|
ท่ามกลางบรรยากาศขมุกขมัวของป่าแห่งหนึ่งในเขตแดนนีโอกลาดอันเป็นดินแดนแห่งเผ่าอสูร ร่าง ๆ หนึ่งนั่งประสานมือไว้บนตักอยู่บนก้อนหินใหญ่ ข้างกายวางไว้ด้วยอาวุธที่มีด้ามยาว ปลายที่เป็นคมอาวุธมีลักษณะเป็นใบโค้งขณะนี้ทอดขนานไปบนพื้นดิน เมฆบนท้องฟ้าเคลื่อนตัวไปตามกระแสลมบน ในจังหวะหนึ่งที่แสงอาทิตย์แห่งดินแดนเนฟเวอร์แลนด์สามารถสาดส่องลอดหมู่เมฆลงมาได้ทำให้เห็นว่าเจ้าของร่างนี้เป็นสตรีวัยรุ่นหน้าตาคมคาย ไว้ผมยาวเพียงปรกต้นคอ แต่งกายอยู่ในชุดเสื้อกระโปรงสั้นสีขาวแซมดำ ใบหูที่ชี้แหลมทำให้ทราบได้ทันทีว่าเธอผู้นี้เป็นชาวอสูร หากแต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นสัญลักษณ์ประจำกายของสาวน้อยชาวอสูรผู้นี้คือมือข้างซ้ายอันน่าสะพึงกลัวนั่นเอง มันเป็นมือที่ผู้พบเห็นจะต้องไม่มีวันลืมเลือนได้ แขนท่อนล่างนั้นเป็นสีขาวและมีขนาดใหญ่กว่าลำแขนปกติ บริเวณอุ้งมือมีลักษณะเป็นหัวกะโหลกใหญ่ บนหลังมือยังมีรูสีดำสองรูอันแสดงถึงดวงตาทั้งสองของหัวกะโหลกนั้น ที่บริเวณกรามของหัวกะโหลกมีองคาพยพงอกออกมาห้าสาย คือ นิ้วมือเรียวยาวทั้งห้านั่นเอง หากแต่เป็นนิ้วเรียวยาวที่น่าสะพรึงกลัว เพราะปลายเล็บที่แหลมคม และสีดำทะมึนของนิ้วทั้งห้านั้น เด็กสาวมีทีท่าเหมือนจะไม่สนใจอะไรรอบข้าง ทำท่าจะยังคงนั่งอยู่อย่างนั้นไปอีกนานแสนนาน แต่แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นหันขวับไปทางด้านหน้าในทิศเยื้องไปทางขวาอย่างกระทันหัน พร้อมกับที่มือซ้ายอันอัปลักษณ์เอื้อมไปที่ด้ามของอาวุธคู่กายทันที แต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นเป็นใคร เธอก็คลายใจลงละมือจากอาวุธ มาอยู่ที่นี่เองรึ องค์หญิงน้อย เสียงผู้มาใหม่ทักขึ้น พวกเจ้าเองรึ ซาโต้ เด็กสาวตอบแล้วหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยชื่อของผู้มาใหม่จนครบทุกคน แล้วก็ซากิฟอนกับชิกด้วย ฮะฮะ ไม่ใช่พวกข้าแล้วจะมีมนุษย์หน้าไหนอยู่ในนีโอกลาดนี่อีกล่ะ องค์หญิง ชายหน้าบาก มีรอยแผลเป็นบนแก้มซ้ายตอบขึ้น เขาผู้นี้เป็นมนุษย์แต่งกายในชุดนินจา และมีนามว่าซาโต้ หน้าตาไม่เสบยเลย ยังคิดไม่ตกอีกรึ เด็กสาวผู้ถูกเรียกว่าองค์หญิงหรือฮิโระ-เจ้าหญิงแห่งเผ่าอสูรไม่ตอบคำถามของนินจาชาวมนุษย์ พวกข้าก็กำลังรอการตัดสินใจของท่านอยู่นะ อย่าลืม ชายร่างสูงใหญ่ ตัดผมสั้นเกรียน แต่งกายในชุดอัศวินเอ่ยขึ้นบ้าง พวกข้าไม่ทราบหรอกว่า ท่านจอมราชันย์อสูรและองค์หญิงพลานาสั่งเสียอะไรไว้กับองค์หญิงบ้าง แต่ ชายร่างเล็ก ผู้สวมแว่นตากรอบสีดำ อยู่ในชุดรัดกุมทะมัดทะแมงและสะพายเป้ใบขนาดย่อมไว้ที่หลังกล่าวขึ้นช้า ๆ อย่างพินิจพิจารณา ข้าบอกตรง ๆ เลย องค์หญิงไม่เหมาะกับการอยู่นิ่ง ๆ แล้วก็มัวแต่คิดไม่ตกโดยไม่ยอมทำอะไรหรือตัดสินอะไรให้เด็ดขาดหรอก ข้าไม่อยากเห็นภาพขององค์หญิงแบบนี้เลย ฮึ ฮิโระถลึงตามองชายร่างเล็กนั้น แต่แวบเดียวเท่านั้น เธอก็คลายความเคร่งเครียดบนสีหน้าลง แล้วหัวเราะขึ้นอย่างสบอารมณ์ ฮะ ๆ ๆ นี่เราดูแย่ขนาดนั้นเชียวรึ ชิก เอ้อ หามิได้ ชายร่างเล็กนามชิกกลับเป็นฝ่ายตอบอึกอักเสียเอง แต่สายตายังไม่ละไปจากใบหน้าอันยิ้มแย้มสดใสของหญิงผู้สูงศักดิ์กว่า อัศวินร่างยักษ์เอื้อมมือมาตบลงบนบ่าของชิกดังป๊าบ พลางหัวเราะขึ้นกล่าวว่า ไอ้หมอนี่มันทำให้องค์หญิงยิ้มจนได้แฮะ ร้ายกาจจริง แต่แล้วก็ตีสีหน้าเคร่งขรึมตามแบบฉบับของเขา หันไปทางฮิโระ อย่างไรก็ตามองค์หญิง อย่าลืมว่า ท่านไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ท่านยังมีพวกข้าอีก พวกข้าซึ่งต่างก็หนีจาก เผ่ามนุษย์ มาด้วยความหลังที่แตกต่างกัน แต่ท่านก็มิได้รังเกียจหรือดูถูกพวกข้าเลย พวกข้าก็ยินดีที่จะมอบชีวิตที่เหลืออยู่ทั้งหมดนี้ให้ท่านได้เช่นกัน แม้ว่า จะต้องเป็นศัตรูกับมนุษย์คนอื่นทั้งมวลก็เถิด พูดผิดแล้ว ซากิฟอน ซาโต้ขัดขึ้น แม้ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับเนฟเวอร์แลนด์ทั้งทวีปก็ตาม ต่างหากล่ะ จริงไหม ท้ายประโยคหันหน้าไปทางเพื่อนร่วมเผ่าพันธุ์ทั้งสองคนก่อนที่จะหันมามองฮิโระ ไม่ค่อยจะบ้าบิ่นเลยนะ อัศวินซากิฟอนประชด แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน ฮิโระยิ้ม เอื้อมมือซ้ายไปหยิบอาวุธคู่กาย-เกทออฟเฮฟเว่นซึ่งบัดนี้เป็นกรรมสิทธิ์ของเธอโดยสมบูรณ์ พลางลุกขึ้นยืน กล่าวว่า เราขอบใจมาก พวกเจ้าพูดถูกแล้ว มัวแต่คิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ องค์หญิง!!! ทั้งสามเสียงดังขึ้นประสานกันอย่างลิงโลด ไป! กลับสู่ปราสาทนีโอกลาดกัน เป็นคำตอบจากเจ้าหญิงอสูร แล้วร่างของเธอก็ก้าวสวบ ๆ หายลับไปในแมกไม้อย่างรวดเร็ว ให้มันได้อย่างนี้สิ ซาโต้กำหมัดยกขึ้นมาระดับอกอย่างสะใจ รีบวิ่งตามองค์หญิงของเขาไป พร้อม ๆ กับเพื่อนอีกสองคน ณ ทิศทางที่ทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปนั้น สามารถมองเห็นยอดแหลมของสิ่งก่อสร้างบางอย่างโผล่พ้นยอดไม้ขึ้นมาลิบ ๆ สถานที่นั้นคือ ปราสาทนีโอกลาด- ปราสาทแห่งจอมราชันย์อสูรนั่นเอง
อา! ท่านพ่อ ท่านพี่ ข้าไม่ทราบหรอกว่า พวกท่านกำลังจะทำอะไร
เมื่อในอดีต |