Zanger Greg Dulli heeft veel moeten doormaken voordat hij met de Afghan Whigs dit album kon maken. Hij vervreemdde van de wereld en een psychiater heeft hem vervolgens uit een diep dal gehaald. Deze bevrijding was voor Greg Dulli de reden om van 1965 een vrolijker album te maken. Maar het is duidelijk dat dit een relatief begrip was, want vooral met de liefde wil het nog niet zo lukken. Maar we zijn in ieder geval iets positiever gestemd.
Wat is er veranderd met The Afghan Whigs sinds voorganger Black Love uit 1996. Nou, de Whigs hebben meer soul gekregen. Neem dat letterlijk, want schrik niet als je lange trompetsolo's hoort of een mooie piano. Een vrouwenstem die meezingt, hetgeen echt even wennen is, maar toch zorgt voor de schoonheid van songs als 'Neglekted' en de eerste single 'Somethin' hot'.
'1965' klinkt mede door deze soulinvloeden erg donker en je moet het album vaker luisteren om te ontdekken wat er zo goed aan is. De hardere Afghan Whigs-kant is een beetje verdwenen en maakt plaats voor meer ingetogen songs waar het eigen geluid van de band toch zeker rechtop blijft staan. Een paar luisterbeurten en de conclusie is al gauw gemaakt: Beste rockplaat van 1998(10)

Return to Review section