J.K.Bloks
Vriend Javin
Davodeau : Le réflexe de survie
De Torens van Schemerwoude
Charly
Monsieur Jean
De lichten van de Amalou
Sarah Spits en de Reuzenmieren
De onnoembaren : Gele Geschiedenis
Strip van de maand
Op zoek naar de Tijdvogel 5 - "Vriend Javin" (Loisel - Le Tendre - Lidwine)
"Op zoek naar de Tijdvogel" is een reeks die in de jaren 80 vooral in Frankrijk furore maakte. De formule : een
heroïc-fantasy strip in een mythische wereld, bevolkt met de meest bizarre creaturen en krijgers; een zeer
rondborstige heldin omringd door een drietal helden die elk om beurt nu eens stoer en dan weer belachelijk
voor de dag komen. Na een eerste cyclus van vier albums hield tekenaar Loisel er mee op. De strip verwierf een
cultstatus, het publiek vroeg meer, de uitgever rook een zaakje en dus kwam er na meer dan tien jaar toch een
vervolg, weliswaar met een nieuwe tekenaar, Lidwine, en die hoeft alvast niet onder te doen voor meester
Loisel.
Davodeau : Le réflexe de survie
Aangezien wij echte grapjassen zijn gaan we even voor de grap deze strip afwegen tegen de nieuwe Largo Winch (die we hier niet bespreken, ge hebt hem toch al gekocht). Aan de ene kant : een strip boordevol actie, geweld en spectaculaire scènes, een held die het alompresente vrouwelijk schoon doet zwijmelen, schitterende decors (het historische Venetië, de hypermoderne
optrekjes van de upperclass...), wereldwijde complotten en de nodige economische peptalk om het yuppiepubliek te plezieren. Aan de andere kant : een dorp waar weinig te beleven valt, een zieltogend plattelandsstationnetje, hoofdpersonages die voornamelijk hun tijd doden met nietsdoen, nevenpersonages die
zich niet aan de dagelijkse routine kunnen losrukken, een paar zielige gauwdieven, een minimum aan geweld, een intrige die zo alledaags is dat ze verrast...
David B : "l'Ascension du Haut Mal"
Alweer een strip van de maand die enkel in het Frans verschenen is... Niks aan te doen, "l'Ascension du Haut
Mal" is gewoon te goed om er aan voorbij te gaan.
Verschenen bij l'Association
Hermann - reeks "Schemerwoud" : Assunta
De Belgische tekenaar Hermann, die net naast de grote prijs van Angoulême greep, kan rekenen op een grote schare
bewonderaars. Hebben al die mensen ook gelijk? Hermann is in elk geval een begaafd tekenaar en bewijst dat
opnieuw met het elfde deel in de reeks Schemerwoud, "Assunta". Je moet maar eens naar de eerste bladzijden kijken
: na een prachtige openingssequens duiken we meteen in een briljant getekende actiescène. Sinds enkele jaren
gebruikt Hermann waterverf voor de inkleuring waardoor hij telkens een klein schilderijtje borstelt. En zo staat deze
strip vol van die minutieuze historische taferelen, landschappen en gevechtsscènes. Strip van de maand dus? Toch
niet. Want, hoewel technisch knap, zelfs virtuoos in beeld gebracht, kan deze strip mij maar matig boeien. Het
thema is zoals vaak bij Hermann de ongelijke strijd tussen een opstandig volk en een bezetter die er een waar
schrikbewind op na houdt. Dit keer speelt alles zich af op Sicilië omstreeks 1281, kort voor de Siciliaanse Vespers.
Het hoofdpersonage staat aan de zijde van de bezetter maar keurt het bloedvergieten af. Vandaar : conflicten,
gewetensproblemen enz. en tel er nog eens een quasi onmogelijke liefde bij en we hebben het weer gehad. De
personages laten mij alvast onverschillig. Het verhaal dan : ik heb zo de indruk dat Hermann bij de creatie nogal
opging in het tekenen van mooie scènes en daarbij een beetje vergeten heeft om naar een ontknoping toe te werken.
In plaats van een goed opgebouwde intrige krijgen we een opeenvolging van banale feiten waarbij het niet meteen
duidelijk is wie van de nevenpersonnages aan welke zijde staat, maar ook dat liet mij tamelijk gerust. Het einde is al
helemaal zwak en gaf mij een gevoel van : wat heb ik nu eigenlijk gelezen? Kortom, geef mij maar een Comanche
of een Bernard Prince. Niet akkoord? Het staat u vrij om te reageren. Onuitgegeven prenten van Hermann? Hier zie!
Charly : "De Onschuld" van Magda & Lapière
Monsieur Jean is een ongetrouwde dertiger, een "vieux garçon" die door allerlei omstandigheden zijn leven moet herinrichten. Het werk van Dupuy~Berberian is bij ons niet zo bekend, maar daar mag dringend eens verandering in komen. Dit vierde album van Monsieur Jean is immers een pareltje zondermeer. Op grafisch vlak is dit album één en al kijkplezier : een rijke collage van mooie illustraties die perfekt de wat naïeve, luchtige verhaalsfeer weergeven . Inhoudelijk : een alledaags verhaaltje, veel anekdotes uit het leven gegrepen, een beetje romantiek, een heel aparte humor en toch ook een heuse intrige rond een schilderijendiefstal,... Bovendien wordt de realiteit regelmatig afgewisseld met flarden verbeelding, droombeelden die de hele situatie in een ander daglicht stellen. Kortom, een strip die verstokte vrijgezellen (zoals ik) doet nadenken over de dingen des levens, en dat was toch al geleden van de periode Vandersteen, dacht ik zo. Uitgegeven bij Les Humanoïdes Associés, voorlopig nog geen Nederlandse vertaling. Sorry!
Een oude eik die het lot van een heel rijk bepaalt, is met afsterven bedreigd. Een magiër, die zijn eigen fantasiewereld creëert maar zelf geen leven kan inblazen, wil de macht van de eik overnemen. Om dat te beletten bevrijdt de eik twee demonen, de hybriden. Deze ontketenen tweedracht tussen de bewoners van het rijk : de transparanten en de fretten. De bevallige transparante Orane en de fretten Andrea en Elwood moeten noodgedwongen samen een expeditie ondernemen naar de grote eik...
Sarah Spits en de reïncarnatie van Kuifje
Kuifje is verrezen, hallelujah! In de vrouwelijke gedaante van Sarah Spits reist onze reporter weer de wereld rond en komt op voor weduwen, wezen en zigeuners. "De groene draak", het eerste avontuur van de rosse fotografe, is onbetwistbaar een achterneefje van "De blauwe lotus". Net als Hergé in de jaren dertig verwerkt Wasterlain de politieke situatie van het verre Oosten in een zeer menselijk en spannend verhaal voor lezers van 7 tot 77 jaar. Er zijn heel wat overeenkomsten tussen de avonturen van beide reporters : "De zoon van de Inka" doet denken aan "De zonnetempel"; "Het geheim van Atlantis" heeft wat mee van "Vlucht 714". Enzovoort. Was 'Kuifke' de eerste man op de maan, dan is Sarah Spits de eerste vrouw op Mars. En toevallig loopt zij ook een yeti tegen 't lijf.
"De Onnoembaren : Gele Geschiedenis" - Yann & Conrad
Hong Kong 1949. Een op drift geslagen cargo zaait dood en vernieling in de haven. De bemanning is op beestachtige wijze afgeslacht en de lading door piraten ingepikt. Die geheimzinnige lading wordt de inzet van een bloedstollende strijd tussen rivalizerende schurken als daar zijn : Chinese triades, communisten, nationalistische Kuomintangs en Britse imperialisten. Tussen al dat geweld slagen de Amerikanen Mac, Tim en Tony erin een smokkelzaakje op poten te zetten en een bordeel uit te baten...
"Gele Geschiedenis" is een dreun van een strip die bij de pilaarbijters van Dupuis in het verkeerde keelgat schoot. De publicatie werd abrupt onderbroken. Het vervolg liet dertien jaar op zich wachten. Twee jaar terug werd de draad heropgenomen en intussen verschenen nog vier delen, samen met deze heruitgave goed voor meer dan 300 pagina's pure provocatie. Zalig dus.
Terug naar de archieven
Jerome K. Bloks -"Het pact" (Dodier)
Onze sympatieke en sullige privédetective doet het weer. In dit nieuwe album moet hij de moord op een kanarie
oplossen... Van het een komt het ander en uiteindelijk wordt het zelfs een beetje spannend. Maar daar gaat het
niet zozeer om. De sterkte van deze reeks ligt hem volledig in de tekening van een milieu, een Parijse
stadswijk, met zijn heel bijzondere karakters, eenvoudige mensen met hun kleine kantjes, hun grappige trekjes
en hun kleine tragedies. Het verhaal zelf is niet al te gecompliceerd maar zit goed genoeg in elkaar om te
blijven boeien. En de tekeningen van Dodier zijn stilaan perfect voor het doel dat hij beoogt : helder, sfeervol,
stijlvol, maar vooral efficient en overtuigend. Wanneer het Parijs van de jaren 80 en 90 definitief zal verdwenen
zijn, zal men het nog altijd kunnen terugvinden in de strips van Dodier.
Lichte kost maar zeer te smaken.
Een echt vervolg is het niet geworden. Aangezien de cyclus afgerond was, heeft men er niet beter op gevonden
dan terug te keren naar de jeugd van de helden.
De eerste cyclus ging gebukt onder nogal wat mythologische rimram, die het geheel een modieus filosofisch
tintje moest geven. Daar zijn we in dit album gelukkig van gespaard gebleven. Het verhaal is een stuk
duidelijker. Aan de andere kant is de soms wat platte humor wel gebleven. Een blote kont en een drol hier en
daar, .... Afgezien daarvan is deze strip best genietbaar, maar "het evenement van het jaar", ho maar. Enfin,
uitgever Dargaud had dringend een opkikker nodig nu ze Asterix kwijt zijn en er worden wel ergere dingen de
hemel ingeprezen.
U raadt het al : "Le réflexe de survie" van Davodeau wint het ruimschoots van het laatste baksel van Van Hamme. Doodeenvoudig omdat de mensen en de toestanden bij
Davodeau recht uit het leven gegrepen zijn. Het verhaal is geloofwaardig, herkenbaar en charmeert door zijn
eenvoud. Geen vergezochte, ongeloofwaardige of wereldschokkende toestanden à la Winch en andere XIIIen.
Davodeau tekent zonder veel virtuositeit een gemeenschap met al zijn leuke en minder fraaie kanten. Zijn
tekenstijl is zeker niet perfect maar goed genoeg om op overtuigende wijze een sfeer te creëren. Wanneer je die
sfeer eenmaal aangevoeld hebt, raak je na een tijdje geboeid, gefascineerd misschien zelfs, door de
ogenschijnlijk onbeduidende kleine drama's en de uiteenlopende reacties van de personages. Alles bij elkaar
een sympathieke en knappe strip die het verdient om strip van de maand te zijn.
Uitgegeven bij Delcourt;
het is mij niet bekend of er ook een nederlandse vertaling komt. Leer toch eens frans!
In deze kroniek waarvan reeds twee delen verschenen zijn vertelt David B. zijn familiegeschiedenis, een beetje
in de stijl van Art Spiegelman ("Maus"). Waar bij Spiegelman de relatie van de tekenaar met zijn vader
centraal stond draait hier alles rond de broer van de tekenaar, een epileptisch kind. David B. beschrijft de
evolutie van zijn broers ziektebeeld op een subtiele en gevoelige wijze die bij momenten zeer aangrijpend is. De
tragedie van het gezin dat door het spook van de epilepsie achtervolgd wordt, en dat voortdurend beducht is
voor nieuwe aanvallen, doet qua intensiteit niet onder voor de holocausttaferelen van Spiegelman.
"l'Ascension du Haut Mal " bevat pijnlijke passages, maar meer dan dat. Er zijn ook herinneringen aan
gelukkige momenten, aan geschifte toestanden (begin jaren 70, remember), aan dierbare mensen (de opa van
David B., die na zijn dood als een spook verderleeft in de verbeelding van het kind) enz.
Wat deze strip echter opmerkelijk maakt, zijn de tekeningen. Elk vakje is een kunstig opgebouwde zwart/wit
compositie in een stijl die meer doet denken aan expressionistische grafiek dan aan eender welke stripvorm.
Heel knap is de manier waarop David B. een surrealistische dimensie geeft aan zijn tekeningen. De verbeelding
van het kind (of van de artiest) vertekent de realiteit en levert een enorme rijkdom aan beelden op. Meest
opvallende voorbeeld : hoe het ziektebeeld als een echt spook, een monsterachtig fabeldier, voortdurend om het
gezin heensluipt... Heel mooi is ook de manier waarop hij zich het leven van zijn voorouders voor de geest
haalt en op naïeve maar overtuigende wijze tekent.
Er is nog zoveel meer te vertellen over deze fascinerende strip, maar je moet het uiteindelijk zelf ontdekken.
"Tes dessins sont terribles, tu sais, très angoissants pour moi", zo komt de moeder van de tekenaar op een
bepaald moment tussenbeide.
Wreed schoon.
Een speelgoedruimtetuig blijkt plots over bovennatuurlijke krachten te bezitten en zorgt voor nogal wat opschudding, vooral als de boeffers van het Franse leger er zich mee gaan bemoeien. Ze zijn echter niet opgewassen tegen het achtjarig jongetje dat vriendschap gesloten heeft met, ja met wie of wat eigenlijk? Een ruimtewezen? Een paranormaal verschijnsel? Een duistere macht die hij zelf opgeroepen heeft?
Neen, dit is niet het onderwerp van een aflevering uit de X-files maar wel het origineel gegeven waarmee de stripreeks Charly de robbedoeslezer al zeven delen lang in spanning houdt.
Charly is een oerdegelijke, klassieke stripreeks die alles heeft om een bestseller te worden : het scenario is helder, intelligent en zit goed in elkaar; de realistische tekeningen zijn mooi en duidelijk; er zit nogal wat actie en geweld in maar allemaal goed gedoseerd en van tijd tot tijd worden de gevoelige snaren al eens betokkeld. Dit is trouwens ook een strip over de complexe relaties tussen ouders en kinderen in onze moderne tijden...
Als de auteurs er een beetje op letten dat ze het gegeven niet te lang meer rekken (het achtste deel- en daarmee een nieuwe cyclus- is al aangekondigd) dan hebben we hier meteen alles gezegd over een van de betere series van de jaren negentig.
Oh ja, deel 7 van Charly heet "de Onschuld", en is verschenen bij Dupuis maar tot voor kort niet te vinden op hun website (intussen wel). Je kan wel eens hier gaan kijken, of surfen naar deze nieuwe site helemaal gewijd aan Charly! .
Monsieur Jean "Vivons heureux sans en avoir l'air" van Dupuy~Berberian
Ook niet te missen : een comic met wat overschotjes en reclamestrips, gratis bij dit album. 
De Lichten van de Amalou (Gibelin & Wendling)
Zo samengevat lijkt er misschien niet veel aan, maar wat Christophe Gibelin in deze vijfdelige cyclus vertelt is wel degelijk de moeite waard. "De Lichten van de Amalou" leest aanvankelijk niet zo vlot, maar het verhaal krijgt na enkele delen stilaan een duidelijke richting en wordt echt boeiend. Het hele verhaal is feitelijk een allegorie van universele mythen, met duidelijke symbolistische trekjes. De fin de siècle-thematiek lijkt zo uit het literair werk van Maeterlinck geplukt. Claire Wendlings knappe, poëtische tekeningen van donkere, winterse natuurlandschappen, Jugendstil-interieurs en tot ruïnes vervallen laat-romantische gevels benadrukken de artistieke atmosfeer. De karakters, ook de fretten, zijn zeer gevoelig getypeerd. Een aantal personages (Orane, Elwood, Ubu, Yz) hebben iets breekbaars. De hele cyclus gaat overigens vooral over het fragiele, het labiele van een harmonische wereld.
Maar ga nu niet meteen concluderen dat dit een zeurderige strip voor halfzachte intellectuelen zou zijn. Nu ja, wel voor intellectuelen. "De Lichten van de Amalou" zal wellicht, vanwege iets te subtiel voor de minder ontwikkelden onder ons, niet de verkoopcijfers van een Suske en Wiske halen, maar het zou jammer zijn moest deze strip onopgemerkt blijven.
Helaas helaas... terwijl er nog jaarlijks twee miljoen Kuifjes over de toonbank gaan blijft Marc Wasterlain bij het grote publiek een onbekende. En dat is jammer. Want van alle erfgenamen van Hergé is Wasterlain zeker de origineelste en de verbeeldingrijkste (al wil zijn verbeelding de laatste tijd wel eens ontsporen, zie "Het monster" en "De reuzenmieren"). Zijn verhalen zijn zeer goed gedocumenteerd en gaan niet voorbij aan netelige kwesties. Zijn tekenstijl is niet meteen academisch -beslist géén klare lijn- maar past perfect bij zijn verteltrant.
Kortom : zeer genietbaar en lezenswaardig. En oh ja, Wasterlain heeft ook een andere reeks lopen : Dokter Zwitser. Lees daarvan absoluut eens "Het rare aapje", de geestigste strip van de jaren tachtig en omstreken en nergens verkrijgbaar.
In het begin van de jaren 80 haalde het weekblad Robbedoes Yann & Conrad in huis. Het duo ontketende er een revolutie door systematisch het werk van oude knarren belachelijk te maken en door zelf een mijlpaal in de moderne strip te creëren.
"Gele Geschiedenis" is op het eerste zicht een terugkeer naar de klassieke strip à la Franquin & Tilleux, razend knap getekend, doordrenkt van een avontuurlijk, nostalgisch sfeertje en met veel kwajongensachtige humor. Maar tegelijk is deze strip harder dan de modale 'volwassen' strip : er wordt naar hartelust gemoord, gemarteld en genaaid terwijl cynische en racistische opmerkingen kwistig rondgestrooid worden : "Hun geur!....Ik zal er nooit aan wennen!" . De rode draad in het verhaal is soms wat verward, maar het geheel is bijzonder goed leesbaar als een aaneenschakeling van briljante scènes en dialogen, virtuoos in beeld gezet in een zwarte omlijsting.
Terug naar Het Verkeerde Land
Erfgoed Kortrijk
