Er is heel wat veranderd sinds deze band het album 'A new stereophonic sound spectacular' uitbracht. Allereerst hebben ze afstand gedaan van de eerste bandnaam 'Hoover'. Er waren al enkele bands die deze naam hadden. Verder denkt Hooverphonic in de 18-jarige Geike Arnaert de juiste zangeres te hebben gevonden. Ook de muziek heeft een nieuwe impuls gekregen. Op het vorige (en tevens eerste) album werd de band nog wel eens afgedaan als een onderdeel van de nieuwe triphop scene. Maar Hooverphonic is nou gevarieerder. Ook al blijven de vocalen op hetzelfde suplementaire niveau, het gaat nou allemaal iets vlotter. Op de opener Battersea horen we opeens een echte drummer, in plaats van de drumcomputer die altijd werd gebruikt. En dit borduurt zich het hele album voort. Er is zelfs sprake van 'The Hooverphonic String Orchestra'. En dit alles vermengd met een aantal pakkende samples, die de bandleden altijd goed weten te vinden of maken.
Het album 'Blue Wonder Power Milk' heeft alleen niets vernieuwends in zich. Het lijkt alsof we elk nummer al wel eens vaker hebben gehoord. Een uitschieter als de Hoover-hit '2 Wicky' hoeven we hier echt niet te verwachten. Instrumentaal is de band wel gegroeid en als achtergrondmuziek zal Hooverphonic erg goed slagen. Maar het vernieuwende effect dat 'Blue wonder power milk' zou moeten hebben blijft helaas uit (7)

Return to review section