วีรบุรุษทางช้างเผือก銀河英雄伝説

พวกเราจักต้องตระหนักให้จงดีว่า เพราะมีชาติ จึงมีตัวเราคงอยู่ได้ ทุกท่านอย่าลืมเสียนะครับ สิ่งที่มีค่ายิ่งกว่าชีวิต ก็คือ ความเป็นชาตินั่นเอง

กระผมขอประกาศอีกครั้งอย่างชัดเจน ณ ที่นี้เลย ชาติและเสรีภาพ คือ สิ่งล้ำค่า ที่แม้จะต้องเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องไว้ ก็เป็นสิ่งที่สมควรกระทำ

การต่อสู้ของพวกเรา เป็นการต่อสู้เพื่อผดุงความถูกต้อง เจ้าพวกคนที่อวดอ้างตนเองว่าเป็นพวกใฝ่สันติที่เสนอหน้ามาเสนอแนวคิดเจรจาสันติภาพกับพวกจักรวรรดิก็ดี พวกคนที่อ้างตัวว่าเป็นนักอุดมคติ ที่เอาแต่คิดว่าเราสามารถอยู่ร่วมกันกับทรราชย์ที่เผด็จการก็ดี ขอให้พวกท่านรีบตื่นจากความมัวเมาเถิด ไม่ว่าการกระทำของพวกท่านจะมีสาเหตุจูงใจอย่างไรก็ตาม แต่ผลสุดท้ายแล้ว มันเป็นการทำให้กองทัพสมาพันธ์ของเราอ่อนแอลง และส่งผลดีให้ศัตรูคือ ทัพจักรวรรดิอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เราจะไม่ยอมรับแนวคิดสันติเด็ดขาดหากอีกฝ่ายคือจักรวรรดิ

ใช่ เพราะที่นี่คือ ประเทศเสรีอย่างไรเล่า พวกท่านถึงได้มีสิทธิเสรีภาพในการวิจารณ์นโยบายหรือการดำเนินงานของรัฐบาล และพวกท่านก็กำลังหลงผิดในสิทธิเสรีภาพของตนมากไปแล้ว ไม่มีอะไรที่ง่ายไปกว่าการร่ำร้องตะโกนว่าสันติภาพ ๆ ด้วยปากอย่างเดียวโดยไม่ลงมือทำอะไรเลยอีกแล้ว! ไม่มี!”

มีสิ มีอยู่อย่างหนึ่งไง หยางคิดในใจ และนั่นก็คือ การที่ร่ำร้องตะโกนยุยงให้ทำสงคราม โดยที่ตัวเองเอาแต่ซ่อนอยู่ในที่ที่ปลอดภัยนั่นเอง หยางรู้สึกได้ถึงบรรยากาศรอบตัวที่เพิ่มความร้อนแรงขึ้นๆ ไป ทุกวินาที แล้วก็ได้แต่นั่งสังเวชใจ ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็ตาม ก็รู้สึกว่าคนที่กระหายความรุนแรงจะได้รับการสนับสนุนจากคนส่วนใหญ่นะ

“กระผมขอประกาศ ณ ที่นี้อีกครั้งหนึ่งครับ ว่า สงครามเพื่อล้มล้างระบอบเผด็จการของทรราชย์จักรวรรดิทางช้างเผือก คือสงครามศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นพันธกิจอันสูงส่งของชาวสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีทุกคน ผู้ที่ขัดขวางหรือต่อต้านการทำสงครามนี้ คือ ผู้ที่มาเกิดผิดที่ เป็นผู้ที่ไม่มีความเหมาะสมจะเป็นพลเมืองของสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีอีกต่อไป ผู้ที่มีความกล้าหาญ กล้าที่จะเสียสละแม้กระทั่งชีวิตของตนเองเพื่อปกป้องสังคมแห่งเสรีภาพและรัฐ (รัด-ถะ) ที่ให้การรองรับอิสระของทุกคนเท่านั้น คือ พลเมืองของสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีอย่างแท้จริง ใครที่ไม่มีความกล้าหาญเช่นนั้นจงรู้สึกละอายต่อดวงวิญญาณของวีรชนเถิด

ประเทศนี้ ถูกสร้างขึ้นด้วยน้ำมือของบรรพบุรุษของพวกเรา พวกเราถึงได้เรียนรู้จากประวัติศาสตร์ว่า บรรพบุรุษของพวกเราก็ได้ต่อสู้เพื่อให้ได้มาซึ่งประเทศเสรีแห่งนี้

ประเทศชาติที่มีประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ของพวกเรา! ประเทศชาติที่เสรีของพวกเรา!

ครับ พวกเราควรจะต้องร่วมใจกัน สู้ต่อไปไม่ใช่หรือครับ สู้เพื่อประเทศชาติของเรา! พวกเราต้องสู้! สมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีจงเจริญ! ระบอบประชาธิปไตยจงเจริญ! จักรวรรดิทางช้างเผือกจงล่มจมไป!”

พร้อม ๆ กับเสียงตะโกนตอนสุดท้ายของประธานกรรมาธิการกลาโหม สติของบรรดาผู้เข้าร่วมพิธีทั้งหกหมื่นคนก็แตกกระเจิงหายไปที่ไหนไม่ทราบ แต่ละคนต่างพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ แล้วพร้อมใจกันเปล่งเสียงตะโกน โดยอ้าปากกว้างจนมองเห็นลิ้นไก่กันทุกคนว่า

“สมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีจงเจริญ! ระบอบประชาธิปไตยจงเจริญ! จักรวรรดิทางช้างเผือกจงล่มจมไป!”

ท่อนแขนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกชูขึ้นกลางอากาศ ตามด้วยหมวกทหารที่ปลิวว่อนขึ้นไป ตบท้ายด้วยบทเพลงร้อนแรงที่ประกอบขึ้นจากเสียงปรบมือดังสนั่นและเสียงโห่ร้อง

แต่ในท่ามกลางบรรยากาศเช่นนั้น หยางยังคง ‘นั่งอยู่เฉย ๆ กับที่ของตน’ ดวงตาดำขลับมองไปที่ร่างของผู้กล่าวปาถกฐาบนเวทีอยู่เงียบ ๆ

ตอนนั้นเอง สายตาของนายทริวนิชท์ซึ่งกำลังชูมือทั้งสองข้างเพื่อตอบเสียงโห่ร้องของผู้ฟัง ก็จ้องมาที่แถวหน้าสุดพอดี และในแวบหนึ่ง สายตาของเขาก็ทอประกายไม่พอใจขึ้น ริมฝีปากกระตุก เพราะเขาสังเกตเห็นว่ามีนายทหารหนุ่มผู้หนึ่งที่ยังคงนั่งเฉยอยู่นั่นเอง หากนายคนนี้นั่งอยู่แถวหลัง ๆ หน่อยก็คงไม่สังเกตเห็นหรอก แต่นี่ หมอนั่งอยู่แถวหน้าเสียด้วย... เรียกว่า หมอนี่เป็นอีกคนหนึ่งที่กำลังเป็นขบถทางใจกับเขาสิท่า... ทั้งที่คนอื่นกำลังแสดงออกด้วยการกระทำถึงความรักชาติอยู่อย่างนี้

“นี่คุณ ทำไมไม่ยืนขึ้น?”

ใครบางคนตะคอกใส่เข้ามาหาหยาง เป็นนายทหารวัยกลางคนคนหนึ่ง รูปร่างบึกบึน มองจากเครื่องหมายยศแล้ว เป็นพลจัตวาเช่นกันกับเขานั่นเอง หยางเพียงแต่หันไปสบตาด้วย แล้วก็ตอบอย่างไม่ยี่หระว่า

“ประเทศนี้เป็นประเทศเสรีนะครับ เวลาที่ไม่อยากยืนก็ย่อมมีสิทธิที่จะไม่ยืนขึ้นได้ และผมก็เพียงแต่ใช้สิทธินั้นเท่านั้นเอง”

“แล้วทำไมถึงไม่อยากยืนล่ะ?”

“ผมขอใช้สิทธิที่จะไม่ตอบครับ”

หยางตอบไปอย่างนั้น พลางก็นึกรู้ตัวในใจเหมือนกันว่า งอแงเป็นเด็กกวนโอ๊ยไม่เข้าเรื่อง นี่ถ้าพี่ (รุ่นพี่) แคสเซิร์นเห็นเข้า คงหัวเราะใส่แน่เลยว่า เอ็งจะแสดงอาการไม่เห็นด้วยอะไรก็เลือกวิธีหน่อยสิว้า... แต่หยางไม่มีอารมณ์ที่จะเลือกใช้วิธีที่เป็นผู้ใหญ่เสียแล้ว เขาไม่มีอารมณ์ทำอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าจะลุกขึ้นยืนแบบแกน ๆ หรือปรบมือแบบแกน ๆ หรือแม้แต่จะตะโกน สมาพันธ์จงเจริญก็ตาม ถ้าหากว่า กะอีแค่ไม่รู้สึกชื่นชมไปตามสุนทรพจน์ของนายทริวนิชท์แล้วจะต้องถึงกับถูกตราหน้าว่าไม่รักชาติละก็ ก็ให้รู้ไปสิ ไม่ว่ายุคสมัยไหนก็ตาม คนที่ออกมาร้องว่า พระราชากำลังแก้ผ้าอยู่ ก็คือ คนที่เป็นเด็กนั่นแหละ ไม่ใช่ผู้ใหญ่

“คุณคิดอะไรของคุณกันแน่...”

ขณะที่นายพลจัตวาผู้สูงอายุกว่าผู้นั้นกำลังจะต่อความยาวสาวความยืดอยู่นั้นเอง นายทริวนิชท์ที่ยืนบนเวทีก็ลดระดับมือของตนลง แล้วร่ายมือเป็นเชิงสะกดฝูงชนให้สงบลง ระดับความคลั่งไคล้ก็ค่อย ๆ บรรเทาลง พร้อมกับระดับศีรษะของบรรดาฝูงชนค่อยลดระดับลงด้วย

รวมทั้งนายพลจัตวาคนที่กำลังจ้องหน้าหยางอย่างเอาเรื่องก็เช่นกัน เขายอมทรุดตัวลงนั่งที่แต่โดยดีทั้งที่ยังมีสีหน้าไม่พอใจอยู่

“... ท่านทั้งหลายครับ”

ท่านกรรมาธิการที่ยืนบนโพเดียมเริ่มเอ่ยปากอีกครั้ง ตอนนี้เสียงของเขาแหบพร่าไม่เป็นโทนของดนตรีอีกต่อไป ด้วยผลจากการพูดติดต่อกันอย่างยืดยาวและโดยเฉพาะจากการแหกปากตะโกนเมื่อกี้นี้ เขากระแอมสองสามคำ ก่อนจะกล่าวปราศรัยต่อ

“อาวุธที่ร้ายกาจที่สุดของพวกเราก็คือ ความมุ่งมั่นร่วมกันของประชาชนทั้งหมดนั่นเองครับ แต่... ประเทศของเราก็เป็นประเทศเสรีซึ่งปกครองด้วยระบอบเสรีประชาธิปไตย ดังนั้น ไม่ว่าจะเป็นจุดมุ่งหมายที่สำคัญเพียงใด เราก็คงไม่สามารถไปบังคับคนทุกคนในประเทศเราให้ทำตามได้ แต่ละคนย่อมมีแนวคิดของตัวเองเกี่ยวกับประเทศที่แตกต่างกันไป

แต่อย่างไรก็ตาม กระผมเชื่อว่า... พลเมืองที่แท้จริง มีจิตใจที่ดีงามสูงส่งอย่างแท้จริงของเราแล้วละก็ จะต้องเข้าใจอย่างแน่นอนว่า เสรีภาพที่แท้จริงก็คือ การยอมเสียสละสิทธิประโยชน์ส่วนตัว แล้วสมานใจสามัคคดีกัน เพื่อปกป้องเสรีภาพส่วนรวม และเพื่อมุ่งหมายสู่เป้าหมายของส่วนรวม

พวกท่านทั้งหลาย...”

พูดถึงตรงนี้ ทริวนิชท์ก็หยุดน้ำเสียงลง มิใช่เพราะเขารู้สึกคอแห้งจนต้องหยุดพูดแต่อย่างไรหรอก แต่เป็นเพราะ เขาสังเกตเห็นสุภาพสตรีสาวสวยท่านหนึ่งกำลังเดินดุ่ม ๆ มาตามทางเดินระหว่างกลางที่นั่งทั้งสองฟาก ตรงมาหาเขายังโพเดียมบนเวทีต่างหากเล่า ใช่ สาวสวยผมสีน้ำตาลอ่อนซึ่งงามขนาดที่บรรดาบุรุษที่เดินสวนกับหล่อน เกินครึ่งจะต้องเหลียวมองตามเลยทีเดียว ขณะที่หล่อนเดินตรงเข้าไปใกล้เวทีเรื่อย ๆ นั้น เสียงพึมพำก็เกิดขึ้นรอบข้างด้วยความสงสัย และเสียงนั้นก็แพร่ขยายวงไปเรื่อย ๆ ประดุจคลื่นน้ำที่เกิดจากโยนหินลงในสระน้ำ

-- ใครกัน ผู้หญิงคนนี้ หล่อนจะทำอะไรหรือ?--

หยางเองก็หันหน้าไปมองทางสุภาพสตรีผู้นี้เหมือนกับคนอื่นเช่นกัน แต่นั่นเป็นเพราะเขาคิดว่า หันไปมองทางอื่นบ้างยัง ‘ดีกว่า’ ทนนั่งมองหน้าไอ้ทริวนิชท์ต่างหาก แต่แล้ว เขาก็ต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน เมื่อเห็นชัดว่า สตรีผู้นี้เป็นใคร... เธอเป็นคนที่เขารู้จักดีคนหนึ่ง

“ประธานกรรมาธิการกลาโหมคะ”

เสียงเจ้าหล่อนเอ่ยกับคนบนเวทีด้วยน้ำเสียงกังวานประดุจนักร้องโอเปร่า

“ดิฉันชื่อ เจสสิก้า เอ็ดเวิร์ด เป็นคู่หมั้น... ไม่สิ เคยเป็นคู่หมั้นของฌอง โรแบรท์ แร็พ เสนาธิการประจำกองยานรบที่หก ซึ่งได้เสียชีวิตไปในศึกแอสทาเทค่ะ”

“เอ้อ... ครับ”

เล่นเอา นักวาทศิลป์อย่าง ‘ท่านผู้นำคนต่อไป’ ถึงกับพูดไม่ออก

“กระผมเสียใจด้วยครับ คุณผู้หญิง แต่...”

พูดตะกุกตะกักตอบไปแกน ๆ แล้วท่านประธานกรรมาธิการกลาโหมก็ได้แต่ทอดสายตามองไปรอบห้องโถงอย่างไม่มีความหมาย ผู้ร่วมพิธีทั้งหกหมื่นคนมองตอบเขากลับมาอย่างเงียบสงบด้วยสายตาหกหมื่นคู่ แต่ละคนต่างกลั้นหายใจ จ้องมองพฤติกรรมของสุภาพสตรีที่อ้างว่าสูญเสียคู่หมั้นในสงครามผู้นี้เป็นจุดเดียว

“ท่านไม่ต้องเสียใจกับดิฉันหรอกค่ะ ท่านประธานกรรมาธิการ เพราะคู่หมั้นของดิฉันได้เสียสละชีวิตอย่างมีเกียรติเพื่อปกป้องบ้านเกิดอันมีค่ายิ่งของเรา ”

เจสสิก้าตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ สะกดอาการกระสับกระส่ายของประธานกรรมาธิการลงได้ สีหน้าของทริวนิชท์ส่อแววโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

“อย่างนั้นหรือครับ โอ... คุณช่างเป็นสตรีใจเพชรที่เข้มแข็งจริง ๆ ครับ กระผมเชื่อว่าความมุ่งมั่นของคุณจะต้องได้รับผลตอบแทนที่สมควรอย่างแน่นอนครับ”

ด้วยท่าทีไร้ยางอายแบบนั้น คราวนี้หยางถึงกับอยากจะหลับตา ไม่อยากมองอีกต่อไป ได้แต่คิดในใจว่า ไม่มีอะไรที่คนหน้าหนาทำไม่ได้

ในขณะที่ เจสสิก้ากลับดูเยือกเย็น

“ขอบคุณค่ะ ท่านประธานกรรมาธิการ ดิฉันที่มาในวันนี้ เพียงมีคำถามอยากจะถามท่านคำถามเดียวเท่านั้นเองแหละค่ะ ไม่ทราบว่าท่านจะกรุณาตอบได้ไหมคะ?”

“อ้อ... ครับ ๆ เป็นคำถามอะไรล่ะครับ ถ้ากระผมตอบได้ละก็ ยินดีตอบเลยครับ”

“ตอนนี้ ท่านกำลังอยู่ที่ไหนคะ?”

ทริวนิชท์ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ รวมทั้งคนฟังส่วนใหญ่ซึ่งยังไม่เข้าใจความหมายของคำถามนั้นด้วย ก็ทำเช่นเดียวกัน

“เอ๊ะ อะไรนะครับ?”

“คู่หมั้นของดิฉันได้เดินทางไปสู่สนามรบ เพื่อปกป้องบ้านเกิด แล้วตอนนี้ เขาก็ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว แต่ท่านล่ะ? ดิฉันถามว่า ท่านซึ่งเป็นผู้ชื่นชมความตายอันสูงค่าของพวกเขาเหล่านั้นน่ะ ท่านอยู่ที่ไหน?”

“คุณผู้หญิง...”

คราวนี้ไม่ว่าใครก็เห็นได้ชัดเจน ว่าประธานกรรมาธิการกลาโหม มีท่าทีกระวนกระวาย

“แล้วครอบครัวของท่านล่ะ อยู่ที่ไหนคะ?”

เจสสิก้ายังคงรุกต่อไปอย่างไม่อ่อนข้อ

“ขณะที่คู่หมั้นของดิฉันได้เสียสละชีวิตของตัวเองนั้น ครอบครัวของท่านซึ่งเป็นคนป่าวร้องให้พลเมืองทุกคนเสียสละ ๆ เพื่อประเทศชาติล่ะคะไปอยู่ที่ไหนกันคะ? ดิฉันเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านกล่าวมาทุกอย่างค่ะ แต่ อยากถามว่าท่านได้ปฏิบัติตามสิ่งที่ท่านพูดเสมอ ๆ แล้วหรือยังคะ?”

“รปภ.!”

นายทริวนิชท์เหลียวมองซ้ายที ขวาที แล้วก็ตะโกนเรียกหาขึ้นมา

“ท่านสุภาพสตรีผู้นี้กำลังสับสน ช่วยพาเธอไปพักที่ห้องรับรองก่อน วงดุริยางค์! สุนทรพจน์ของผมจบเพียงเท่านี้ บรรเลงเพลงชาติได้!”

ใครบางคนก้าวเข้าไปจับยึดแขนของเจสสิก้าไว้ ขณะที่หล่อนกำลังจะสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุมนั้นเอง หล่อนก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

“ไปกันเถอะ”

หยางนั่นเอง เขากล่าวกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เหมาะกับคุณหรอก”

เสียงดนตรีในท่วงทำนองที่ฮึกเหิม รุนแรง เริ่มดังกระหึ่มปกคลุมบรรยากาศของห้องพิธี เพลงชาติของสมาพันธ์ดาวเคราะห์เสรีนั่นเอง เพลง “ธงแห่งเสรี ประชาราษฎร์เสรี”