ฉันหรือเธอที่เปลี่ยนไป

	“มาแล้ว ๆ คู่หวานแหววประจำห้อง” เสียง ๆ หนึ่งเอ่ยแซวขึ้นทันทีที่มีเด็กสาวและเด็ก
หนุ่มเดินเข้ามาในห้องเรียน
	“วี้ดวิ้ว” เสียงลูกคู่ร้องแซวรับไม่ต่ำกว่า 5 คน
	“ไงจ๊ะ การบ้านเสร็จหรือยัง ? ส่งเช้านี้ด้วยนะ” อีกเสียงหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
	“ไม่น่าถามเลย 2 คน 2 แรงแข็งขัน การบ้านเสร็จอยู่แล้วล่ะน่า” อีกเสียงเอ่ยแซวขึ้นติด ๆ 
คล้าย ๆ เป็นการตอบแทนคนทั้งคู่ที่ถูกล้อเลียน
	“แล้วพวกแกจะแซวไปอีกนานเท่าไหร่วะ ? เห็นหรือเปล่าว่าแอลเค้าเขินนะเว้ย ? พวกแก
อย่าพูดความจริงดิ” หนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “แอล” ถามเพื่อน ๆ ที่แซวคู่ของเขาอย่างไม่จริงจังนัก
	“บ้า ! แล้วก็เป็นไปกับเขาด้วย” แอลยกมือขึ้นตีแขนเขาเบา ๆ อย่างไม่จริงจังนัก
	“จนกว่าพวกแกจะเลิกกันหรือจบม. 6 นั่นแหละเว้ย” เพื่อนคนหนึ่งตอบคำถามของเด็ก
หนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แอล พร้อมทั้งหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
	“มันก็ไม่นานนะเว้ย” เพื่อนอีกคนหันมาค้าน
	“อะไรวะที่ว่าไม่นาน เลิกกันหรือว่าจบม. 6 ?” เพื่อนคนเดิมรีบหันมาถามด้วยความเกรงใจ
คนทั้งคู่ที่หันมามองอย่างไม่ชอบใจด้วยเกรงว่าเพื่อนจะเป็นคนทำให้พวกเขาเลิกกัน
	“เฮ้ย ! ไม่เอาน่า ก็จบม. 6 น่ะสิ อีกไม่กี่เดือนเองนี่หว่า…ไม่สิ ไม่กี่วันก็สอบไฟนอลแล้ว 
แล้วก็จบม. 6แล้ว หรือไม่จริง ?” เพื่อนคนเดิมรีบตอบทันที
	“เฮ้อ ! โล่งอก แล้วไปนะมึง” เพื่อนอีกคนยื่นหน้าเข้ามาร่วมวง พร้อมทั้งทำท่าถอนหายใจ
อย่างโล่งอกดังคำที่เขาพูดจริง ๆ
	“นั่นสิเนอะ อีกไม่กี่วันก็จะสอบไฟนอลแล้ว อีกเดี๋ยวก็เอ็นท์อีกแล้ว มิกซ์จะเอ็นท์อะไร
เหรอจ๊ะ ?” แอลละสายตาจากกลุ่มเพื่อน ๆ ของเธอ หันมาถามเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอไม่ห่าง
	“จริง ๆ แล้วก็ไม่อยากบอกเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันก็ใกล้เวลาเข้ามาทุกทีแล้ว จริง ๆ แล้ว
น่ะ มิกซ์ไปสอบชิงทุนมา ได้แล้วด้วยนะ ไปเรียนต่อเมืองนอก 2 ปี แต่ได้แค่ประกาศนียบัตรเท่านั้น
แหละ แล้วก็จะกลับมาเรียนต่อปริญญาตรีที่นี่” มิกซ์นิ่งไปนิดหนึ่งก่อนที่จะบอกออกมาด้วยเสียง
แผ่วเบา
	แอลนิ่งไปกับคำตอบที่เธอได้รับนั้นอยู่พักใหญ่
	“จริง ๆ น่ะเหรอ ? แล้วมิกซ์ตัดสินใจไปจริง ๆ เหรอ ?” เธอเอ่ยถามออกมา
	“ใช่ มันเป็นโอกาสที่ดีนะ ได้ความรู้ ได้ประกาศนียบัตร ได้ภาษา ได้อะไรอีกตั้งหลาย ๆ 
อย่างแน่ะ…แต่ตั้ง 2 ปี มิกซ์คงคิดถึงแอลแย่เลย” มิกซ์พยักหน้าประกอบคำพูดของเขา ในตอนท้าย
เขาหยอดเสียงหวาน
	แอลฉีกกระดาษออกมาแผ่นหนึ่ง แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนยุกยิกในกระดาษแผ่นน้อยแผ่น
นั้น ก่อนที่จะยื่นส่งให้มิกซ์
	“นี่เป็นที่อยู่ของแอลนะ มิกซ์เขียนจดหมายมาบ้างนะ แอลคงคิดถึงมากแน่ ๆ เลย”
	มิกซ์รับแผ่นกระดาษแผ่นนั้นไปพับใส่กระเป๋านักเรียนของเขา
	“แน่นอน แอลรอมิกซ์หน่อยนะ แค่ 2 ปีเอง มิกซ์สัญญา มิกซ์จะติดต่อมาหาบ่อย ๆ แอล
เอ็นท์ติดที่ไหน อย่าลืมบอกมิกซ์นะ มิกซ์จะตามไปเป็นรุ่นน้องด้วย” มิกซ์บอกพลางเอื้อมมือไปคว้า
มือของแอลมากุมไว้อย่างสุภาพ
	“แน่นอน แอลไม่ลืมที่จะบอกมิกซ์หรอกนะ มิกซ์เองก็อย่าลืมแอลนะจ๊ะ” แอลบอกด้วย
เสียงสั่นเครืออย่างอ่อนหวาน

	ทันทีที่ทั้งคู่ได้สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมปลายแล้ว มิกซ์ก็ได้ไปเรียนต่อยังต่างประเทศ
ตามที่เขาได้บอกไว้ทันที ส่วนแอลเอง ก็ได้เอ็นทรานซ์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยได้เป็นผลสำเร็จตามที่
เธอได้คาดหวังเอาไว้

	2 ปีต่อมา…
	“แอล เป็นอะไรไปน่ะ ? ไม่สบายหรือเปล่า ?” เหมี่ยวเอ่ยถามขึ้นในระหว่างที่นั่งเรียนอยู่ใน
ห้องเรียน
	“เปล่า คิดถึงมิกซ์น่ะ นี่มันก็ 2 ปีแล้ว เขาน่าจะกลับมาแล้ว” แอลหันมาส่ายหน้าเบา ๆ แต่ก็
บอกแต่โดยดี ก่อนที่จะก้มหน้าลงขีดเขียนลงในสมุดตรงหน้าเธอ
	“แล้วเขาไม่ติดต่อเธอมาบ้างเลยหรือไง ?” เหมี่ยวเพื่อนสาวคนสนิทของแอลถามต่อไป
	“เปล่า ก็อย่างที่เคยเล่าให้ฟังน่ะแหละ แรก ๆ ก็ติดต่อกันอยู่ ไป ๆ มา ๆ เขาก็หายเงียบไป
เลย นี่ก็ขาดการติดต่อมาได้ปีนึงแล้วมั้ง” แอลก้มหน้าบอกเสียงเบา
	“โธ่เอ๋ย ! แล้วเธอจะไปคิดถึงเขาทำไมกัน ? เลิกคิดเถอะ มาหาหนุ่มหล่อ ๆ ดีกว่า” เหมี่ยว
บอก ในตอนท้ายเธอกล่าวเล่น ๆ อย่างต้องการให้เพื่อนสาวของเธออารมณ์ดีขึ้นบ้าง
	“นั่นสิเนอะ อุตส่าห์มาอยู่ในคณะที่มีผู้ชายเยอะอย่างนี้ด้วยแล้ว” แอลผสมโรงอย่างฝืน ๆ 
เล็กน้อย
	“ต้องอย่างนั้นสิ แถมเรายังเป็นผู้หญิง 2 คนในภาควิชานี้ด้วยนะ รอบ ๆ เรามีหนุ่ม ๆ ให้
มองเพียบ…บ ถึงแม้ว่าจะเป็นหน้าเดิม ๆ ก็เถอะ” เหมี่ยวพยักหน้าอย่างพอใจ
	“เย็นนี้เราแวะไปดูหน้าน้อง ๆ ดีมั้ย ?” เหมี่ยวเอ่ยชวน
	“ก็เอาสิ กำลังขี้เกียจกลับบ้านพอดี” แอลพยักหน้ารับ
	เย็นวันนั้น ทั้งเหมี่ยวและแอลต่างก็มาแอบดูหน้าน้องที่เพิ่งเข้าปี 1 ใหม่ ๆ ในระหว่างที่มี
การประชุมกันของนักศึกษาปี 1, 2 และปีที่ 3 บางส่วน
	“เฮ้ ! เหมี่ยว นั่นไง นั่น…” แอลร้องออกมาด้วยเสียงไม่ดังนัก โดยที่ไม่ละสายตาจากจุดที่
เธอมองจ้องอยู่
	“ไหน ใคร ? แอลรู้จักด้วยเหรอ ?” เหมี่ยวรีบละสายตาจากน้องอีกคนหันมามองแอลอย่าง
สงสัย แล้วก็กวาดสายตาไปตามทิศทางที่แอลชี้ไปทันที
	“มิกซ์…” แอลพูดออกมาได้เพียงแค่คำเดียว แล้วก็นิ่งไป
	“หา ! ว่าไงนะ ? มิกซ์…แฟนเธอน่ะเหรอ ?” เหมี่ยวร้องออกมาอย่างตกใจด้วยเสียงไม่ดัง
นัก เพราะเกรงใจบรรยากาศในการประชุมนั้น
	“ใช่แน่ ๆ เลย ต้องเป็นมิกซ์แน่ ๆ แอลจำได้ดี” แอลร้องออกมาอีกครั้ง ก่อนที่จะหมุนตัว
เดินออกไปจากห้องประชุมนั้น
	เหมี่ยวรีบเดินตามแอลไปทันที
	“แล้วนั่นจะเดินไปไหนล่ะ ? เจอมิกซ์ของเธอแล้วไม่ใช่หรือไงกัน ? ไม่รอพบหน่อยเหรอ ? 
” เหมี่ยวร้องถามอย่างสงสัย
	“ก็จะไปนั่งข้างนอกรอเวลาที่ประชุมเลิกไง จะได้ถามอะไรหลาย ๆ อย่างให้มันรู้แล้วรู้รอด
ไปเลย” แอลบอกอย่างมุ่งมั่น 
	ค่ำวันนั้นหลังเลิกประชุม แอลก็เดินตรงเข้ามาทักมิกซ์ทันทีที่เห็นว่ามิกซ์เดินดุ่ม ๆ ตรง
มายังประตูทางออกของมหาวิทยาลัยแล้ว
	“มิกซ์…” แอลทัก
	มิกซ์นิ่งงันไปเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เรียก แล้วภาพที่ปรากฏแก่สายตาเขาคือ
หญิงสาวที่คุ้นตาเขาดี แต่กลับมีผมที่ซอยเสียสั้น ไม่เหมือนดังเช่นผู้หญิงในอดีตที่เขารู้จักมาก่อน
	“แอลเหรอ ? แอลใช่มั้ย ?” มิกซ์ร้องทักกลับไปอย่างไม่แน่ใจกับภาพที่เขาเห็นตรงหน้า
	“ใครเหรอมิกซ์ ?” เด็กสาวที่ยืนข้าง ๆ มิกซ์หันมาถามอย่างสงสัย
	“เพื่อนเก่าน่ะ จอยซ์ไปรอที่ป้ายรถเมล์ก่อนนะ เดี๋ยวตามไป” มิกซ์หันมาบอก
	จอยซ์ เด็กสาวข้าง ๆ มิกซ์พยักหน้ารับอย่างไม่เต็มใจเล็กน้อย แต่ก็ยินยอมเดินไปยังป้ายรถ
ประจำทางแต่โดยดี
	“ไง มิกซ์ หายไปเสียนานเลยนะ ไม่ยอมติดต่อมาหากันบ้างเลย” แอลรีบตัดพ้อต่อว่าทันทีที่
จอยซ์เดินไปได้สักพักหนึ่งแล้ว
	“ตอนนั้นกำลังเรียนหนักน่ะ กลัวจะสอบไม่ผ่าน พอนาน ๆ เข้าก็เลยหายไปเลย ขอโทษ
ด้วยนะ” มิกซ์ตอบ
	“แล้วนี่เอ็นท์ติดคณะไหนล่ะ ?” แอลถามอย่างสดใส ไม่ติดใจคำแก้ตัวของเขาอีก
	“เศรษฐศาสตร์น่ะ แอลล่ะ ?” มิกซ์ตอบพร้อมทั้งย้อนถามกลับไป
	“วิศวะน่ะ” แอลตอบสั้น ๆ โดยไม่ยอมบอกภาควิชาที่เธอสังกัดอยู่ ด้วยเกรงว่าเขาจะไม่
ชอบนั่นเอง
	“วิศวะอะไรเหรอ ? วิศวะคอมฯ หรือเปล่า ? หรือว่าเคมี ?” มิกซ์ถามต่อไปอย่างสนใจ
	“เปล่า …” แอลส่ายหน้าปฏิเสธประกอบ แล้วตัดสินใจกล่าวประโยคต่อไปว่า
	“วิดวะโยธาน่ะ”
	“หา ! โยธาเหรอ ? คิดยังไงของแอลน่ะ ?” มิกซ์ถามอย่างประหลาดใจทันที
	“ก็อยากเรียน เผอิญติดภาคนี้ด้วยแหละ ตอนแรกก็กะจะเรียนภาควิชาอื่นนะ แต่มันไม่ได้” 
แอลตอบพลางเสยผมสั้น ๆ ที่ตกลงมาปรกหน้าผากของเธอขึ้นไป
	มิกซ์มองอากัปกิริยาของเธอแบบนั้นด้วยความประหลาดใจ ไม่เชื่อสายตาตนเอง แต่แล้ว
เขาก็บอกต่อไปว่า
	“ขอโทษนะ จอยซ์รอมิกซ์อยู่นานแล้วมั้ง กลับก่อนนะ แล้วคืนนี้จะโทรไปหา ยังใช้เบอร์
เดิมอยู่นะ ?” 
	“ใช่ แล้วจะรอนะ” แอลบอกพร้อมทั้งพยักหน้าประกอบคำพูดของเธอ
	มิกซ์มองแอลอีกครั้งก่อนที่จะเดินตรงไปยังจอยซ์ซึ่งรอเขาอยู่ที่ป้ายรถประจำทางหน้า
มหาวิทยาลัยแห่งนั้น
	ค่ำวันนั้น
	“ฮัลโหล มิกซ์เหรอ ?” แอลกรอกเสียงลงไปตามสายโทรศัพท์เมื่อรู้ว่ามิกซ์ได้โทรศัพท์มา
หาเธอ
	“อืม” มิกซ์ตอบรับสั้น ๆ
	“ไง มีอะไรหรือเปล่า ? อยู่เมืองนอกเป็นยังไงบ้างล่ะ ? ไม่เห็นเล่าให้ฟังบ้างเลย” แอลถาม
ถึงชีวิตของมิกซ์ 2 ปีที่ผ่านมาอย่างสนใจ
	“ก็ไม่มีอะไรมาก เรียนยากกว่าที่เมืองไทย แรก ๆ ไปก็ลำบากนะ เพราะต้องพูดภาษาของ
เขาให้ได้ แต่พอรู้ภาษาเขาแล้วก็สบาย แอลล่ะ 2 ปีที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง ?” มิกซ์ตอบสั้น ๆ แล้ววก
ถามเรื่องของแอลบ้าง
	“ก็ดีน่ะ สนุกกับชีวิตในรั้วมหา’ ลัยดี ไม่มีปัญหาอะไร การเรียนก็เรื่อย ๆ” แอลตอบสั้น ๆ 
อย่างไม่สนใจ
	“แล้วเรามาเจอกันได้มั้ย ? วันพรุ่งนี้วันเสาร์ คงว่างนะ” มิกซ์ถามอย่างเกรงใจ
	“ได้สิ ได้อยู่แล้ว แอลว่างพอดี” แอลรับคำทันทีอย่างไม่ลังเล
	“ที่ไหนดีล่ะ ?”  แอลรีบถามต่อไปทันที
	“ที่เดิมที่เราไปกินข้าวด้วยกันบ่อย ๆ แถวโรงเรียนน่ะแหละ สักบ่าย 3 นะ ร้านคงว่าง” มิกซ์
รีบจัดแจงนัดเวลาและสถานที่
	“ได้เลย” แอลรับคำเสียงใส
	“งั้นแล้วเจอกันพรุ่งนี้นะฮะ สวัสดีฮะ” มิกซ์กล่าว 
	“หวัดดี” แอลบอกก่อนที่จะวางหูโทรศัพท์ลง
	วันต่อมา ที่นัดหมายของมิกซ์และแอล 
	“ไง รอนานหรือเปล่า ? แอลว่าแอลมาตรงเวลานะ” แอลทักขึ้นเมื่อเธอพบว่ามิกซ์กำลังนั่ง
รอเธออยู่ในร้านอาหารแล้ว พร้อมทั้งยกนาฬิกาข้อมือของเธอขึ้นดูเวลาประกอบ
	“แป๊บเดียวเอง แอลมาตรงเวลาดีนะ ไม่เปลี่ยนไปเลย” มิกซ์บอก
	“กินอะไรก่อนมั้ย ?” มิกซ์ถามอย่างเอาใจพร้อมทั้งกวักมือเรียกบริกรมารับรายการจากพวก
เขา
	“เอ่อ…แอลยังไม่ค่อยหิว เอาโค้กมาก่อนแล้วกัน” แอลบอกอย่างไม่สนใจ ในขณะที่จัดแจง
จับเสื้อผ้าของเธอให้เข้าที่ 
	“ได้” เขาพยักหน้ารับ ก่อนที่จะหันไปบอกบริกรว่า 
	“โค้ก 2 ขวด กับน้ำแข็งเปล่า 2 แก้วนะครับ” 
	“เรียกแอลออกมานี่ มีอะไรหรือเปล่า ?” แอลถามอย่างตรงไปตรงมา
	“อยากคุยเรื่องของเราน่ะสิ” มิกซ์บอกอย่างตรงไปตรงมาเช่นกัน
	“ทำไมเหรอ ? เราก็ยังคบกันอยู่เหมือนเดิมนี่นา มีปัญหาอะไรเกิดขึ้นระหว่างเราหรือเปล่า ? 
บอกแอลได้มั้ย ?” แอลทำหน้างุนงงกับคำพูดของมิกซ์ ก่อนที่จะรีบสอบถามอย่างร้อนใจ
	“เราเลิกกันเถอะ กลับไปเป็นเพื่อนหรือพี่น้องในมหาวิทยาลัยดีกว่านะ” มิกซ์ตัดสินใจกล่าว
ออกมาตรง ๆ 
	“ทำไมล่ะ ? เกิดอะไรขึ้นกับเรางั้นเหรอ ?” แอลรีบถามอย่างร้อนใจ
	“มิกซ์ไม่คิดว่ามิกซ์จะเจอแอลคนใหม่ ที่ไม่ใช่แอลคนเดิม แอลเปลี่ยนไป…เปลี่ยนไปอย่าง
ไม่น่าเชื่อ แอลไม่ใช่คนเดิมแล้ว มิกซ์จะฝืนคบต่อไปได้ยังไง ในเมื่อคนที่มิกซ์ชอบคือแอลคนเดิม” 
มิกซ์พยายามอธิบายอย่างใจเย็น
	“ไหน ตรงไหนที่มิกซ์ว่าแอลเปลี่ยนไป ? แอลไม่เปลี่ยนไปเลยนะ มิกซ์นั่นแหละที่เปลี่ยน
ไป มิกซ์มีคนใหม่ก็บอกมาเถอะ น้องจอยซ์อะไรนั่นน่ะ อย่านึกว่าแอลไม่รู้นะ” แอลย้อนถาม และ
กล่าวค้านอย่างไม่เห็นด้วย
	“แอลห้าวขึ้นเยอะ แต่ก่อนแอลชอบที่จะไว้ผมยาว แต่ตอนนี้แอลก็ตัดผมซะสั้น แอลชอบ
น้ำส้ม แอลก็เปลี่ยนเป็นโค้ก ซึ่งแอลไม่เคยชอบเลย แอลเคยบอกจะเรียนบริหาร แต่แอลก็ไปเรียน
วิศวะ แถมยังเป็นโยธาซะด้วย การแต่งตัวก็เหมือนกัน แต่ก่อนแอลไม่ได้ชอบแต่งอย่างนี้ เวลาไป
ไหนมาไหนกับมิกซ์แอลจะใส่กระโปรงน่ารัก ๆ ไม่ใช่กางเกงยีนส์ กับเสื้อเชิ้ตอย่างตอนนี้ อย่างนี้
แอลยังจะมาบอกว่าแอลไม่เปลี่ยนไปอีกหรือ ?” มิกซ์รีบแจงสิ่งที่เขาเห็นว่า ‘เปลี่ยนไป’ ของแอลให้
ฟังอย่างยืดยาว
	“จอยซ์ไม่เกี่ยวนะ มิกซ์ก็ยังเป็นมิกซ์คนเดิม” มิกซ์บอกต่อไปอีก
	“แล้วมิกซ์ปฏิเสธได้มั้ยล่ะ ว่าใจมิกซ์น่ะยังคงเดิมจริง ๆ ยังเหมือนเมื่อก่อนจริง ๆ” แอล
คาดคั้น
	มิกซ์นิ่งไปเล็กน้อย
	“นั่นไงล่ะ มิกซ์ก็ยืนยันกับแอลไม่ได้ ที่แอลบอกว่ามิกซ์ไม่เหมือนเดิมน่ะ….” แล้วแอลก็ยัก
ไหล่เล็กน้อย
	“ช่างเถอะ ถือว่าการรอคอยของแอลสิ้นสุดลงแล้วก็แล้วกัน มิกซ์ยืนยันว่าแอลเปลี่ยนไป ก็
เรื่องของมิกซ์ แต่แอลไม่ได้เปลี่ยนไปแม้แต่น้อยจริง ๆ แอลยังรักมิกซ์ ยังคิดถึงมิกซ์อยู่เหมือนเดิม 
มิกซ์บอกว่ามิกซ์ไม่ได้เปลี่ยนไปก็ตามใจแล้วกัน แต่แอลน่ะยืนยันได้ว่ามิกซ์เปลี่ยนไปจริง ๆ” แอล
แกล้งบอกอย่างไม่สนใจ ทั้ง ๆ ที่ในใจเธอจริง ๆ แล้วกำลังนองไปด้วยน้ำตา
	“เรายังเป็นเพื่อนที่ดีกันอยู่ใช่ไหม แอล ?” มิกซ์ถามเบา ๆ
	แอลพยักหน้ารับ
	“แอลไปนะ มีปัญหาในมหา’ลัยก็ปรึกษาได้ทุกเรื่อง ทุกเวลานะ บ๊ายบายจ้ะ” แอลลุกขึ้น
ก่อนที่จะหยิบกระเป๋าสะพายของเธอแล้วรีบเดินออกไปจากร้านอาหารนั้นทันที เพราะเธอไม่
สามารถบังคับไม่ให้น้ำใส ๆ ที่รื้นนัยน์ตาของเธอยังคงอยู่ในสภาพเช่นนั้นได้อีกต่อไป