Bizde ölmek yaşamaktan evlâ iken
bu kadar tatlı değildi dudakların,
tükenmiş kalemlere tutunurdu kalplerimiz.
Kurşunun ve gözyaşından asılmış anaların
şarkıları yüreklerimizde dipdiri, tâze iken
bizde sevmek sevilmekten evlâ idi.
Sonrası ayrılık, sonrası
kalplerde banknotun gölgesiydi
yaşamak bir ölünün
kendi kendine gülmesiydi
hem yaşamak hem ölüm, hem delilik hem akıl
yaşamak, öğlen uykusuna yatmış bir bebeğin rüyaları değildi
bizde ölmek yaşamaktan evlâ iken.
Kelime kendini kurar, bizi boynuna asardı,
aşk kendini asar, bizi ayrılığa terk ederdi,
ayrılık kavuşmanın anlamı yağmura benzerdi,
yağmur bir yağdı mı kara toprağa -bir yağsaydı-
sevmezdik kelimeleri.
Necmettin ASLAN