29/05/01

hier lig ik
de wereld stil
en onopgemerkt
weer voorbij als een holle klank

wat ik je wilde vragen en toch
niet deed:
of je me graag had

15/06/01

wat ik je wilde zeggen
daarna
is dat ik van je hou

wat ik had moeten zeggen
is dat ik je nodig heb

ik blijf bij je
is wat ik zal zeggen
daarna

In dit gedicht probeer ik de ritmiek en typografie samen te laten gaan met de inhoud van het gedicht. Door gebruik te maken van korte woorden geeft dit gedicht het gevoel van een onzeker persoon die worstelt met een een vraag en die weer onopgemerkt laat voorbij gaan.

Mijn bedoeling is het gevoel enkel te suggereren, eerder dan de lezer met feiten te confronteren. Dit houdt in dat het gedicht op allerlei manieren kan geïnterpreteerd worden. Er wordt nagenoeg geen informatie gegeven, maar niet zoals sommigen er dan dankbaar gebruik van maken om het gedicht een zo duistere en geheimzinnige inhoud mogelijk te geven.

In hoofdzaak komt het dan neer op het volgende: de typografie de eerste indruk laten maken en dan de inhoud zo universeel mogelijk maken. Gevoelens die iedereen heeft, proberen te verwoorden met zo weinig mogelijk middelen, en zo weinig mogelijke persoonlijke inbreng.
Bijgevolg is het dan niet zeker dat de dichter in kwestie de gevoelens op het moment van schrijven zelf ervaren heeft, het kan ook gaan om een droom, een herinnering of een veelvuldig voorkomende gebeurtenis. Door de gedichten een datum als titel mee te geven, laat ik de titel over aan de lezer, die er volledig zelf over mag beschikken, na het gelezen te hebben. Ik ben er zelf geen voorstander van de eerste regel als titel mee te geven wanneer deze ontbreekt. Het is niet gezegd dat de eerste regel de naam titel verdient. In vele gevallen blijkt de eerste regel enkel als signaal te dienen, en probeert men hiermee de aandacht van het publiek te trekken. Meestal zitten de regels met de meeste waarde achteraan, als besluit. U zult het met mij eens zijn dat een gedicht zonder climax een zucht in de wind is, en even snel vergeten.

Kris Demey