Shows ! Show ! Verkopen ! Ons product verkopen ! En Show Verkopen ! "Step right up, I've got watches, watches, battery included, never runs out, never runs out !" "Hi Sir, hawwajoedoewin ?" "Al van Eonic Systems gehoord ? Wij hebben het real-time OS Virtuoso, met als sterkste punt blablabla aaa aaaaaaaaa blaaaaaaaa !"

hijg hijg

..

efkes uitblazen

Zo.

Veel succes. Heel veel. Veel interesse van JPL (Jet Propulsion Labs), het deel van NASA dat o.a. de PathFinder heeft gemaakt. Heel veel interesse ! Zowel Claude als ik gaan hier veel moeite insteken om hier veel van te maken. Middelen bestaan erin van ze te bezoeken (samen) om ze verder te hersenspoelen, schone prijskes maken (Claude zijn afdeling) en bangelijke support en liefst nog een pak consultancy te geven ook (mijnen business).

Eerlijk gezegd, ik zie er absoluut niet tegen op van een paar maand aan een stuk een paar dagen in de week bij JPL binnen te springen. Echt niet ! Ik volg ze een beetje op in de media en ik heb een JPL-werknemer helemaal rondgenomen op de laatste show en zo. Hij was niet zo vertrouwd met deze sector, maar hij begon een beetje aan te voelen dat hij het voor zijn business nodig had. Zijn functie is het bepalen van het basis-computerplatform voor de volgende missies. Ze willen een standaard, in plaats van al die verschillende systemen die ze nu door mekaar gebruiken. Ik rook een uitstekende gelegenheid, dus heb ik hem uitgelegd wat wij hebben, waarom ESA ons heeft uitgekozen, dan heb ik hem nog aan een paar andere bedrijven voorgesteld die dingen verkopen die hij zeker nodig heeft. Achteraf was hij heel hard onder de indruk, om te beginnen dat hij zoveel had bijgeleerd, maar zeker van de manier waarop hij behandeld werd. Ik, en zeker ook Claude, waren natuurlijk ook vree content want een aankoop is nu bijkan zeker. En dan kan ik ginder vanaf square one de projecten zien beginnen groeien : vanaf "Wat gaan we nu eigenlijk doen ?" over "En hoe dan wel ?" tot en met : "En laten we't nu nog eens testen voor we't naar boven knallen". *Zalig*.

Nog een Argentijns bedrijf leren kennen ook. Ook ruimtevaart, maar ze hebben ook een serieuze nucleaire tak. Ik zie dat ook best zitten. Vooral als ik een paar keer verlof in de Andes kan pakken.

Dat gaat hier hard. En het komt hard terug. Shows doen. Show verkopen ? Natuurlijk ! Maar eigenlijk niet. Ge doet gewoon ultra-vriendelijk. Doet ge vriendelijk ? Eigenlijk niet. Die Amerikanen hebben zo de manier van "Haajhawwajoedoewin" te zeggen, en da's belachelijk want het kan hen natuurlijk geen ruk schelen of gij nu eigenlijk met een stervende zoon en een scheiding zit. Dus doet ge mee, maar zo overdreven dat het belachelijk is. "HAAAAI !" Enzovoort. Ze reageren er dan ook fel overdreven op, en eens ge samen wat het protocol belachelijk hebt gemaakt, dan voelt ge mekaar al behoorlijk goed aan. En dan is de rest van de babbel meestal wel gemeend.

Mijn collega's zijn ook tof, echt een goed team om mee samen te werken. Ik ben ermee gaan bowlen. Efkens het avondeten geskipt, direkt in't bier gevlogen en maar kasseien naar die troepjes individuen smijten. OK, ik heb in totaal verloren maar 11 strikes op 4 spellekes is onwaarschijnlijk goed, hun totaal was 7. Het deed deugd, er zo eens alleen met ons driekes tussenuit zijn, zonder klanten erbij. Wat leuteren. Over de dagen die geweest zijn. Over de show die eigenlijk nog is. Eindelijk nog eens wat kunnen roddelen. Wat onnozel doen. Niks doen, eigenlijk, relax. En geen klanten erbij. Ooooooh, zo'n avond met klanten. Zenuwslopend. Elk woord dat ge wilt zeggen wikken en wegen.

Mijn collega's hebben blijkbaar daar geen probleem mee, gaan eten met klanten of andere werkrelaties erbij, en veel over den business te babbelen. Voor mij is dat inhouden. Tanden bijten. All in all it's just another brick in the wall en ook Tear down the wall achteraf. Als ik mezelf kritisch wil houden voor wat er gebeurt. Ge moet altijd overal afstand van kunnen nemen, inclusief een klant, een bedrijf, een project, het opbouwen van een vestiging, een carriere, een leven, een subcultuur, een maatschappij, een geschiedenis, een patroon en ge moet een bestemming, een doel zien. Daarom misschien dat ik mij zo dwangbuisachtig voel na zo'n klantengesprek bij kaarslicht, waar de verwijten heen en weer vliegen maar gepolitiseerd worden, omdat we anders dat contact helemaal kwijt zijn. Liever op 20% laten hangen dan het resoluut af te maken.

Ge kunt zoete wraak nemen, maar zoet maakt ziek, nietwaar Amerika ? Ge kunt ook erboven staan en het van u afschudden, zoals ge wrevel van u afschudt als de bediening in't cafe al heel de avond op niksen trekt en de pinten staan te wachten en rap terug bijgetapt worden. Ge zegt so what en ge gaat ergens anders verder met uwen avond.

Maar ik ben aan't afwijken.

[onscherp beeld van een dorp in de woestijn. het beeld zindert van de warmte. hutten op de achtergrond. schrille muziek. gelach van kinderen]

[het beeld buigt naar beneden, naar de grond. kinderen zitten met dieren te spelen. een schorpioen. een mierennest. de schorpioen schopt om zich heen. loopt weg. wordt teruggeduwd. sterft. langzaam.]

De bergen. De bergen zijn hier mooi. De Mojave-woestijn is nog niet echt een woestijn, daarvoor staat er nog teveel groen. Maar de cactussen staan er en er ligt veel zand. En in de verte de bergen. Sneeuwkappen op een voorgrond van sienna en roestbruin. Een uur later sta ik in de sneeuw.

Ik ga veel wandelen, en ik ben van plan het nog meer te doen. Vlak bij LA ligt het Angeles-gebergte, wat schandalig genoeg maar een half bladje krijgt in de Lonely Planet van LA. Hoogste top ligt net boven de 10000 voet. Skigebieden, wegen en wandelpaden met haarspeldbochten. Een aantal "wildernissen" waar zelfs bijna geen pad doorgaat. En een boek dat het allemaal beschrijft, met een behoorlijke kaart bij, als introductie voor het serieuze exploratiewerk. Wat ik zeker wel zie zitten.

Ik ben er al 2 keer doorgereden. De eerste keer was vlak na een show. Ik moest over het gebergte om daar te geraken. Ik was opgereden op de gemakkelijke manier. In't terugkomen was't bijna recht van de woestijn tot op 6900 voet. Een skigebied dat "Big Pines" heet, waar ik ineens tussen de fleece+zonnebril snowboarders stond. Ze moesten wel toegeven dat de sneeuw echt niet meer de moeite waard was.

Als route terug naar huis raadden ze me aan van een prachtige weg door de bergen te volgen, een "highway" die boven de 8000 zou geraken. Na een halve mijl of zo was hij afgesloten en moest ik terugkeren. En toen realizeerde ik mij ineens dat ik in het dorp in de woestijn iets ultra-belangrijk vergeten was voor't werk. Poef, gedaan met genieten.

De tweede keer was ik terug naar de woestijn gereden om dat ultra-belangrijke te gaan ophalen en had ik nog een dikke namiddag om verder te verkennen. Min of meer dezelfde weg richting bergen, iets vroeger omhoog. Toen merkte ik ineens op dat ik eigenlijk, zonder al teveel omweg, een stukje bizarre hersenkronkel van de natuur kon gaan bewonderen in het park van "Devils Punchbowl". Een wandeling van ongeveer 1 mijl brengt u eerst 100 meter lager tot aan een beekje en dan via een paar mooie uitzichten over de Punchbowl terug naar boven. De Punchbowl zelf is een vallei met allerhande grillige rotsformaties, alsof den duvel een paar talloren heeft laten vallen of zo. Behalve wandelen kunt ge daar ook klimmen, zoals nog te ontwikkelen foto's zullen bewijzen.

Na een beetje babbelen met locale fauna was't tijd om eens op te zoeken waarom die ene sympathieke kerel op de show in't dorp in de woestijn, mij nog een andere omweg had aangeraden via een boerengat genaamd "Wrightwood". Een cafe, Racoon Saloon.

[lege straat, stof. suizen van een bries. benen, een bevroren hand. een man op een afstand met een bevroren hand. schrille muziek. een flash van een herinnering. een schorpioen. mieren.]

Ik parkeer mijn pick-up truck op de steile berm en wandel naar de beruchte straat. Breed. Stof. Geen verkeer. Een eindje verder hangt de Budweiser-neon naast de "OPEN"-neon, een verre aankondiging voor een cafe. Saloon. De Racoon Saloon. De deur klapt open en het leven valt stil voor een seconde. Dan knalt de witte bal tegen een halve gele die in de hoek heen en weer blijft tikken.

Jeans. Waddayyawannadrink ? Wot draft beers you have ? None. Wot bottled beers ? (hele lijst) SamAdams, please. Tip, $1. Thanks, mate.

Zelfs de vrouwen dragen hier Harley-colours op hun zwart leer.

Waar kan ik hier goed avondeten ? Zie je die barak daar ? Ga daar maar eens voor de steak dinner vragen. Zo gezegd.. Het slaatje als voorgerecht volstaat al als maaltijd. Dan komt er een halve koe op tafel met een klein aardappelveld als garnituur. Pfoe ! Terug dan maar, en een SamAdams om door te spoelen. Had dinner there ? Yeah. You took the steak dinner ? Yeah, great ! Isn't it ? De jukebox speelt Johnny Cash.

Plof, gedaan. Alle licht uit. Alle chance is't nog een beetje licht buiten, maar dat helpt de poolers niet echt. Damn, that was my song ! Hey, guys, anybody got a light ? This happen a lot ? Yeap, more than once ! De olielampen gaan aan. Veel telefoon en mensen binnen en buiten. Bij jullie ook alles uit ? Yeap. Whaddya think ? The lights on the street are out ! De barman vraagt zich af hoe ze zijn steak dinner medium gaan krijgen zonder vuur. Alles kalmeert wat, er wordt voort gepoold bij het licht van de pillamp, niet bepaald tot groot jolijt van de poolers.

Miljaar, naar't wc gaan is verdomd moeilijk als ge uwe weg niet kent in den donkere.

Nieuwe gasten. All electricity's out, you can only get a drink. Then again, as far as Racoon Saloon's concerned, that's about it anyway. Tijd om naar huis te gaan.

[hij loopt de poort terug uit, waar alles rustig is. om zich heen lopen de jammerende vrouwen heen en weer, proberend het gebeurde te vatten. het gaat aan hem voorbij, gewoon een klein deel van de realiteit, dingen gebeuren. als de brigade aankomt wacht hij hen op in het zand. ze liggen binnen. mijn beloning. terug naar het andere leven.]