มีเพียงเธอ

	เสียงเท้าที่เหยียบย่างก้าวทับใบไม้แห้งบนพื้นสนามหญ้าด้านหลังตึกโรงพยาบาลดังกรอบแกรบเป็น
จังหวะสม่ำเสมอนั้น ไม่อาจทำให้ร่างของชายหนุ่มที่นั่งวาดรูปทิวทัศน์อันสวยงามเบื้องหน้าเขาลงบนเฟรมผ้าใบ
ผืนใหญ่ขยับได้แม้แต่จะเหลียวหลังหันมามอง
	“บอย…” เจ้าของฝีเท้าที่ส่งเสียงกรอบแกรบเมื่อครู่นี้เอ่ยทักด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมทั้งหยุดเดินใน
ระยะที่ห่างกับ “บอย” พอประมาณ
	แต่ทว่า ร่างนั้นก็ยังนิ่งไม่ไหวติงแม้แต่น้อย ประดุจเหมือนหนึ่งร่างนั้นไร้ชีวิตแล้ว
	“บอย…เพิร์ลนะ เพิร์ลกลับมาแล้ว” หญิงสาวเจ้าของนาม “เพิร์ล” ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ยังคง
ความแผ่วเบาเช่นเดิม
	“เพิร์ล…ไม่จริง เธอไม่ใช่เพิร์ลของฉันหรอก เพิร์ลของฉันไปมีคนใหม่แล้ว เพิร์ลไม่มีทางกลับมาหา
ฉันอีกแล้ว…ไม่มี…” เสียงของชายหนุ่มส่งเสียงตอบปฏิเสธอย่างแผ่วเบาในตอนแรก ๆ แต่เสียงของเขาก็ทวี
ความดังขึ้นทีละน้อย ๆ จนกระทั่งเพิร์ลสะดุ้งเมื่อเขาตะโกนออกมาว่า
	“เธอไม่ใช่เพิร์ล” 
	หยาดน้ำตาของเพิร์ลไหลรินเป็นทางยาว เธอปราดเข้าไปสวมกอดเขาข้างหลัง แล้วระล่ำระลักบอกว่า
	“บอย…เพิร์ลขอโทษ นี่เพิร์ลจริง ๆ นะ บอยหันมามองเพิร์ลสิ มองเพิร์ลให้เต็มตา” แล้วเธอก็
พยายามที่จะหมุนตัวเขาให้หันหลังมามองเธอ แต่ก็ไร้ผล…
	“ผมไม่รู้ว่าคุณจะปลอมตัวมาเป็นเพิร์ลหลอกผมทำไมหรอกนะ” เขาพูดกับเธอด้วยเสียงเย็นชาโดยไม่
หันหลังมองกลับมายังเพิร์ลแม้แต่น้อย 
	“ออกไป !!!” เขาแผดเสียงไล่เธออย่างไม่มีเยื่อใย พร้อมทั้งสะบัดตัวเขาให้พ้นจากอ้อมกอดของเธอ
	“ไม่ไปหรอก ตราบใดที่บอยยังไม่ยอมหันมามองเพิร์ล นี่เพิร์ลจริง ๆ นะ” เพิร์ลยังคงไม่ละความ
พยายามนั้น
	“ออกไปให้พ้น !! คุณไม่ใช่เพิร์ล เพิร์ลไม่มีทางกลับมาหาผมแน่นอน เพิร์ลไปมีคนอื่นแล้ว เข้าใจมั้ย 
? เพิร์ลไปมีคนอื่น !!” เขาแผดเสียงไล่เธออีกครั้งพร้อมทั้งกุมศีรษะที่มีผ้าพันแผลปิดอยู่เต็มนั้นก่อนที่จะค่อย 
ๆ ทรุดตัวลงกับพื้นอย่างทรมาน
	“โอ๊ย ! ปวดหัว…โอ๊ย !!!!” เขาส่งเสียงร้องพร้อมทั้งบิดตัวไปมาอย่างทรมาน
	“บอย…บอยเป็นอะไรไปคะ ? เพิร์ล…เพิร์ลขอโทษ เพิร์ลขอโทษนะที่ทำให้บอยเป็นอย่างนี้ บอยมองดู
เพิร์ลสิ เพิร์ลเสียใจจริง ๆ นะ” เพิร์ลรีบทรุดตัวลงนั่งกับพื้นสนามหญ้านั้นแล้วพยายามโอบประคองร่างนั้น 
โดยไม่สนใจว่าเขาผลักไสเธอเช่นไร พร้อม ๆ กับหยาดน้ำตาของเพิร์ลที่ยังไหลรินเป็นทางยาวอยู่เช่นเดิม
	“ไม่ต้องมายุ่งกับผม ไม่ต้องมาเสแสร้งร้องไห้ตบตา ไม่ได้ผลหรอก ชีวิตผมมันไม่เหลือใครแล้วนอก
จากเฟรมของผม” บอยผลักตัวเธอออกไป 
	“โอ๊ย !!!” เขาส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดอีกครั้งก่อนที่จะพยายามไขว่คว้าสัมภาระอุปกรณ์การเขียนรูป
ของเขาใส่กล่อง
	นางพยาบาลในชุดสีขาววิ่งตรงเข้ามาช่วยเขาเก็บอุปกรณ์เขียนรูปของเขา ก่อนที่จะหันมาบอกกับเพิร์ล
ว่า
	“ขอโทษนะคะ ได้เวลาพักของเขาแล้วล่ะค่ะ” 
	แล้วนางพยาบาลก็ประคองบอยพร้อมทั้งอุปกรณ์การเขียนรูปทั้งหมดเดินจากเพิร์ลไป
	เพิร์ลมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แล้วค่อย ๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวภายใน
สนามหญ้าแห่งนั้นอย่างยากเย็น
	…
	“บอย เพิร์ลได้ไปเมืองนอกด้วยล่ะ บอยไปกับเพิร์ลนะ” เพิร์ลในชุดนิสิตนักศึกษากระโดดโลดเต้น
อย่างยินดีตรงมายังบอย ชายหนุ่มซึ่งกำลังเขียนรูปบนผ้าใบตรงหน้าอย่างใจเย็น
	“จริงหรือ ? ไปเมื่อไหร่ล่ะ ?” บอยรีบวางพู่กันลงทันทีแล้วรีบเดินตรงมายังเธอทันที
	“จริง ๆ สิ อีก 6 เดือนข้างหน้านี้แหละ บอยไปกับเพิร์ลนะ เพิร์ลจะไปเรียนอินทีเรียอย่างที่เพิร์ลชอบ 
ส่วนบอยก็ไปเรียนศิลปะอย่างที่บอยชอบ ดีมั้ย ?” เพิร์ลบอกอย่างยิ้มแย้ม
	“ดีจ้ะ ผมจะได้ไปขอพ่อซะเลย เราจะได้ไปด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป” บอยพูดยิ้ม ๆ อย่างมีความ
สุข
	5 เดือนต่อมา
	“อะไรนะบอย ? บอยไปกับเพิร์ลไม่ได้เหรอ” เพิร์ลถามอย่างประหลาดใจ
	“ก็ไหนว่าจะไปด้วยกันอย่างไรล่ะ” เธอกล่าวต่อไปเมื่อไม่มีคำตอบใด ๆ จากบอย
	“ช่วยไม่ได้ฮะเพิร์ล คุณพ่อของผมทำกิจการเจ๊ง หมุนเงินไม่ได้เลย พ่อบอกกับผมอย่างนั้น ทำให้ผม
ไปเมืองนอกกับเพิร์ลไม่ได้…ผมก็เสียใจมากเลยนะ ผมอยากไปกับเพิร์ลจริง ๆ” บอยก้มหน้าบอกด้วยน้ำเสียง
แผ่วเบา
	“ไม่เป็นไรนะบอย ปีหน้าบอยค่อยตามเพิร์ลไปก็ได้ เพิร์ลจะรอ” เพิร์ลกุมมือบอยไว้อย่างให้กำลังใจ
	2 วันต่อมา
	“นักธุรกิจใหญ่ฆ่าตัวตาย”
	“เสี่ยธนาคารยิงตัวตายล้างอาย”
	พาดหัวข่าวใหญ่บนหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับต่างกล่าวถึงบิดาของบอย
	“แล้วนี่บอยจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ ? แต่เพิร์ลคงอยู่กับบอยที่นี่ไม่ได้หรอกนะ เพิร์ลติดต่อทุกอย่างไว้
หมดแล้ว ยกเลิกไม่ได้แล้วล่ะ” เพิร์ลรีบรุดมายังบ้านของบอยทันทีที่ทราบข่าว
	“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่เหลืออะไรแล้ว ผมมีแต่เพิร์ลเท่านั้นนะ” บอยพูดอย่างปวดร้าวพร้อมทั้ง
หันมากุมมือของเธอไว้แน่น
	“บอยรอเพิร์ลก่อนนะ เพิร์ลจะกลับมา บอยอยู่ที่นี่รักษาตัวเองดี ๆ นะ เพิร์ลต้องกลับมาหาบอยแน่ 
ๆ บอยไม่ต้องกลัวนะ” เพิร์ลบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
	…
	“บอย…เพิร์ลขอโทษ เพิร์ลไม่ได้ตั้งใจจะลืมบอยจริง ๆ นะ” เพิร์ลกระซิบกับหยาดน้ำตาบนใบหน้า
ของเธอก่อนที่จะลุกขึ้นเดินจากโรงพยาบาลแห่งนั้นไป
	…
	“เพิร์ล ผมทำได้แล้ว ผมมีงานทำแล้ว ผมมีงาน มีอนาคต เพิร์ล..ดีใจกับผมด้วยสิ” บอยกระซิบกับ
รูปถ่ายของเพิร์ลอย่างมีความสุข ก่อนที่จะยกหูโทรศัพท์ขึ้น
	“Hello ! Can I speak with Pearl ?” บอยรีบกรอกเสียงลงไปตามสายทันทีที่สายติดแล้ว
	“She isn’t here. Do you want to leave message ? When she come back, I’ll tell her.” 
เสียงปลายสายตอบกลับมา
	“Who are you?” บอยรีบสอบถามอย่างสงสัย เพราะเขารู้แก่ใจดีว่า เพิร์ลอยู่เพียงคนเดียวเท่านั้น
	“I’m Mark, Pearl’s boyfriend. Your message ?”
	“Hello ????” 
	“เพิร์ลมีคนใหม่เหรอ ? ไม่จริง ไม่จริง” บอยทวนคำเบา ๆ อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง พลางวิ่งออกไปจาก
ห้องแคบ ๆ ที่เขาอาศัยอยู่หลังจากบิดามารดาของเขาเสียชีวิตห้องนั้น
	…
	“เธอต้องไม่ใช่เพิร์ลแน่นอน ใช่มั้ยครับ ?” บอยลืมตาขึ้นจากภวังค์ก่อนที่จะแตะแขนนางพยาบาลเบา 
ๆ แล้วถามด้วยเสียงอ่อนระโหย
	นางพยาบาลมองบอยแว่บหนึ่งก่อนที่จะตอบเอาใจว่า
	“ใช่ค่ะ เธอไม่ใช่คุณเพิร์ลของคุณหรอก”
	“ขอบคุณครับ” บอยกล่าวก่อนที่จะหลับตาลง
	วันรุ่งขึ้น ณ โรงพยาบาลแห่งนั้น
	“บอย เพิร์ลมาหาจ้ะ” เพิร์ลเดินเข้ามาที่บอยอย่างช้า ๆ ในขณะที่บอยกำลังนั่งพักในสนามหญ้าหลัง
โรงพยาบาลตามลำพัง
	“เพิร์ลเอาคุ้กกี้ช็อคโกแลตชิพที่บอยชอบมาฝากด้วยนะ นี่ไง” เพิร์ลยื่นถุงขนมไปตรงหน้าบอยอย่าง
ยิ้มแย้มเอาใจ
	“เธอมาทำไมอีก ? เธอไม่ใช่เพิร์ล ออกไป !!” เขาตะโกนใส่หน้าเธออย่างไม่มีเยื่อใย พร้อมทั้งปัดถุง
ขนมถุงนั้นลงกับพื้นอย่างแรง
	น้ำตาร่วงเผาะจากนัยน์ตาของเพิร์ลทันที
	“บอยยังไม่ยกโทษให้เพิร์ลอีกหรือ ? เพิร์ลขอโทษ เพิร์ลขอโทษ มาร์คไม่ใช่แฟนของเพิร์ล ตลอด
เวลาเพิร์ลมีบอยเพียงคนเดียวเท่านั้น บอยไม่เชื่อใจเพิร์ลเหรอ ?” เพิร์ลทรุดตัวลงกับพื้นพลางสะอื้นไห้อย่าง
แรงด้วยความน้อยใจและเสียใจ
	“เธอไม่ใช่เพิร์ลของฉัน” เขาพูดอย่างเด็ดเดี่ยวและเด็ดขาด ก่อนที่จะค่อย ๆ ลุกเดินจากไป ทิ้งเพิร์ล
ไว้กับกองน้ำตาของเธอโดยไม่ใยดีกับเพิร์ลอีกเลย

	“ขอโทษนะคะ หมอ ผู้ชายห้องนี้” เพิร์ลชี้ไปห้องที่บอยนอนพักอยู่ “คนที่ชื่อจรัลธรน่ะค่ะ เขาป่วยเป็น
อะไรคะ ?” 
	นายแพทย์ผู้นั้นมองหน้าเธอแว่บหนึ่งก่อนที่จะย้อนถามเรียบ ๆ ว่า
	“ขอโทษครับ แล้วคุณเป็นอะไรกับเขา ?”
	“เอ่อ…ดิฉันเป็นคนรักของเค้าค่ะ แต่ดิฉันไม่ได้อยู่เมืองไทยซะนาน เพิ่งกลับมาจากเมืองนอกค่ะ” 
เพิร์ลตอบ
	“งั้นคุณก็คงจะชื่อเพิร์ล ?” นายแพทย์ผู้นั้นเดา
	“ใช่ค่ะ เอ๊ะ ! หมอรู้ได้ยังไงคะ ?” เพิร์ลพยักหน้ารับประกอบคำพูดพร้อมทั้งย้อนถามอย่างสงสัย
	“คุณเพิร์ลมาก็ดีแล้ว หมอรอคุณอยู่นานมาก นึกว่าจะไม่มีตัวตนซะอีก คืองี้ครับ…” นายแพทย์ผู้นั้น
ทำท่าโล่งอก ก่อนที่จะตอบ ในตอนท้ายเขาผายมือเชิญไปยังห้องทำงานของเขาเอง
	“มีอะไรร้ายแรงกับเขาหรือคะหมอ ?” เพิร์ลรีบถามขึ้นอย่างร้อนใจทันทีที่ทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามกับ
นายแพทย์ผู้นั้น
	“เท่าที่ผมทราบมา คุณจรัลธรเดินออกจากหอพักแห่งหนึ่งด้วยหน้าตาเศร้า ๆ ในขณะที่เขากำลังจะ
ข้ามถนนนั้นเอง ก็มีรถคันหนึ่งมาชนเขาอย่างจัง ทำให้ระบบสมองส่วนหนึ่งของเขาทำงานผิดปกติไป” นาย
แพทย์เล่าช้า ๆ อย่างใจเย็น
	“เพราะเพิร์ลแท้ ๆ โธ่ ! บอย เพิร์ลขอโทษ…” เพิร์ลรำพึงออกมาเบา ๆ 
	“แล้วมีทางแก้มั้ยคะ ?” เธอรีบสอบถามต่อไป
	“มีครับ แต่ต้องผ่าตัด ผมก็ได้แต่รอญาติของเขาหรือคนสนิทของเขาที่ไม่ใช่คนรับอุปการะค่ารักษา
พยาบาลมาเซ็นอนุญาต” เขาตอบ
	“คนรับอุปการะค่ารักษาพยาบาล ? เอ๊ะ ! ใครกันคะ หมอ ?” เพิร์ลถามอย่างสงสัยทันที
	“คือคนที่ขับรถชนคุณจรัลธรน่ะครับ เขาออกค่ารักษาพยาบาลทุกอย่าง นาน ๆ น่ะครับถึงจะมาเยี่ยม
สักที” นายแพทย์อธิบาย
	“งั้นดิฉันจะเซ็นอนุญาตได้มั้ยคะ ? ดิฉันเป็นคนรักของเขา” เพิร์ลถามประโยคต่อไปทันที
	“ยากครับ คุณไม่ใช่ญาติของเขา ผมคงไม่ให้คุณเซ็นอนุญาตหรอก แต่ที่ผมอยากให้คุณมาเพราะมัน
อาจจะเป็นประโยชน์กับอาการของคนป่วย บางทีเขาอาจจะดีขึ้นบ้าง แต่เท่าที่ผมดู ๆ มาก็…เหมือนเดิม” นาย
แพทย์ยักไหล่ตอบปฏิเสธ
	“โธ่ ! หมอคะ ดิฉันทำผิดกับเขามามาก กรุณาอนุญาตด้วยเถอะค่ะ จะเกิดอะไรขึ้นดิฉันรับผิดชอบ
ทุกอย่าง ได้ไหมคะ ?”
	นายแพทย์ผู้ทำการรักษาบอยมองสีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นของเพิร์ลอยู่ครู่หนึ่ง

	“บอย บอย บอยจำเพิร์ลได้มั้ย ?” เพิร์ลเรียกบอยอย่างดีใจ ทันทีที่เห็นบอยลืมตาฟื้นขึ้น
	“เพิร์ล…เพิร์ลของผมจริง ๆ ด้วย…ไม่สิ คุณไม่ใช่เพิร์ลของผม เพิร์ลของผมไปมีคนอื่นแล้ว” บอย
ตอบรับในตอนแรก แต่ประโยคต่อมาที่เขากล่าวกลับเป็นคำปฏิเสธ
	“บอยฟังเพิร์ลนะ มาร์คไม่ใช่แฟนเพิร์ลหรอก มาร์คเป็นคนที่หลงรักเพิร์ลข้างเดียวต่างหาก วันนั้นที่
บอยโทรไป เผอิญมาร์คอยู่ในห้องตอนนั้นพอดี เขามาเยี่ยมเพิร์ลน่ะ เพิร์ลไม่สบาย ขาดเรียนไปหลายวัน แล้ว
เพิร์ลกำลังเข้าห้องน้ำอยู่ บอยก็โทรศัพท์มา เขาก็เลยแกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง นี่พอเพิร์ลยืนยันว่าเพิร์ลจะกลับ
เมืองไทยจริง ๆ  มาร์คถึงได้ยอมบอกว่าบอยโทรไป” เพิร์ลพยายามอธิบายอย่างใจเย็น
	“ผมไม่เชื่อที่คุณพูดหรอก” บอยยังยืนกรานปฏิเสธเช่นเดิมอยู่
	“จริง ๆ นะบอย อาจจะจริงที่เพิร์ลคิดอะไรไปกับเขาบ้าง แต่มันก็แค่ความหวือหวาประสาคนไกลกัน
นี่นา แต่ในใจเพิร์ลจริง ๆ แล้ว เพิร์ลยังมีแต่บอยอยู่เสมอนะ บอยเชื่อเพิร์ลนะ” เพิร์ลร้องไห้ออกมาประกอบ
คำพูดของเธอ
	บอยหันมามองเพิร์ลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเอ่ยถามออกมาเสียงแผ่วเบาว่า
	“ไหนคุ้กกี้ช็อคโกแลตชิพของผมล่ะ ?”