράστιο πλάτανο προσφέρεται για ξεκούραση και φαγητό. Ξεκούραστοι πλέον θα πάρετε το δρόμο που οδηγεί στον πάνω μαχαλά και από εκεί έξω από το χωριό όπου θα συναντήσετε το δημόσιο δρόμο. Στο αριστερό σας χέρι υπάρχει αρχαιολογικός χώρος. Το δεξί κομμάτι του δρόμου οδηγεί στο ξακουστό Μονοδένδρι το οποίο θα δείτε σε λίγο στην απέναντι μεριά του βουνού. Μετά από είκοσι περίπου λεπτά θα βρεθείτε στην πλατεία του χωριού μπροστά από την εκκλησία του Αγ. Αθανασίου.