4 januari 2003

jaat alles kits...
 
Bij aankomst was er al heibel met de taxi chauffeur
die na overeenkomst om voor 180 roepie ontkende dat
dat voor 4 personen was. Gelukkig kon jan die gast de
baas dus de eerste helse autorit door india begon. We
hebben ze daar goed genepen. Bij de eerste gierende
bocht liet Bo zich een "woooooooooooow" ontvallen,
diene chauffeur kon daar nie mee lachen. Hij was
verzeker gekrenkt in zijn eer. De meeste autos hebben
maar 1 of geen buitenspiegels. We begonnen na een
tijdje te vermoeden dat dat was opdat ze dichter van
mekaar zouden kunnen rijden. Op die grote straten van
de luchthaven naar de stad waren enkel autos
vrachtwagens bussen en moto's. In stad zelf staan de
koeien waarlijk in het midden van de baan. Daar zie je
ook fietsriksjas die 2 personen kunnen vervoeren,
moto-riskja-s das lik 3wieler-busjes, je ziet ook
gewone taxi-s wel vree oud model autos met een brede
bank vanvoor en vanachter ipv aparte zetels vanvoor.
Onze taxi chauffeur had vlak voor zijn snelheidmeter
een soortig maria-tombe staan (precies zon watergevuld
ding dat je moet omdraaien of schudden en dan sneeuwt
het) was er redelijk gerust in hoe snel hij ging. We
hebben hem de heleft van de overeengekomen prijs extra
betaald als soort fooi omdat hij 2 keer vastzat in de
file, maar hij was absoluut niet content daarmee. Too
bad. 
Dan hebben we efkes door een hyperdruk steegje
gelopen, dat was nogal adem-benemend letterlijk,
geuren mensen kleuren lawaai... ondertussen gaat het
al veel beter in dat steegje (sedert we van de
eetwaren proefden die iedereen daar staat te
verkopen). Het hotel kost 700 roepie per dag per
kamer, das veel te duur voor wat het is, maar morgen
zijn we weg. Normaal gaan we voor max 300 frank per
nacht proberen te gaan. Voor die prijs heb je meestal
warm water douche of bad op de kamer. Na onze boel
daar af te gooien zijn we gaan eten in een
straat-resturantje, waar je schoteltjes indische stuff
kon eten aan ongeveer 30 roepie. Zeer lekker, zeer
pikant. Daarna nog wat thee gedronken en gaan slapen.
Het hotel ligt in dat lawaaierig steegje dus tis nooit
stil daar waar we momenteel slapen. Vandaag sliepen we
tot 13.30u (wel na 36 uur onderweg te zijn geweest
zonder rust) das jammer want zo zijn we na lang
ontbijt en reisplanning nergens meer geraakt, dan een
nachtelijke wandeling door veel te brede straten. Het
plan voor de eerste week is om een kameelsafarie te
gaan doen tegen de grens van pakistan. Om daar te
geraken nog 17 uur trein voor de boeg. 

8 januari 2003

hoihoi
nog steeds in jaisalmer tegen pakistan... De laatste
drie dagen hebben we in de woestijn doorgebracht op
kamelen. We hebben voor een non-touristic tour
gekozen, wat kort samengevat erop neerkomt dat je
buiten zand enkel nog zand, en soms ook nog wat zand
of zand tegenkomt. Dus in de wostijn geen tempels
gevonden, maar morgen gaan we der zeker en vast wel
eentje vinden, met de jeep waarschijnlijk. De woestijn
hier ziet er niet echt uit gelijk op de prentjes, ze
ligt vol stenen en er staan een hele boel struikjes en
kaktussen. De stilte is wel onmetelijk, en de
sterrenhemel nog onmetelijker. We sliepen onder de
blote hemel, temperatuur ging tussen 30 en 6 ongeveer.
Het eten werd gemaakt door de kamelendrijver, die
zichzelf desert king noemde. Ondanks die dwaze naam
was hij nog wel te doen, al zou Heidi hem vast geen
minuut verdragen. Ik werd de hele toch als
long-hair-boy of friend aangesproken. Er was ook een
11 jarig indiertje mee als helpertje van desert king.
Een heel geestig ventje, niet ambetant, in tegendeel.
Kamelen zijn rare beesten, ze stinken geweldig, en het
duurt een eindje voor je er iets mee kunt aanvangen.
Pas tegen de derde dag wist ik het geluid te
produceren om mn kameel te stoppen, of hem te doen
rennen. De 2 dagen daarvoor liep die kameel min of
meer op automatisch. Ze lopen gewoon achter mekaar
aan, als je niet bijstuurt. Zodus over dat eten, ik
vond het min of meer niet te vreten, en dag 2 ben ik
verschrikkelijk ziek geweest. Nacht 1 ben ik 3 keer
opgestaan (uit m'n slapeloosheid). Ik heb overgegeven,
en buikloop van hier tot in dehli. En heel mn voorraad
medicatie lag vaneigens nog in jaisalmer (we hadden
maar een klein beetje bagage mee op de kamelen). De
ochtend daarna nog wat ovewrgegeven en de rest van de
dag groggy, op een kameel toeme toen wou ik wel thuis
zijn. Bo heeft me een shiatsu massage gegeven die
morgen, ze heeft op zowat alle plekjes van mn lijf
zitten duwen (je hebt er geen gedacht van maar je lijf
staat eigenlijk vol meridianen en drukpunten
blijkbaar, ge moet vanavond maar es goed in de spiegel
kijken) om me te genezen. Kweet niet echt of het
geholpen heeft maar twas best wel aangenaam. In de
woestijn zijn we naast zand ook wel kleine dorpjes
tegengekomen, zeer bizar, hoe mensen daarin overleven.
Kleine hutjes van steen en leem, strooien dakjes, en
dat ist zowat. In de dorpjes kent men geen engels,
buiten de kinderen die om stilos, roepies, of
chocolate vragen. En hoe je heet (naam in het "hindi"
is ook "naam"). In het eerste dorpje, dat was tijdens
de eerste voormiddag, kreeg ik van een gesluierde
schone een stuk chaipatti. Dat zag eruit als een
vergane pannekoek die al 2 weken in het zand gelegen
had, dus ik begon zo wat te denken dat ze met mijn
voeten aant spelen waren, maar ik durfde niet anders
dan vriendelijk wezen natuurlijk, dus ik hap daarin,
juk smaakt echt vies dacht ik, en ik zeg "yes thanks
very good!" en ik maak me uit de voeten, en gooi dat
spul wat later weg. Ewel diene zever krijgen we elke
middag van onze kamelendrijver voorgeschoteld. Maar na
mijn secretie-nacht heb ik beslist er een ramadantocht
van te maken (zo heet desert king trouwens echt) dus
ik heb niet meer gegeten de laatste twee dagen.
Hopelijk is dat mn redding, nu voel ik me wel weer fit
(nu = de avond na de 3de kamelendag). 
De dag voor onze safari hebben we in jaisalmer onze
tijd versleten door heel de namiddag te kletsen met
een meisje in het fort (jaisalmer heeft een gigantisch
fort waar misschien wel 100 gezinnen in wonen, tis een
dorp in een dorp, dat fort). Dat meisje was zeer
spontaan en ze kletste honderduit, zeer bizar, volgens
jan die hier al 4 maand rondtrekt. Ze was van de
brahma kaste = de hoogste kaste, dus ze kon ons niet
binnen laten in ons huis, dus zaten we gezoon ergens
op een dag van een ander huis, aan de voet van een
tempeltje (want in dat fort staan de huisjes en
tempeltjes op en onder mekaar dat het een lieve lust
is). Ze was ook amateur-henna tattoos, en ze heeft
Bo's handen vol gekleurd. Nadat ik het al een uurtje
beu was ben ik wat gaan rondlopen in het ford, t'is
vree gezellig, nauwe straatjes, trapjes, lichtjes,
koeien en geitjes en honden, oude mensen zitten samen
op een centraal plekje, en kindjes lopen rond hello te
zeggen tegen jan en alleman... 
De treinreis naart Jaisalmer duurde uiteindelijk 21
uur, en de impressies daarvan, even als van alle
andere momenten, staan in m'n reisdagboekje. 
Dit gezegd zijnde, veel warmte toegewenst, hier ist
alvast nooit minder dan 15 (tenzij snachts in de
woestijn).
Goedroen & Jan: ik heb aan jullie gedacht maar kwas
jullie adres kwijt...
Btw blijkt dat ik pas op 25 januari terugvlieg, en dus
de 26ste aankom maar vraag me niet wanneer. Je moet
maar es bellen, zolang ik niet in belgie ben zal het
gesprek geweigerd worden.

14 januari 2003

hoi daar in het koele belgie
ik ga het kort houden ant er staan hier geen letterkes
op mn toetsenbord, dus het typen gaat wat moeilijk (de
toetsen zijn overplakt met hindi tekentjes).
Ik weet niet waar ik was, maar nu ben ik in Udaipur,
het zuidelijkste punt vd reis, heerlijk zomerweer,
prachtige stad. De vroegere heerser van deze streek
was de rijkste van heel Rajastan (het gebied dat we
bezoeken), at is e ook aan te merken. Er ligt hier een
meer met 2 eilandjes op, waarop paleizen staan. Dus
een paleis in het water. Rond het meer zijn er
trappen, zodanig dat je gemakkelijk bij het water
kunt, onafhankelijk van de waterstand. De mensen
wassen smorgens hun kleren en zichzelf aan de onderste
trap. Schoon zicht, geestig sfeertje, veel dames in
alle kleuren, en ook mannen zijn al ingeschakeld in
het huishouden blijkbaar. Af en toe zie je er eentje
met kleren en al in het water duiken. Het ziet er
nochtans niet superproper uit. Ook kinderen moeten
eraan geloven, kleine sukkeltjes moeten kopje onder,
staan te rillen op hun beentjes. Na deze leuke
tafereeltjes nam ik een warme douche in ons hotel, en
wou ik niet verder nadenken over die tegenstelling.
Soms met je hier wel afgestompt zijn, want men is hier
niet te beroerd om geld te vragen, terwijl men een of
andere handicap als dwangmiddel inzet. Het gortigste
was toen de trein tijdens een tussenstop in een grote
stad, efkes gevuld werd door een gast met een gat in
zijn keel, dan een blinde dame, daarna een kind met
een scheefgegroeid been, sjonge jonge. Dan zit je'r
maar bescheten bij hoor. Dergelijke typen stellen zich
ook al wel eens in rij op bij de ingang van een of
ander toeristisch ding (fort vb). Maar al bij al ist
nog wel te doen, of ik vind mezelf altijd wel een
manier om de onrust te sussen...
Jodpur (na Jaisalmer) was een redelijk vuile stad,
tenzij je ze vanop een afstandje bekeek (blauwe stad).
Weinig interessant, dus om de spanning wat op te
drijven zijn we wat op bergtoppen gaan klimmen en zo.
We zijn ook met de jeep naar vishnoi dorpjes gereden,
en daar wel tapijtwevers en pottenbakkers gezien, maar
dat was nogal "toerist-achtig" (eek wij doen er alles
aan om niet als modale toerist bekeken te worden he,
zoveel snob zijn we nog wel hihi). 
We namen dan de bus naar Ranakpur, tot dusver stond
daar het orgasme der tempels. Eem kanjer van een
kaddee van een tempel, in witte steen, met veel licht
(dankzij de gelaagde konstruktie met open zijkanten),
en (oelala Steven jong) steenkapwerk tot in het
oneindige. t' Was waarlijk niet te doen. Ge moet u
voorstellen, 30 op 30 meter, vol met pilaren en wanden
en plafonds, elke vierkante centimer was gekapt of
gebeeldhouwd. Meestal reliefs, van mensen. Wat ik het
leukst vond was boven de ingang van de tempel een
relief van 1 meter op 20 cm, waar een orgietje van een
man/vrouw of 20 + 1 ezel stond afgebeeld. Met z'n
allen, een gat is een gat, ja m'n kloten Gerard. Toen
was m'n interesse voor de reliefs helemaal gewekt... 
Wat ook wel leuk was, of eerder verrukkelijk plezant,
was de invasie der aapkes, toen we uit de bus kwamen
in Ranakpur. t'Was de eerste keer in de reis dat we
aapkes zagen, en ze kwamen gewoon vlakbij. En je moet
vooral geen pakje koekjes bovenhalen want dan komen ze
het opeisen (ze kunnen bijzonder gevaarlijk smoelen
trekken die beesten). Dus op straat, en rond die
tempel overal aapkes, in vredige coexistentie met de
hondjes en vogeltjes en kleine eekhoorn-achtige
beestjes, een soort koddigaards waarvan ik de naam
niet ken.
Tenslotte met de jeep door de bergen tussen Ranakpur
en Udaipur, dat was een 2 uur durende trip met
prachtige uitzichten je kunt dat gaan peizen, en ik
zat aan het venster, tis te zeggen er was geen
venster, er was zelfs geen deur, dus in de
haarspelbochten lag ik er af en toe al es bijna uit
wat het des te plezieriger maakte natuurlijk :)
Allez, hold on too your potatoos, en vergeet vooral
niet: hier ist 30 graden stralende zon lekker
zomerweer ok? Doei!

18 januari 2003

hallo vriendschapjes
in de afgelopen dagen zijn we in Jaipur geweest,
ongeveer de hoofdstad van Rajastan, de noordoostelijke
provincie van India. Ik vond Jaipur niet echt
aangenaam. Een grote drukke stad, en veel lastige
mensen die je in hun riksja willen (zo'n fiets-taxi)
en lastige winkeliers. Ook veel bedelaars, zowel oude
mensen als kinderen, ze lopen wel 10 minuten mee, ze
vragen onophoudelijk geld. Mama's met kleine kindjes
op de arm. 't Is een raar gevoel, zowel om niks te
geven als om wel iets te geven. 
In Jaipur staat een obervatorium (Jantar Mantar), da's
een park met meet-instrumenten om naar de sterren of
stand van de zon te kijken, maar de instrumenten zijn
vele keren uitvergroot om grotere precisie te
verkrijgen. Dat resulteert in vb een zonnewijzer van
30 meter hoog, met daar doorheen een grote halve boog
waarop je de tijd kunt aflezen, tot op 2 seconden
nauwkeurig. Er staan ook kanjers van halve bollen en
een hele boel andere abstracte dingen die allemaal
dienen om sterren en sterrenbeelden te berekenen. De
gek die dit gebouwd heeft (in 1725) was een
intelligente heerser die zot was van astrologie en
astronomie. De precisie van de bouwwerken is
indrukwekkend, en het geheel heeft iets dali-achtig,
abstracte geometrische figuren zonder
tirlantijntjes...
In de namiddag bezochten we een labirint-achtig fort
in de buurt. Daar vooral dikke olifanten zien
tjolen... en onze gids was de Indische versie van
Michiel (broer van Steven), dat gaf een vertrouwd
gevoel. Die dag werd ik verschillende keren bewonderd
door Indiers omwille van het feit dat ik sprekend
gelijk op een Indische filmster. Veel wieties willen
met mij op de foto kun je je dat inbeelden. Mijn ego
is ondertussen al zodanig gegroeid da'k gratis
handtekeningen uitdeel en iedereen hello, sjalom of
gruss gott toeroep. Blablabla... 
Bij zonsondergang zaten we op een berg naast de stad
en hadden we een immens uitzicht op de huisjes
beneden. Het speciaalste van die plaats was eigenlijk
het geluid, dat langs de bergwand omhoog leek te
komen, alsof je ertussen zat, maar toch zaten we er
zeker 50 meter boven.
In den donker zijn we nog terecht gekomen in een soort
van indisch pretpark waar de cultuur een beetje
uitgebuit werd om tgeld uit de toerist hun zakken te
kloppen. Maar twas best wel fun, goochelaars, meiskes
die aant dansen waren met 9 potten op hun hoofd,
acrobatie, poppenkast, magie zelfs, en (pfffff) bootje
varen :@) dit alles in de duisternis, met lantaartjes
en kampvuurtjes en apenootjes... Bij de ingang kregen
we zelfs nog een rode streep op ons voorhoofd (je kent
uiteraard het rode puntje voor indische ladies, maar
soms loopt men dus ok met een streep rond) en
bloemblaadjes op ons hoofd gestrooid... Alleen jammer
dat het eten niet te vreten was vond ik persoonlijk,
weer van die vieze chapatties (zand-pannekoeken van 2
weken oud), in't algemeen is indische keuken zuur of
pikant, in elk geval, de laatste tijd smaakt het me
niet echt. Gelukkig vind je overal wel ergens een
"german bakery" waar ze brood verkopen. Brood, t'is
pas als je eens in een land zonder brood bent dat je
de waarde ervan ten volle erkent.
De volgende dag bestond voornamelijk uit busje rijden.
De busrit moest 5 uur duren maar door dichte mist
duurde het 8 uur. De bussen in india zijn
prehistorische tanks waar men, als je geluk hebt, wat
karosserie rond gelapt heeft. Sjonge, wat een
brulmachines. Als hij optrekt van 0, dan wordt je
waarlijk gedrild, t'is niet te geloven dat dat ding
niet uit mekaar gevallen is. Voor de bagage was er
plaats op het dak, dus ik, op aanwijzing van omstande
indiers daarop gekropen, en toen alles netjes lag,
mocht ik het er weer afhalen. Van een Indier met meer
autoriteit... Dan maar alles binnengepakt. We zaten
redelijk op mekaar, maar eens we het punt der absolute
wanhoop voorbij waren (na 6 uur of zo) werd het nog
wel lollig. De aankomst was in elk geval behoorlijk
bevredigend, we zijn daar met ons vier op de omelette
shop gesprongen en ons buikje rond gesmuld. De beste
omelet uit mn leven. Die kraampjes, dat stelt wel niet
veel voor he, da's een plank op 4 fietswielen
gemonteerd, waar boven op een gasvuurtje staat, en op
dat gasvuurtje ligt een lichtjes holle plaat waar de
omelet gebakken wordt. Naast die plaat staat een palet
of 10 eieren, en een paar toost-broodjes die je erbij
krijgt. Maar lekker! Hmmmmmmmmmmmmmm... Dus toen waren
we in Agra, waar het bekendste ding van india staat:
de Taj Mahal, een grote soes eigenlijk. Schitterend
bouwerk, het verhaal erachter is ook wel "leuk": de
heerser had z'n vrouw verloren (kweet niet meer
waaraan) en omdat niemand mogelijkerwijs kon voelen
wat hij voelde liet hij de beste perzische architect
overkomen, en diens vrouw vermoorden. Toen dat gebeurd
was, dan pas kon die architect ervaren wat de heerser
onderging, en onder die inspiratie werd het gebouw
ontworpen. 
Verder staat hier nog een kanjer van een kasteel, dat
alle voorgaande overtreft, niet in fijnheid, maar wel
in grootte en ruimte... Zo heeft ieder fort zijn
charme. Verder ist hier koud! en mistig. Een heel
verschil met de afgelopen weken... 
Wacht vooral niet op kaartjes, want ik vind het
redelijk omslachtig om dat tot een goed einde te
brengen, dus ben ik er voor alle zekerheid maar niet
aan begonnen. Ik bedoel, "mooi eten, lekker weer" vind
ik maar flauw, en om iets van hoger poetisch niveau te
produceren, moet ik echt in form zijn... Flauw ja
kweet het... 
Heidi, ik weet ook nog steeds niet hoe "ik hou van
jou" klinkt in het Hindi, maar daar moet je ook niet
al te veel van verwachten. De Indiers mogen dan nog
wel de Kama Sutra uitgevonden hebben, veel liefde is
er hier niet te zien. Man en vrouw raken elkaar nooit
aan in het openbaar. Een kusje of liefkozingen in het
openbaar vinden zij shokkerend. Ik heb dat geleerd uit
het feit dat je't nooit ziet gebeuren, en ook uit de
Indische film die we zijn gaan bekijken (Jaipur heeft
de grootste cinema van India: 1 zaal hihi, maar wel
een kanjer, met metropolis-luxe). 40 frank voor een
ticketje. De film was verder niet veel zaaks, zelfs
slecht. En in de films is zoenen of naakt ook
verboden! En misschien hebben ze wel "ik hou van je"
gezegd, maar ik zou het niet weten want het was zonder
ondertiteling, en in het Hindi (dus we hebben er niet
veel van gesnapt). Maar leutig wast wel, te meer omdat
met popcorn gooien een verworven recht van de indische
filmganger is (volgens onze reisgidsen) dus hebben wij
dat ook in de praktijk omgezet (ook al waren we
ongeveer de enigen). 
Zozo, met heel wat minder poeha voor het weer hier
(tis gene vetten behalve de Pizza Hut en de Mc
Donalds, een keer op een weg), tot de volgende keer
maar weer. 
Ik zou ook nog graag de prijs voor de coolste mail
willen uitreiken aan Lorenzo, omwille van dit
flatt(ul)erende fragmentje: "Nu ben je een echte
reiziger, gescheten en gekotst in de woestijn..."
merci he :) Vertel de KD'ers maar da'k ook al in
"Metrolopis" guesthouse heb geslapen.
kusje aan degenen die het willen: x 
gratis foto's met uw super hero te verkrijgen vanaf 26
januari. Anneleen we kunnen een businesje beginnen!

25 januari 2003

yo
Droog uw tranen ende dans vreugdevol in het rond. Laat
de bazuinen schallen, Belgie wordt eindelijk weer tot
bewoonbaar gebied uitgeroepen. Gent heeft eindelijk
weer een bemand hoofdkwartier... Ik kom dus naar huis
26 januari, vermoedelijk tegen's avonds in ieper! 
Ik heb geen tijd meer om de laatste dagen te vertellen
omdat iedereen zoveel terug mailt :) en anders mis ik
de vlieger. Een trein missen hebben we al es gedaan,
da's nog niet zo erg (maar ook wel een beetje). 
Varanasi dus int kort: da's de stad van de Ganges, de
heilige rivier van india. Het is een groot paradoxaal
gebeuren. Mensen gaan er smorgen in baden, wassen, men
drinkt van de rivier, men gooit er al z'n afval in,
evenals bloemen ter ere van weet ik veel wie allemaal,
en men gooit er ook as in. Zoals het meer in Udaipur,
zijn hier ook trappen langs de oevers, over de hele
lengte van de stad. Op veel plaatsen liggen bootjes.
Het strafste van al dus; alle menselijke lijken van
Varanasi en omstreken komen terecht op een van die
fragmenten oever, waar ze, elk op een eigen
brandstapel (ter grote van een deftig oj-kampvuur)
terecht komen. Je ziet lichamen verbranden, dag en
nacht. De meest bizarre ervaring uit mn leven denk ik.
De sfeer is fascinerend, sereen, bijna "gezellig" ook
al is dat echt niet goed uitgedrukt. 25 vuren op
trappen by night, en plateuas, trom en belletjes
muziek, mensen die rustig toekijken) ... 
Nu moet ik als de bliksem er vandoor tot binnenkort!