We kwamen mooi op tijd binnen en belandden in de Max waar de Arno Hintjes met Charles & the white trash European blues explosion stond te spelen. Deze Belgische Herman Brood gedroeg zich naar verwachting zeer extravagant. Hij trilde als Claus, maakte vage bewegingen en hij zingt alsof er een vrachtauto zijn keel binnenrijdt. Wij kunnen er onderling niet uitkomen of hij nou onder invloed van alcohol of drugs is. Muzikaal stelt het weinig voor dus we kunnen zo'n optreden beter cabaret noemen, want lachwekkend was het zeker.
Nee, snel door naar de gewone zaal waar een Nederlandse band genaamd Racoon stond te spelen. De meeste mensen hadden er nog nooit van gehoord. Het kwartet heeft een standaard zang/bas/gitaar/drums bezetting maar soms neemt de gitarist de acoustische gitaar bij de hand, hetgeen wel leuke effecten veroorzaakte. Maar het liefst horen we toch de iets stevigere liedjes die goed in elkaar zitten en vaak een leuk refrein hebben. Een telefoontje enkele dagen naar het optreden wijst uit dat er veel interesse is voor deze jonge band. In de zomer van 1999 mogen we een album van Racoon verwachten. Al met al een uitstekend optreden en het publiek schijnt ook erg tevreden te zijn, net als de bandleden zelf.
Maar dan waar we allemaal op gewacht hebben: Buffalo Tom treed aan en onder hun bevindt zich opvallend genoeg een extra bandlid die zich achter het keyboard begeeft. Het wordt al snel duidelijk dat de band hier muzikaal duidelijk op vooruit gaat. Voor een volle zaal komen vele bekende nummers snel voorbij als 'Summer', 'Kitchen door' en 'Taillights fade'. Het publiek is enthousiast en de band zet een degelijke rockshow neer. Eigenlijk precies wat we allemaal van de band verwachtten. Erg vervelend is een jongen die vooraan het podium constant tracht om zanger Bill Janovitz een hand te geven en hierbij herhaaldelijk tegen de microfoon aan stootte. Gelukkig werd hij hier snel door het publiek en de security van Buffalo Tom op gewezen. Buffalo Tom bleef als een huis rechtopstaan, zelfs als bassist Chris Colbourn eens een liedje zingt zoals de meeste recente single 'Rachel'. He, de band komt terug voor een toegift. Eerst spelen ze een nummer met Carol van Dijk van Bettie Serveert. Maar dat was een beetje overbodig, Carol laat geen sterke indruk achter. Hij lijkt zelfs alsof ze er helemaal geen zin in heeft. Het allerlaatste nummer is 'I'm allowed'. Het publiek kent de (overigens schitterende) songtekst uitstekend en we horen een mooie versie van dit nummer, dat echt voor de climax van het optreden zorgt.
Even later begint het trioReverend Horton Heat dat een origineel soort muziek laat horen. Opzwepend komt het zeker over en de instrumentkeuze is erg ongewoon. Maar wij hebben ons al veel tegoed gedaan aan de sponsor van de avond en het kan ons allemaal niet meer zo boeien. Hij lijkt iets teveel op elkaar. Helaas hebben we die avond niets gezien van The cruel sea en Life, liberty and the pursuit of poetry tour, maar eigenlijk maakt het ons niet zoveel uit. We begeven ons naar het café "Het genootschap der geneugten" waar we na een optreden in Amsterdam altijd heen gaan en we sluiten de avond gezellig af.
Return to Review section