Er was eens een wijs man die ook wel "de geleerde" werd genoemd. Hij woonde in het land Sapinta waar de belangrijkste bezigheid van de inwoners was om bestaande dingen te verbeteren.
Elk jaar werd er iemand uitgekozen tot Verbeteraar van het jaar .... en dan volgde het nummer dat het jaar moest hebben volgens de volgorde die wijze mannen een hadden vastgesteld.
Iedere keer was het "VerbeterCongres" weer een grootse gebeurtenis waar geleerden uit het hele land, en soms zelfs ver daarbuiten, naar toe kwamen. Tot ver in de omgeving van Het Centrum kon dan gekraak van hersens en tandengeknars worden gehoord.

Veel van de wijze mannen liepen voorovergebogen (door hun jarenlange gezwoeg aan te lage laboratoriumtafels) en hielden zelfs aan tafel een hand onder hun kin. Dit deden ze deels om er geleerd uit te zien maar vooral om het kolossale hoofd in balans te houden. Wetenschappers hebben vaak een groot hoofd omdat hun hersenen, net zoals de spieren van atleten, door het vele trainen groter en krachtiger zijn dan die van gewone mensen En trainen deden de geleerden. Van s morgens vroeg tot s avonds laat en vaak de hele nacht door waren ze bezig in naam van de verbeterende wetenschap. Zwoegend en zwetend, discussirend en redenerend totdat uiteindelijk n van de geleerden riep "Ki Beh Teh!". Wat zoveel betekent als "Eureka" of "ik heb het!"
Soms brak een wetenschapper zijn hersens over een bepaald probleem. Als dat gebeurde kwamen alle professoren in de technische menskunde in spoedvergadering bij elkaar om iets te bedenken om de hersenen zodanig te verbeteren dat zij niet meer konden breken. Meestal had dit slechts als gevolg dat ook zij hun hersenen braken. Toch verloren de wetenschappers (en met name de studenten technische menskunde) de moed niet want eens moesten ze de oplossing vinden en anders zou het probleem door de voortgaande natuurlijke aanpassing verholpen worden. Daar was ook dr. ing. Van Meningitis tot Cerebrum van overtuigd.
Wat dat betreft was er alle reden tot optimisme, bedacht hij, want de menselijke hersenen zijn, zoals blijkt uit de studieboeken en het journaal, succesvol gevolueerd. Vanaf de Java mens die voornamelijk gedreven werd door de drang tot eten, lopen en slaan en de Neanderthaler die aan weinig anders dacht dan jagen en bouwen, zijn we moderne mensen geworden met charisma, imago en sarcasme. Mensen die elkaar om het minste geringste de oorlog verklaren, elkaars land grondig -maar tactisch- in puin leggen en daar, door onze verbeterde levensverwachting, meer tijd voor hebben dan ooit tevoren. Dat vond de doctor eigenlijk niet zon prettige gedachte en hij nam zich dan ook voor daar wat aan te verbeteren.

Diep in gedachten liep de geleerde naar de studeerkamer die hem tijdens het congres was toegewezen. Daar aangekomen herinnerde hij zich dat zijn moeder hem eens een boekje had gegeven en dat ze gezegd had: "Wat hierin staat kan alles verbeteren". Na wat verwoed gezoek in de gebruikelijke geordende chaos, die je bij elke echte geleerde op zn kamer aantreft, vond hij het boekje en begon te lezen...

Na vijf weken, drie dagen, tien uur, elf seconden en zeven femto-seconden was het dan zover. Om vijf minuten over half twaalf in de ochtend van een dag die even somber was als de uitvinding briljant sprak dr. K. Wakzalver de magische woorden. "Ki Beh Teh!" En rende ogenblikkelijk zijn lab uit in de richting van de grote vergaderruimte waar hij het katheder beklom met een enthousiasme dat niet onderdeed voor dat van een steenbok die wordt losgelaten op de Matterhorn na een jaar gras gegeten te hebben in Nederland.

"Dames en heren, geachte collegas, het is mij een grote eer u de verbetering van dit jaar te presenteren. Zoals u allen kunt zien is dit een attachkoffertje van het soort waarin wij allemaal onze belangrijke spullen vervoeren: boeken, diskettes en, niet te vergeten, onze middagboterham. Nu heeft de verbetering met dit laatste te maken. We herinneren ons allemaal wel gelegenheden waarbij de organoleptische kwaliteit en vorm van onze boterhammen door de invloed van twee verschillende verticaal werkende krachten niet meer van zodanige aard was dat we ze nog wensten te consumeren. Dat is met mijn verbeterde attachkoffer voorgoed verleden tijd. Aanschouw de koffer met ingebouwd broodtrommeltje".
Hier zweeg dr. K. Wakzalver even om zijn collegas aan te moedigen tot een geheel spontaan applaus. Met succes overigens.
Mooi uitgedrukt Karel, feliciteerde de gelukkige onderzoeker zichzelf. Je had natuurlijk ook kunnen zeggen dat het niet prettig als je broodje hagelslag tussen Stephen Hawkins Intelligent Universe en prof. Mossels Microbiologisch Onderzoek van Levensmiddelen zit geplakt. Waardoor je je toevlucht maar weer in de frietzaak zoekt. Maar ja, dat klinkt niet wetenschappelijk genoeg en het is bovendien veel te recht door zee. Nee, zo is t precies goed, die titel heb je in je zak.

"Dank u, dank u waarde collegas, ik wil graag voor ik mijn betoog afsluit en jullie me de cheque kunnen geven nog twee dingen opmerken. Allereerst in specifieke zin:
Het broodtrommeltje heeft ook vanuit milieu oogpunt alles voor op de plastic zakjes die we voorheen gebruikten, aangezien deze even lang of nog langer meegaat als de koffer. Dit in tegenstelling tot de plastic zakjes die na n maal gebruikt te zijn als afval moeten worden afgevoerd". In de bosjes gegooid

*APPLAUS*

"Tenslotte wil ik u allen bedanken dat u ook nu weer met zovelen naar hier bent gekomen. De wetenschap dat zoveel collegas met mij aan hun idealen werkten heeft mijn werk zeer bevorderd en veraangenaamd. Zo dat is wel genoeg stroop. Dank u allen hartelijk".

*APPLAUS*

Toen, vlak voordat de prijs zou worden uitgereikt, kwam een bijzonder opgewonden dr. ing. Van Meningitis tot Cerebrum de zaal binnen.

"Collegas, voordat u een besluit neemt, ik heb ook iets ontdekt!" "Wat, wat is het?!" vroegen ze hem gejaagd.
"Ik heb geleerd hoe we wereldwijde vrede kunnen krijgen, kijk maar, het staat hier in dit boek".
"Dat is geen verbetering, dat is nakauwen wat mensen vroeger voor wijsheid hielden!" riepen de antropo-, geo- en biotechnologen.
"Maar als t nu eens waar is wat hier staat, zou het dan voor de verandering geen verbetering zijn om hun methode eens te proberen?"
"Zwijg!" riepen ze, "Hier kunnen we niet naar luisteren. Dit is niet wetenschappelijk meer!" En ze werkten de arme geleerde de vergaderzaal uit.
"Mag ik wel volgend jaar nog terugkomen?" Vroeg een doodsbenauwde dr. ing. Van Meningitis tot Cerebrum.
"Natuurlijk beste collega maar rust nu eerst maar wat uit, dan zal uw inzicht wel weer verbeteren".

Gerustgesteld ging de geleerde naar huis met het zwarte boekje nog in zijn hand. Volgend jaar zou hij het nog eens proberen, misschien dat ze dan naar hem zouden luisteren.

Zou dat even een verbetering zijn !