ภาคสอง ราชินีศักดิ์สิทธิ์

เปเป้ (แม่มด)

   
?????.....................?????

ทุกวันเวลาที่ผ่านไป ท้องฟ้าของเนฟเวอร์แลนด์ยังคงสดใสเป็นสีคราม ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้วก็ตกหมุนเวียนเปลี่ยนไปเป็นวัฏจักร สายลมที่พัดเฉื่อย ๆ จากทิศตะวันตกมาสู่ทิศตะวันออก เสมือนนำข่าวคราวของแต่ละท้องถิ่นไปฝากยังพื้นดินถิ่นไกลออกไปฉันนั้น...

เหตุการณ์ต่าง ๆ ยังเงียบสงบสำหรับชาวแพลททิเซลเวอร์ เสมือนหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ทั้งที่พวกเขาเพิ่งเปลี่ยนผู้ครองแผ่นดินมาหมาด ๆ และเมื่อต้นปียังเกิดโรคระบาดอีกด้วย... โรคระบาดที่นอกจากคณะทำงานที่ตามราชินีลิตเติลสโนว์ออกไปตรวจตราเหตุการณ์ และชาวหมู่บ้านในหมู่บ้านที่รอดตายแล้ว... สำหรับคนอื่น ๆ ก็ถูกปล่อยให้เข้าใจไปเองว่ามันคือโรคระบาดธรรมดา ทั้งที่ความจริงแล้วผู้เกี่ยวข้องดังรายนามที่กล่าวมาข้างต้น ล้วนทราบดีแก่ใจว่ามันเป็นการก่อวินาศกรรมโดยใครบางคน ด้วยการปล่อยไสยดำเข้ามา....

...

เวลาผ่านไปถึงกลางเดือนสามอย่างรวดเร็ว...

แน่นอนว่า ช่วงเวลากว่าสองเดือน กิจวัตรของลิตเติลสโนว์ไม่ได้เต็มไปด้วยความว่างเปล่าหรือความสบาย เธอยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อปรับปรุงระบบการปกครองของแพลททิเซลเวอร์ รวมทั้งการจัดการด้านการคลัง การตุนเสบียง และการสร้างเสริมกองทัพเพื่อเตรียมรับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้อย่างเต็มที่

แต่เมื่อเวลานั้นมาถึงเข้าจริง... ก็ดูเหมือนว่าแพลททิเซลเวอร์จะแทบไม่มีเวลาหายใจเลยทีเดียว อย่าว่าแต่จะตั้งตัวรับสถานการณ์เลย...

ในคืนของวันที่มีข่าวจากสายข่าวของแคว้นโคเรียสะทีน ในนามประกาศของพระเจ้า (ผ่านทางจักรพรรดิโดริฟาน) ว่า โททัสบูร์กแตกแล้วนั่นเอง...

ณ หมู่บ้านชายแดนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นหมู่บ้านขนาดใหญ่ของแพลททิเซลเวอร์ ก็ต้องเผชิญกับอาคันตุกะผู้ประสงค์ร้ายโดยไม่คาดฝัน

ที่ว่าไม่คาดฝันนั้น หมายความว่า ‘จู่ ๆ’ หมู่บ้านก็ถูกล้อมไว้ด้วยกองทัพกบยักษ์จำนวนห้าร้อยคน (ไม่ใช้สรรพนามว่าตัว เพราะกบยักษ์เป็นสิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่เทียบเท่ากับมนุษย์เช่นกัน) เสียแล้ว โดยที่เวรยามที่จัดไว้ระวังตัวเองที่ประจำอยู่บนหอสูงสี่ทิศรอบหมู่บ้าน ไม่มีโอกาสได้เห็นเลยแม้แต่น้อยว่าพวกกองกำลังมนุษย์กบเดินทัพมาจากไหน ดูเหมือนพวกมันปรากฏตัวขึ้นประชิดหมู่บ้านได้อย่างกระทันหันกระนั้น

“โจมตี!” เสียงแหลม ๆ ของอิสตรีสั่งการดังลั่นมาจากเบื้องหลังของกองทัพกบยักษ์

ขาดคำ บรรดากบยักษ์พร้อมอาวุธคู่กายคือ ดาบเล่มใหญ่ที่ถือในมือ (ขาหน้า) ของกบยักษ์แต่ละคน ก็ดาหน้ากันเข้าไปในหมู่บ้าน

เหนือศีรษะของบรรดากองหน้ากบยักษ์ ธนูไฟจำนวนนับไม่ถ้วนถูกยิงสาดจากด้านหลังพวกมัน ลอยลิ่วข้ามไปตกยังตัวหมู่บ้าน ไฟแห่งหายนะลุกท่วมบ้านหลายหลังในทันที รวมทั้งยุ้งข้าว และกองฟืนที่กองสุมกันอยู่ ล้วนกลายเป็นเชื้อเพลิงอย่างดี

“เฮ้ย อะไรกัน มีคนบุกรุก!”

ยามที่จัดไว้รอบหมู่บ้านมีโอกาสช่วยกันลั่นระฆังบอกเหตุได้เพียงหอคอยละครั้งสองครั้งเท่านั้น ลูกธนูเพลิงที่ยิงจากเบื้องล่างก็พุ่งขึ้นมาปลิดชีพพวกเขา พร้อมจุดไฟเผาหอสูงทั้งสี่ลุกไหม้เป็นทะเลเพลิงลอยฟ้า

“เหวอ!” “ช่วยด้วย!” ฯลฯเสียงแตกตื่นอลหม่านของบรรดาชาวบ้านที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอย่างสุขสมเริ่มดังขึ้นจากแต่ละบ้าน บางบ้านก็ปรากฏชายฉกรรจ์คว้าอาวุธเท่าที่หาได้เช่น ขวาน จอบ ฯลฯ วิ่งออกมาด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก

“ฆ่ามัน ๆ ๆ อ๊อบ ๆ”

บรรดากบยักษ์ตรงเข้าไปไล่ฆ่าฟันชาวบ้านอย่างกระหายเลือด เสียงร่ำร้องครวญครางระงมไปทั่วสลับกับเสียงโห่ร้องและเสียงคำรามของบรรดาผู้บุกรุกยามวิกาล

...

ไกลออกไป ณ หมู่บ้านอีกแห่งหนึ่ง

แพทย์สาวนามคาลดิน่าสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก เธอหันขวับไปทางผนังห้องด้านหนึ่งทันที

“?!!!”

บนผนังด้านนั้นวาดเป็นรูปแผนที่ของแคว้นแพลททิเซลเวอร์ แสดงเส้นแบ่งอาณาเขตที่ติดกับแคว้นอื่นและแรเงาแสดงบริเวณป่าทึบ ป่าโปร่งและเส้นทางสัญจรภายในแคว้น บริเวณด้านบนของแผนที่ซึ่งย่อมหมายความถึงด้านเหนือของแคว้นนั่นเอง มีผ้ายันต์รูปสี่เหลี่ยมแปะติดอยู่กระจัดกระจายบนแผนที่

และบัดนี้ ผ้ายันต์ใบหนึ่งกำลังลุกไหม้เป็นไฟ!

“หมู่บ้านชายป่า... หรือ?”

คาลดิน่ารำพังชื่อหมู่บ้านนั้นออกมา ดวงตาสดใสนั้นทอประกายพิศวง เมื่อเห็นว่าตำแหน่งของยันต์ที่ไหม้ ห่างจากเส้นแบ่งเขตเป็นระยะพอควร

--พวกข้าศึกมันโจมตีหมู่บ้านนั้นได้ยังไงโโดยที่ไม่มีใครรู้ตัวมาก่อน?--

นั่นคือปัญหาที่เธอคิดไม่ตก

อันที่จริงในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมา หลังจากจัดการปิดคดี “โรคระบาด” และตัวคาลดิน่าเองได้เดินทางกลับมาเยี่ยมบ้านเกิดแล้ว เธอก็ได้รับคำสั่งลับจากราชินีลิตเติลสโนว์ ให้ยังคงพำนักอยู่ตามหมู่บ้านชายแดนเหล่านี้ เพื่อรวบรวมกองกำลังอาสาสมัครป้องกันตนเอง...

ทหารจำนวนหนึ่ง... แต่ก็เป็นจำนวนน้อยนัก ถูกเจียดมาให้เธอบ้าง หากแต่กำลังหลักที่เป็นกองกำลังใต้บังคับบัญชาของเธอคือ กองกำลังชาวบ้านต่างหาก

พวกเขาจัดเวรยาม ออกลาดตระเวณรอบๆ อาณาเขตทั้งสิบหมู่บ้านชายแดนอย่างแข็งขัน ทั้งกลางวันและกลางคืน...

แต่ก็กลับปรากฏว่า หมู่บ้านชายป่ากำลังถูกทำลาย! โดยที่ไม่มีการส่งสัญญานบอกเหตุหรือขอความช่วยเหลือตามแผนการที่ได้ซักซ้อมไว้ก่อนหน้านี้แล้วใด ๆ ทั้งสิ้น!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ คาลดิน่ากัดริมฝีปากจนรู้สึกเจ็บ ลุกขึ้นจากเตียงอย่างร้อนรน พลางก็ส่งเสียงตะโกนออกไป

“มีใครยังอยู่บ้าง?”

...

ณ หมู่บ้านที่ตกเป็นเหยื่อของเหล่ากองทัพกบยักษ์

บัดนี้ ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ อีกต่อไป ร่างของบรรดาเจ้าของสถานที่ล้วนแต่ทอดกายระเกะระกะไปตามพื้นดิน เลือดแดงฉานไหลย้อมผืนปฐพีเป็นสีคล้ำเสมือนว่าหมู่บ้านตกอยู่ใต้ทะเลโลหิต... ไฟแห่งการทำลายยังคงไหม้อยู่ทั่วบริเวณหมู่บ้าน สิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ เหลือเพียงซากปรักหักพังใต้การทำลายล้างของอำนาจพระเพลิง

เหล่าผู้บุกรุกซึ่งมีจำนวนไม่ได้ลดน้อยลงกว่าเดิมเท่าไร เคลื่อนย้ายตนเองมารวมตัวกันที่ชายป่าด้านนอก พวกมันหันหลังให้กับสมรภูมิเลือดที่เพิ่งเสร็จสิ้นไปด้วยน้ำมือของพวกตน และหันหน้าไปทางทิศหนึ่งเหมือนกับจะรอคอย...

เงาร่างหนึ่ง ลักษณะสันทัด ผอมโปร่ง ปรากฏขึ้นจากใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง เมื่อร่างนั้นก้าวเข้าไปใต้รัศมีแสงจันทร์ ก็เห็นได้ว่าเป็นเด็กผู้หญิงตากลมโต... รูปกายภายนอกน่าจะอายุราว 15-16 ปีเท่านั้น ผมสีทองยาวฟูฟ่องออกจากใต้หมวกทรงสูงที่มีตราสัญลักษณ์กระโหลกไขว้ แก้มนวลของเด็กสาวมีลวดลายอักขระโบราณจารึกไว้ด้วยอย่างน่าเกรงขาม ทั้งร่างอยู่ในชุดสีดำสนิท

“พวกเจ้าทำได้ดีมาก!” น้ำเสียงแหลม ๆ ดังจากริมฝีปากน้อยคู่นั้น สายตาที่มองไปทางทิศของกองเพลิงกองไฟทอประกายพึงพอใจ

“เอาล่ะ เคลื่อนทัพไปยังหมู่บ้านต่อไปได้... ระวังตัวให้ดีด้วย หมู่บ้านต่อไปเป็นหมู่บ้านยุทธศาสตร์ ย่อมต้องมีกองกำลังป้องกันตนเองที่เข้มแข็งแน่”

“ขอรับ ท่านเปเป้” เสียงตอบจากบรรดาไพร่พลกบยักษ์ดังกระหึ่ม

“ป่านนี้ พวกมันอาจจะรู้ตัวจากแสงเพลิงนี้แล้วก็ได้...แต่ก็ไม่มีประโยชน์สำหรับพวกมันหรอก พวกเจ้าจำแลงร่างเป็นกบแล้วเคลื่อนทัพต่อ!”

“ขอรับ”

“โฮะ ๆ ๆ ๆ” เด็กสาวนามเปเป้ยกหลังมือขึ้นป้องปากแล้วหัวเราะอย่างมีจริต “ถึงยังไงพวกมันก็ไม่ครณามือท่านเปเป้คนนี้ไปได้หรอกน่า คอยดูนะ เปเป้จะเอาแผ่นดินแพลททิเซลเวอร์เป็นของฝากให้ท่านเกรชัทโทร่าเอง โฮะ ๆ ๆ ๆ”

เบื้องหน้าของเด็กสาว บังเกิดควันสีขาวคลุ้งโขมงขึ้นปกคลุมบรรดานักรบชาวกบยักษ์เหล่านั้น เมื่อหมอกขาวนั้นเริ่มจางลง ก็ไม่ปรากฏร่างของกบยักษ์เหลืออยู่แม้แต่คนเดียว

สิ่งที่ปรากฏขึ้นแทนที่คือ ฝูงกบตัวเล็ก ๆ จำนวนหนึ่ง กบตัวเล็ก ๆ ที่กระโดดครั้งหนึ่งก็ไปได้ไกลถึงสองเมตรกว่า

และบัดนี้พวกมันกำลังพากันกระโดดไปยังทิศทางที่ตั้งของอีกหมู่บ้านหนึ่ง ที่เปเป้บอกว่าเป็นหมู่บ้านยุทธศาสตร์- หมู่บ้านสุดท้ายก่อนที่จะบรรลุถึงเขตตัวเมืองหลวงของแคว้นแพลททิเซลเวอร์!

...

คาลดิน่ากวาดสายตามองไปเบื้องหน้าอย่างเคร่งเครียด

ไม่มีวี่แววผู้รุกราน!

เธอหันไปส่งสัญญาณกับชายกองกำลังอาสาสมัครป้องกันหมู่บ้านคนหนึ่ง ผู้รับอาณัติยกนิ้วมือใส่ปากแล้วเป่าปากเป็นเสียงนกกลางคืนขึ้นมาทันที

อีกอึดใจถัดมา เสียงนกกลางคืนชนิดเดียวกันดังกลับมาจากความมืดในป่าทึบข้างหน้า ทางซ้ายมือทีหนึ่ง และทางขวามืออีกทีหนึ่ง

แพทย์สาวขมวดคิ้วอีก มองไปทางทิศของหมู่บ้านที่เพิ่งถูกถล่มราบ (จากการคาดคะเนด้วยข้อมูลจากยันต์แจ้งเหตุ ไม่ได้ไปเห็นเหตุการณ์จริง) ท้องฟ้าทิศนั้นยังมีแววสีแดงฉานของพระเพลิงให้เห็นลาง ๆ

เวลาก็ล่วงเลยมาจนกระทั่งหากอีกฝ่ายเคลื่อนทัพจะมุ่งเข้าหาปราสาทแพลททิเซลเวอร์จริง ก็น่าจะมาถึงจุดนี้ได้แล้ว

ขณะนี้ขุนพลหญิงคนล่าสุดแห่งแพลททิเซลเวอร์ได้คุมกำลังอาสาสมัครจำนวนสี่ร้อยมาซุ่มอยู่ในสนามเพลาะตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน อันเป็นสุดถนนที่ทอดออกจากป่าทึบเบื้องหน้า... ถนนที่เชื่อมต่อไปสู่หมู่บ้านที่เพิ่งประสบหายนะนั้น

--หรือข้าศึกมาทางอื่น?--

วูบหนึ่งที่อดคิดเช่นนั้นไม่ได้

“พลเดินสารไปส่งสัญญาณแสงขึ้นไปที่หอแจ้งเหตุทั้งสี่ซิ ว่าเห็นอะไรผิดปกติหรือไม่?”

คาลดิน่าหันไปสั่งการกับผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนหนึ่ง

“ขอรับ”

ฝ่ายนั้นรับคำแล้วก็วิ่งกลับเข้าไปในหมู่บ้านทันที สักพักก็วิ่งกลับมา

“เหตุการณ์เรียบร้อยดีขอรับ”

เป็นคำรายงาน

หญิงสาวผมม่วงไม่ได้คลายใจลงเลย สังหรณ์ไม่ดีบอกว่า นี่เป็นสิ่งผิดปกติเสียแล้ว

เธอหันไปพยักหน้าให้ชายคนแรก ซึ่งก็เป่าปากเป็นสัญญาณเสียงนกอีก

ผ่านไปอีกอึดใจใหญ่

เงียบ!

คราวนี้ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับมา คาลดิน่าหน้าซีดเผือดมองไปยังความมืดมิดเบื้องหน้าอย่างเคร่งเครียดเหมือนจะพยายามมองทะลุม่านแห่งรัตติกาลไปให้ได้ฉะนั้น

แล้วเธอก็ตัดสินใจ

“พลธนู เตรียมธนูเพลิง!”

ด้านหลังของกลุ่มอาสาสมัครที่มีอาวุธครบมือที่ซุ่มอยู่ในสนามเพลาะ เสียงกุกกักดังขึ้นจากความมืดในบริเวณที่ใกล้กับตัวหมู่บ้านมากกว่า แล้วก็เริ่มเห็นดวงไฟลอยอยู่หลายดวง มันคือไฟจากปลายลูกธนูเพลิงที่ถูกจุดโดยบรรดากองธนูที่ซุ่มอยู่ในความมืดเช่นกันนั่นเอง

“เล็งไปตรงลานเชื้อเพลิงด้านหน้า..... ยิง!”

ขาดคำ ธนูเพลิงจำนวนกว่ายี่สิบดอกถูกยิงข้ามศีรษะของพวกคาลดิน่าไปยังถนนเบื้องหน้าที่ติดกับป่าใหญ่ทันที

และก็มีธนูเพลิงจำนวนกว่าร้อยดอก พุ่งสวนกลับมาทันควันเช่นกัน!

“โอ๊ะ ระวัง!” แพทย์สาวผู้ห้าวหาญร้องเสียงหลง ศัตรูเข้ามาถึงตัวแล้วหรือนี่

ธนูเพลิงของฝ่ายชาวบ้านพุ่งไปตกอยู่บนถนนซึ่งได้เตรียมเทราดน้ำมันและเศษไม้แห้งไว้แล้ว ทำให้เกิดกองเพลิงขนาดใหญ่ลุกพรึบขึ้นทันที ทั่วบริเวณสว่างไสวทันตาเห็นและมองเห็นได้ถึงกองกำลังกบยักษ์กว่าสามร้อยที่กำลังดาหน้ากันวิ่งเข้ามาพร้อมดาบเล่มโตในมือ

ด้านหลังสนามเพลาะ เสียงพวกพลธนูร้องโวยวาย เมื่อถูกโจมตีกลับด้วยธนูเพลิงเช่นกัน พวกเขาตกเป็นเป้าของฝ่ายตรงข้ามในชั่วเวลาพริบตาเดียวที่ทางฝ่ายเขาจุดไฟที่ปลายลูกธนู

“ปล่อยกับดัก!” คาลดิน่าตะโกนสั่งเมื่อเห็นว่าฝูงกบยักษ์วิ่งเข้ามาได้ระยะ

เบื้องหน้าเหล่ากบยักษ์ที่กำลังดาหน้ากันเข้ามา พลันปรากฏรั้วไม้ติดใบมีดดีดผลึงขึ้นจากพื้นดิน และตีเข้าประทะกับพวกมันที่วิ่งเข้ามาอย่างจัง กองหน้าของกบยักษ์ล้มลงสังเวยกับดักนี้ไปหลายสิบคน แต่กระนั้นพวกที่วิ่งมาทีหลังก็ผลักไสให้กับดักพร้อมศพของเพื่อนล้มลงไปบนพื้นใหม่ แล้วยังคงดาหน้าเข้ามา

“ประจันบาญ!” เป็นเสียงสั่งการสุดท้ายของผู้นำกองอาสาสมัคร ทุกคนที่ซุ่มในสนามเพลาะวิ่งออกจากหลุมตรงเข้าประหัตประหารกับผู้บุกรุก

การศึกในยามวิกาลเริ่มขึ้นอีกครั้งอย่างดุเดือด!

หากแต่อีกอึดใจต่อมา เสียงรัวระฆังก็ดังถี่จากบนหอบอกเหตุที่ตั้งอยู่สี่ทิศรอบหมู่บ้าน

‘ฮึ่ม พวกมันแบ่งทหารไปโจมตีเข้าจากด้านอื่นด้วยหรือ?’ คาลดิน่าเข้าใจสถานการณ์ทันที

เสียงร้องชุลมุนเริ่มดังแว่วมาให้ได้ยินจากด้านในหมู่บ้าน

เธอตะโกนสั่งชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยังรั้งอยู่ข้างตัวเธอ

“ซัน เจ้าแบ่งกำลังพวกเราหนึ่งร้อยพร้อมด้วยพลธนูด้านหลังนี่ กลับเข้าไปในหมู่บ้าน แล้วผลักพวกผู้บุกรุกมาทางนี้ให้ได้!”

“ขอรับ” ชายชื่อซันรับคำแล้ววิ่งจากไปทันที

คาลดิน่ามองไปทางถนนใหญ่อีกครั้ง เสียงฟันดาบและเสียงโหวกเหวกโกลาหลยังดังมาไม่ขาดสาย การรบระหว่างมนุษย์จำนวนสามร้อยกับกบยักษ์จำนวนไล่เลี่ยกันดำเนินไปอย่างดุเดือดท่ามกลางความมืดที่มีแสงไฟจาก “ลานเชื้อเพลิง” และแสงจากดวงจันทราสาดส่อง ร่างของไพร่พลทั้งสองฝ่ายเริ่มมีล้มลงบนพื้นให้เห็น และเพิ่มขึ้นทุกขณะ

สีหน้าของแพทย์สาวทอประกายหนักใจ

อีกสี่ชั่วโมงจึงจะถึงเวลารุ่งอรุณ

...

ยามเช้า

เป็นเช้าวันใหม่ที่น่าตื่นตระหนกสำหรับชาวแพลททิเซลเวอร์ยิ่งนัก เมื่อพวกเขาออกจากบ้านและพบว่า เบื้องหน้าไกลออกไป กองกำลังนักรบทะเลทรายจำนวนพันคน มายืนตั้งขบวนตระหง่านอยู่ถึงหน้าบ้าน! ... พวกอาคันตุกะอยู่ห่างจากบริเวณด้านนอกของตัวชุมชนที่ตั้งบ้านเรือนกันอยู่หนาแน่นรอบ ๆ ตัวปราสาทแพลททิเซลเวอร์ไปไม่ถึงห้าร้อยเมตรเท่านั้น

--พวกนี้ฝ่าด่านทหารยามเข้ามาได้อย่างไร?---

เป็นคำถามที่ทุกคนต้องคิดเป็นอันดับแรก แน่นอนว่าตลอดรายทางของถนนที่ทอดไปสู่ชายแดนด้านติดกับแคว้นจาปิโตส มีการจัดวางทหารยามตามหอบอกเหตุเป็นระยะ ๆ ในจุดสำคัญ แต่เมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ อาคันตุกะจากต่างแดน- พร้อมอาวุธครบมือเสียด้วย - ก็มาเยือนถึงถิ่นแล้ว

ทหารจากในวังจำนวนหนึ่งวิ่งออกมาภายใต้การควบคุมของบ๊ากแบท เป็นกองอัศวินจำนวนสี่ร้อยและตรงเข้าตั้งขบวนป้องกันรอบชุมชนไว้ทันที

ขณะที่กองกำลังทั้งสองฝ่ายกำลังดูเชิงกันนั่นเอง ก็ปรากฏขบวนของนักรบทะเลทรายจำนวนสิบกว่าคน เคลื่อนตัวอย่างช้า ๆ บนหลังอูฐ ตรงเข้ามาหา หัวขบวนเป็นนักรบผิวคล้ำรูปร่างสูง ไว้หนวดเคราอย่างน่าเกรงขาม เคียงข้างด้วยหญิงสาวผมสีทองแต่งกายด้วยชุดทะเลทรายเรียบ ๆ แต่ไม่ได้โพกศีรษะมีเพียงผ้าคาดหน้าผาก ในมือของหญิงสาวประคองถือกระถางต้นไม้ซึ่งมีต้นกระบองเพชรต้นหนึ่งปลูกอยู่ กระบอกเพชรนั้นสูงประมาณหนึ่งศอก และมีกิ่งใหญ่ ๆ แตกแยกจากลำต้นสองกิ่ง

บ๊ากแบทบังคับม้าออกไปรับหน้าทันที

“พวกท่านเป็นใคร เหตุใดจึงพากำลังทหารบุกรุกเข้ามาในเขตแดนของแพลททิเซลเวอร์เช่นนี้?” เป็นขุนพลร่างใหญ่ถามขึ้นก่อน

“ฮาฮา ขออภัยที่ทำให้ท่านตกใจ” ชายหนวดตอบกลับมาอย่างแดกดัน ความหมายของเขาคือ แพลททิเซลเวอร์หละหลวมเองที่ปล่อยให้พวกเขาเข้ามาได้ “ข้าเพียงนำของเจริญไมตรีจากองค์กาหลิบมาฝาก”

‘กาหลิบ’ เป็นชื่อเรียกราชาของชนทะเลทรายแห่งจาปิโตสนั่นเอง

“หากท่านเป็นทูตเพื่อเจริญไมตรีจริง ทางข้าก็ย่อมยินดีต้อนรับ แต่เหตุไฉนจึงต้องยกพลมามากมายเช่นนี้ด้วยเล่า?”

“นั่นก็เพราะว่า... ของเจริญไมตรีนี้เป็นของวิเศษ ซึ่งทางองค์กาหลิบได้กำชับมาว่าให้มอบแด่ราชินีของพวกท่านโดยตรงเท่านั้น พวกข้าจึงได้พาทหารมาคุ้มกันมากถึงเพียงนี้ ต้องขออภัยท่านอีกครั้งด้วยเถิด”

“...” บ๊ากแบทขมวดคิ้ว เหตุผลที่อีกฝ่ายกล่าวฟังไม่ขึ้นจริง ๆ และเขาก็รู้สึกไม่พอใจที่ฝ่ายนั้นพูดเหมือนกับว่า จะต้องให้ราชินีออกมารับของด้วยตนเองเท่านั้นแหละ อย่างไรก็ตาม เขาขยับตัวอย่างอึดอัด ระยะที่ประชิดตัวกันเพียงนี้ หากจะก่อศึกขึ้น ไม่แคล้วว่าบรรดานักรบทะเลทรายจะบุกเข้าไปทำอันตรายแก่ประชาชนในย่านชุมชนที่อยู่ด้านหลังของเขาในตอนนี้ได้สุดปัญญาที่ทหารของเขาจะคุ้มกัน... และนั่นเป็นสิ่งที่ต้องหลีกเลี่ยงเป็นที่สุด

ยอดขุนพลแห่งแคว้นศักดิ์สิทธิ์ชะงักเมื่อคิดถึงจุดนี้ อา! จริงสิ แบบนี้ก็เท่ากับว่า ชาวบ้านกำลังตกเป็นตัวประกันในการเจรจาระหว่างเขากับ ‘ทูต’ จากทะเลทรายผู้นี้นะสิ

“เหอ ๆ ๆ ท่านบ๊ากแบทเป็นกระไรไปหรือ?” ผู้นำขบวนนักรบทะเลทรายหัวเราะอย่างสบอารมณ์เมื่ออ่านท่าทีของบ๊ากแบทได้ “รีบไปเชิญราชินีของพวกท่านออกมาเถิด”

“หากท่านมาเจริญไมตรีและมีของบรรณาการแก่ราชินีของพวกเราจริง ท่านก็จงตามข้าไปเข้าเฝ้าราชินี ณ ภายในวังหลวงเถิด”

“ฮา ๆ ๆ ทำเช่นนั้นมิได้หรอก ท่านบ๊ากแบท การส่งมอบของจะมีขึ้น ณ ที่นี้เท่านั้น มิฉะนั้น... พวกทหารของข้าก็คงต้องคุ้มครองของสำคัญนี้อย่างเต็มที่!”

บ๊ากแบทขมวดคิ้วอย่างหนักใจ นี่มันคำประกาศสงครามชัด ๆ อีกฝ่ายดูท่าจะหาข้ออ้างบุกเข้าโจมตีพวกเขาให้จงได้... โดยมีประชาชนตาดำ ๆ เป็นตัวประกันเสียด้วย!

ยังไม่ทันที่ขุนพลหนุ่มจะตัดสินใจอย่างไรต่อ เสียงร้องตะโกนก็ดังมาจากด้านหลังของเขา ตามด้วยเสียงโห่ร้องอย่างดีใจของบรรดาประชาชนที่มุงดูเหตุการณ์อย่างใจจดใจจ่ออยู่ด้านหลังของกองอัศวิน

“ท่านราชินีลิตเติลสโนว์มาแล้ว!”