Þat er upphaf þessar søgo at Baldr inn góða dreymði drauma stóra ok hættliga um líf sitt. En er hann sagði Ásunum draumana þá báru þeir saman ráð sín, ok var þat gert at beiða griða Baldri fyrir alls-konar háska, ok Frigg tók svardaga til þess at eira sky
ldu Baldri eldr ok vatn, járn ok alls-konar málmr, steinar, jørðin, viðirnir, sóttirnar, dýrin, fuglarnir, eitr, ormar. En er þetta var gert ok vitat, þá var þat skemtun Baldrs ok Ásanna at hann skyldi standa upp á þingum en allir aðrir skyldu sumir skjót
a á hann, sumir høggva til, sumir berja grjóti. En hvat sem at var gert, sakaði hann ekki, ok þótti þetta øllum mikill frami. En er þetta sá Loki Laufeyjarson þá líkaði honum illa er Baldr sakaði ekki. Hann gekk til Fensalar til Friggjar ok brá sér í konu
líki. Þá spyrr Frigg ef sú kona vissi hvat Æsir høfðusk at á þinginu. Hon sagði at allir skutu at Baldri, ok þat at hann sakaði ekki. Þá mælir Frigg:
'"Eigi munu vápn eða viðir granda Baldri. Eiða hefi ek þegit af øllum þeim."
'Þá spyrr konan: "Hafa allir hlutir eiða unnit at eira Baldri?"
'Þá svarar Frigg: "Vex viðarteinungr einn fyrir vestan Valhøll. Sá er mistilteinn kallaðr. Sá þótti mér ungr at krefja eiðsins."
'Því næst hvarf konan á braut. En Loki tók mistiltein ok sleit upp ok gekk til þings. En Høðr stóð útarliga í mannhringinum því at hann var blindr. Þá mælir Loki við hann:
'"Hví skýtr þú ekki at Baldri?"
'Hann svarar: "Þvíat ek sé eigi hvar Baldr er, ok þat annat at ek em vápnlauss."
'Þá mælir Loki: "Gerðu þó í líking annarra manna ok veit Baldri soemð sem aðrir menn. Ek mun vísa þér til hvar hann stendr. Skjót at honum vendi þessum."
'Høðr tók mistiltein ok skaut at Baldri at tilvísun Loka. Flaug skotit í gøgnum hann ok fell hann dauðr til jarðar, ok hefir þat mest óhapp verit unnit með goðum ok mønnum. Þá er Baldr var fallinn þá fellusk øllum Ásum orðtøk ok svá hendr at taka til
hans, ok sá hverr til annars, ok váru allir með einum hug til þess er unnit hafði verkit. En engi mátti hefna, þar var svá mikill griðastaðr. En þá er Æsirnir freistuðu at mæla þá var hitt þó fyrr at grátrinn kom upp svá at engi mátti øðrum segja með orðu
num frá sínum harmi. En Óðinn bar þeim mum verst þenna skaða sem hann kunni mesta skyn hversu mikil aftaka ok missa Ásunum var í fráfalli Baldrs. En er goðin vitkuðusk þá mælir Frigg ok spurði hverr sá væri með Ásum er eignask vildi allar ástir hennar ok
hylli ok vili hann ríða á Helveg ok freista ef hann fái fundit Baldr ok bjóða Helju útlausn ef hon vill láta fara Baldr heim í Ásgarð. En sá er nefndr Hermóðr inn hvati, sveinn Óðins, er til þeirar farar varð. Þá var tekinn Sleipnir, hestr Óðins, ok leidd
r fram, ok steig Hermóðr á þann hest ok hleypti braut.
En þat er at segja frá Hermóði at hann reið níu nætr døkkva dala ok djúpa svá at hann sá ekki fyrr en hann kom til árinnar Gjallar ok reið á Gjallar brúna. Hon er þøkð lýsigulli. Móðguðr er nefnd mær sú er gætir brúarinnar. Hon spurði hann at nafni eða æt
t ok sagði at hinn fyrra dag riðu um brúna fimm fylki dauðra manna.
'"En eigi dynr brúin minnr undir einum þér ok eigi hefir þú lit dauðra manna. Hví ríðr þú hér á Helveg?"
'Hann svarar at "ek skal ríða til Heljar at leita Baldrs. Eða hvárt hefir þú nakkvat sét Baldr á Helvegi?"
'En hon sagði at Baldr hafði þar riðit um Gjallar brú, "en niðr ok norðr liggr Helvegr."
'Þá reið Hermóðr þar til er hann kom at Helgrindum. Þá sté hann af hestinum ok gyrði hann fast, steig upp ok keyrði hann sporum. En hestrinn hljóp svá hart ok yfir grindina at hann kom hvergi nær. Þá reiþ Hermóðr heim til hallarinnar ok steig af hesti
, gekk inn í høllina.
En Æsirnir tóku lík Baldrs ok fluttu til sævar. Hringhorni hét skip Baldrs. Hann var allra skipa mestr. Hann vildu goðin fram setja ok gera þar á bálfør Baldrs. En skipit gekk hvergi fram. Þá var sent í Jøtunheima eptir gýgi þeiri er Hyrrokkin hét. En er
hon kom ok reið vargi ok hafði høggorm at taumum þá hljóp hon af hestinum, en Óðinn kallaði til berserki fjóra at gæta hestsins, ok fengu þeir eigi haldit nema þeir feldi hann. Þá gekk Hyrrokkin á framstafn nøkkvans ok hratt fram í fyrsta viðbragði svá at
eldr hraut ór hlunnunum ok lønd øll skulfu. Þá varð Þórr reiðr ok greip hamarinn ok myndi þá brjóta høfuð hennar áðr en goðin øll báðu henni friðar. Þá var borit út á skipit lík Baldrs, ok er þat sá kona hans Nanna Nepsdóttir Þá sprakk hon af harmi ok dó
. Var hon borin á bálit ok slegit í eldi. Þá stóð Þórr at ok vígði bálit með Mjøllni. En fyrir fótum hans rann dvergr nokkurr. Sá er Litr nefndr. En Þórr spyrndi foeti sínum á hann ok hratt honum í eldinn ok brann hann.
Sá Þar sitja í øndugi Baldr bróður sinn, ok dvalðisk Hermóðr þar um nóttina. En at morni þá beiddisk Hermóðr af Helju at Baldr skyldi ríða heim með honum ok sagði hversu mikill grátr var með Ásum. En Hel sagði at þat skyldi svá reyna hvárt Baldr var svá á
stsæll sem sagt er,
'"Ok ef allir hlutir í heiminum, kykvir ok dauðir, gráta hann, þá skal hann fara til Ása aptr, en haldask með Helju ef nakkvarr mælir við eða vill eigi gráta."
'Þá stóð Hermóðr upp, en Baldr leiðir hann út ór høllinni ok tók hringinn Draupni ok sendi Óðni til minja, en Nanna sendi Frigg ripti ok enn fleiri gjafar; Fullu fingrgull.
Þá reið Hermóðr aptr leið sína ok kom í Ásgarð ok sagði øll tíðindi þau er hann hafði sét ok heyrt.
'Því næst sendu Æsir um allan heim ørindreka at biðja at Baldr væri grátinn ór Helju. En allir gerðu þat, menninir ok kykvendin ok jørðin ok steinarnir ok tré ok allr málmr, svá sem þú munt sét hafa at þessir hlutir gráta þá er þeir koma ór frosti ok
í hita. Þá er sendimenn fóru heim ok høfðu vel rekit sín eyrindi, finna þeir í helli nokkvorum hvar gýgr sat. Hon nefndisk Þøkk. Þeir biðja hana gráta Baldr ór Helju. Hon segir:
"Þøkk mun gráta
þurrum tárum
Baldrs bálfarar.
Kyks né dauðs
nautka ek karls sonar:
haldi Hel því er hefir."
'En þess geta menn at þar hafi verit Loki Laufeyjarson er flest hefir illt gert með Ásum.'
I
Hátt blæss Heimdallr
horn er á lopti.
Mælir Óðinn
við Míms høfuð.
Skelfr Yggdrasils
askr standandi,
ymr it aldna tré
en jøtunn losnar.
II
Hvat er með Ásum?
Hvat er með álfum?
Ymr allr Jøtunheimr.
Æsir ró á þingi.
Stynja dvergar
fyrir steindurum,
veggbergs vísir.
Vituð ér enn eða hvat?
III
Hrymr ekr austan
hefisk lind fyrir.
Snýsk Jørmungandr
í jøtunmóði.
Ormr knýr unnir,
ørn mun hlakka,
slítr nái niðfølr,
Naglfar losnar.
IV
Kjóll ferr austan,
koma munu Muspells
of løg lýðir,
en Loki stýrir.
Þar ró fíflmegir
með freka allir.
Þeim er bróðir
Býleists í før.
V
Surtr ferr sunnan
með sviga lævi.
Skínn af sverði
sól valtíva.
Grjótbjørg gnata
en gífr rata,
troða halir Helveg
en himinn klofnar.
VI
Þá kømr Hlínar
harmr annarr fram
er Óðinn ferr
við úlf vega.
en bani Belja
bjartr at Surti:
þar mun Friggjar
falla angan.
VII
Gengr Óðins son
við úlf vega,
Viðarr of veg
at valdýri.
Lætr hann megi
Hveðrungs
mund of standa
hjør til hjarta.
Þá er hefnt føður.
VIII
Gengr inn mæri
møgr Hløðynjar
nepr at naðri
níðs ókviðnum.
Munu halir allir
heimstøð ryðja
er af móði drepr
Miðgarðs véorr.
IX
Sól mun sortna,
søkkr fold í mar.
Hverfa af himni
heiðar stjørnur.
Geisar eimi
ok aldrnari,
leikr hár hiti
við himin sjálfan.