วีรบุรุษทางช้างเผือก銀河英雄伝説

“กรุณาดูสิ่งนี้สักหน่อยเถิดขอรับ ใต้เท้า”

“...”

“คิดว่าใต้เท้าคงจะได้รับฟังจากพลโทเคียร์ชไอซ์มาก่อนแล้วกระมัง ว่าตาทั้งสองข้างของข้าฯน้อยเป็นตาเทียมขอรับ หากนี่เป็นยุคสมัยของมหาจักรพรรดิลูดอร์ฟแล้วไซร้ ข้าฯน้อยก็คงถูกฆ่าทิ้งเสียตั้งแต่ตอนเป็นทารก ตาม ‘พระราชบัญญัติกำจัดดีเอ็นเอที่บกพร่อง’ ไปแล้วเป็นแม่นมั่น...”

โอแบร์สไตน์ยัดตาเทียมข้างนั้นกลับเข้าเบ้าตาของตนเอง เสร็จแล้วคราวนี้เขาก็จ้องมองเข้ามาในสายตาของไรน์ฮาร์ดตรง ๆ ด้วยสายตาอันแข็งกระด้าง

“เข้าใจไหมขอรับ ข้าฯน้อยแค้นเหลือเกิน... แค้นทั้งตัวมหาจักรพรรดิลูดอร์ฟ และบรรดาลูกหลานที่สืบเชื้อสายของเขา และทุกสิ่งที่ถือกำเนิดจากเขา โดยเฉพาะไอ้จักรวรรดิทางช้างเผือกของราชวงศ์โกลเดนบาวม์แห่งนี้ด้วย!”

“ปากกล้าจริง ๆ เจ้า...”

ไรน์ฮาร์ดอดรู้สึกอึดอัดเหมือนกับคนเป็นโรคกลัวที่แคบแล้วถูกกักขังในห้องปิดตายไม่ได้ แต่ก็แค่แวบเดียวเท่านั้นที่เขารู้สึกเช่นนั้น พาลอดคิดไม่ได้ว่า ราวกับดวงตาเทียมของเจ้าหมอนี่มีคุณสมบัติพิเศษที่สามารถทำให้คนอื่นตกอยู่ในความตื่นตระหนกได้ด้วยกระนั้นแหละ?

ภายในห้องซึ่งติดตั้งระบบเก็บเสียงอย่างมิดชิดนั้น เสียงของโอแบร์สไตน์ยังคงพูดต่อไปเบา ๆ หากแต่เนื้อหารุนแรงประดุจฟ้าที่ผ่าลงกลางฤดูใบไม้ผลิ

“จักรวรรดิทางช้างเผือก... มิใช่สิ ราชวงศ์โกลเดนบาวม์สมควรสิ้นสลายไปได้แล้วขอรับ หากเป็นไปได้ ข้าฯน้อยก็อยากจะทำลายมันด้วยน้ำมือของข้าฯน้อยเอง แต่น่าเสียดายที่ข้าฯน้อยไม่มีบารมีถึงขนาดนั้น สิ่งที่ข้าฯน้อยจะทำได้ก็คือ ช่วยเหลือส่งเสริมให้เกิดเจ้าแผ่นดินรายใหม่เท่านั้นเองขอรับ ซึ่งนั่นก็คือ ใต้เท้านั่นเอง ท่านจอมพล เคานท์ ไรน์ฮาร์ด ฟอน โรเอนกรัม!!!”

ไรน์ฮาร์ดรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงแตกเปรี๊ยะของอากาศที่สะสมประจุไฟฟ้าไว้จนอิ่มตัวแล้วกระนั้น

“เคียร์ชไอซ์!”

ไรน์ฮาร์ดลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ของเขา พลางตะโกนเรียกสหายคู่ใจทันที ผนังด้านหนึ่งของห้องเปิดเป็นช่องออกโดยไร้เสียง ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มผมแดงปรากฏตัวขึ้น นิ้วชี้ของไรน์ฮาร์ดถูกชี้ไปยังร่างของโอแบร์สไตน์

“เคียร์ชไอซ์ จับกุมตัวพันเอกโอแบร์สไตน์ไว้ มันผู้นี้บังอาจกล่าวถ้อยคำที่เป็นปฏิปักษ์ต่อจักรวรรดิทางช้างเผือก ในฐานะของทหารแห่งจักรวรรดิ ย่อมมิสามารถจะปล่อยมันไปได้!”

ดวงตาเทียมของโอแบร์สไตน์ดูจะทอประกายแข็งกล้าขึ้นไปอีก ขณะที่นายทหารหนุ่มผมแดงชักปืนบลัสเตอร์ออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วยกเล็งไปที่ทรวงอกของฝ่ายแรก นับแต่สมัยที่เรียนอยู่ในโรงเรียนยุวชนทหารแล้ว ในด้านฝีมือการยิงปืน มีน้อยคนเต็มทีที่จะทำได้ดีกว่าเคียร์ชไอซ์ และต่อให้โอแบร์สไตน์ที่อยู่เบื้องหน้านี้แอบพกอาวุธเข้ามาและจะลองขัดขืนดูก็เถิด รับรองว่าไม่มีทางเร็วไปกว่าเขาแน่

“ในที่สุด ท่านก็เป็นคนระดับนี้เองหรือ...”

โอแบร์สไตน์กล่าวพึมพำ แววของความผิดหวังและแววดูถูกปรากฏขึ้นลาง ๆ บนสีหน้าซึ่งเดิมก็ซีดเซียวอยู่เป็นนิจของเขา

“ได้ เชิญท่านเดินต่อไปในทางของท่านเถิด พร้อมกับมีพลโทเคียร์ชไอซ์เป็นคนสนิทเพียงคนเดียวเช่นนี้!”

เป็นคำพูดกึ่งเสแสร้งกึ่งจริง เขาเหลือบสายตามองไรน์ฮาร์ดที่ยืนนิ่งอยู่แวบหนึ่ง ก่อนจะหันหน้ากลับไปเผชิญกับเคียร์ชไอซ์ตรง ๆ

“พลโทเคียร์ชไอซ์ ท่านกล้ายิงข้าพเจ้าได้หรือไม่? ข้าพเจ้าอยู่ในสภาพมือเปล่าเล่าเปลือยอย่างที่ท่านเห็นอยู่นี่แหละ ท่านจะยังคงยิงข้าพเจ้าได้หรือ?”

เพราะไรน์ฮาร์ดไม่มีคำสั่งอื่นต่อมาอีก เคียร์ชไอซ์จึงได้แต่เล็งปืนอยู่เช่นนั้น แต่ไม่สามารถตัดสินใจให้เด็ดขาดได้ว่าจะลงแรงไปที่นิ้วที่เหนี่ยวไกหรือไม่


“ยิงไม่ลงใช่ไหมเล่า? ท่านก็เป็นบุคคลเช่นนี้เอง เป็นคนที่น่านับถือมาก แต่... ก็ยังไม่เพียงพอที่จะช่วยในการขึ้นเป็นใหญ่ได้ ต่อให้ในแสงสว่าง ก็ยังมีเงามืดอยู่ภายใน... ดูท่าท่านเคานท์ ฟอน โรเอนกรัมผู้เยาว์วัย ยังคงไม่เข้าใจความหมายนี้สินะ”

ไรน์ฮาร์ดยังคงจับตามองโอแบร์สไตน์ไม่วางตา ขณะที่เขาส่งสัญญาณให้เคียร์ชไอซ์เก็บปืนได้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยอย่างประหลาด

“พูดเอา ๆ ตามใจตัวเองจริง ๆ นะเจ้า”

“ขออภัยด้วยขอรับ”

“ดูท่าผู้การเซกต์คงจะเกลียดขี้หน้าเจ้าอยู่เอาการเหมือนกันสินะ จริงไหม?”

“ผู้การคนนั้น มิได้เป็นบุคคลที่ลูกน้องพึงทุ่มเทใจภักดีให้อยู่แล้วขอรับ”

โอแบร์สไตน์ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ เขาทราบดีว่า เขาชนะเดิมพันในครั้งนี้แล้ว

ไรน์ฮาร์ดพยักหน้า แล้วตอบว่า

“ได้ เราจะซื้อตัวเจ้าให้พ้นจากเงื้อมมือขุนนางฐานันดรพวกนั้นเอง”
(อ่านตอนต่อไป)

เป็นไปได้ไหม (ความเห็นคนแปล ที่เรียบเรียงมาจากความเห็นหลาย ๆ คน) เขาคงเกิดมาพร้อมความพิการที่ถูกดูถูกเหยียดหยามจากคนรอบข้าง และอาจจะโดนพูดกรอกหูอยู่บ่อย ๆ ว่า “นี่ถ้าแกเกิดในยุคของมหาจักรพรรดิลูดอร์ฟแล้วละก็ แกก็คงโดนฆ่าตั้งแต่คลอดแล้ว” พอโดนมาก ๆ เลยฝังใจเกลียดลูดอร์ฟไปเลย... รึเปล่า?